Eenvoudig Leven

Vandaag is mijn vader jarig. 79 jaar is hij geworden. En vanmorgen ben ik daarom al bijtijds naar mijn ouders gegaan om mijn moeder te helpen. Zij kon lekker blijven zitten, want mijn zus en ik hebben alles gedaan. De visite ontvangen, die voor het merendeel nog ouder was dan mijn vader. (Mijn vader is namelijk de op één na jongste in het gezin.) We serveerden koffie en thee en gebakjes. Drankjes en hapjes. We zetten bloemen op de vaas. Sleepten stoelen bij. Ruimden de vaatwasser in. En intussen genoten we natuurlijk van de familieverhalen die op zo'n gelegenheid langskomen.

Het was twaalf uur voordat ik er erg in had. Tijd om naar huis te gaan, want Jan en Henk komen op dat tijdstip uit school.

Kleddernat van de stromende regen kwamen de jongens binnen. En een uurtje later vertrokken ze. Alweer de stromende regen in.

Poeh, wat was het vandaag een sombere dag met al die nattigheid!

Maar vanmiddag uit school gaf dat sombere, regenachtige weer wel weer een hoop huiselijkheid om van te genieten. Jan en neefje Henk kropen op de bank met een spelcomputertje.

Henk moest kloksommen maken, die Dirk geduldig aan hem uitgelegde.

Leendert maakte onder toeziend oog van z'n vriend Jordi boterbabbelaars, die nog wonderwel lukten ook :-).

Zelf was ik lekker aan de vouw en de strijk. Daar is na een poosje onafgebroken doorwerken nu toch eindelijk een flinke berg van weg.

Er is ook weer een bergje van m'n etensvoorraad verdwenen. Ik heb nog steeds niets hoeven te kopen. Het hele jaar nog niet :-)). Behalve dan het woensdagse emmertje melk. Ik ben benieuwd hoe lang ik nog met m'n voorraad toe kan.

Vandaag zijn de snijbonen op gegaan. En ook de laatste champignons. Samen met gekookte aardappels en een pan vol hazebout was het weer een grote rijkdom op tafel.

En dan ook nog weer een grote schaal vers fruit voor toe. Het fruit gaat nu aardig opraken. Alleen nog best veel mineola's en sinaasappels.

Vanavond moesten we naar de school van Maaike. Maaike hield samen met haar vriendin Judith een presentatie van hun sectorwerkstuk. Het onderwerp was: voeding en ADHD. Een leuk onderwerp, vind ik! De meiden deden het prima en scoorden een welverdiende G(oed).

Voor morgen staan er lekker geen afspraken in m'n agenda. Fijn een dagje thuis ~~zitten~~ werken :-).

Iedereen was naar school of werk. Behalve Dirk. Hij legde de allerlaatste hand aan z'n afstudeeropdracht, die hij later vandaag in drievoud op school moest gaan inleveren.
De dag lachte me toe. Heerlijk eens een dag zonder afspraken!

Het gevaar lag op de loer om het er eens lekker van te gaan nemen. Beetje lummelen. Wat lezen op blogs, of in het stapeltje oude kranten. Een beker warme chocolademelk met wat lekkers. Misschien wat handwerken?

Maar nee.

Er moest gewerkt worden. ¨Van wie moet u dan werken?¨ vroeg Henk aan het ontbijt. Ha, ha, goeie vraag. Ik wist zo snel geen antwoord. Van wie? Als hij nu gevraagd had: ¨Waarom?¨, dan had ik nog iets kunnen zeggen als: ¨Iemand moet het doen, dus doe ik het maar ;-)¨.

Ik wist dus niet van wie. Ik wist ook niet heel goed waarom. Ik wist alleen dát er gewerkt moest worden. Na alle feest- en vakantiedagen was het hier en daar hard nodig om eens wat extra te poetsen. De voorkamer kreeg een beurt. Behalve het gewone stoffen en zuigen besloot ik de ramen eens te zemen. Niet zomaar even snel, maar goed en secuur. In zo'n geval krijgen ook m'n planten een beurtje. Ik friste de bladeren op met Bladglans.

Ik stopte waar nodig wat nieuwe potgrond om de planten. En tenslotte sopte ik de potten netjes af. Zo, dat is weer een ander gezicht!

De kasten kregen een likje boenwas. Dat ruikt zo lekker, vind ik. Jammer dat het weer net zo'n donkere, sombere, natte dag was als gisteren. Bij zo'n schoonmaakactie hoort eigenlijk een lekker zonnetje!

De rest van de dag was ik bezig met het gewone werk. De was stond natuurlijk ook weer op het programma. Of dacht je dat die mand van gisteren meteen de was van de hele week was? Mooi niet. Vandaag was er gewoon wéér een mand vol om in de kasten te leggen. Ok, niet met zo'n kop erop, maar toch...

Henk liep zich uit school een beetje te vervelen. In de vakantie mogen de kinderen te hooi en te gras op de computer. Maar zodra de school weer begint, is dat over. Henk mag dan 's avonds van 19.00 uur tot 20.00 uur. Ik ben daar heel streng in en maak geen uitzonderingen. Ook niet als het pijpenstelen regent en hij 'niets te doen' heeft. Maar ik wil wel meedenken, hoor. En gelukkig schoot me iets leuks te binnen. In een bedla had Henk vorige week een oud kinderorgeltje gevonden. Ooit eens op een rommelmarkt gekocht. Er zaten alleen geen batterijen in en dus kon hij er niets mee. Maar vanmorgen had ik een pakje batterijen gevonden, waar er precies nog vier in zaten. Genoeg om het orgeltje aan de gang te kunnen slingeren. Zo. Henk was weer een poos onder de pannen :-). Helemaal gelukkig zat hij met z'n orgel op de bank.

En wat zou ik vandaag eens uit die bijna onuitputtelijke groentenvoorraad plukken? Het werd bloemkool. Ik nam er drie. Ze waren nog best mooi en ook heel stevig. De stukken die een beetje zwart geworden waren gingen naar het konijn en de cavia's. Die geven daar niet om ;-).
Het werd een simpele Hollandse pot: worstjes, bloemkool met witte saus en gekookte aardappelen. Voor toe was er voor iedereen een Mineola.

Ik heb eens grofweg gekeken wat er zo allemaal nog op voorraad is: courgettes, bietjes, winterpeen, uien, prei, schorseneren, stoofappeltjes en een flinke pompoen. We kunnen nog wel even vooruit! Alleen de aardappels raken een beetje op. Nog een kilo of 15, schat ik. Dat lijkt aardig wat, maar met een paar keer stamppot gaat het toch wel heel rap. Dan heb ik toch wel zo'n vier tot vijf kilo nodig voor één maaltijd.

Na het eten gingen we naar de bibliotheek. Ons vaste vrijdagavond-uitstapje, waar de afgelopen weken een beetje de klad in gekomen was. Hè, wat was het fijn om weer langs de rijen boeken te snuffelen! Er ging een enorme stapel mee naar huis. Daar kunnen we weer een week mee toe.

Thuis dronken we koffie met een stuk kruidkoek erbij. Er schoven wat vrienden van Leendert naar binnen. En Maaike had een vriendin. Gezellig hoor. Ik bladerde wat in het kookboek en het taartenbakboek wat ik meegenomen had. Daarna nam ik het nummer van 101 woonideeën, ook van de bieb. En toen ik uitgebladerd was, was daar m'n breiwerk. 'n Echt knus vrijdagavondje! Je geniet er altijd extra van, als je hard gewerkt hebt. Het was een TBD waar ik een voldaan gevoel aan overhoud. Maar goed dat ik me vanmorgen niet aan de lummel-neigingen had overgegeven ;-).

De zaterdag was zoals altijd: vol en rommelig. Ik denk dat dat in andere (grote) gezinnen niet anders zal zijn. Iedereen heeft zo z'n bezigheden en verplichtingen en loopt in en uit. Intussen probeer ik het overzicht te bewaren en de noodzakelijke huishoudelijke klussen te doen, om alles klaar te hebben voor de zondag.

Mijn dag begon daarom toch aardig op tijd. Alhoewel half acht voor mij toch wel uitslapen is ;-). Ik zette een was aan en ruimde wat rommel op. Jan en Henk kwamen naar beneden en ik maakte bordjes Brinta klaar. En toen Maria even later arriveerde, kreeg zij ook een bordje. De kinderen moesten ervoor zorgen om om half 10 klaar te staan om naar de natuurclub in de Biesbosch te gaan. Ze zouden vandaag worden opgehaald door mijn neef, wiens zoon voor het eerst naar de club zou gaan. Het was stormachtig, maar gelukkig droog. Ze kleedden zich warm aan en waren met kaplaarzen aan voorbereid op modderige paadjes. Daar zouden ze zéker mee te maken krijgen, want er stond een grote speurtocht op het programma!

Toen de kinderen waren vertrokken was het al snel tijd om naar Willem z'n moeder te gaan. Daar doen we tegenwoordig op zaterdagochtend een bakkie en nemen dan meteen de kranten mee (Wij hebben geen abonnement).

We zaten net aan de koffie toen Dirk belde, dat mijn moeder was opgenomen in het ziekenhuis. Hè, wat jammer! Ze was al een paar dagen grieperig en in dat geval ligt er bij haar altijd een ziekenhuisopname op de loer. Het was nu best een poos geleden, maar helaas nu dan toch weer :-(.

Thuisgekomen belde ik mijn zus Maaike om meteen de bezoeken te regelen. We zorgen er altijd voor dat er elk bezoekuur bezoek is en niet de ene keer heel veel en de andere keer niets. Ik werd ingepland voor het laatste stukje bezoekuur van deze dag: van 19.00 uur tot 19.30. Prima.

Ik ging verder met m'n werk. Raar genoeg voelt dat toch altijd anders dan anders als er een geliefde zo ziek is. Dus maar op de automatische piloot.

Om het af te leren nog maar weer een mand vol wasgoed gestreken en gevouwen. Morgen is de rustdag. Dan wordt er hier niet gewassen. Dat hoeft ook niet. Er ligt van alles ruim voldoende in de kasten en maandag mogen we gewoon weer verder ;-).

Er moest ook brood gebakken worden. Voor morgen en voor maandagochtend. Ik bakte drie bruine, drie witte en ook nog een rozijnenbrood. Daar kunnen we voorlopig mee vooruit.

Normaal gesproken eten we op zaterdag patat. Gewoon van aardappels, zelf gesneden, zelf voorgebakken, zelf afgebakken. Mmm! Maar vandaag had ik iets anders bedacht: pizza! Zoals ik gisteren al schreef: de aardappels zijn aan het opraken. Voor patat snijden we altijd 5 kilo. Dan heb ik niet genoeg meer voor de komende week. Bovendien heb ik het oliebollenvet nog niet uit de pannen gedaan. Daar ben ik deze week niet aan toe gekomen. Pizza dus.

Ik deed weer een mooie greep uit m'n groentenvoorraad. Een ui, een prei, een paprika, wat snoeptomaatjes, een bekertje snoeppaprika's, een courgette, een ananas.

Verder wat olijven en wat gedroogde tomaatjes.

De bodem maakte ik van witbrooddeeg met oregano en in plaats van zonnebloemolie gebruikte ik olijfolie. De tomatensaus voor op de bodem maakte ik van twee pakjes gezeefde tomaten, gekruid met Italiaanse kruiden en ietsje gebonden met maizena. Als topping kwam er op één plaat worst en kaas en op de andere plaat alleen kaas.

Terwijl de pizza's in de oven stonden deed ik heel, heel snel de weekboodschappen. Een heel klein beetje food: 2 flessen limonadesiroop, een pakje Mentos, een pakje Stophoes, twee kroppen ijsbergsla voor Willem z'n lunchsalades en een pakje boter. Verder kocht ik ook spul voor de vaatwasser. Na tweeëneenhalf jaar met de hand afwassen was Willem het vorige week ineens zat. Voor ik met mijn ogen kon knipperen zat hij in de auto om een tweedehands vaatwasser te kopen. Hans heeft het zaakje aangesloten. En nu moest ik voor vaatwasspul op stap. Geen idee (meer) wat ik het best kon kopen. Ik zag bij AH dat alle Sunproducten de tweede gratis was. Ik heb nog even gekeken of merkloos toch niet nóg goedkoper was, maar dat was niet zo. Wel vond ik de all in tabs vreselijk duur en ik heb dus gewone genomen, waar je dan nog zout en glansmiddel bij moet gebruiken. Ik zocht nog naar poeder, omdat je dat lekker zuinig kunt doseren. Maar dat zag ik nergens meer. Misschien uit de handel? Daar moet ik eens achterheen. De tabs kunnen natuurlijk wel doormidden gehakt worden. Dat ga ik dus maar doen. Ik vond het al met al een hele uitgave en dacht toch wat weemoedig aan het flesje Dreft van een euro waar we normaal mee werkten. Nou ja. De aanrecht in een zucht leeg is nu toch wel even heel luxe! Daar ga ik toch maar van genieten :-).

Het verorberen van de pizza's duurde trouwens ook maar een zucht....

Om zes uur reed ik samen met Maria naar het Erasmus Centrum in Rotterdam. Ik trof mijn moeder wel ziek aan, maar ik vond het niet tegenvallen. Ze was gelukkig goed aanspreekbaar en niet (meer) in de war. Wel was ze heel moe en koud en krachteloos. Hopelijk slaan het vocht en de medicijnen snel aan!

Vroeger was niet alles beter, maar alles was wel véél gestructureerder. Voor alles was er een vaste tijd. Vrijdag nam ik het boek 'Beminde zusters' van Tineke Hendriks mee van de bieb. De hoofdpersoon van dit boek is Neel Zandee. Zij werd geboren in 1907, als ik me niet vergis. In haar tijd was het nog heel gewoon: maandag wasdag, dinsdag strijkdag, woensdag versteldag, donderdag deed ze de bovenboel, vrijdag de benedenboel en zaterdag de buitenboel (grind harken!). En zondag natuurlijk de rustdag. In onze tijd is regelmaat meestal ver te zoeken. Toch brengt regelmaat rust. Daarom is het belangrijk om bepaalde routines te hebben.

Het werken met routines heb ik geleerd van Flylady. Maar toch merk ik dat routines die ik al heel lang heb, op den duur soms wegglijden. Nu, na de kerstvakantie, merkte ik dat als eerste met de was. Natuurlijk: in een periode van vakantie is het logisch, dat je je routines wat laat versloffen. Maar uiteindelijk heb je alleen jezelf er maar mee. Want als de vakantie dan voorbij is, word je geconfronteerd met achterstanden op allerlei gebied. En dan is het lastig om te beslissen waar je gaat beginnen om alles weer onder controle te krijgen. Je zou de neiging krijgen om je kop in het zand te steken en hard weg te rennen. Maar dat gaat natuurlijk niet.
Ik heb daarom besloten om als eerste die was weer op de rails te krijgen. Ik krijg altijd de zenuwen van overvolle was- en strijkmanden. Om nog maar niet te praten over kinderen die 's morgens van boven staan te blèren: ¨Ma, waar is m'n blauwe vest.¨ Of: ¨Ma, waar is m'n zwarte maillot¨. Ik heb dus m'n verstand op nul en m'n blik op oneindig gezet en ben gewoon vanaf 2 januari weer routineus gaan wassen en strijken en vouwen. Elke dag twee of drie wassen. En ja, vandaag kon ik eindelijk vaststellen, dat ik echt weer helemaal bij ben. Maar het is dan ook al 13 januari! Vanaf nu dus weer elke dag m'n vaste routine: bij opstaan een was aanzetten en een uurtje strijken. Na het ontbijt de tweede was aanzetten. Om 9 uur droge was (van de vorige dag) afhalen, de nieuwe wassen ophangen, het vouwgoed en het gestreken goed wegvouwen en twee of drie nieuwe wassen sorteren voor de volgende dag. Op die manier staat om 10 uur m'n dagelijkse portie schone was klaar om in de kast te leggen en heb ik m'n koffie weer verdiend :-).

het portie van vandaag

Er kwam nóg iemand aan de deur, die dacht dat hij iets verdiend had: Schobbejak, het zwerfkatje. Het katje loopt hier al heeeeel lang rond. Het was altijd heel schuw. Maar een maand of twee geleden ben ik d'r stapje voor stapje gaan tam maken. Nu komt ze bijna elke dag langs. Ze gaat dan bij de deur zitten wachten tot ze wat krijgt.

Ik geef haar goedkope kattebrokjes en wat te drinken op een schoteltje.

Soms krijgt ze (of zou het een 'hij' zijn?) vis of een stukje worst of ander lekkers. Ze is nu zo ver, dat ze geaaid wil worden en tegen me miauwt. Ze laat zich heerlijk strelen en spint dan als een malle. Maar naar me toe komen en/of langs m'n benen strijken doet ze (nog) niet. Ook komt ze niet binnen. Ze is wel een keer binnen geweest, maar raakte helemaal in paniek en sprong hoog tegen de ramen op om naar buiten te kunnen, want ze kon de deur niet meer vinden. Dat doe ik niet snel nog een keer. Ze was zó vreselijk bang! Nou, kom dan maar, Schobbejak, dan kijk ik of ik nog iets voor je heb :-).

Een routine die vorig jaar lange tijd enorm goed werkte was: elke dag (ma,di,wo,do,vr) tenminste 10 dingen wegdoen. Minimaliseren dus. Ik heb dat heel wat weken volgehouden en er is echt veel overbodige ballast uit m'n huishouden verdwenen. Toen werd het zomervakantie en kwam de klad erin. En raar genoeg kreeg ik na de vakantie de draad niet meer te pakken. Ik heb tot twee keer toe een halfslachtige poging ondernomen. Toen dat niet lukte veranderde ik de formule: ik zou elke dag een half uur geconcentreerd aan de gang gaan in de garage (de vergaarbak van ons huis). Ook dat hield ik niet lang vol. Maar nu ben ik toch weer gemotiveerd om die oude routine op te pakken. Het moet toch mogelijk zijn om dat ritme weer te vinden? Vandaag heb ik een begin gemaakt en minstens 10 dingen zijn verdwenen. Eén en ander ligt in mijn auto om naar de Kringloop gebracht te worden. Andere dingen gingen de container in, deed ik op de post of zette ik in mijn marktplaatswinkeltje. Heerlijk!

één, twee, weg ermee

We aten vandaag lekker basic. Nog steeds uit de voorraad. Die slinkt nu toch echt zienderogen. De groentenboer van de markt belde vanmiddag nog, of ik langs kwam. Maar ik ben streng. Ik koop echt niets voordat m'n oude voorraad helemaal op is. Als het moet, wacht ik gerust nog twee weken.
Gisteren verdween het laatste portie witlof. Vandaag moest een zak bieten eraan geloven. Ik kookte ze vanmorgen in de snelkookpan. Vanmiddag heb ik ze gepeld en geschaafd.

Ik maakte er een grote pan aardappelpuree bij (aardappels koken, wat afgieten, melk, margarine en nootmuskaat erbij en stampen maar). Er ging een heel fijn gesnipperd uitje door de bietjes en samen met de aardappelpuree werd dat een heerlijk stamppotje. Ik nam mijn deel alvast apart op een bord.

De rest wil er graag iets van vlees in. Daarvoor had ik 250 gram gerookte spekblokjes gebakken en 500 gram gehakt geruld en dat ging er doorheen. Zout en peper erdoor. Klaar. Mmm.

Ik had bij m'n werkplanning er al rekening mee gehouden, dat ik weer om 18.00 uur naar het ziekenhuis zou afreizen om m'n moeder te bezoeken. Maar ze belde vanmiddag op, dat ze vanavond naar huis mag. Hiephoi! Ze is natuurlijk nog niet beter. Maar uitzieken thuis is 100 keer fijner dan in het ziekenhuis! En zodoende hoefde ik ook niet halverwege de maaltijd weg. Wel zo rustig.

Het was een fijne, productieve dag. En dat is zeker ook te danken aan de routines. Hoe saai het misschien ook lijkt. Uiteindelijk spaar je er tijd en energie mee en heb je ruimte om leuke(re) dingen te doen.

Enne, iedereen die gereageerd heeft op mijn vaatwasspullen-overweging: dankjewel! Ik heb alle info zo weer op een rijtje!

Aan het ontbijt:

Henk: Hoe oud bent u nu?
Ik: 47
Hij: O, dan moet u nog drie jaar zitten wachten.
Ik: ???
Hij: Nou, voordat u 50 bent.
Ik: O, maar ik was niet van plan om daar drie jaar op te gaan ZITTEN wachten, hoor :-)))

Dirk lag in een deuk. Hij zag het al helemaal voor zich: Daar is het hokje. Gaat u daar maar zitten. Er liggen tijdschriften :-))

De dag was verder business as usual met de twee grote routines: de was én 10 dingen uit mijn huis verwijderen.

Ik was zó blij, dat het zomaar lukte, dat ik verder niet zo heel veel uitvoerde.
Vanmiddag moest ik extra hard aan de slag, want ik zou om half 3 wegrijden voor controle in het ziekenhuis met Maria. Ik wilde dan de boel aan kant hebben en ook het avondeten klaar hebben staan. Precies om half 3 zat ik in de auto. Het vlees stond op. Jan (die al een paar dagen ziek thuis is) moest het gas na een kwartiertje uitdraaien. De aardappels stonden geschild klaar en ook de prei zat gewassen en gesneden in de pan. Zelfs al zou het vet uitlopen in het ziekenhuis, zou het met het eten wel goedkomen, want er lag een briefje klaar, dat alles om half 6 opgezet moest worden enzo.

Ik haalde Maria op van haar school in Rotterdam en tufte naar Dirksland. We hoopten dat dit toch heus de laatste keer zou zijn. We zijn al vanaf half oktober in de weer met die gebroken arm!

Helaas. De dokter was nog steeds niet tevreden. We zijn nóg niet klaar. Nu moet Maria 6 tot 8 weken fysiotherapie. Als de therapeut tevreden (of 'content', zoals de dokter zei. Zou het een Vlaming zijn?) is, dan hoeven we niet meer terug naar het ziekenhuis. Maar anders ziet hij ons graag terug. Ok dan. Laten we hopen dat de fysiotherapie afdoende gaat zijn.

Al om kwart over 5 waren we weer thuis. Een meevaller. Ik ging meteen de keuken in om het eten verder klaar te maken. Maar ik zag bijna sterretjes. Ik was ineens zó moe! In de auto had ik al moeite om mijn ogen open te houden. Ik ben daarom na het eten nog maar snel een half uurtje plat gegaan. Heerlijk! Toen ik beneden kwam was de boel aan kant!

En dan nu nog maar even de breipennen ter hand nemen.

Deze maand is er een nieuwe adverteerder op m'n blog en ik wil hem graag aan u voorstellen. Het is Karel Post van www.OutbackExplorers.nl. Het is moeilijk om in één woord samen te vatten wie Karel is en wat hij doet. Het woord wat het beste past is: Jongenstherapeut. Laat ik iets vertellen over onze persoonlijke ervaringen met Karel Post.

Het begint ongeveer een half jaar geleden. Wij waren voor één van onze jongens op zoek naar een hulpverlener/coach. Het moest iemand zijn die niet alleen maar saaie gesprekken voerde van achter een buro in een muisgrijs kantoor. Het moest iemand zijn die kundig was. Die behalve met de zoon in kwestie óók iets kon met ons als ouders en eventueel met andere gezinsleden. En het allerliefst hadden we dan ook nog iemand die christen was. Nou, ik kan u vertellen, zulke mensen zijn er niet zoveel. Mijn zus (die jeugd-maatschappelijk werker is) tipte mij toen over Karel Post. Ik keek op z'n website en ja, dit leek precies te zijn waar we naar op zoek waren. Ik vulde het contactformulier in, waarbij ik kort aangaf wat de problematiek inhield, waar we hulp bij wilden en of Karel mogelijkheden voor ons zag. Als snel belde Karel me op. We hadden een gesprek, waar ik me goed bij voelde. Karel wilde wel met onze zoon aan de slag. Alleen was het bijna vakantietijd. Karel had eerst vakantie en daarna wij. Er zou dus wel even overheen gaan, maar dat gaf niet.

Nog voordat we een afspraak maakten om met Karel te gaan kennismaken, kwam ik hem in een andere setting tegen. Onze zoon Koos ging namelijk met school op kamp. School Building in de Ardennen! En dat kamp stond onder leiding van, jawel, Karel. Ik schreef daar al eerder over.

Al snel daarna kwam het ervan om te gaan kennismaken. Met ons drieën gingen we op stap naar Karel z'n 'Ranch'. Karel houdt namelijk evenmin van saaie, stoffige kantoren om gesprekken te voeren. Hij heeft een soort boshut achter een boerderij, waar je op stukken boomstronk bij een brandende houtkachel zit. Bij jongens bij wie het gesprek niet zomaar vanzelf loopt, gaat dat vaak beter als ze op een basic manier bezig zijn. Met hout hakken of vuurtje stoken bijvoorbeeld.

Na de kennismaking waren we het er alledrie (Willem, zoon en ik) over eens: we zouden verder gaan met deze man. We hadden het gevoel dat hij de vinger op de zere plek wist te leggen en dat hij ons zéker zou kunnen helpen. Dat we dit alledrie zo voelden is best bijzonder. U moet weten dat 7 van onze 10 kinderen een diagnose hebben (ad(h)d, pdd-nos, asperger, klassiek autisme, dyslexie of combinaties hiervan) en dat wij dus al heel wat ervaring hebben met allerhande 'peuten'. Dat we voor deze therapeut een uur moeten rijden (naar Kootwijkerbroek), vinden we geen probleem.

Kortom: we zijn het traject ingegaan en zitten daar nu middenin. Nog steeds naar volle tevredenheid. Karel Post heeft heel wat in huis. Te denken valt aan individuele therapie, groepstherapie, vader-zoon survivals, jobcoaching en noem maar op. Het kernwoord is: jongenstherapie. Maak je je dus zorgen om je zoon? Neem dan contact op met Karel Post. Wellicht kan hij iets voor u/jullie betekenen.

Vandaag is Willem jarig. Daarom was ik al vroeg aan het bakken, want hij zou trakteren op z'n werk. De mannen (hij werkt in een mannenomgeving) hadden beslist dat het chocolade-noten muffins moesten worden. Prima hoor. U vraagt, wij draaien :-).

We vierden Willem z'n verjaardag vanavond in kleine kring en hopen morgenavond de verjaardagen van ons samen in wat uitgebreidere kring te vieren.

Ik heb vanmorgen m'n boodschappenlijstje eens opgesteld en was eigenlijk van plan m'n spullen meteen maar te gaan halen. Er belde echter een vriendin die ik al langere tijd niet gesproken had en dat kreeg voorrang. De boodschappen deed ik vanmiddag wel.

Met m'n lijstje in de hand deed ik zuinigjes de boodschappen. Zuinig vanwege het hangslot aan m'n portemonnee. Niet dat het hier een vrekkenbedoening is, waar iedereen met een glaasje water op een houtje mag gaan bijten. Maar meer, dat ik eerst heb gekeken wat ik nog in huis heb en wat ik daarmee kan doen en enkel naar de winkel ging voor noodzakelijke aanvullingen.

Toch week ik een pieperbeetje van m'n lijstje af, want er was Nivea shampoo in de aanbieding voor maar 0,99 per flacon. De shampoo was bijna op en dus heb ik daar een voorraadje van ingeslagen. Dingen voor persoonlijke verzorging koop ik eigenlijk alleen maar als het in de aanbieding is. Over merken maken we ons hier niet druk ;-).

Ik was van plan om bij thuiskomst een pan pompoensoep te gaan maken voor morgen. Ik kreeg een tijdje geleden van iemand, die op een broodbakworkshop kwam, een prachtige pompoen en die is nog steeds helemaal gaaf. Mooie bewaargroente is dat! Maar nu wilde ik van één deel van de pompoen soep koken en een ander deel bestemmen voor pompoentaart. Maar schoonmama kwam een bakkie doen en dus gooide ik m'n planning om, dronk koffie en liet m'n breipennen nog maar even gaan. Ook goed.

Al met al was het nog haasten om de taart voor vanavond te maken en het avondeten te koken. Maar het kwam helemaal goed. Het werd een gezellig avondje. Met kinderen en hun vrienden en mijn vriendin. Iemand die zo'n grote groep niet gewend is zou misschien gaan gillen van het gewriemel en gepraat en gelach en gedoe en ge-in-en-uit-loop en woordjes leren en wiskunde maken, maar zo gaat het hier normaal gesproken nu eenmaal.

Dan heb ik het nog niet over die experimenten die hier 's avonds vaak het huis op de kop zetten. Wat hier van de week in elkaar geknutseld werd haalt het nog weer niet bij de boterbabbelaarmakerij van vorige week :-).

Leendert was al een paar keer met enthousiaste verhalen thuisgekomen: hij zou een windmolen gaan maken. En als dat dan lukte zou hij er zelfs nog stroom mee kunnen gaan opwekken. Je begrijpt, dat we er flink de draak mee gestoken hebben. We zouden wel even de hele straat van stroom gaan voorzien. En ik ging dan elk uur naar het dakterras om die molen in de wind te draaien. Eerst met een zakdoek kijken waar de wind vandaan kwam en en en. Het werd gaande gekker, terwijl we natuurlijk wel weten, dat je met zo'n molentje hooguit een ledlamp aan de praat kunt houden :-).

Maakt niet uit. Leendert liet zich niet van de wijs brengen. Die molen zou er komen. Met een collega was hij in de pauzes al aan het experimenteren geweest. Er werd een heus plan bedacht en een tekening gemaakt.

Er werden spullen aangeschaft. Er werd gezaagd en geschaafd.

En gisterenavond was het zover. Met een bende van de huiskamer tot aan de zolder. De windmolen stond op het dakterras en draaide als een malle.

Met het oog op de naderende storm werd de kop van de molen, na het geslaagde experiment, weer van z'n stellage gehaald. Maar vanmiddag, toen Leendert uit school kwam, moest hij er weer op. Weer even kijken natuurlijk. Of er nog een vervolg komt met stroom? Dat betwijfel ik. We zullen het zien. Ik vind het wel leuk, hoor, dat geëxperimenteer. Ik ben er zelf ook dol op. Jammer dat we er niet wat meer ruimte voor hebben. Ik zie dat wel zitten, een grote schuur of zo...

Het leuke is, dat het altijd onvoorspelbaar is wat het volgende experiment zal zijn. We laten ons gewoon verrassen.

Ik wacht nog op de broden die in de oven staan. En dan ga ik maar eens een poosje tukken. Morgen staat er een hoop keukenwerk op het programma. Zelfs als er niet veel visite komt is onze eigen club al groot genoeg om een paar uur bezig te zijn met taarten en hapjes en natuurlijk de pompoensoep. O ja, en er moeten ook nog zes broden voor een klant gebakken worden. Wat een geruststelling: ik zal me wéér niet hoeven te vervelen :-).

Onze verjaardagen liggen weer achter ons. Gevierd en wel ;-). Op de één of andere manier verliep de voorbereiding vrijdag super stroperig. Maar tegen een uur of acht 's avonds was ik er helemaal klaar voor om visite te ontvangen.

We hebben een gezellige avond gehad. En Willem en ik zijn erg verwend! Naast kado's kregen we ook geld. Dat hebben we bij elkaar in een potje gestopt. Als het even kan willen we dit jaar van de zomer weer twee dagen en een nachtje er samen tussenuit. Net als vorig jaar. Daar hebben we zó van genoten. Sparen dus maar ;-).

Over er 'even tussenuit zijn' gesproken: zaterdag zijn we er ook even tussenuit geweest! Samen met Jan, Henk en een vriendje. Een tijdje geleden had ik een klant aangebracht bij Gezinsenergie (zie ook de banner boven deze blog) en dat leverde me een gezinsabonnement op Blijdorp op. Zaterdag haalden we ons abonnement op en hebben de hele middag heerlijk in de dierentuin rondgekeken.

Het feestje begon eigenlijk al vòòr de entree. We waren op een raar tijdstip van huis gegaan, namelijk om 12 uur. En omdat dit een beetje een ad hoc gebeuren was, had ik snel wat te drinken en wat te snoepen in twee rugtassen gemikt, maar geen 'echte' lunch. Willem zei, dat we wel iets in de dierentuin zouden eten. We waren toch 'maar' met vijf personen. Uit ervaring weet ik echter dat iets eten in de dierentuin gewoon heel duur is en ik had dus stiekem mijn bedenkingen (dat hangslot aan die portemonee, weet je wel). Gelukkig had ik mijn ogen goed open, toen we bij Blijdorp arriveerden en recht tegenover de parkeerplaats zag ik een loempia-karretje, waar ook patat werd verkocht. Willem vond het een goed idee, om daar éérst een patatje te eten, voordat we naar binnen zouden gaan. De patat was heerlijk (als je het mij vraagt in echt verse olie gebakken) en goed betaalbaar: 11,50 voor vijf personen friet met mayo. Ik denk dat je daar in de dierentuin nog niet voor 3 personen voor had gehad. Deze onthouden we dus!

Nadat we onze abonnementen hadden opgehaald gingen we naar binnen. Er stond best een gure wind en dus hadden we bedacht om eerst op ons gemakje het Oceanium te doen.

overleg

Wat hebben we daar genoten! Van de vissen, de kwallen, de zeeschildpadden, het publiekslab (echt een aanrader!),

kreeftjes door een microscoop bekijken

Ze zijn het voer voor o.a. de zeepaardjes

een grote leguaan die net gevoerd werd,

de pinquins en natuurlijk de zeeleeuwen. Oh, wat is het toch allemaal mooi!

De kinderen wilden graag apen en leeuwen enzo zien. Dat is vanaf de Oceaneumkant best een stuk lopen. En omdat de middag al aardig vorderde (het was al half 4 geweest) besloten we er met het treintje naar toe te gaan. Terug zouden we dan wel lopen.

Bij het eindpunt van het treintje sta je meteen bij het apenhuis. Nou ja, eigenlijk heb je eerst nog het reptielenhuis. Nee, HAD je het reptielenhuis. De reptielen bleken verdwenen en er was nu een binnenspeeltuin. Ik gokte al dat dat voor kleine kindjes was, maar de jongens wilden er toch graag in. OK, jullie feestje. Maar inderdaad. Ze waren er zó uitgekeken. Het was echt voor kleine kindjes. We liepen nog even door de aangrenzende volière, maar gingen daarna met gezwinde spoed naar de apen.

We hebben daar heel lang gekeken. Het voordeel van zo'n abonnement is, dat je niet op een stikdrukke zomerdag alles in één dag 'moet' bekijken, maar op je gemakje op een rustige dag kunt zien waar je zin in hebt. Een volgende keer ga je dan gewoon iets anders bekijken. We namen dus alle tijd voor de apen. Bij één apenfamilie was een babietje van 2 maanden. Schattig! De orang oetans hadden net eten gekregen. De vaderaap zat preien te eten. Hij at er de lekker zachte harten uit. De buitenste blaadjes gooide hij op de grond. Toen meneer was uitgegeten, wandelde hij weg en...daar kwamen de vrouwtjes. Die moesten maar genoegen nemen met wat meneer had achtergelaten. Welja!

Henk wilde nog graag naar de olifanten. We dachten terug te gaan lopen naar de uitgang en dan zó te lopen, dat we de olifanten nog even konden aandoen. Maar dat liep anders. We kwamen langs de speeltuin en daar was geen kip te beleven. Die hele, grote, speeltuin hadden we nagenoeg voor onszelf. Willem ging met de jongens door de langste glijbaantunnel, ik ging met Henk op de nestschommel. Later wilde Willem ook nog wel even languit in de nestschommel ;-).

Het was echt leuk. Voordat we het wisten was het bijna vijf uur. Sluitingstijd van de dierentuin. We pakten onze tassen en trokken een sprintje. De olifanten komen een volgende keer wel aan de beurt. Want we hopen dit jaar nog heel vaak gebruik te maken van dit fantastische kado!

Ik zat vanmiddag net met schoonmama aan een bakkie koffie, toen de telefoon ging. Het was de doktersassistente. Ze vertelde, dat Hans gewond bij haar in de praktijk zat en vroeg, of ik wilde komen. Ja natuurlijk wilde ik dat. Ik sprong direct in de auto. Niet omdat de dokter zo ver weg zit, maar omdat ik de bui al zag hangen: ik zou wel met Hans naar de spoedeisende hulp moeten.

Hans zat flink gehavend bij de dokter in de behandelkamer.
Wat was er gebeurd? Hij fietste juist vlakbij de dokterspost en haalde een andere fietser in. Die fietser sloeg echter ineens, zonder op of om te kijken, linksaf en reed tegen Hans aan. Die was hard gevallen. Vooral z'n gezicht zat helemaal onder het bloed. Maar ook bleek hij schaafplekken op z'n benen te hebben. (Z'n jas en broek waren eveneens kapot, maar dat is van later zorg).

Hij was duizelig, misselijk en had hevige hoofdpijn. De doktersassistente poetste stukje bij beetje z'n wonden wat schoon, gaf hem een bekkentje en later een dekentje, omdat hij begon te rillen.

Na een poosje kwam de dokter. Het leek allemaal mee te vallen, maar de dokter vond het toch wel beter dat we naar de spoedeisende hulp zouden gaan. Daar zouden ze kunnen kijken of er niet iets (z'n jukbeen of oogkas) was beschadigd.

Hans kreeg paracetamol tegen de hoofdpijn en daar gingen we dan maar. Voorzichtig de hobbels vermijdend reed ik naar het ziekenhuis in Dordrecht. Daar bleken alle kamertjes op de spoedeisende hulp bezet te zijn en het werd dus een oefening in geduld. We waren er om half 5 en pas om zes uur werd Hans door een dokter gezien. De arts constateerde geen beschadigingen, haalde nog wel een steentje onder de huid in z'n gezicht vandaan en gaf aanwijzingen. Hans heeft een hersenschudding en moet het even wat rustig aan doen. En voor vannacht hebben we een wekadvies voor om de twee uur. Paracetamolletjes tegen de pijn en dan moet het 'vanzelf' goed komen.

De jongen die Hans aanreed heeft eerst heel lang bij de dokter in de wachtkamer zitten wachten. Hij heeft later z'n moeder gehaald. Ze waren allebei erg geschrokken en leefden helemaal met Hans mee. De jongen heeft ook zijn excuses aangeboden en vanavond hebben we nog twee keer contact met die mensen gehad. Dat is fijn. Voor hetzelfde geld tref je iemand die snel doorrijdt. Gelukkig zijn er nog beleefde mensen!

Zo. Woensdagavond kwart over 9. En ik zit heerlijk in/op m'n bed uit te zakken van twee lange, intensieve dagen! Het is even genoeg geweest. Ik heb zelfs geen zin in een handwerkje! Gewoon even lekker niets :-).

Toen ik gisterenavond met Hans thuis kwam van de spoedeisende hulp, lag er nog een berg werk op me te wachten. Ik zou namelijk vanmorgen weer de eerste workshop 'Bak je eigen brood' van dit jaar geven. Daar gaat altijd een berg voorbereiding aan vooraf. Broden bakken, verkooptafel klaarzetten, huis netjes maken enzovoorts. En met een huiskamer vol kinderen die van alles voor school moeten doen, gaat dat dan ook nog weer niet echt vanzelf, zeg maar. Ik ploeterde door tot een uur of twaalf. Toen plofte ik voor een paar uurtjes in bed. Een paar uurtjes die ook nog eens onderbroken werden om Hans te wekken. Gelukkig ging het steeds goed met hem. Om half 5 stond ik er alweer naast. Er moest nog een berg was weggewerkt worden en wat lekkers gebakken voor bij de koffie. Het toilet moest schoon, de kapstok leeg. Het was even stevig aanpoten. Ik had het gevoel dat mijn handen links stonden. Ik moest duidelijk weer even inkomen na een week of zes zonder workshops!

De vrouwen die vanmorgen kwamen hebben die inspanning ruimschoots vergoed. Wat was het weer gezellig! Ik genoot met volle teugen! Dirk, die thuis was, heeft zomaar onverwachts een fotootje geschoten. Kijk, hoe we lekker aan het werk zijn ;-).

Na de workshop had ik precies twee uur de tijd voordat ik in de auto moest stappen om met één van de kinderen naar de therapie in Kootwijkerbroek (bij Karel Post) te gaan. Eventjes nam ik een pauze. Languit in bad om alle (in)spanning van me af te laten glijden. Zo raar is dat. Een bad is voor mij een soort resetknop. Ik kom er altijd weer met nieuwe energie en nieuwe ideeën uit.

Ik ruimde alle spullen van de workshop op en zette het avondeten klaar. Ik vroeg aan Hans of hij het zag zitten om dat aan het einde van de middag klaar te maken. Dat zag hij wel zitten! Hij heeft nog steeds veel hoofdpijn, maar vanavond zei hij, dat het wat minder werd. Gelukkig maar!

Dirk hielp ook nog even een handje. Hij slingerde de stofzuiger door de woonkamer en laadde de vaatwasser uit en weer in. Kijk! Vele handen maken licht werk. Om 1 minuut over half 3 zat ik in de auto. Super!

We kwamen pas na het avondeten thuis. En ineens vond ik het allemaal wel genoeg. Ik heb nog koffie gezet voor de hele meute (met heerlijke Deventer koek erbij!). M'n moeder even gebeld. Henk naar bed gebracht met voorlezen en zingen enzo. En nu pak ik een poosje Teunie-tijd.

Morgen weer een dag, hopen we. Dan doen we bij gezondheid wel weer verder ;-).

Vanmiddag zijn we weer naar Blijdorp geweest en hebben we een ander stukje gezien. We waren nu met Leendert, Maria en Jan.

Ze hadden een verzoekprogramma: apen, leeuwen en olifanten. En dan zouden we verder wel kijken wat voor interessants er op ons pad kwam. Zelf wilde ik ook graag naar de vlindertuin, maar dat hoefde niet persé vandaag.

Het was behoorlijk druk in de dierentuin. Er was een gemeentedag (ik weet niet van welke gemeente), maar daar kwamen we pas later achter. Bij de ingang vroeg Willem of er vandaag nog iets bijzonders was. En daar zeiden ze dat er speciaal voor ons vandaag gratis koffie, thee en chocolademelk was. Toen wij halverwege de middag een stalletje van Nutricia chocolademelk zagen, dachten we dat we daar die gratis chocolademelk konden krijgen. Maar nee, ze vroegen waar ons armbandje van de gemeentedag was. Dat hadden we niet. O, dan kregen we het niet, maar we konden het wel dáár kopen (en er werd hulpvaardig gewezen). Nou ja, inmiddels hadden we zó'n zin in lekker warme chocolademelk, dat we het maar een keertje gedaan hebben. Twee euro voor een kartonnen bekertje waterige chocolademelk. En wilde je er slagroom op? Gewoon van die nepspuitroom? Dan kwam er gewoon nog even 80 cent per beker bij! Echt niet normaal. Volgende keer gaat er ook nog wel een kannetje echte, lekkere chocolademelk mee in die rugzak ;-).

We hebben er evengoed wel van genoten hoor!!

We hebben uitgebreid bij de gieren gekeken. En nóg uitgebreider bij de apen.

Buurpraatje?

Dat blijft echt leuk. De leeuwen werden net gevoerd en dat was ook wel leuk. Nu zag ik ze eindelijk eens in actie!

Een boom als krabpaal!

Bij de olifanten was niet zo heel veel bijzonders te zien. Bij de giraffen liepen twee jongen. Schattig!

We zagen neushoorns en nijlpaardjes bij de 'afdeling' dikhuiden en kwamen allerlei leuke weetjes te weten.

Deze bijvoorbeeld ;-)

We hebben ons aan het einde van de middag nog prima vermaakt met het voeren van meeuwen en eenden. Daar hoef je dan wel niet speciaal naar de dierentuin, maar leuk is het wel. De meeuwen pikten de kaakjes gewoon al vliegend uit je handen.

Het was kwart voor vijf toen we op weg naar de uitgang het vlinderhuis passeerden en Willem voorstelde om daar toch nog even snel doorheen te lopen. Dat was een goed idee. Niet alleen vanwege de prachtige vlinders, planten, meervallen en schilpadden die we zagen, maar ook om even lekker op te warmen bij tropische temperaturen.

Al met al: het was weer geweldig.

Nu nog even de puntjes hier op de 'i'. Nog een klein beetje was wegwerken en een grote pan stoofpeertjes schillen. Dan kan het wat mij betreft wel weer zondag worden ;-).

Vanmorgen heeft Dirk z'n eindpresentatie gedaan en is geslaagd!! Hij heeft z'n bachelor HBO Informatica en is nu écht: Software Engineer. Wat zijn we blij! De vlag ~~hangt~~ staat uit!

We vieren het vandaag met ons gezin met een eenvoudige knapkook, die Maria aan het bakken is. Het recept lees je bij Annemiek. Het échte feest vieren we ná zijn diplomering op DV 3 maart.

En dan nu op zoek naar een leuke job!

Ziek is een te groot woord voor hoe ik me voel. Ik voel me niet fit. Ook niet leuk.

Het begon gisterenmorgen toen ik opstond. Ik had bonkende hoofdpijn. Maar ja. Dat gebeurt weleens vaker. Ook had ik spierpijn. Mjah, kan gebeuren. En ik voelde me niet uitgerust. Ook al niet raar, want de dag ervòòr was intensief (met een workshop broodbakken) en 's nachts waren we twee keer wakker geworden van het lawaai van enorme hagelbuien op het platte dak waaronder wij slapen.

Dus...

Gewoon aan de slag maar. Ook al ging het stroperig.

Maar toen ik om een kleinigheid Willem afsnauwde, begreep ik dat er toch iets niet in de haak was! Ik besloot maar toe te geven aan mijn gevoel van 'niet fit'-zijn. Ik appte m'n vriendin af met wie ik die morgen had afgesproken om naar de Kringloopwinkel te gaan. En zodra iedereen de deur uit was kroop ik terug in bed.

De hele dag heb ik maar een beetje gehangen. Van bed, op bed, geen puf om wat dan ook ter hand te nemen. Nou ja, zegge en schrijve één wasje gedraaid en één keer de vaatwasser gevuld en aangezet. We hadden gelukkig eten wat alleen maar opgewarmd hoefde te worden. En Jan was zo lief om wat boodschapjes te doen.

Vanmorgen was de hoofdpijn nagenoeg verdwenen. Enkel nog een zeurderig gevoel ergens op de achtergrond. Ik heb nog maar even rustig aan gedaan en me met Henk, die al de hele week niet fit is, op de bank genesteld. Hete chocolademelk gedronken. Warm bad genomen. En warempel, aan het einde van de morgen toch een strijkje gedaan.

Vanmiddag heb ik me nuttig gemaakt door een hoop papierwerk te doen. Fakturen betalen, formulieren invullen, dat soort dingen. Ook al om mijn hoofd leeg te maken, want er zat wel het één en ander bij, wat ergens in mijn hoofd rondspookte op mijn interne to-do listje. Mooi. Nu dan maar gaan proberen of de rest vandaag ook een beetje lukken gaat. Raar hoor, dat gelummel. Dat ligt me eigenlijk niet zo.

Vandaag zijn mijn ouders 55 jaar getrouwd! We hopen dit as woensdag in gezinsverband te vieren. Maar uiteraard was het ook vandaag al een feestelijke dag voor het bruidspaar. Er kwam veel post en mijn moeder belde vanavond, dat er wel 10 bossen bloemen in de kamer stonden. Ook stond er een berichtje in de krant in de rubriek 'Gedenkwaardig'.

Toen ik mijn moeder vanmorgen belde, was ze in gedachten terug naar 55 jaar geleden. Wat ging het er heel anders aan toe dan nu! Mijn vader heeft op z'n trouwdag eerst nog een poosje gewerkt. Toen hij eindelijk, opgepoetst en strak in het pak, bij zijn bruid arriveerde, stond daar iedereen al op hem te wachten :-).

En toen ze 's avonds in een oud barrel van Nieuw-Beijerland naar hun nieuwe thuis in Ridderkerk reden, werden ze prompt aangehouden, omdat er iets aan de auto mankeerde. Mijn vader zei tegen de agent: ¨U gaat me nu toch niet bekeuren, hè? Want ik ben vandaag juist getrouwd!¨ En ja, ze mochten zonder bekeuring hun weg vervolgen.

Niets geen huwelijksreis, of honeymoon...de volgende morgen moesten het kersverse bruidspaar vroeg op. Om vijf uur waren ze gehakt aan het draaien in mijn vaders slagerij. De winkel moest open!

Een blinkend, glimmende keuken van een tienduizend euro of meer? Nee, hoor: drie oliestellen. Een éénpits, een tweepits en een driepits. Dat was het zo'n beetje. En die oliestellen hebben de tand des tijds doorstaan, want inmiddels heb ik ze in bezit én regelmatig in gebruik! Kom daar nu nog eens om!

Een wasmachine? Nee hoor, dat kon Bruin niet trekken. Gewoon een stamper, teilen en een wasbord. Ook die stamper en het wasbord zijn er nog steeds. Die heb ik vorig jaar van mijn moeder gekregen. Ze staan nog nutteloos te zijn in de garage. Ik wil ze een mooi plaatsje geven. Ter decoratie, maar ook uit respect voor die tijd van toen.

Ja, als je 55 jaar getrouwd bent, zijn er vele herinneringen. Herinneringen van een mensenleven lang. Mijn ouders zijn dan ook al bijna 80. Maar, zoals ze het zelf zeggen: het is allemaal omgevlogen.

Woensdag vierden we het 55-jarig huwelijk van mijn ouders. Het was heel gezellig, warm, geslaagd! We zijn zo blij dat we het zo met z'n allen fijn hadden. Het is iets heel moois om op terug te kijken. Wat ook heel fijn was, was dat iedereen er was. We hebben de laatste week wel twijfels daarover gehad, want dan was de één ziek en dan de ander. Woensdag had alleen onze Maria pech. Die had vreselijke oorpijn. Ze zag het echt niet zitten om mee te gaan. Een nichtje die in een apotheek werkt zei, dat we haar Otalgandruppels moesten geven, omdat die zouden verdoven. Leendert en Maaike zijn toen naar de apotheek geweest om die druppels en hebben ze Maria gegeven. Inderdaad zakte de pijn wel een beetje. In elk geval genoeg om nog een uurtje op het feest te zijn. Maar verder is het aan haar wel voorbij gegaan.

We waren nauwelijks thuis, of Willem kondigde aan, dat hij naar bed ging, omdat hij zich ineens hondsberoerd voelde. Toen waren hier dus al twee zieken. Zelf was ik snip- en snipverkouden, maar gelukkig nog niet ziek. Gisterenmorgen belde Maaike vanaf school, dat ze overgegeven had en naar huis kwam. Zieke nummer drie. Toen Koos laat in de middag thuis kwam uit school kroop hij met z'n jas aan onder een deken op de bank, rillend van de koorts. Zieke vier. En 's avonds overviel mij ook de koorts. Ik heb een half uur in de stoel gehangen, voordat ik de moed had om de twee trappen op te gaan naar m'n bed. Daarna ben ik met m'n wollen trui aan tot mijn neus toe onder drie dekens gekropen en had na een uur nóg ijskoude handen en ijskoude voeten (en een warm hoofd). Dat was zieke vijf. Tenslotte piepte Jan met een wit gezicht vanmorgen aan het ontbijt, dat hij zó'n buikpijn had. Daar hadden we nummer zes.

Het was dus een behoorlijk gestumper hier vandaag. Gelukkig knapt Willem al op. Hij heeft tussen de middag flink soep zitten eten (uit de weck, want een rijkdom nu!) en voelde zich een stuk beter. Samen met Maria die aan een penicilinekuur zit en bij wie de oorpijn nagenoeg weg is, heeft hij na de lunch de kamer en de keuken aan kant gemaakt.

Zelf lig ik de hele dag op bed. Ben nog steeds koortsig en heb helaas ook een beginnende aderontsteking in mijn bovenbeen. Nog maar even afzien dus...

Voor de workshop van a.s. woensdag (11 februari) zijn er twee plaatsen vrijgekomen, i.v.m. het overlijden van een familielid van één van de deelnemers. De snelle beslisser kan zich rechts van dit bericht opgeven.

Ik krijg regelmatig de vraag, of ik nog blijf doorgaan met het geven van de workshops. En ja, dat ben ik wel van plan. Voor het seizoen 2014/2015 zit het er echter bijna op. Er staan nog workshops gepland tot eind maart. Even had ik het idee om er, net als vorig jaar, tot eind mei mee door te gaan. Maar er staan andere dingen op m'n planning en met de workshops erbij wordt het dan te druk.

Nieuwe data zullen er pas DV medio dit jaar op de agenda komen voor de workshops in het seizoen 2015/2016.

Wil je toch nog heel graag in de komende weken een workshop volgen? Kijk dan regelmatig in de agenda. De workshops staan weliswaar volgeboekt, maar bijna elke workshop vallen er toch mensen af. Je kunt dan dus op het opengevallen plekje boeken.

Bijbloggen. Zou dat een woord zijn? Zoiets als bijpraten, maar dan op je blog? Nou, bij deze is het een woord :-)

De ziekenboeg is hier gelukkig nagenoeg weer leeg. Ik had vandaag alleen Dirk en Leendert nog ziek thuis en die zijn aan de beterende hand. Hopelijk hebben we het dan weer even gehad, wat zieken betreft.

Zelf ben ik weer helemaal op de been, zij het, dat het wèl een pijnlijk been is. Au! Aderontsteking doet gemeen zeer. Ik ben er nog niet vanaf. Maar goed. Ik kan er gewoon mee werken en hopelijk gaat het verder vanzelf over.

Gisteren was ik een poosje juf. Ik gaf een gastles over bijen houden aan groep 6 van de Petrus van de Veldenschool in Nieuw-Lekkerland. Het was heel leuk om te doen. Om kwart voor 11, direct na de pauze, werd ik op school verwacht. De dag ervoor had de meester al heel veel imkerspullen bij me opgehaald. Dat was fijn, want dan hoefde ik daar lekker niet meer mee te slepen. Gelukkig had ik één van m'n imkerpakken nog niet meegegeven. Dat kon ik nu mooi aantrekken om in vol ornaat op de school te verschijnen. Ik had m'n pak aangetrokken, maar de hoed in de auto naar beneden gehouden. Die zette ik pas op, toen ik bij de school aankwam. Al snel werd ik gesignaleerd: ¨Oh, kijk, een imker.¨ ¨Ja, die komt bij óns in de klas.¨ enzovoorts.

Het was een erg gezellige bijenles, met kinderen die vol vragen zaten. Hoe leuk is dat! Ik heb ze van alles verteld over hoe een bijenvolk georganiseerd is en hoe je ze moet houden. Wat het nut van bijen is. Honing natuurlijk. Dat wisten ze wel. Maar ... bestuiving? Oeps, daar hadden ze niet zo over nagedacht. Dus daar ook nog een prevelementje over gehouden :-). Ik liet een dode bij langsgaan, die ze eens goed konden bestuderen. Jammer dat ik geen eigen honing meer had, anders hadden ze allemaal eens mogen proeven. De les vloog om. Het was twaalf uur voordat ik er erg in had. Nog een allerlaatste vraag dan: ¨Verdient u er ook mee?¨ ¨Nee, niet echt. Imkeren is meer een hobby.¨ ¨Maar je kunt toch honing verkopen?¨ ¨Zéker, maar je moet ook weer dingen aanschaffen. Je verdient eigenlijk niets.¨ ¨Oh. Maar wat bent u dan?¨ (Of: waar verdient u dan uw geld mee?). ¨Nou, ik ben gewoon huisvrouw. En schrijfster.¨ ¨O¨. Daar moest nog eens over nagedacht worden, geloof ik. De kinderen dachten warempel dat ik fulltime imker was en er flink mee verdiende :-)).

En vanmorgen gaf ik alwéér les. Broodbakles. Gewoon gezellig thuis, aan negen vrouwen uit alle hoeken van het land. En weer kreeg ik heel veel vragen. Maar niet, of ik er ook aan verdien, aan dat brood bakken :-). Vanavond al kwam er een enthousiaste mail met foto's van iemands eerste zelfgebakken brood. Geweldig. Daar word ik altijd heel blij van :-).

Vroeger wilde ik altijd juf worden. Nu ben ik het af en toe voor de hobby. Leuk hoor!

Brood bakken is iets wat gewoon in m'n systeem zit. Ik hoef er niet over na te denken en het kost me nauwelijks moeite of tijd. Met koekjes bakken is dat anders. Op de één of andere manier vind ik dat niet belangrijk genoeg, denk ik. Het is ook zo, dat we echt niet altijd iets bij de koffie hebben. En als we wél iets hebben, is dat ook gerust een Mariakaakje of een sneetje ontbijtkoek. Maar als ik visite verwacht wil ik graag iets presenteren. Dat hoeft niet altijd iets groots, vets, calorierijks te zijn. Een lekker zelfgebakken koekje is wél zo gezellig. Ik heb er twee standaard recepten voor. Het ene recept waart al jaren en jaren op internet rond als 'Teunie's koekjes'. Grappig is dat. Al in 2008 heb ik het recept hier gepost. Misschien wel handig om het eens te herhalen:

Kneed koekjesdeeg van 300 gram bloem, 150 gram basterdsuiker, een snuf zout en 225 gram margarine. Deel het deeg in 2 delen en maak van elk deel een rol. Snijdt de rol in plakjes van ongeveer een halve centimeter. Leg de plakjes op een beboterde bakplaat in de warme oven (170 graden) en bak ze in ongeveer 17 minuten gaar. Haal de koekjes met behulp van bijvoorbeeld een pannenkoeksmes voorzichtig van de bakplaat en schuif ze op een dienblad. Laat afkoelen. Als je liever bakpapier gebruikt, kan je de koekjes daarop laten afkoelen.

Variaties:

*Vervang (een deel van) de margarine door roomboter voor heerlijke roomboter koekjes.
*Leg op ieder deegplakje een lepeltje jam, of een amandel, of een geconfijte kers o.i.d.
*Rol het deeg uit en steek er met een koekjessteker leuke vormpjes uit.
*Laat de kinderen leuke koekjes vormen. Dit is ook erg geschikt voor een verjaardagsfeestje. Hans heeft ooit eens letterkoekjes gevormd en daarvan de letters B E D A N K T gebakken. Dat gaf hij aan z'n juf aan het einde van het schooljaar en dat was echt een succes.
*Dinsdag maakte ik de volgende variatie: ik woog stukjes koekdeeg af van circa 18 gram. Ik draaide er balletjes van, die ik een beetje plat drukte. Daarna duwde ik de deegstukjes in de nougatine of in de hagelslag. Erg lekker!
*Laat je fantasie de vrije loop ;-)

Een ander basisrecept postte ik in 2011. Het is een oud bakkersrecept. De koekjes die je ermee bakt zijn verrukkelijk bros.
Ook dit recept laat ik nog maar eens volgen. Kun je kiezen ;-)

400 gram zelfrijzend bakmeel
200 gram roomboter
100 gram margarine
200 gram witte basterdsuiker
1 zakje (of een eetlepel) vanillesuiker
1/2 zakje (of twee theelepels) bakpoeder
1 snufje zout
Kneed de ingrediënten tot een bal. Maak er rollen van en snijd daar plakjes van. Of, als je meer tijd hebt, rol het deeg uit tot een lap en steek er met een koeksteker koekjes uit. Leg de koekjes op een bakplaat en bak ze in ongeveer 15 minuten op 180 graden (heteluchtoven 160 graden) gaar en bruin.

De hoeveelheid deeg is best groot. Je kunt natuurlijk de hoeveelheid halveren, óf maar een deel van het deeg bakken en de rest (goed verpakt) in de koelkast bewaren tot een volgende bakronde.
Ik bakte van dit basisdeeg vier soorten koekjes. Eén deel werd gewone rechttoe, rechtaan koekjes. Eén deel kreeg er een amandel ingedrukt. Eén deel werd bestrooid met een mengseltje van suiker en kaneel. En van het laatste deel maakte ik dubbele koekjes met jam ertussen.`

Laatst bakte ik koekjes met een pakje van Albert Heijn. Dat was nog over uit een kerstpakket. Een oplossing voor mensen die geen zin hebben om eerst van alles af te wegen. Omdat ik visite verwachtte besteedde ik even wat meer tijd aan de koekjes, door sterren uit het deeg te steken in plaats van snel rondjes van een deegrol te snijden. En om het geheel nog wat op te leuken kwastte ik er roze glazuur over.

Toch eigenlijk best een gezellig werkje, koekjes bakken. Waarom gun ik me daar eigenlijk zo weinig tijd voor?

Wat een slome dag was het vandaag. Het spannendste van de hele dag was een buurvrouw aan de deur die iets over school wilde uitwisselen. Verder ben ik de hele dag bezig geweest met huisvrouwenklussen. Vooral heel veel waswerk: wassen aanzetten (drie keer een trommel vol), wassen ophangen (ook in drievoud), was afhalen (drie rekken), was strijken en vouwen (veel!), was in de kasten leggen en tenslotte weer drie wassen klaarzetten voor morgen.

En omdat vandaag alles in drievoud lijkt te moeten gebeuren, bakte ik ook drie broden :-). Sinds kort bak ik Moermanbrood. Een nichtje van me volgt het Moermandieet en vroeg me of ik dat voor haar kon bakken. Het recept kreeg ik bijgeleverd. Dat komt uit het boek 'De natuurrijke keuken'. Het was voor mij wel even wennen, want dat brood bak je ondermeer zonder vet. Daarentegen moeten er dingen in als lecithinepoeder, vitamine c poeder, tarwekiemen en andere zaken. De broden die ik zo bak blijven een stuk compacter dan mijn normale brood. Maar ze zijn, volgens mijn nicht, lekker en voedzaam. Fijn!

Een kennis kwam met aardappels aan de deur. Een hele kist vol (kilo of 25 schat ik) voor 5 euro. Daar ben ik weer blij mee. We eten hier behoorlijk veel aardappels.

Jan kwam met de brief met het schooladvies thuis. Ook altijd weer een gewichtig moment. Donderdagavond gaan we het advies met de juf bespreken en hem dan bij het voortgezet onderwijs aanmelden. Weer een brugpieper in de dop ;-).

We hebben deze week twee jarigen. Hans hoopt morgen 17 te worden. Maar hij viert z'n verjaardag later. Hij heeft het deze week druk voor school, want hij was in de toetsweek ziek. Nu moet hij van alles inhalen. Donderdag is het Trijnie's verjaardag. Pff, die wordt al 25! Als het goed is, haar laatste verjaardag thuis. Ergens in het najaar hoopt ze met haar Gerwin te trouwen. Trijnie is haar verjaardag al aan het voorbereiden. Die is de hele avond aan het mixen en roeren en bakken :-).

Woensdag een bakworkshop en deze week moet er ook weer een aflevering voor de kookrubriek van Terdege ingeleverd worden. Maaike gaat voor het eerst van haar leven vliegen en skieën. De mevrouw voor wie ik een bruidssjaal heb gebreid komt hem deze week ophalen. Maria mag met een vriendin mee op vakantie en moet dus haar koffertje inpakken. Al met al een lekker rommelige week dus! Ik hoef me beslist niet te vervelen.

Vakantiedrukte. Dat lijkt een contradictio in terminis. Want ja: vakantie betekent toch 'lekker niets doen', terwijl drukte 'een volle agenda' suggereert. Toch kan ik geen beter woord bedenken als vlag die de vakantielading moet dekken.

Het is dus allereerst volop vakantie. In de zin van: slome ochtenden, zonder gejakker om op tijd op school te zijn. Van nog slomere avonden, zonder huiswerkdrukte (of de drukte vanwege het ontbreken van de huiswerkdrukte ;-)).

Maar tegelijkertijd is dat weer niet zo heerlijk sloom als het klinkt. Want de helft van het gezin viert geen vakantie. Die gaan elke morgen trouw naar hun werk. Pakkie brood mee en gaan met die banaan.

En die drukte? Zal ik even een selectie opsommen? Mag je zelf bepalen of dat drukte is, of niet.

Op dag 1 heeft Maria een vriendinnetje te logeren. En dan 's morgens met een groep meiden lekker ontbijten bij de Hema, ¨mam, mag ik een euro lenen¨ ;-). Op dag 2 gaat ze bij haar nichtje logeren. Vanaf maandag tot donderdagavond is ze met een vriendin mee op vakantie. Dat was dus: slepen met een matras, dekbed en kussen, tas inpakken, koffertje inpakken, ¨mam, is mijn zwarte vest gewassen¨ enzovoorts.

Maaike ging samen met Ammy (de vriendin van Hans) naar mijn vriendin Ellen in Zwitserland. Voor het eerst vliegen, voor het eerst skieën. Koffer inpakken, online inchecken, vluchtgegevens printen, ¨heb ik m'n id-kaart nu wel?¨, Hollandse boodschappen inpakken, nog eens bellen, nog eens appen en dan, eindelijk, op vrijdagavond even na zessen, rijden de meisjes weg. Spannend!

Intussen wordt ik zo ongeveer per uur door Ellen op de hoogte gehouden. Ik lijk wel een puber, met m'n telefoon aan mijn handen gekleefd :-).

Daar gaan de meisjes!
Ze hebben de smaak direct te pakken.
Kan ook niet anders met zo'n goede skileraar!

Voor Hans is de vakantie een werkvakantie. Hij gaat elke dag met z'n koffer brood de deur uit en komt er rond het avondeten weer in. Ik hoef alleen maar te zorgen dat z'n stapel werkkleding aangevuld blijft.

Rond Koos is er ook niet veel drukte. Hij moet alleen een beetje achter de vodden gezeten worden, opdat hij naast gamen toch ook wel het beloofde schoolwerk doet ;-). En verder is het: vrienden over de vloer. Gezellig dus.

Jan heeft een vriend te logeren. Ze vinden het leuk om samen in het kantoortje te slapen. Dus wordt er elke dag met beddengoed en matrassen gesleept. En 's morgens vind ik er lege chipszakken en colaflessen. Ach ja ;-).

Henk is logeren bij een vriendinnetje en heeft het er prima naar z'n zin. Morgen komt hij weer thuis.

Rondom het vakantievieren en het werk en de logeerpartijtjes vouw ik mijn huishoudelijk werk. De was natuurlijk, waar nooit een einde aan komt. De rommel waar evenmin een einde aan komt. Elke dag eten koken. Ook al geen verrassing meer, als je dat al meer dan 28 jaar doet. Toch is het niet saai. Ik geniet ervan als alles om me heen lekker in- en uitloopt.

Ik geniet ook van de drukte van alles wat er op m'n pad komt. De trouwjurk van Trijnie die we zaterdagmiddag zijn gaan uitkiezen.

Gekkigheid. Een selfie in de bruidsmodezaak.

De verjaarsvisite bij een vriendin. De spinavond gisteren. Het nadenken over wat ik voor de kookrubriek ga klaarmaken. En zoveel honderdduizend dingen meer.

Gisterenochtend was ik druk met opruimen. Of minimaliseren, zo je wilt. Dat had een reden. Schoonmama werd geopereerd. En daar waren we allemaal best gespannen over natuurlijk. Op zo'n moment doe ik óf helemaal niets, óf ga ik overdreven lopen werken. Het was gisteren dus dat laatste. Eigenlijk wel beter, maar zoiets heb je (ik dan toch) niet zelf in de hand.

Vakantie dus. En ook drukte. Ik noem het maar vakantiedrukte. Het is verder niets om je druk over te maken :-). Maar de dagen waren zó vol, dat ik niet aan bloggen toe kwam. En zo kwam het dat er zomaar een hele week niet geschreven werd! Dat gebeurt niet vaak.

Ook vandaag was het weer een mengelmoes van vakantievieren en verplichtingen nakomen. Wat vliegt zo'n goed gevulde dag toch altijd om!

Ik begin de dagen in de vakantie liefst gewoon vroeg. Net als anders. Ik 'sliep uit' tot 6 uur. Bij de jongens die als eerste naar hun werk moesten liepen de wekkers om kwart over 6 af. Terwijl zij bezig waren met brood smeren en spullen klaarzetten ging ik achter de strijkplank voor de dagelijkse portie strijk. Precies om half 8 was de teil leeg en had ik net genoeg tijd om een ontbijtje voor Willem en mij klaar te maken: speltpap van 2 kopjes water, 2 kopjes hazelnootmelk, 2 kopjes speltvlokken, 2 bananen in stukjes, handje rozijnen, flinke snuf kaneel en een klein beetje ahornsiroop. Mmmm, zó lekker! Zittend in bed genoten we samen van ons ontbijtje. Kijk, dat is zo leuk in de vakantie!

Terwijl Willem zich ging klaarmaken om naar zijn werk te gaan, maakte ik z'n lunchsalade. Baby Romainesla was vandaag de hoofdmoot. Als smaakmaker ging erdoor: banaan, rozijnen, paprika en komkommer. Een super simpele salade dus vandaag ;-). Ik legde nog een stuk komkommer en een banaan naast de saladepot klaar en Willem kon gaan.

Jan en Henk waren inmiddels ook opgestaan. Zij verdeelden eerst de 'computertijd'. Die is in de vakantie een stuk ruimer bemeten dan op schooldagen. Ik verwende ze met een bord Brinta en een beker warme chocolademelk.

Op m'n gemakje ging ik aan het werk. De bedden opmaken, één bed verschonen, was afhalen, was ophangen, wassen sorteren enzovoorts. Wat telefoontjes tussendoor en de ochtend was om voor ik het wist.

Om kwart voor 12 zou ik naar schoonmama vertrekken, die in het ziekenhuis ligt. Henk en Jan mochten samen mee en dan zou ik ná het bezoekuur met ze naar de Kringloopwinkel in Dordrecht gaan. Toen puntje bij paaltje kwam wilde Jan liever thuisblijven. Ook goed. Koos was er ook en samen met Dirk, die van zijn werk even naar huis zou komen, zouden ze lunchen.

Henk was nogal onder de indruk van zieke oma. En toen we er een half uurtje gezeten hadden, had hij het wel gezien. Hij moest nog even geduld hebben, want ik wilde tot 13.00 uur bij schoonmama blijven. Die had het niet zo breed :-(.

Maar om 13.00 was het genoeg. Voor Henk, maar ook voor oma, die zo langzamerhand wel weer aan een dutje toe was. We vertrokken naar de Kringloopwinkel. Henk mocht verzinnen wat hij daar wilde eten. Tosti misschien? Of soep? Of toch liever chocolademelk met een taartje? Het werd het laatste. Zelf had ik nog een koffiemunt en zodoende was ik voor nog geen 4 euro klaar voor een verwennerij voor samen.

Toen de buikjes gevuld waren en Henk ein-de-lijk zijn warme chocolademelk op had, was het tijd voor een rondje shoppen. Ik keek uitgebreid bij het rek met serviesgoed. Ik haal daar nogal eens wat vandaan voor de foto's van mijn kookrubriek in Terdege. Ook vandaag scoorde ik het één en ander voor een prikje. Bij de boeken vond ik ook wat van mijn gading. En bij het speelgoed nam ik twee dingen mee, die later thuis echt Bingo! waren. Een mooie grote (bijna complete) Spirograph doos voor Jan en een grote doos van 500 stuks dominosteentjes met bruggetjes en poortjes voor Henk. O ja, ik vond ook nog een heel mooie regisseursstoel voor maar 4,50. Die heb ik gekocht om van de zomer fijn mee te nemen naar het strand. Lekker compact.

Het was al 15.00 uur toen we tevreden naar buiten, de regen in, liepen.

Onderweg vroeg ik aan Henk wat we eens zouden gaan eten vanavond. ¨Poffertjes¨, stelde hij voor. Goed plan.

Thuisgekomen ben ik eerst nog maar weer even aan de slag gegaan. Verder waar ik vanmorgen was gebleven, zeg maar :-).

Ik kreeg een telefoontje van de baas van Hans. Of we nog interesse hadden in een portie hout voor de kachel. Daar zeggen we geen nee tegen! En zo werd er onverwachts een portie hout bezorgd wat Koos en ik samen in het houthok hebben gesjouwd. Het moet allemaal nog gezaagd en gekliefd worden en daarna drogen. Het is dus pas voor het volgend stookseizoen. Super!

Er was een pakje gebracht voor Willem. Ik vermoedde dat daar de stemsleutel in zou zitten, die hij van iemand had gekocht. We hebben namelijk twee weken geleden op Marktplaats een piano gekocht. We hadden een electrische, maar Willem wilde altijd nog eens een 'echte'. Zomaar onverwachts liep ik hier tegenaan. Van mensen bij ons van het dorp. Die piano moest echter wel gestemd worden. En aangezien ik ooit het boek Dat doen we zelf wel! heb geschreven was het een uitdaging (voor Willem) om hem zelf te gaan stemmen. Het had even wat voeten in aarde (lees: veel youtubefilmpjes kijken) voordat Willem wist hoe het moest en wat je ervoor nodig had. In elk geval dus een stemsleutel. En eigenlijk ook software, maar dat komt later. Ik verwachtte al dat Willem een gat in de lucht zou springen als hij zou zien dat de sleutel was gearriveerd. En dat was ook zo. Nog met z'n jas aan haalde hij het deksel van de piano en begon. Dirk die ook juist thuiskwam van z'n werk kreeg evenmin de tijd z'n jas uit te trekken. Hij werd er meteen bij 'gesleurd' om te helpen :-).

We zijn nu enkele uren verder en ik moet zeggen dat de piano al heel wat beter klinkt!

Terwijl de mannen aan het stemmen waren en Jan en Henk met de verworven Kringloopschatten speelden, ging ik aan het poffertjes bakken. Het beslag had al een uurtje staan rijzen. Geen poespas: 600 gram bloem, 1 liter lauwe melk, 1 1/2 tl zout en 1 1/2 el gist. Dat is alles wat je nodig hebt voor een mooi poffertjesbeslag. En een uurtje geduld om het spul te laten rijzen. Ik maakte een dubbele hoeveelheid. En dat was ruim voldoende, want we waren vanavond maar met z'n zevenen.

Na het eten kreeg Willem ineens de riebels en wilde nog snel even heen-en-weer naar zijn moeder in het ziekenhuis. Prima. Ik stapte bij hem in en zo keken we nog even een kwartiertje bij schoonmama om het hoekje. Gelukkig ging het nu veel beter met haar dan tussen de middag!

Vanavond kwam Maria thuis van haar logeerpartijtje. Fijn weer een kuiken onder moeders vleugels. De vakantie gaat alweer opschieten. Morgen al vrijdag...

Huiselijkheid

Mijn TBD (ThuisBlijfDag)

(Af)wassen, bakken en ziekenbezoek

Het belang van routines

Drie jaar zitten wachten...

Advertorial

Willem jarig en een leuk experiment

De dierentuin

Een ongeluk zit in een klein hoekje...

Uitzakken

Zie: zoo!

Zóóóóó blij!!!!

Niet fit

55!

Met z'n zessen ziek...

Workshop ¨Bak je eigen brood¨

Bijbloggen en koekjes bakken

Niets bijzonders

Vakantiedrukte

Mengelmoes