Echt. Het voelde dinsdagavond alsof we drie weken weggeweest waren! En toch waren het maar dertig uur. Als je er écht even 'helemaal tussenuit' bent, dan voelt het heus of je van een lange vakantie thuiskomt, terwijl het in werkelijkheid een dag en een nacht was. Voldoende om de accu weer lekker op te laden. Er weer klaar voor te zijn om 24 x 7 ¨Maham¨ te zijn. ¨Maham¨ die weet waar die trui of die sportkleding is. ¨Maham¨ die weet wat we gaan eten. ¨Maham¨ die moet zeggen of het goed is dat een vriendinnetje komt. ¨Maham¨ die wel even taxi wil spelen als dat zo uitkomt. Enzovoorts, enzovoorts.
Maar goed. Dertig uren lang was ik gewoon Teunie. Teunie van Willem ;-).
We hebben genoten!
We waren in Bed & Breakfast
De Willemshoeve in Wageningen. Ellen en Marco hadden daar voor ons het bakhuisje gereserveerd.
En, oh, wat was dat leuk! Het was een bruidssuite-arrangement, compleet met brandende geurkaarsen bij de deur,
rozenblaadjes op het bed,
wijntje op tafel
en extra lang verblijf, zodat we konden uitslapen.
We kregen bij aankomst meteen koffie, installeerden ons en genoten van het prachtig verbouwde bakhuisje. De oude balken waren origineel uit 17honderdzóveel. Indrukwekkend!
Het uitzicht was landelijk.
Het was erg genieten.
Voor de avond had ik bedacht om naar de Psalmzangavond in de Cunerakerk in Rhenen te gaan. Dus gingen we vroeg in de avond op pad. In Rhenen wilden we in een snackbar met uitzicht op de Cuneratoren (in de steigers op dit moment) een lekker patatje eten.
Dat was tenminste het plan. Maar dat hadden meer mensen bedacht. We hebben een half uur op de patat moeten wachten. En intussen zagen we al hordes mensen langskomen, die richting de kerk liepen. We smikkelden onze patat dus snel op en stapten ergens rond 10 over 7 de kerk binnen. Wat denk je? Die zat al stampvol! Gelukkig vonden we nog twee stoelen en keken toe hoe mensen ná ons een plekje achter het koor kregen en hoe de kerk echt tot de laatste plaats vol raakte. Hoe prachtig en ontroerend is het om dan met zó enorm veel mensen die eeuwenoude Psalmen (in de ook al eeuwenoude berijming van Petrus Datheen) te zingen! Ja, dat was beslist heel fijn.
Na de zangavond wilde Willem nog even terug naar de snackbar voor een ijsje. Maar onderweg kwamen we langs een echte ijssalon en daar konden we niet voorbij komen :-). Nou vooruit. We zijn tenslotte uit. Ik koos een hoorntje met bosbessenijs en citroencakeijs. En een dot slagroom. Geen vraag, of dat lekker was :-)
¨Thuis¨ op de Willemshoeve hoefden we geen haast te maken en was het ongewoon stil. Een glaasje wijn. Mmm. Gezellig! Zakje noten erbij. En ja. Die stilte...
Dat was ook meteen het eerste was ons opviel, toen we de volgende morgen wakker werden. Onwaarschijnlijk stil gewoon. En heel zachte bedden. Ook zo luxe.
Tegen negen uur werd er op de deur geklopt. Op mijn 'Goedemorgen' werd er gezegd, dat de ontbijtmand voor ons klaarstond. Dat hadden we de dag ervòòr mogen kiezen: ontbijten in de gemeenschappelijke ruimte, óf een ontbijtmand op de kamer. We kozen voor de mand. En wat voor een mand! We waren wel even bezig om al dat lekkers 'uit te graven' :-).
Brood, beschuit, croissantjes, beleg, verse eitjes, fruit, verse jus, koffie, thee......
Omdat we alle tijd hadden, deden we het met alle aandacht en op ons gemakje. Seniorentempo. Althans, zo noemden wij dat maar gekscherend. Sowieso kwam dat woord 'senioren' die dag vaker langs, want we kwamen haast alleen maar ouderen tegen. Dat gaat zo dus, buiten de schoolvakanties :-). Nog even, en dan horen we ook bij de grijze golf...
Op ons gemakje douchen. Nog weer wat lezen. Plannen maken voor de dag. Willem wilde erg graag een wandeling gaan maken. Het was er ook perfect weer voor. Hij zocht op internet naar een geschikte wandeling in de buurt. Eigenlijk had hij er al één uitgezocht, toen hij zich ineens realiseerde, dat een echt lange wandeling niet zo handig is met mijn bekkenklachten. Dus besloten we het anders te doen. We zouden een stuk van een autoroute rijden en dan ergens onderweg een wandeling maken. Ook goed. Het werd de Heuvelrugroute, waar we vlakbij op konden aanpikken.
![]()
We namen afscheid van de Willemshoeve en gingen op reis. Zo'n anwb autoroute is erg leuk om te rijden. Je komt dan op plaatsen waar je normaliter aan voorbij rijdt. Door dorpen en stadjes. Langs boerderijen en droomhuizen. Door bossen en langs heiden. En ja hoor. We vonden ook een heel geschikte wandelroute. Eéntje van een kilometer of vier. Met een paar klimmetjes en dalletjes. We zijn tenslotte op de Utrechtse Heuvelrug. Oh, wat was het mooi. En STIL. en tja, we kwamen alleen maar senioren tegen ;-)
Na de wandeling reden we weer een stuk route, dronken koffie, genoten.
Onderweg zagen we ergens een bord, waarop iets stond van 'Kip van het spit' ofzo. En Willem kreeg acuut trek in kip. Dat was wat hij 's avonds wilde eten! Hij zocht meteen op of er ergens op onze route een Kiprestaurant zat, toen hij bedacht, dat het dan wél iets moest zijn waar ook vegetarische schotels geserveerd werden (voor mij). Hij vond iets in Utrecht. Leuk. Daar zouden we dan onze vakantie gaan afsluiten.
De route voerde ons langs het Doornse Gat. Daar hebben we heel wat herinneringen liggen, want daar hebben we 'vroeger' nogal eens een zaterdagje met de kinderen doorgebracht. Ik wilde er even kijken, of alles nog was zoals ik het in mijn hoofd had. We reden het recreatieterrein op en snoven herinneringen. Alles was nog zoals het was. Alleen de brede glijbaan was weg. Er was helemaal niemand! We parkeerden de auto, deden de rugleuningen omlaag en knapten een uiltje. Lekker in het zonnetje.
We genoten tot de laatste kilometer van de mooie autoroute. Toen we helemaal rond waren, was het niet ver meer naar restaurant
Keuken & Deli in Utrecht.
Het restaurant was als een oude slagerij ingericht. Al direct bij de ingang stond er een enorm, ouderwets, houten hakblok. Wat leuk! Dat herkenden we meteen uit de oude slagerij van mijn vader. Een oude Berkel weegschaal en Berkel snijmachine zagen we ook. Tegeltjes tegen de muur. Gedroogde worsten aan het plafond. Erg leuk.
Waar ik ook heel enthousiast over was, waren de potten met likeur in wording die in de open houten kasten stonden. Glazen potten met citroenen en sinaasappels. Mooi!
De ober die onze jassen had aangenomen vertelde, dat heel veel van de menukaart huisgemaakt was. En dus ook die likeuren. Daar houd ik van. Ook was (bijna?) alles biologisch wat er geserveerd werd.
We namen Flammkuchen als voorafje. Weer eens iets anders dan stokbrood. Willem smikkelde daarna van z'n kippetje. Ik hield het bij Risotto. Erg lekker, en leuk opgediend in een weckpotje. Wat is dat luxe als er zulk lekker eten voor je neus gezet wordt ;-). We rondden het etentje af met iets van de dessertkaart en kozen allebei voor amandeltaart met caramelsaus.
Intussen hadden we naar huis geappt, dat we wellicht iets eerder thuis zouden komen dan negen uur (zoals afgesproken). Maar we kregen appjes terug: het was wel goed, hoor. Maar toch beslist NIET eerder dan kwart voor negen. Hmmm.....???? We kregen het gevoel dat ze thuis iets in hun schild voerden. Eerlijk gezegd kreeg ik een beetje een knoop in mijn maag. Ik vond het maar spannend.
Maar goed. Wij moesten onze tijd uit zitten en dat was nu direct geen straf. Willem nam nog een wijntje. Ik zou terug rijden. Tijdens de terugweg zat Willem steeds maar met het thuisfront te appen. En ik kreeg niets meer te horen. Ik moest gewoon snel naar huis rijden, zei Willem. Nou, snel is bij mij gewoon hoe snel je mag. Dus hier een stukje 100 en daar een stukje 120. Ha, ha, Willem had zelf wel sneller gereden :-).
Thuis stond er een heel ontvangstcomité klaar. Opgewonden kinderen, geurige koffie, bloemetje op tafel, alles spic en span. Ellen dirigeerde ons meteen naar de bank en was druk met koffie inschenken. We tetterden en taterden over van alles wat we hadden meegemaakt in die drie weken dertig uur. Marco was in de keuken bezig en riep: ¨Teunie, kom eens¨. ¨Ja,¨ mompelde Trijnie, ¨er is weer wat met die vaatwasser¨. Nietsvermoedend liep ik naar de keuken om te kijken wat ik daar moest doen en daar zakte mijn mond open: OHHHH!!!! Er lag een prachtige, nieuwe, tegelvloer in de keuken!!!!! Op mijn kreten kwam Willem ook meteen aangesneld. En alle kinderen en Ellen kwamen er glunderend bij staan. Suprise!!
Het was het idee van Ellen geweest. Was zomaar bij haar opgepiept op hetzelfde moment dat wij 's maandags de straat uit reden. En denken en doen is bij Ellen nog weleens één. En zo kwam het, dat er meteen orders werden uitgedeeld. Marco ging met een paar jongens naar de bouwmarkt om tegels uit te zoeken. Hans haalde het oude, versleten zeil weg en regelde een tegelsnijder. Iedereen deed wat. En zo hebben ze het hem gelapt om ons 30 uur na vertrek te verrassen met een prachtige, strak gelegde, keurig gevoegde, mooie tegelvloer. Helemaal af!
Nu begreep ik waarom er die maandag niet was gegeten wat ik had klaar gezet. En waarom er fotootjes langsgekomen waren van een afhaalchineesmaaltijd....Toen lagen die tegels er al in, en mocht er twee uur niet op gelopen worden :-)).
We hadden elkaar zo heel wat te vertellen en te laten zien. Het was fijn om weer thuis te zijn.
Gisteren moest Willem weer gewoon naar zijn werk. Mijn vakantie werd nog gerekt met een dagje gezellig keuvelen met Ellen en Marco. De dag vloog om. Mijn vader had gezorgd voor biefstuk voor bij het galgenmaal. En daar zaten we om kwart over 5 (voor ons doen onwaarschijnlijk vroeg) aan biefstuk, een aardappeltje en verschillende groenten. Nog heel even genieten van het samenzijn. Maar de klok tikte onverbiddelijk naar 6 uur. Tijd om in te stappen en naar Schiphol te rijden. Tijd om weer afscheid te nemen. Nooit leuk. Maar het is niet anders.
Dag lieve, goede vrienden. Dag, dag. Tot ziens.
.jpeg)
.JPG)
