Eenvoudig Leven

Net als anderhalf jaar geleden was ik gevraagd om op de Wegwijs Beurs te staan. Nu als medewerker van Terdege (voor dit blad verzorg ik één keer in de vier weken de kookrubriek). Het was al in november afgesproken. Drie dagen lang zou ik een kookdemonstratie geven ¨Nasi zonder pakjes en zakjes¨ en een mini-workshop brood bakken.

Toen het vorige week zo slecht ging met mijn moeder, heb ik gemaild, dat ik hoogstwaarschijnlijk verstek moest laten gaan. Daar was werkelijk alle begrip voor. Ook al was het wel jammer, want ik stond op allerlei programma´s afgedrukt met m´n bijdragen. Er werd afgesproken, dat mijn plaats gewoon vrij gelaten zou worden. Lukte het om wèl te komen? Fijn! Lukte dat niet? Jammer!

Dit gaf mij een vrij en opgelucht gevoel. Ik wil niet blij staan doen op een beurs, terwijl een paar kilometer verderop mijn moeder in een ziekenhuis ligt te lijden.

Dinsdag had mijn moeder een redelijke dag. En dus besloot ik om op woensdag de beurs te doen. Ik bekijk het gewoon per dag.

Ik heb er geen spijt van gehad. Hoewel het druk en spannend was en ik me op de achtergrond helemaal niet blij voelde, was het toch fijn om even wat anders aan mijn hoofd te hebben.

Dinsdagavond heb ik niet zo heel veel meer aan voorbereidingen gedaan. Maar gisterenochtend ging ik om 4 uur van start. Brood bakken om te laten zien en om te laten proeven. Het snijwerk voor de nasi vast doen. Alles inpakken. Het was een hele klus.

Gelukkig had Willem een dag vrij kunnen krijgen van zijn werk. Ik vond het fijn, dat hij me kon helpen met van alles en nog wat, maar vooral met zijn aanwezigheid. Een stuk mentale steun had ik beslist wel nodig. Hoe leuk zo´n beurs ook is, van tevoren gieren er dan toch altijd behoorlijk wat zenuwen door m´n lijf. Die zijn pas weg op het moment dat ik daar achter m´n fornuis sta.

Voordat ik op de beurs met m´n demonstratie en workshop aan de slag zou gaan, stond er nog wat anders op het programma. In december heb ik meegewerkt aan een interview (met fotosessie) voor het blad Fier. Fier is een eenmalige uitgave van Woord&Daad. Het is een blad dat op een zeer inspirerende manier bol staat met weetjes, tips, trucs en achtergrondverhalen rondom het thema ¨Duurzaamheid¨. Het is een enorm leuk blad geworden en de aankoopprijs van 6,95 meer dan waard. Dit bedrag gaat helemaal naar het goede doel: Woord&Daad. Wat een leuk initiatief! Het blad Fier werd gisteren op de beurs gelanceerd. En daarvoor was ik gevraagd om op het podium te komen voor een mini-interview. Ok. Eerst naar dat podium dus. Het was daar achter de schermen al een gezellige boel, want er zou door een aantal mensen ook een modeshow gelopen worden. Mode uit de Kringloopwinkel! Alles in het teken van duurzaamheid :-). Ook was Marlies van der Staaij aanwezig. Zij heeft voor Fier een column geschreven en ging die voorlezen. Het verliep zoals gepland. En de lancering van Fier werd een feit.

Daarna haastte ik me naar m´n stand: de Terdege-keuken. Ik gebruik deze dagen de keuken samen met een meneer die kalfsvlees promoot. Ik kende hem al van de vorige beurs, toen hij er ook was. Alles wat er nodig was, was in het hokje achter de stand aanwezig. Behalve ruimte misschien ;-). Het was heel krap. Maar het ging. Ik zette alles klaar en had nog tijd om even met Willem, Maria en Henk over de beurs te wandelen. Mijn eerste demonstratie was om 13.00. Daarvòòr waren er twee kalfsvleespromoties. Terwijl ik daar op m´n gemakje van zat te genieten en de klok steeds verder naar 13.00 uur tikte, werd het drukker en drukker en drukker. Ik werd er zenuwachtig van! Toen ik uiteindelijk met m´n nasi-verhaal begon, zaten en stonden er minstens 100 mensen. Maar die zag ik toen al niet meer staan, hoor. Ik dook in mijn verhaal en vergat alles om me heen.

Met alle ingrediënten die ik al had voorbereid (inclusief gekookte rijst), was het nasi maken een fluitje van een cent. Terwijl ik lekker in m´n grote pan stond te roeren, vertelde ik van alles over nasi en over koken zonder zakjes en pakjes en weet-ik-wat-nog-meer. Toen de nasi eenmaal klaar was, mocht er natuurlijk geproefd worden. Daarna was er de mogelijkheid om mijn zelf samengestelde Nasikruiden te kopen. Maar nog voordat ik het eerste bakje had volgeschept, wapperde er al iemand met geld, want ze wilde de kruiden kopen. En nog één en nog één. Ik zocht in het publiek naar Willem, maar zag hem zo snel niet. Toen sprong er gewoon iemand uit het publiek (ik kende haar wel) achter m´n keukenblokje en nam de verkoop op zich. Wat is dat geweldig leuk, die spontaniteit! Ik schepte intussen de bakjes vol. Bakje na bakje na bakje. Totdat de laatste rijstkorrel uit de pan was en ... ik nog best veel mensen moest teleurstellen. Jammer is dat! Ook de kruidenzakjes waren in 10 minuten uitverkocht. Eigenlijk was dat m´n voorraad voor drie beursdagen! Maar goed. Deze kruiden zijn altijd nog in m´n webshop te verkrijgen en iedereen kon in elk geval een receptenblad mee krijgen.

Beduusd over deze stormloop trok ik me terug in m´n hokje achter de stand om de broodbakworkshop voor te bereiden. Maria kwam me helpen. Er moest brood gesneden en besmeerd worden om te laten proeven. Er moesten degen gemaakt worden. En nog meer degen. Het voorbereiden van zo´n workshop is echt een flinke klus. Maar ook dit kwam goed. En net als bij het nasi-koken, kwamen tegen de tijd dat m´n workshop begon, de mensen weer in groten getale aan. Weer zenuwen. Natuurlijk. Ook al heb ik dat broodbakverhaal al 1000 keer gedaan. Gek mens ben ik toch.

Na afloop van de broodbakkerij herhaalde zich de geschiedenis. Iedereen verdrong zich om wat te proeven. En het brood ging tot de allerlaatste kruimel op. Ik kwam weer tekort. Vandaag moet ik maar kleinere stukjes snijden :-).

Ik ben één dag niet bij mijn moeder geweest. Na afloop van de beurs moesten we namelijk snel naar huis, want Henk zou opgehaald worden door Trijnie. Hij ging samen met Jan een nachtje bij haar logeren. Het was haasten geblazen.

Ook vandaag ga ik weer naar de beurs. Maar vandaag wil ik na afloop meteen doorrijden naar het ziekenhuis. Ik mis mijn moedertje. Ik wil eigenlijk geen dag overslaan met bezoeken. Het ziet er meer en meer naar uit, dat we haar niet lang meer hier zullen hebben. Niet alleen omdat haar lichamelijke toestand zo broos en zorgelijk is, maar we merken, dat ze ook geestelijk wordt voorbereid. Wat voelt dat dubbel voor ons allemaal...Als ik daaraan denk, heb ik helemaal nergens zin meer in. Zucht.

Vrijdag was mijn laatste beursdag. Ik had er toen drie dagen op zitten. Ondanks de zorgen rond mijn moeder en ondanks de zenuwen die ik steeds had, voordat ik moest ´optreden´, kijk ik met veel genoegen op deze dagen terug. Het was echt geweldig!

Ik heb af en toe flink moeten improviseren. Zo had ik op alle drie de dagen steeds een ander kooktoestel. De eerste dag waren dat de kookplaten van de kok die kalfsvlees promootte. De tweede dag was er een andere kok. Hij had zijn kookplaten nog in Zweden staan, waar hij juist vandaan kwam. Daarom hadden we kookplaten van de Ahoy. Dit waren echter meer veredelde warmhoudplaten dan kookplaten en het duurde dus best lang voordat ik m´n grote pan nasi warm had.
De derde dag had de kok z´n eigen spullen terug en die meegenomen naar de beurs. Toen lagen er inductieplaten. En pas toen ik de pan al op de plaat had om hem voor te verwarmen, bleek, dat mijn pan niet geschikt was voor inductie. De kalfsvleeskok was al lekker van z´n pauze aan het genieten en in geen velden of wegen te bekennen. Toen heb ik maar snel zijn pannen uit het hokje achter de stand gepakt. Dat waren twee grote koekenpannen. Steeds bakte ik daar een deel van m´n indrediënten in en deed die dan in mijn eigen grote pan, die ik onder de warmhoudlamp had gezet. Het kwam wel goed, maar stiekem zweette ik peentjes natuurlijk ;-).

´s Middags was het nog een haartje gekker. Toen viel halverwege mijn mini-workshop Brood bakken m´n headset uit. Dead battery stond er op het display. Stond ik daar met een man of 80 rondom mijn keuken...Dat kon ik niet aanschreeuwen. Eerst vloog ik het hokje achter de stand in. Ik herinnerde me van de vorige keer, dat daar reserve batterijen lagen. Maar nu niet :-(. Ik moest heel snel iets verzinnen. Dus draafde ik naar de ´huiskamer´ van de Terdege-stand, waar de hele dag door lezingen en presentaties werden gegeven. Op dat moment was er niets gaande en snel griste ik de headset daar van de katheder. Ik draafde terug, zette het ding op m´n hoofd, maar die deed natuurlijk niets. Die stond natuurlijk op een andere ontvanger. Of zender. Weet ik veel. Toen heb ik snel de batterijen uit die headset gehaald en die in die van mij gedaan. Gelukkig! Ik had weer geluid! Al die tijd stonden al die mensen maar een beetje te wachten...Echt niet leuk, dit soort grappen!!

Ik had tussen de bedrijven door niet heel veel tijd om zomaar wat op de beurs rond te kijken. Ik moest namelijk van alles voorbereiden. Maar als ik even tijd had en mijn neus buiten het hokje stak, had ik steeds leuke ontmoetingen, leuke gesprekjes en leuke voorvalletjes. Eén zo´n voorval was: de gehaakte tas! In de eenvoudiglevenshop verkoop ik handige katoenen tassen. Ik had al bedacht, dat deze tassen zich uitstekend lenen om er iets leuks van te maken. Op dag drie kwam er een mevrouw naar me toe. Ze vertelde, dat ze pas een tas bij me had gekocht en kwam nu laten zien, wat voor leuks ze er, samen met haar dochter, van gemaakt had. Echt geweldig!

Daar word je toch helemaal blij van?!

De beursdagen waren erg intensief. Alle dagen ging ik om 4 uur op. Alleen de derde dag ´sliep ik uit´ tot 5 uur. Behalve voorbereiden voor de beurs, moest ook het huishouden nog wat doorgaan en gingen elke dag de orders uit de shop op de post. Als klap op de vuurpijl, begaf donderdagavond mijn wasmachine het.

Vrijdag heeft Hans geprobeerd de wasmachine te maken. Hij heeft zelfs nog een onderdeel vervangen. Maar helaas, Hans kreeg hem niet meer aan de praat.

Zaterdag heb ik met mijn vuile was het dorp rond gereden...Er gingen een paar wassen naar mijn zus, een paar naar mijn schoonzus en terwijl we bij schoonmama koffie dronken, draaide daar m´n witte was. Aan het einde van de dag volgde weer een rondje rijden. Nu met schone was, gelukkig :-). Maar echt handig is dat niet natuurlijk!

Vandaag kwam de monteur. Maar die kon helaas alleen maar vaststellen, dat mijn apparaat is overleden. Snik...

Het was vandaag verder gelukkig een dag met een gouden randje. Mijn moeder was jarig. Ze is 80 jaar geworden. Vorige week nog hadden we niet durven denken, dat we deze dag met haar zouden mogen beleven. Maar nu heeft ze het niet alleen mogen beleven, maar was ze ook naar omstandigheden heel goed! Ik zet er specifiek ´naar omstandigheden´ bij. Want de buitenkant laat niet zien hoe de binnenkant is. De ziekte gaat door en steeds zijn er complicaties. Zo kreeg ze donderdag een trombosebeen en had ze vrijdag een huidinfectie. Maar zondagochtend zat ze toch weer in de stoel naast haar bed, toen ik bij haar kwam. En vandaag is ze zelfs onder de douche geweest. De dag was, ondanks dat ze in het ziekenhuis ligt, toch heel speciaal. Het personeel op de afdeling heeft echt geprobeerd er iets leuks van te maken. Ze wordt dan ook op handen gedragen. Ze is echt een lieve patiënte.

Vannacht, toen ze sliep, heeft een verpleegkundige slingers om haar bed opgehangen. Vanmorgen is mijn vader met mijn zus bij haar op bezoek gegaan. Ze hadden de grote familiefoto van thuis meegenomen, zodat iedereen van de familie er toch een beetje bij was. We hebben ma een mooi nachtponnetje gegeven. En van haar zussen, die ´s middags op bezoek gingen, kreeg ze een mooi bedjasje.

Ma is verwend met een lekkere fruitsalade bij de lunch, een ijsje tussendoor, vanavond een pannenkoek. Echt heel leuk. Alle verpleegkundigen en artsen kwamen haar feliciteren. Ik trof een blij mens aan, vanavond, toen ik op bezoek ging.

Nu hopen we heel erg, dat haar toestand stabiel komt, zodat ze nog weer een poosje naar huis zal kunnen. Voor nu is het nog zoeken om haar bloed goed (genoeg) te krijgen.

Al met al hebben we weer behoorlijk intensieve dagen, vol afwisseling, achter de rug!

Mijn wasmachine had een kapotte pomp en een defecte motor. Ik had deze wasmachine een paar jaar geleden gekregen van iemand die in een seniorenflat ging wonen en daar een nieuwe wasmachine wilde hebben. De machine was weliswaar oud, maar deed het nog prima. Eerst had ik hem als tweede machine. In die tijd draaide ik meestal één was per dag met dit apparaat. Toen mijn ´hoofdwasmachine´ het begaf, besloot ik geen nieuwe te nemen, maar het verder met m´n ´reserve-apparaat´ te doen. Vanaf die tijd (toch wel zo´n tweeëneenhalf jaar, schat ik) draaide het oude beestje zo´n 15 tot 18 wassen per week. In al die tijd is er maar één keer wat mee geweest. Een kleinigheid. Ik weet niet eens meer wat. Maar nu was het goed raak. In een machine van 25 jaar oud ga je geen nieuwe motor meer zetten...

Wat nu?

Als ik naar onze portemonnee kijk, zou ik het beste een tweedehands wasmachine kunnen aanschaffen. Maar...de wasmachine is toch verreweg het belangrijkste apparaat in ons huishouden. Een apparaat waar je eigenlijk blind op moet kunnen vertrouwen. Liever dus geen tweedehandsje waarvan je niet weet hoe lang je er zonder kleerscheuren mee kunt werken. We namen het besluit: het geld wat ik op de beurs verdiend had, kreeg, nog voordat het binnen was, een bestemming. Er ging een nieuwe wasmachine komen!

Mijn allereerste wasmachine (bijna 30 jaar geleden aangeschaft) was een Bosch. Daarna had ik altijd een Miele. Tot volle tevredenheid. Maar ja. Een Miele is in aanschaf nog altijd een paar honderd euro duurder dan bijvoorbeeld een Bosch. En als je er wat aan hebt, ben je meestal ook duur uit. Daar staat tegenover, dat een Miele langer meegaat (althans: volgens de boekjes).

Ik besloot een kijkje te nemen op de website van onze witgoedwinkel. Misschien was er wel een Miele in de aanbieding? Nee dus. Wel een Bosch. Een mooie, zuinige wasmachine. Ik bekeek de aanbieding. Las reviews over deze Bosch. Keek of de prijs goed was. En was om. We gingen voor de aanbieding van de Bosch!

Vanmorgen, al snel na negenen, hing ik aan de telefoon met onze Witgoedwinkel. Voor dit soort aankopen ga ik het liefst voor lokaal. Molenaar Witgoed is dan ook al bijna 30 jaar onze vaste leverancier. We kunnen ook altijd een beroep doen op de reparatiedienst. En de wasmachine wordt gratis bezorgd en geplaatst. Ik vertelde wat mijn keuze was. De witgoedmeneer gaf een advies voor een net iets ander model en legde ook uit waarom. Prima. Dan doen we die! Fijn als er meegedacht wordt! Het allerliefst had ik m´n apparaat natuurlijk dezelfde dag in huis gehad. Maar dat ging hem niet worden. Ze zaten volgeboekt. Het wordt dus morgen. Ik kijk er echt naar uit!!

Na het uitzoeken en bestellen van de wasmachine, stond er een koud klusje op mijn programma: de buitenboel zemen! Zaterdag heeft Leendert de straat en de schuine kant van ons huis met de hogedrukspuit onder handen genomen. Daar was ik heel blij mee, want de boel was verschrikkelijk groen. Leendert kon van z´n werk een hogedrukspuit en een steiger lenen. Die steiger heeft hij bovenop ons garagedak opgebouwd. Zo kon hij de schuine kant van ons huis mooi schoon spuiten. Daarna deed hij de straat: het trottoir voor ons huis, de oprit en onze betegelde achtertuin. Het is enorm opgeknapt. Alleen zat het opgespoten zand tot bovenaan de ramen. Dat had ik me al gerealiseerd, voordat Leendert met de klus begon. En ook wist ik, dat ik zaterdag niet aan zemen toe zou komen. Maar waarom zou ik daar om malen? Ik was veel te blij, dat de straat zo mooi schoon gemaakt werd. Die ramen kwamen later wel.

Nu was het gisteren het prachtigste weer van de wereld om ramen te zemen. Maar ik had er geen tijd voor. Daarom moest het vandaag dus maar. Bij twee graden en waterkou. Brrrr. Maar terwijl ik bezig was, kreeg ik het vanzelf warm. En WOW! Wat is het heerlijk, nu alles weer glimt en blinkt! Ik ben er reuze blij om.

Gisterenmiddag om 5 uur kwam eindelijk mijn wasmachine! Ik had er de hele dag op gewacht. Niet alleen omdat ik benieuwd was, maar ook omdat de berg wasgoed bijna niet meer te overzien was! Juist toen ik dacht, dat ze me vergeten waren en ik voor de zekerheid een telefoontje deed, kwam het vrachtwagentje van Molenaar voorrijden.

Volgens mij was ik net zo blij en opgewonden als een man, die een nieuwe auto krijgt :-)

Eerst werd door de twee bezorgers de nieuwe machine uit de auto gehaald en bij de voordeur gezet. Daarna werd mijn oude apparaat van de eerste verdieping naar beneden gesjouwd, de vrachtwagen in. En tenslotte droegen de mannen mijn nieuwe machine de trap en zetten hem op z´n plaats in de badkamer. Doordat het stopcontact heel raar bovenin de muur zit, paste de stekker er niet in. Er moest een langere draad aangezet worden. Dat werd door één van de mannen vakkundig gedaan, terwijl ik bij de andere meneer mocht pinnen. Pfff, wat een leegloop...

Ik kreeg een korte instructie. En terwijl ik eten kookte, bestudeerde ik de handleiding. Nog voordat het eten op tafel stond, draaide m´n eerste was. En toen ik ´s avonds laat m´n bedje instapte, waren er drie trommels wasgoed gewassen.

Het apparaat is fluisterstil. Alleen het water inlaten en het centrifugeren hoor je (natuurlijk). Maar het draaien hoor je niet!

Als je op de eco-stand draait, duren de wassen wat langer, maar is hij het zuinigst. Voor als je haast hebt, is er een ´speed´ optie. Ook zit er een sportprogramma op, waarmee je nauwelijks vervuild goed binnen een half uur schoon hebt. Fijn! Dit soort programma´s zaten niet op mijn oude machine. Ik moet er natuurlijk nog wel even aan wennen en steeds goed nadenken welk programma ik moet kiezen. Maar dat komt vast snel goed. Wat ik mis, is de mogelijkheid voor wassen op 50 graden. Dat gebruikte ik best vaak. Nu moet ik kiezen uit 40 of 60 graden. En de wasmachinemeneer adviseerde om baddoeken, washandjes en ondergoed op 90 graden te wassen. Dat doe ik eigenlijk nooit...

Ik heb ontdekt, dat de nieuwe wasmachine veel schoner wast, dan mijn oude. Waarschijnlijk was die toch al wel langer niet helemaal goed meer. Vooral als ik donkere was draaide, rook het wasgoed na het wassen niet altijd helemaal fris. Ik dacht, dat dat kwam, doordat er hier een paar pubers rondlopen, die verschrikkelijke zweetsokken kunnen produceren en ook soms last hebben van een doordringende zweetlucht. Ik mopperde dan, dat die lucht er zelfs na het wassen nog niet helemaal uit was. Ik experimenteerde met een ander wasmiddel. Gebruikte de laatste weken zelfs wasverzachter. Dat heb ik normaal nooit in huis, maar nu hoopte ik op een lekker geurige was. Het blijkt nu dus aan mijn oude wasmachientje te hebben gelegen! Het wasgoed wat gisteren uit m´n nieuwe apparaat kwam, ruikt frisser dan fris. Gewoon met goedkoop wasmiddel en zonder wasverzachter. Joepie!! Ook viel het me op, dat het wasgoed echt helemaal koud uit de wasmachine komt. Dat lijkt logisch, omdat er met koud water wordt gespoeld. Toch was dat bij mijn oude apparaat niet zo. Daar voelde het wasgoed altijd wat klam-warm aan.

Vooralsnog ben ik heel blij met mijn nieuwe aanwinst. En de enorme berg wasgoed slinkt zienderogen.

Dit is dus vooral heel FIJN.

Dan heb ik nog een berichtje over PIJN!

Vanmorgen moest ik naar de tandarts om een kies te laten trekken. Ach. Leuk is zoiets niet. Maar het is nu direct niet iets, waar ik erg tegenop zag, ofzo.

Ik vleide me dus met een gerust hart in de tandartsstoel van m´n overbuurman, die me eerst eens fijn ging prikken om de boel te verdoven :-(. Waardeloos. Ik voelde alles meteen stijf worden, ook mijn tong. Wat een akelig gevoel is dat toch.

Nadat ik een poosje in de wachtkamer had gezeten om de verdoving te laten inwerken, ging de tandarts aan de slag. Het ging niet meteen van een leien dakje. Dus pakte hij een andere tang. Eén waarmee je diep de wortel kunt beetpakken. En daar begon het gewurm. Draaien. Trekken richting de ene kant. Trekken naar de andere kant. Pfff. Ik had bijna gezegd, dat hij even moest stoppen, want ik voelde het door mijn hele hoofd. Bovendien had ik het gevoel dat mijn mondhoek inscheurde. Maar ik zei niets. En de tandarts werkte dapper door. Hij werkt altijd heel fijn en secuur. En eindelijk hield hij de boosdoener dan toch triomfantelijk boven m´n gezicht. Hè, hè. Echt pijn had ik niet gehad. Maar ik vond het verre van lekker.

Er werden nog een paar prachtige hechtingen gezet. Daarna kreeg ik een gaasprop, die ik een kwartiertje tussen m´n kaken op de wond mocht geklemd houden. En daar ging ik. Boodschappen doen. Ik hoopte, dat ik niemand zou tegenkomen, want ik kon met die stijve mond niet echt lekker praten ;-).

Na verloop van tijd begon ik pijn te krijgen. Ik wilde nog maar één ding: naar huis en een paracetamol innemen. En dat is iets, wat ik niet snel doe...

De paracetamol hielp niet afdoende. En nadat ik een poosje gewerkt had, was ik er helemaal klaar mee. Ik ging naar bed. Het schrijnde en trok in mijn mond. Wat viel dat tegen!

Ik heb anderhalf uur op bed gelegen. Daarna at ik een bordje pap en ging toch maar verder met m´n werk. Je kunt voor een getrokken kies toch niet ´ziek´ op je bed gaan liggen, vond ik...Ik ruimde op, trok de stofzuiger door de kamer, maakte de bestellingen voor de webshop klaar, kookte erwtensoep. Het ging. Maar niet van harte.

Om 4 uur kwam de kapper. Het was weer de nationale kortwiekdag hier. Willem kwam wat eerder thuis uit z´n werk. Hij stelde voor, om zich snel te laten knippen en dan mee te gaan naar het ziekenhuis, naar mijn moeder. De kinderen konden wel een keer alleen eten. Dat is met zo´n simpele maaltijd als erwtensoep natuurlijk geen punt. Fijn dus! Een keer samen naar mijn moeder. Ik liet me lekker rijden :-).

Met mijn moeder blijft het allemaal hetzelfde. Dan weer een redelijke dag, dan weer een dag van ziekzijn. Ze was bemoedigd uit Psalm 25:10

Psalm 25 : 10

Hoed mijn ziel, en red z' uit noden;

Maak mij niet beschaamd, o HEER,

Want ik kom tot U gevloden.

Laat d' oprechtheid meer en meer,

Met de vroomheid, mij behoên;

'k Wacht op U in mijn ellenden.

Laat Uw hand, in tegenspoên,

Israël verlossing zenden.

Nu, 12 uur na het trekken van de kies, heb ik nog steeds pijn. Ook is een stukje tong nog steeds verdoofd. Dat voelt heel vervelend aan. Er is nog één paracetamol in huis. Die ga ik zo meteen innemen en dan maar eens vroeg naar bed. Hopelijk morgen een dag met veel ´fijn´ en weinig ´pijn´.

Iedere vrouw, die haar tweede kind verwacht, zal zich afvragen hoe dat ´straks´ dan moet: de aandacht (en trouwens ook de liefde!) verdelen over TWEE kinderen! Tja, dat is iets, wat je van tevoren je haast niet kunt voorstellen. Toch gaat dat, als het eenmaal zover is, nagenoeg ´vanzelf´.

Met een zo groot gezin en een zo grote familie als wij hebben, ben je eigenlijk nooit anders dan je aandacht aan het verdelen. En nee, ik zal niet zeggen, dat dat altijd ´vanzelf´ gaat. Want je moet er toch heus je best voor doen, om niet iemand tijdelijk een beetje te ´vergeten´. Ik las ooit van een moeder, die zich elke avond afvroeg, of ze elk kind die dag wel in de ogen had gekeken. Dat vind ik een goede vraag en het is een goede graadmeter, als je daar dan ´s avonds volmondig ´ja´ op kunt zeggen!

Aandacht verdelen over je werkzaamheden is nog zoiets. Natuurlijk: van vrouwen wordt verwacht dat ze kunnen multi-tasken. Maar ook dit gaat niet vanzelf! Altijd als je ergens een poosje geen aandacht aan schenkt, ga je dat op een dag merken. Dan is het ergens rommelig, of niet schoon, of er iets iets kapot gegaan, noem maar op. Veel mensen hebben grote moeite met het op de juiste manier verdelen van hun aandacht bij de huishoudelijke werkzaamheden. Vandaar dat het minimalisme zo´n hype is. Spullen die je niet hebt, hoeven ook je aandacht niet. Daar zit echt iets in!

Op dit moment wordt er iets van ons gevraagd, wat we nooit eerder zo bij de hand gehad hebben: onze aandacht verdelen over mijn vader en over mijn moeder. Beiden liggen namelijk in het ziekenhuis. En dan ook nog eens elk in een ander. De één in Dordrecht, de ander in Rotterdam. Mijn moeder ligt daar nu alweer ruim twee maanden. Met een kleine onderbreking in januari/februari. Mijn vader is vanmorgen opgenomen voor een (geplande) operatie.

Samen met mijn broer, zussen, schoonzus en zwagers hebben we een bezoekrooster opgesteld om voor allebei de ouders de bezoekuurtjes volgeboekt te krijgen.

En natuurlijk zorgen we ook met elkaar voor alle andere dingen die uit deze ziekenhuisopnames volgen. Het is heel fijn om dan met een saamhorig clubje te zijn. En leve de app, waarmee we zo handig alle informatie in één keer met iedereen kunnen delen.

En zo verdeel ik m´n tijd over huishouding, kinderen, ouders, m´n webwinkeltje en alles wat er aan noodzakelijks op mijn pad komt. Alles wat niet direct van belang is, kan wachten tot een later moment.

In Willem z´n familie is er rouw gekomen, doordat zaterdag een oom overleed. Natuurlijk willen we naar de condoléance, ook al kost het ons een hele avond, vanwege ver weg. Dat geeft niets. We maken met liefde tijd hiervoor.

Er zijn genoeg andere zaken, die best even wachten kunnen. Of zelfs gecanceld. Want ook daar word je vanzelf bedreven in, als dat nodig is!

Langzaam maar zeker gaat voor mijn moeder de laatste fase aanbreken. En dat zet het leven van alledag in ander perspectief. Veel dingen zijn ineens helemaal niet belangrijk meer. Soms zijn dingen zelfs zó onbelangrijk, dat je ze vergeet. M´n gedachten en mijn werkzaamheden concentreren zich rond één thema: de toestand van mijn moeder. Maar kom. Laat ik een update schrijven. Dat is meteen fijn om mijn gedachten te ordenen.

Vorige week donderdagochtend mocht ik mijn vader weer uit het ziekenhuis ophalen. Hoewel het er direct na de operatie allemaal erg goed uitzag, bleek later de operatie toch niet helemaal het beoogde effect te hebben gehad. Dat is erg jammer, want nu moet mijn vader over een poosje nog weer terug voor een dagbehandeling. Voor nu waren we echter blij, dat hij weer naar huis mocht. Ook voor mijn moeder, want die miste mijn vader heel erg. Nog diezelfde middag heeft mijn zus mijn vader bij mijn moeder gebracht. Al was het maar voor even, het was toch heel fijn en waardevol.

De hele vorige week heeft mijn moeder geen koorts gehad. Dat was best bijzonder, want eerder bleef de koorts nooit zolang weg.

Helaas kregen we zaterdagmorgen al vroeg het bericht, dat ma weer koorts had. Eerst lag ze te klappertanden van de kou door de koude koorts. Later ging de temperatuur pieken naar 40 graden. Het was een dag met grote zorgen.

Ook zondag wilde de koorts niet helemaal weggaan. Geheel afgemat lag mijn moeder in haar bed. Je ziet, dat ze na een koortsaanval steeds een stukje verder aftakelt. Had ze twee weken geleden, op haar verjaardag, nog een best goede dag, waarop het eten haar nog heerlijk smaakte, nu eet ze haast niets meer.

Gisterenmorgen begon ik mijn werkweek toch vrij gewoon. Met een planning, waar misschien allerlei onzinnigs op stond. Maar toch. Het huishouden moet door draaien. En er moeten wat gevallen steken opgeraapt worden. Zo had ik best veel fruit staan, wat nodig op moest. Dat kun je toch moeilijk laten wegrotten. Ik maakte daarom een paar flessen vers sap in de slowjuicer.

Daarna pakte ik een restje aardappels en een restje vlees ter hand, om er een huzarensalade van te maken. Dingen die normaal ´vanzelf´ gaan, maar die nu ineens pontificaal op m´n planning stonden.

Ik haalde twee bedden af, om het beddengoed te wassen. Met het lekkere weer kon het allemaal fijn buiten drogen. Ik waste, streek, ruimde op. Het leek bijna een gewone maandag. Totdat mijn zus rond de middag belde. Er was voor de middag een gesprek met de artsen gepland. Maaike zou daar samen met mijn vader heen gaan, maar mijn vader was ziek geworden. Nu vroeg Maaike of ik dan mee wilde. Natuurlijk. Geen probleem. We spraken af, om om 14.00 te vertrekken.

Het gesprek was met twee dokters, een verpleegkundige, ma, mijn zus en ik. Omdat de verpleging al tegen ma gezegd had, dat het een belangrijk gesprek zou zijn, vond ze het erg jammer, dat pa er niet bij kon zijn. Daar was wel een mouw aan te passen. Voordat het gesprek begon belde ik mijn vader. En met onze telefoons op handsfree kon hij toch aan het gesprek deelnemen.

Er is besloten om alles in het werk te stellen om mijn moeder eind van de week naar huis te kunnen krijgen. Dat is haar grootste wens. Er moet hiervoor heel veel geregeld worden, zoals 24-uurs palliatieve zorg, een ziekenhuisbed, zuurstofvoorziening enzovoorts. Ook zal mijn moeder twee keer in de week met de ambulance terug moeten naar het ziekenhuis voor bloed(plaatjes).

De artsen namen alle tijd om alles met ons te bespreken, onze vragen te beantwoorden en met ons mee te denken. Dat was erg fijn. Sowieso zijn we vol lof over de artsen en de verpleging die mijn moeder behandelen en verzorgen. Het is buitengewoon!

Na het gesprek hebben we nog even met ma nagepraat. Het is allemaal erg emotioneel. Ik kwam pas om half zes thuis. De hele avond was gevuld met karweitjes, die toch nog gedaan moesten worden. Tussendoor kwamen er continu telefoontjes uit de familie. Ook kwam mijn vriendin nog langs. Ik beleef deze periode heel intens. Tijd is altijd heel kostbaar. Maar als je wéét, dat de tijd rap opkort, is tijd ineens nog veel kostbaarder! En er blijkt dan maar heel weinig écht belangrijk te zijn...

Spelregels
Vooraf even de ´spelregels´ voor wie hier nog maar kort meeleest en zich afvraagt: ¨Een advertorial op deze blog? Hoezo?¨
Aan de linkerkant van m´n blog (en soms bovenaan) draaien banners van adverteerders. Dit zijn speciaal geselecteerde adverteerders, die producten of diensten aanbieden, die passen binnen ¨Eenvoudig Leven¨. Niet zelden ken ik de mensen en/of hun producten of diensten persoonlijk en kan ik uit eigen ervaring ze van harte aanbevelen.
Voor nieuwe adverteerders schrijf ik altijd een advertorial, om ze goed onder de aandacht te brengen. Terugkerende adverteerders vragen soms ook, of ik een advertorial wil schrijven. Bijvoorbeeld om aandacht te vragen voor een nieuw product, een actie, of iets dergelijks.
Omdat niemand zit te wachten op verborgen reclame, geef ik zo´n bericht altijd de titel ´Advertorial´ mee. U kunt dan zelf beslissen, of u verder wilt lezen, of de reclame aan u voorbij laat gaan. Elke maand verschijnt er maximaal één advertorial.

1) Kunstgrasboer

De lente is begonnen!!
Als eerste wil ik een nieuwe adverteerder voorstellen: Kunstgrasboer.nl. Bij Kunstgrasboer kunt u terecht voor gras, dat altijd groener is! Kunstgras dus.

Ik weet nog goed, dat iemand uit mijn familie een paar jaar geleden was verhuisd. Toen ik het huis en de (enorme) tuin ging bekijken, vertelde ze, dat ze kunstgras overwogen. Ik vond dat destijds eerlijk gezegd behoorlijk snobistisch :-). En misschien was het dat in die tijd ook wel. Intussen heb ik in mijn omgeving hier en daar kunstgras zien verschijnen en ben ik mijn vooroordelen kwijtgeraakt.

In het speeltuintje naast ons huis is door de gemeente kunstgras aangelegd onder de speeltoestellen. Dat oogt toch wel heel wat gezelliger dan die ouderwetse, zwarte, rubberen tegels, die eerst altijd gebruikt werden. En het vooroordeel dat kunstgras er vooral heel ´nep´ uit zou zien, ben ik er ook meteen door kwijtgeraakt! Er blijkt kunstgras te zijn, wat nauwelijks van echt te onderscheiden is.

Ook kwam ik kunstgras tegen rondom de bomen in de straat van de school van de kinderen. Toch heerlijk om altijd iets mooi groens in zo´n straat te zien!

Voordelen
Kunstgras heeft veel voordelen. De eerste is toch wel: het hoeft nooit gemaaid te worden :-). Maar er zijn er meer te noemen:

het hele jaar een prachtig groen gazon
nooit meer kantjes knippen;
nooit meer sproeien;
nooit meer het gazon bemesten;
nooit meer onkruid verwijderen;
kleurvast;
weinig onderhoud;
milieuvriendelijk;
lange levensduur (10-15 jaar);
kindvriendelijk

Hoe werkt Kunstgrasboer?

Heeft u ook zin (gekregen) in kunstgras voor in uw tuin of op uw balkon? Bekijkt u dan op uw gemakje het aanbod van Kunstgrasboer. U kunt bij Kunstgrasboer stalen opvragen. Die worden u per kerende post toegezonden. Wilt u advies op maat? Ook dat is mogelijk. In hele land zijn dealers van Kunstgrasboer gevestigd en die komen graag en kosteloos een advies en offerte op maat bij u uitbrengen. Uiteraard nemen zij dan ook (royale) stalen mee, zodat u alvast kunt zien, hoe het kunstgras er straks bij u bij zal liggen.

Leggen

Kunstgras kunt u prima zelf leggen. Zéker met het uitgebreide advies van Kunstgrasboer. Maar natuurlijk is het ook mogelijk om het leggen aan een hovenier over te laten.

Genieten

Kunstgras is bij Kunstgrasboer uit voorraad leverbaar. De levertijd bedraagt dan ook maximaal 48 uur. Het gras wordt keurig bij u thuisbezorgd, of u nu in Nederland, of in België woont. Stelt u het zich eens voor: al met Pasen kunt u genieten van een prachtige, groene grasmat!

2) Schuifwandgigant

Opgeruimd de zomer tegemoet

De grote schoonmaak, zoals die vroeger gebeurde, is bijna geheel uit het Nederlandse huisvrouwenbestaan verdwenen. Wat niet verdween, zijn de opruim-kriebels in het voorjaar! Die komen tegelijk met het zonnetje en het lengen van de dagen als vanzelf. Iedereen krijgt zomaar zin om het huis fijn op te ruimen. Een royale schuifkastenwand is dan natuurlijk ideaal!

Goed nieuws

Misschien had u al eerder plannen in die richting? Een schuifwand in uw slaapkamer, uw hobbykamer, uw hal, of waar dan ook. Om van alles en nog wat overzichtelijk en uit het zicht achter een mooie schuifwand op te bergen? Dan is er goed nieuws:

Bij Schuifwandgigant kunt u uw schuifwand zelf samenstellen en online bestellen. U krijgt daarbij laagste prijsgarantie en op de wand 10 tot 15 jaar garantie! Schuifwandgigant kent korte en transparante levertijden. Als kers op de taart wordt uw wand gratis thuis bezorgd.

Hoe?

Wilt u weten hoe dat precies in z´n werk gaat, online maatwerk bestellen? Dat leest u allemaal op de Hoe-werkt-het-pagina van Schuifwandgigant. U vindt daar ook een verhelderende instructievideo.

Ziet uw kledingkast er binnenkort zo uit?

Of zo?

En is dit niet een goed idee om uw voorraden op te bergen:

Ik weet niet hoe het u vergaat? Ik word enorm geïnspireerd door dit soort plaatjes!
Kijk maar eens rond in de webshop van Schuifwandgigant. Vindt u er niet wat u zoekt? Neem dan telefonisch contact op met de Schuifwandgigant. Zij bespreken uw wensen graag met u!

3) Eenvoudiglevenshop

Als laatste wil ik wat schrijven over onze eigen webwinkel: de Eenvoudiglevenshop. In december begonnen wij met het aanbieden van een beperkt assortiment benodigdheden voor het bakken van uw eigen brood. Ook waren er bakmixen in de shop te vinden en inspirerende consuminder-boeken.

Inmiddels zijn we ruim drie maanden verder en is het assortiment wekelijks uitgebreid. We hebben al heel wat mensen enthousiast aan het broodbakken gekregen met ons Basispakket Bak Je Eigen Brood. In dit pakket vindt u alles wat u nodig hebt voor het bakken van 5 grote, of 7 kleine broden. U krijgt er een uitgebreide foto-handleiding bij.

Daarnaast zijn de in eigen keuken samengestelde Nasikruiden een echte hit. Met het heerlijke nasi-recept wat u bijgeleverd krijgt, lukt het u voortaan ook, om lekkere nasi te maken zonder pakjes en zakjes met enge toevoegingen!

We hebben een groeiend assortiment producten voor persoonlijke verzorging. Bijvoorbeeld Marseillezeep, waarmee u ook eenvoudig zelf was- en/of schoonmaakmiddel kunt maken.

Of Grandpa Zeep, in allerlei variaties, bijvoorbeeld zwavelzeep tegen acné. Of Aleppo Zeep, binnenkort ook in een variant zonder palmolie. En wat dacht u van onze Naïf babyverzorgingsproducten, zonder schadelijke stoffen?

Houdt u van zelf bakken, zonder al te veel poespas en met een goed resultaat? Dan zijn onze bakmixen echt iets voor u. We hebben er inmiddels tien. Van Amandeltaart tot Tulbandmix.

We zijn dealer van de beroemde Wonderpan.

En ik moet hard mijn best doen om de voorraad jam uit eigen keuken op peil te houden.

Kortom: er is volop keuze uit producten waar we zelf steeds opnieuw blij van worden en waar we helemaal achter staan! Ik vind het een sport om uw bestelling zo snel mogelijk uit te leveren. Uiteraard kunt u er ook voor kiezen om uw bestelling af te halen. Dat scheelt weer verzendkosten.

Vanmorgen ging Willem iets over half 6 van huis. Hij moest voor een training naar Lissabon, samen met een collega. Ze zouden elk afzonderlijk naar Zaventem rijden, zodat, als Willem eerder naar huis zou moeten vanwege de situatie met mijn moeder, hij met z´n eigen auto vanaf Brussel naar huis zou kunnen. Er zou ook nog een collega van BIS België naar de training gaan. Die zouden ze op het vliegveld ontmoeten.

Om drie minuten over acht stuurde ik een appje: Was je op tijd?
Vijf over acht kwam er een appje terug: Ja, boarding. Zit in de plane. D´r was nog een dikke ontploffing oid.

Henk en ik stuurden vervolgens nog een audiofragmentje: LOVE YOU....

Henk vertrok naar school en intussen appte ik naar mijn vriendin Ellen in Zwitserland: nou, Willem zit in het vliegtuig hoor. Maar hij had nog een flinke knal gehoord. We gniffelden er een beetje om, want Willem vindt het stijgen en landen altijd maar niets en wij dachten, dat hij daarom iets flink uitvergrootte.

Maar het gniffelen verging ons rap. Al om 8.21 u. stuurde Willem een tweet van VRT door: Explosie in vertrekhal Brussel Airport.

WAAAATTT???

Zo snel als de wind kwamen de nieuwsberichten daarna over elkaar heen getuimeld. Een grote aanslag! Wat angstig! Willem liet weten, dat het vliegtuig aan de grond bleef staan. De passagiers hadden nota bene hun riemen al om! Op een gegeven moment mochten de riemen af en mocht men ook naar het toilet. Het ging ernaar uit zien, dat ze niet zomaar weg zouden kunnen.

Bijna twee uur lang zat Willem in het vliegtuig. Daarna mocht iedereen eruit en werden ze in bussen weggebracht.

Eerst konden ze het terrein nog niet af.

Maar op een gegeven moment waren Willem en z´n collega´s dan toch buiten het gebied. Ze zijn gaan lopen naar een café, waarvandaan een vriend van de Belgische collega ze heeft opgehaald. Die wist sluiproutes om daar te komen. De grote wegen waren allemaal allang afgezet.

Ze zijn naar BIS België in Mechelen gegaan. Daar werden ze goed opgevangen. Ze mochten eerst eens lekker pizza gaan eten. En daarna werd er een auto voor ze geregeld, waarmee ze naar huis konden rijden. Want van de eigen auto´s uit de garage halen was (is) nog lang geen sprake.

En zo kwam het, dat Willem rond half vier weer veilig en wel thuis was. Zijn leven is gespaard. Nog geen twintig minuten voor de aanslag was Willem op de plek, waar het gebeurde. Dat is behoorlijk indrukwekkend, als je daarbij stilstaat. Zoveel mensen in rouw...Zoveel pijn...Onbegrijpelijk.

Intussen heb ik een onmogelijk intensieve dag gehad. Om 10 uur reed ik al met mijn vader naar mijn moeder in het ziekenhuis. En ik was pas om half twee thuis. Terwijl ik in het ziekenhuis was, zat ik steeds met een half oog op mijn mobiel, om te kijken of er nieuws van Willem was. Thuisgekomen wachtten mij de nodige bestellingen, de kinderen werden van uur tot uur op de hoogte gehouden van de toestand van Willem, ik belde de school van Jan om die vast te laten weten, dat papa veilig was, familie belde of appte. Het was één grote mallemolen, die eigenlijk nog maar een uurtje geleden wat tot stilstand kwam. Nu het stof gezakt is, ben ik hard aan brood bakken voor de workshop van morgen. En Willem en ik houden niet op, tegen elkaar te zeggen: WAT een dag!!

Thuis!!

Ondanks alle grote zorgen rond de gezondheid van mijn moeder, zijn er ook nog altijd leuke dingen. En die hoeven niet vergeten te worden, toch? Daarom een logje met simpele, maar leuke dingen van de afgelopen weken. In beeld. Met een beetje woord.

Maria sleepte met haar turngroepje een eerste prijs in de wacht. Maria turnt nu een jaar of drie en is behoorlijk fanatiek. Ruim een jaar geleden brak ze tijdens een club-uitje haar arm, toen ze de flikflak deed. Maar dat heeft haar er niet van weerhouden de draad weer vrolijk op te pakken.

Zo. Die kan de oven in.

Dirk werd 25 jaar! Hij had op z´n verjaardag een dag vrij genomen van zijn werk. ´s Morgens werd hij gebeld door zijn manager. Die had een leuke mededeling: Dirk is bevorderd van Junior Developer naar Medior Developer. Wat leuk. Hij werkt nog geen jaar!

Een dag voor zijn verjaardag vroeg ik hem, wat hij voor zijn verjaardag wilde hebben: geld of een kado. Ik was er eigenlijk vanuit gegaan, dat hij wel geld zou willen hebben. Maar nee, hij wilde ´een kado´. En ik moest zelf maar iets bedenken. Poehee. Ik ´liet de raderen draaien´ en bedacht iets leuks: een voucher waarmee hij 20 minuten in een Porsche mag rijden. Nou, dat was helemaal raak geschoten. Dirk was er superblij mee.

De volgende week wilde hij op z´n werk trakteren en hij vroeg, of ik appeltaart wilde bakken. Die avond had ik daar echter helemaal geen tijd voor en dus schoof ik het door naar de volgende morgen, heel vroeg. Zelfgebakken appeltaart is heerlijk, maar nog altijd best een klusje. Ik wist niet goed, of Dirk er één of twee nodig had. Ik bakte er dus maar twee. Eén was genoeg, bleek later. OK. Dan hebben we er één voor onszelf. Helemaal niet erg, hoor :-). Al helemaal niet, toen al vòòr negenen de bel ging en mijn vriendin op de stoep stond. Die kwam een voorjaarsbakje brengen. Omdat ze (ook) zo blij was, dat het met Willem bij de bomaanslag in Brussel zo goed afgelopen was. Zaten wij daar even luxe aan de koffie met lauwwarme appeltaart op een vroege donderdagmorgen :-).

De groentenboer kwam een partijtje aardbeien brengen. Ze moesten snel op. Daar wist ik wel raad mee, hoor. Wat is er lekkerder dan aardbeienjam? Als ik even niet oplet, gaat er een pot per maaltijd doorheen. Niet van het formaat van op de foto. Die zijn voor in m´n webshop. Maar grote gezinspotten met een inhoud van 650 ml!

De auto zag er uit als een zwijnenstal. Wat is er dan fijner om hem lekker in het zonnetje uit te zuigen? Nou: KIJKEN hoe je man die auto uitzuigt. Echt een genot hoor :-).

Zomaar een bakseltje op zaterdagmiddag. Bananenmuffins voor zondag, bij het bakkie koffie na kerktijd.

En wat staat de bos bloemen mooi, die Willem van z´n baas kreeg ´voor de schrik´. Zelden zulke prachtige tulpen in een boeket gezien!

Sinds mijn moeder ziek is, is het ritme in mijn huishouding ver te zoeken. Het is niet zo erg, hoor. Mijn moeder gaat vòòr. Ik ben liever elke dag een poos uit mijn huishouden om bij haar te zijn, dan dat alles hier spic en span is en op rolletjes loopt. Die huishouding loopt echt niet weg en wat nu aan werk blijft liggen, komt wel weer een keer goed.

Toch zijn er grenzen. Deze week liep ik tegen die grens aan. Dat kwam doordat er door de Paasdagen nog weer een aanslag op mijn huishoudtijd werd gedaan. Ik begon te balen van de rommel, van het stof en van de uitpuilende was- en strijkmanden.

Gelukkig had ik vandaag een dag zonder bijzonderheden en ik nam me voor om de tijd zo goed mogelijk voor mijn huishouden te benutten.

Als gewoonlijk was ik vroeg uit de veren. Het was 19 graden in de huiskamer. Dat is onze grens om de kachel aan te steken en er net even de kou uit te jagen. Nog even en dan is de kachelstokerij weer voor een poosje van de baan.

Buiten was het nog donker. Maar mijn bedelaar ´klopte´ al aan bij de achterdeur :-). Poes wilde wel even binnenkomen om te kroelen en te spinnen. En natuurlijk kreeg hij ook wat te eten.

Ik gaf een slinger aan de was en al snel was het tijd voor het ontbijt. Tafel dekken, brood snijden, iedereen roepen. Henk keek onder het eten naar buiten en riep verschrikt: ¨Oh, het konijn is los!¨ Net te snel riep hij: ¨1 april!!!¨, anders was ik er vast ingetrapt! :-)

Toen eindelijk iedereen naar school en werk was vertrokken, kon ik er eens lekker voor gaan: DE WAS. Eerst wilde ik de was bij zien te werken. Het beloofde een mooie lentedag te worden en daar wilde ik van profiteren. In het aarzelende ochtendzonnetje hing al snel de eerste was aan de droogmolen.

In mijn tuintje wordt het al lekker voorjaar. Er bloeit al wat en er komen lekker veel tulpen op. Wat zal dat straks mooi fleurig zijn, als die bloeien!

Ik sorteerde het wasgoed en wandelde de hele ochtend van de wasmachine, naar de droogmolen, naar de strijkplank en weer terug. De stapeltjes die in de kast konden, groeiden lekker!

Precies om kwart over 11 liet ik alles uit mijn handen vallen. Het was tijd om naar mijn moeder te gaan. Mijn moeder is sinds vorige week in een verpleeghuis opgenomen. Daar wordt ze goed verzorgd en wij, de familie, kunnen de hele dag bij haar langs om haar te helpen en te vertroetelen. Mijn vaste tijd is van half 12 tot kwart over 12. Dan kan ik haar precies met eten helpen en toch weer op tijd thuis zijn voor als Henk uit school komt.

Toen ik bij mijn moeder kwam, lag ze te slapen. Ik heb haar lekker laten knorren, want gisteren was ze weer heel erg ziek. Ze is zó zwak. Toen de zuster het eten kwam brengen, werd ze wakker. Ze was vandaag gelukkig heel wat beter dan gisteren. Ze at met smaak haar soep. Wat kan je dan weer blij zijn!

Henk was al thuis, toen ik terug kwam. Ik hielp hem z´n zwembroek onder z´n kleren aan te trekken en de rest in z´n tas te doen. Hij moet op vrijdag meteen uit school naar het zwembad, want zijn les begint om half vier. Het is dan handig, als hij z´n zwembroek alvast aan heeft. Er was nog even gedoe, omdat zijn zwemkaart niet op z´n plek lag. Ik heb er gelukkig geen drama van gemaakt, want het probleem loste zich vanzelf op. De kaart bleek namelijk in het voorvakje van z´n schooltas te zitten. Niet goed opgeruimd.

We aten lekker een paar boterhammen met pindakaas en daarna vertrok Henk weer naar school en ik kon verder aan de was. Nee, ik was nog niet klaar ;-). Ik besloot om tot kwart over 3 door te gaan. Daarna was het tijd om de bestellingen uit de webshop verzendklaar te maken en naar het postkantoor te brengen.

Daar kwam nog een leuke onderbreking: Willem belde om 4 uur, of ik koffie had. Hij kwam bij een klant uit Amsterdam vandaan. Het was te laat om nog weer naar de zaak te gaan. Hij besloot om het laatste uurtje thuis te werken. Maar dan wel eerst even een bakkie koffie natuurlijk :-). Gezellig hoor!

Het was uiteindelijk al 5 uur toen ik terug kwam van het postkantoor. Tijd om de warme maaltijd klaar te gaan maken. Er stond kip op het menu. Wij zijn matig vleeseters. Zelf eet ik het maar heel af en toe, zo ongeveer eens per maand. De rest van het gezin eet bijna dagelijks vlees, maar dan wel kleine porties. Ik had voor vandaag voor iedereen een halve kippenpoot. Daarbij gekookte aardappels, bloemkool, bruine bonen en komkommer. Mmm, lekker. Het toetje was rijstepap, gemaakt van een rest gekookte rijst, die van de week overbleef. Er hoeft niets weggegooid te worden!

Na het eten nam ik fijn een half uurtje pauze. Poeh, wat had ik de hele dag gedraafd! Maar wat fijn, om weer een beetje richting een normaal ritme te komen! Daar word ik toch wel weer blij van :-).

In plaats van het vrijdagavondse bakkie koffie, moesten Willem en ik nog op stap voor een condoléance. We lieten de kinderen achter met limonade en een bakje chips. Toch wat feestelijks, op vrijdagavond. Zelf gingen we eerst condoleren en daarna nog naar Rotterdam, om een bestelling voor de webshop op te halen.

Eigenlijk was ik half en half van plan om vanavond nog een klusje ter hand te nemen. Maar nee. Het was genoeg voor vandaag. Nog even een poosje relaxen. Morgen weer een dag, hopen we.

Zaterdag
Het zaterdagse programma stond vorige week weer behoorlijk strak. Waar zijn die lazy saturdays van vroeger toch gebleven? Jarenlang was zaterdagmiddag onze vaste gezinsmiddag. Dan deden we ´iets leuks´ met de kinderen. Op een gegeven moment kregen de kinderen zaterdagbaantjes. Maar er was nog altijd een koppel kleintjes thuis, met wie we naar de dierentuin, het bos, het strand, de markt, of familie gingen. Die tijd is voorbij. We zijn nog weer verder opgeschoven. Met nog maar één basisschoolkind thuis (die ook al aardig wat strand, dierentuin en markt ´gesnoven´ heeft) hoeven we zo nodig niet meer. En raar maar waar: als vanzelf is die ´vrije tijd´ ingevuld met bezigheden. Zo gaan we nu alweer ongeveer een jaar lang elke zaterdagochtend bij Willem z´n moeder koffie drinken. Dat is gekomen, nadat ze vorig jaar een grote operatie heeft ondergaan. En dat is daarna gebleven. De bezigheden die we eerst ´s morgens deden, zijn voor een deel naar de middag overgegaan. En zo is de rest van de dag ook zo´n beetje ingevuld in een soort vast ritme.

Zaterdag was zo´n dag. Nieuwsgierig hoe dat eruit ziet?

Vroeg
Ik stond al vroeg op, om vast het één en ander aan het huishouden te doen. Vroeg is dan: half zes. Om kwart voor zes riep ik Hans en Koos, die eruit moesten voor hun zaterdagwerk. De één bij een hovenier, de ander bij een groentekraam. Om 6 uur kwam Willem ook al naar beneden. Hij ging zijn looprondje doen. Kijk. Ik bedoel maar. Wat een activiteit allemaal op de vroege zaterdagmorgen. In de meeste huizen in onze straat was het nog donker ...

Oogmeting
Op deze zaterdag had ik al een vroege afspraak staan: om kwart voor 9 moest ik met Henk bij Roukens Optiek zijn voor een oogmeting. Speciaal voor kinderen werkt Roukens samen met een optometrist, die een oogmeting doet met druppels. Net als bij de oogarts in het ziekenhuis. Ik vind het lekker handig, dat dat zo op het dorp kan en dat ik er niet voor naar het ziekenhuis moet. Alleen al de wachttijden daar :-(.

Ik kwam precies om kwart voor 9 aan en Henk kon meteen in de stoel gaan zitten.

De optometrist ging met hem aan de slag. Ze zag, dat Henk waarschijnlijk een cilinder nodig had. Daarom werden na de gewone meting zijn ogen gedruppeld en nadat de druppels een half uur waren ingewerkt deed Roukens een computermeting. Inderdaad bleek Henk niet alleen iets sterkere glazen, maar ook een beetje cilinder nodig te hebben. Zijn montuur was gelukkig nog goed, zodat er alleen glazen besteld moesten worden.

Strak

Nauwelijks was Henk klaar, of hij werd door zijn oom afgehaald, om naar de natuurclub in de Biesbosch te gaan. Hij zit samen met zijn neef Henk op de club en we verdelen de ritten. Zij brengen, wij halen. Het was deze keer een beetje spannend of Henk op tijd klaar zou zijn met de meting, want ze moesten echt op tijd (10 uur) in de Biesbosch zijn. Ze gingen namelijk een mooie wandeling maken, waarvoor ze eerst met de pont moesten. En die vaart op tijd! Maar het lukte allemaal. En terwijl Henk onderweg ging naar Dordrecht, reed ik terug naar huis.

Snel nog even wat kleine klusjes doen en om 10 uur was het tijd om samen met Willem naar zijn moeder te gaan.

Het was een gezellig koffieuurtje. Ma had foto´s gevonden uit de oude doos. Een foto van toen ze 18 was (ze is nu 80), haar trouwfoto en nog zo het één en ander. Als vanzelf ga je dan herinneringen zitten ophalen. Voor we het wisten was het weer tijd om op te stappen.

Nu naar de andere (mijn) moeder, in het verpleeghuis. Daar ben ik altijd rond etenstijd, om haar met het eten te helpen. Fijn om er nu samen met Willem heen te gaan. Doordeweeks ga ik altijd alleen. Of er moet net een kind vrij zijn. Dan gaat er een kind mee.

Meteen na het bezoek aan mijn moeder sprongen we in de auto voor het volgende onderdeel. Ja, ja, strakke planning! Op naar de Biesbosch om daar de twee Henken op te halen. Henk en Henk hadden het prima naar hun zin gehad. Heerlijk toch?

We kwamen rond enen thuis. Tijd voor de lunch. Ik had nogal wat oud brood. Tosti-time! Ik bouwde de ene tosti, na de andere. Net zolang tot iedereen zijn of haar buikje vol had.

Het was hier in huis intussen net een molenmagazijn. Maria had al vanaf 9 uur staan inpakken: meel, pitten, zaden, baksoda, bakkerszout. Kratten vol. Fijn! Zo kan ik de hele week weer zó de bestellingen van de webshop van de plank pakken.

Middag

De middag lag voor me, om me te wijden aan de was (o heerlijk, alles kon fijn buiten drogen!!), de bestellingen in de shop, wat boodschapjes, het voorbakken van de zaterdagse frieten (de aardappels had Willem al geschild), het bakken van zes broden, een krentenbrood en een kruidkoek. En aan het einde van de middag heb ik iedereen die thuis was even opgetrommeld om me te helpen om de boel netjes aan kant te krijgen. Met elkaar kun je in een half uur onvoorstelbaar veel doen!

Willem ging de deur uit, om Maaike van haar werk te halen. En intussen zorgde ik ervoor, dat we direct aan tafel zouden kunnen, als ze zouden arriveren. Ik dacht, dat we met een klein clubje zouden zijn. Maar toen puntje bij paaltje kwam, zaten we toch weer met z´n tienen rond de tafel.

Rust

Na het eten heb ik lekker een poosje me-time genomen en me omgekleed. De zaterdagavond was rustig. De grote kinderen hadden hun eigen bezigheden. Ik had een mooi boek. Langzaam daalde de rust, na een drukke werkweek.

Na de rustdag, begon het feest vanmorgen weer van voren af aan :-).

Bakken

Ik ben vandaag aan het bakken geweest. Willem zou trakteren op z´n werk. Brownie wilden de mannen. Prima hoor. Dan bak ik brownie.

Morgen heeft Henk een excursie en moet dan een lunch meenemen. Hij vroeg vanmorgen aan het ontbijt, of hij dan iets lekkers mee zou krijgen. Ik besloot kadetjes te bakken. Maar omdat iedereen dat hier heel lekker vindt, bakte ik maar voor het hele gezin. Morgen kadetjesdag. Zomaar op een dinsdag in april :-).

En nu ik toch bezig was, besloot ik meteen een roggebrood te ´bakken´. Bakken tussen aanhalingstekens. Want een roggebrood kook je. Binnenkort post ik het recept.

Het deeg

In kokend water

Vanmiddag ging ik naar de markt. Ik moest nodig een nieuwe voorraad groenten en fruit inslaan. Met mijn wagen volgeladen kwam ik thuis. Met plezier begon ik aan het eten koken. Bloemkool. Altijd goed. Ik bakte er paddenstoelen bij. De groenteboer had schaaltjes met allerlei paddenstoelen, heksenmix genoemd. Lekker met bosuitjes. Mmm.

Vanavond, na het eten, begon het ineens te plenzen. Help! M´n was hing nog op!! En die was net zo fijn droog gewapperd!

Willen trad kordaat op. Met een reuze zwaai klapte hij de droogmolen in, rukte hem in z´n geheel uit het gat en bracht de was binnen. Mijn held :-).

Proeftoets

Nog een leuke: aan tafel vertelde Hans, dat hij zo´n mazzel had vandaag. Hij had een toets Natuurkunde en had daarvoor geoefend met een examen uit 2014. Laat hij dat examen nu als toets krijgen! Vervolgens had Maaike een dergelijk verhaal, met een proeftoets die ze ooit moest maken. Vraagt Henk: ¨Wat is een proeftoets? Moet je dan van alles proeven en opschrijven hoe het smaakt?¨ :-)

Dat zouden pas leuke toetsen zijn :-))

Bij de zorgen om mijn moeder is er nog een pak zorgen om mijn vader bijgekomen. Zaterdag is hij opgenomen in het ziekenhuis vanwege koorts, het wegvallen van de bloeddruk en een zwakke hartslag. Leek het in eerste instantie om een eenvoudige infectie te gaan, inmiddels is de toestand een stuk gecompliceerder. Gisterennacht heeft hij een herseninfarct gehad. Sindsdien zit één van ons bij hem, vanwege onrust en verwardheid. Zodoende pendel ik tussen verpleeghuis en ziekenhuis en staan we hier in het gezin op standje ''overleven''.

Veel is ineens helemaal niet belangrijk meer. Maar sommige dingen moeten nu eenmaal doorgaan. Wat is het dan fijn als er geholpen wordt! Onze schoondochter ontfermde zich over een teil strijkgoed, Maaike heeft fijn opgeruimd en gestoft, een schoonzus zorgt voor een pan soep. Allemaal dingen om intens dankbaar voor te zijn.

In de afgelopen maanden heb ik geleerd om ieder ontspanmomentje te pakken en te benutten. Anders is het niet vol te houden. Het is een trein die maar voortraast. Steeds als je denkt, dat er niets meer bij kan, komt er toch nog weer een schepje bovenop. Mijn credo is al jaren: leef bij de dag! Maar nu is het meer: leef bij het uur! Het kan zomaar in een oogwenk anders zijn.

Gelukkig dragen we het allemaal als familie en krijgen we er de kracht voor. We praten elkaar elk ogenblik bij via de familie-app en zorgen ervoor dat er continue iemand bij pa zit en dat ook ma extra bezoek krijgt. Wat vindt ze het erg, dat ze niet naar pa kan! En wat een zorgen heeft ze om hem!

De workshop, die voor morgen gepland stond, heb ik afgezegd. Ik heb alle deelnemers een e-mailtje gestuurd. Hopelijk wordt dat gelezen. En anders wordt de informatie wellicht van dit logje gehaald.
Voor nu ga ik maar weer aan een ziekenrondje beginnen...

Het is een heel moeilijke tijd, waar wij als familie in beland zijn. Mijn vader, die ineens niet meer de oude, vertrouwde pa is, maar een invalide man. Een man die je moet helpen bij het eten. Die een uur, nadat je bent vertrokken, soms niet meer weet dat je geweest bent. Die niet weet welke dag het is. Wat is dat erg! Dat snijdt door je hart en zorgt voor veel tranen. En nee, die zijn bij mij niet vaak zichtbaar. Ik kan niet zo gemakkelijk huilen. Maar van binnen huilt het. De hele dag door.

Gelukkig zijn er wel lichtpuntjes: de verwardheid wordt echt wel minder! En er komt ook zeker wel weer wat kracht terug in mijn vaders verlamde linkerkant. Vrijdag heeft hij zelfs met behulp van twee fysiotherapeuten twee keer een minuut gestaan! Dat zijn fijne dingen.

Elke dag ga ik een keer naar hem toe. Vaak ´s morgens. Dan stap ik om half 10 in de auto, ga eerst een uurtje naar mijn vader (in het ziekenhuis in Dordrecht) en daarna naar mijn moeder (in het verpleeghuis in Ridderkerk) en ben dan rond half 1 terug.

´s Avonds gaat Willem elke avond de dag afsluiten bij mijn vader. Vaak gaat er dan nog iemand uit ons gezin mee. Het is een heel ritueel, voordat pa de nacht ingaat :-). Alle zere plekken worden gesmeerd, z´n voeten met gember ingepakt tegen de kou (altijd koude voeten gehad, totdat ik ergens hoorde, dat gehakte gember zou helpen!), medicijnen innemen met een papje, soms een slaapmutsje en niet te vergeten: zingen! Elke avond wil hij psalmen zingen. Ze zullen daar best weleens raar opkijken in het ziekenhuis, met zo´n galmende familie :-).

Met mijn moeder gaat het elke dag minder. Je zou denken, dat het haast niet nóg minder kan. Haar stem is nog heel zwak. Ze kan alleen nog maar in haar bed liggen. Soms heeft ze een aardige dag, vaker is het minnetjes. Het doet zo´n pijn om haar zo te zien. Haar oude, magere, uitgewerkte handen op het laken. Haar vermoeide hoofd in het kussen. Meestal slaapt ze, want ze is zoooooo moe.

Het is hartverscheurend, dat die twee van elkaar gescheiden zijn. Mijn moeder zou mijn vader nog zo heel graag een keer zien, voordat ze sterft. Velen hebben ons al gewezen op de Wens Ambulance. Maar mijn moeder kan niet meer vervoerd worden en mijn vader kan nog niet vervoerd worden. Misschien, als mijn vader wat sterker is, dat het nog kan. We zijn in afwachting van een plaatsje voor mijn vader in hetzelfde verpleeghuis als mijn moeder. Dat zou voor hen samen (en voor ons) het allerfijnste zijn. Helaas is er op dit moment geen plaats. Dat wordt pas ergens in Mei. Hopelijk gaan ze dat nog samen beleven...

Tot die tijd, proberen we ze elke dag een paar keer met elkaar te laten bellen. Maar dat is nog een heel gedoe, want dan moeten ze allebei op hetzelfde moment daartoe in staat zijn. Als één van beide een goed moment heeft, nemen we ook weleens wat op, op onze telefoon en nemen de opname dan mee naar de ander. Zo proberen we maar wat.

Nog steeds ga ik elke dag tussen de middag naar mijn moeder, om haar eten te geven. Ik ga dan eerst een poosje bij haar zitten en als het eten wordt gebracht, kijk ik wat ik er die dag bij haar in krijg. Het eten in het verpleeghuis is heel goed. Vaak gewoon ouderwetse prakjes, wat vooral oude(re) mensen toch het liefste eten. Meestal een soepje vooraf. En telkens een ander toetje na. Ik ben blij als mijn moeder overal een beetje van eet. Ik lees haar voor uit de Bijbel en daarna maak ik haar klaar voor haar middagdut. Oftewel: ik maak haar klaar om verder te slapen :-(.

Als familie beleven we deze tijd heel intens. We hebben de hele dag door contact met elkaar over hoe we vader of moeder hebben aangetroffen. Of en welke bijzonderheden er zijn. Over wie er wanneer bij wie op bezoek gaat. Enzovoorts. We houden er de humor in, door leuke dingen te delen. En spreken elkaar moed in, als één van ons het niet meer zo ziet zitten. Herinneren elkaar eraan om ook goed voor onszelf te blijven zorgen. En kijken wat we eventueel voor elkaars gezin kunnen doen.

Deze situatie is natuurlijk moeilijk voor het hele gezin. En elk kind reageert er op zijn of haar eigen wijze op. De één met tranen, een volgende zit ineens onder het eczeem, een derde is lastig enzovoorts.

Bij al die tranen, is er gelukkig ook altijd een lach. Bijvoorbeeld door alle mensen, die ons een hart onder de riem steken, die meebidden, die kaartjes of e-mailtjes sturen, of daadwerkelijk (komen) helpen. Vorige week hebben we iets heel bijzonders meegemaakt: mijn vriendin Ellen uit Zwitserland leeft elke dag mee. Ze zou het liefst op het vliegtuig stappen en komen helpen. Maar dat is op dit moment niet mogelijk. Toen ze dit vertelde aan haar vriendin Nel, zei deze spontaan: ¨Dan ga ik die familie toch helpen?¨. Zo gezegd, zo gedaan. Ja, heus! Vorige week kwam er zomaar hulp vanuit Zwitserland ingevlogen en hebben wij Nel in ons gezin omarmd :-). Nel is een oudere dame, bij wie je de leeftijd vergeet. Ze kan nog volop meedraaien. Nel heeft haar tijd half om half verdeeld tussen ons gezin en dat van zus Maria. En zaterdag hebben we haar voor 3 dagen naar haar familie in Apeldoorn gebracht. Vanavond gaat Willem haar weer ophalen en dan blijft ze nog tot woensdag bij ons. Echt heel speciaal, dit!

Ook de gewone dingen in het gezin gaan door. Dingen waar ik gewoonlijk echt van geniet. Nu moet ik mijn best doen om ze niet onopgemerkt aan me voorbij te laten gaan. Ik wil de boel in evenwicht houden. Ook als het moeilijk is.

Koos presenteerde op school zijn sectorwerkstuk. Samen met een maat verdiepte hij zich in Cradle to Cradle.

Genieten van een keurig opgeruimde winkelvoorraad.

Henk heeft met zijn klas gewerkt over het Boerenleven in de Alblasserwaard. Op de projectavond werd alles gepresenteerd. In de klas leek het wel een stal! Lammetjes, kippen, een kalf, konijnen, cavia´s en zelfs biggen!

Op een zaterdagmiddag even samen een ritje door de polder en in het zonnetje een heerlijk ijsje smikkelen!

Me verwonderen over mijn eigen kleine Keukenhof in de achtertuin!

Vlak voordat je naar je vader gaat horen, dat hij trek heeft in custard. Is het dan niet speciaal, dat je juist op dat moment in een grote pan custard staat te roeren?

Na heel veel vlug-vlug maaltijden en ´makkelijk eten´, een keer extra aandacht besteden aan het koken. Dit is een recept uit de Allerhande: stamppot rauwe andijvie met geraspte citroen en vis en wortels uit de oven.

Vorige week zwom Henk af voor A. Omdat die middag het duizendste zwemdiploma werd uitgereikt, kregen de kinderen hun diploma uit handen van de burgemeester! Hoe bijzonder is dat!

Maaike had een bruiloft. Ze is er helemaal klaar voor :-)

Nel in actie!!!

Als we Nel naar Apeldoorn brengen, genieten we meteen van de prachtige rit!

En deze mooie foto nam Willem net, toen hij z´n dagelijkse rondje liep.

Ik ruik heerlijke cake. Vandaag is Maaike jarig. En het is meteen ook haar eerste stagedag bij De Blomhoeve. Ze gaat cake trakteren :-).

Lichtpuntjes en donkere wolken wisselen elkaar af.

Vorige week vond de verpleeghuisarts, dat mijn moeder ging veranderen. Ze drong erop aan, om te bekijken, of mijn vader bij mijn moeder op bezoek kon komen. Mijn vaders dokter gaf toestemming en alles werd in gang gezet. ´s Avonds tussen 19.00 en 20.00 uur kon mijn vader bij mijn moeder zijn.

Alles ging zoals gepland. Wij, de kinderen en aangetrouwde kinderen, waren allemaal aanwezig. Hoe zou het gaan? Ik zag er tegenop en keek ernaar uit.

Uiteraard was het emotioneel, omdat we bij elkaar waren, om afscheid te nemen. Maar gelukkig overheerste toch, ondanks alles, de blijdschap van mijn ouders, om elkaar te zien. Om nog één keer met het hele gezin compleet bij elkaar te zijn. Er is gepraat, gelachen, gehuild. De Bijbel ging open, we zongen een Psalm en er was gebed. Het uur vloog om. Op het laatst hebben we pa en ma nog een poosje samen gelaten en daarna moest pa weer snel terug naar het ziekenhuis.

Langzaamaan krabbelde pa elke dag een stukje op. In de loop van de week zijn ze vanuit het ziekenhuis gaan zoeken naar een plaatsje in een verpleeghuis. Natuurlijk wilden wij erg graag een plaatsje voor vader in hetzelfde verpleeghuis als waar moeder ligt. Maar daar was geen plaats. En in de verpleeghuizen in de regio was er ook nergens plaats. Dit omdat mijn vader een zogenaamde ´lange lijn´ heeft, waardoor hij twee soorten antibiotica krijgt. Dat kunnen ze niet in elk verpleeghuis handelen.

Vrijdag kwam er bericht, waar we allemaal zó blij om waren: er kwam een plaatsjes vrij in Salem, het verpleeghuis waar onze moeder ligt!!!

Deze week zou mijn vader daar naar overgeplaatst worden. Zou .....

Zaterdag heeft een verpleegkundige mijn vader alleen op het toilet gelaten. Dat had nooit mogen gebeuren, want pa kan zijn evenwicht niet bewaren vanwege de verlamde linkerkant. Hij is hard gevallen. Eerst is er een foto gemaakt van zijn hand, om te kijken of er niets gebroken was. Gelukkig niet. Daarna werd er een scan van zijn hoofd gemaakt. Daarop zagen ze een flinke bloeding vlakbij het herseninfarct. Het was niet een bloeding als gevolg van de val, maar een oudere. De bloeding was dusdanig groot, dat ze er iets mee moesten doen. Ze besloten de bloedverdunners te stoppen.

Zondag was mijn vader erg benauwd. De dokter vermoedde een longembolie. Helaas werd dat vermoeden door een scan bevestigd. Er waren verschillende grote longembolieën te zien :-(. Om die weg te krijgen, zijn bloedverdunners nodig. Dat zorgde dus voor een dilemma. Er is besloten om inderdaad bloedverdunners te geven, met daarbij het risico op een bloeding, ergens in het lichaam. Het is een wankel evenwicht. ALS er al sprake is van een evenwicht.

De overplaatsing naar Salem moet nu helaas even worden uitgesteld. Als er verder niets opdoet, gaat het om een vertraging van een kleine week. Dat lijkt niet zo veel. Maar bij mijn moeder beschouwen we elke dag, dat ze er nog is, als een toegift.

Het is erg spannend. Zullen vader en moeder elkaar nog zien? Komen er geen verdere complicaties bij vader? Houdt het verpleeghuis het plaatsje een paar dagen langer open?

Gisterenavond zijn we met z´n allen bij elkaar gekomen om één en ander met elkaar te bespreken, de vragen die we hebben op papier te zetten en te kijken hoe we de bezoeken kunnen blijven invullen. We merken dat we zo langzamerhand allemaal op onze reserves lopen. In het ziekenhuis gaat er best veel mis. Het zijn soms maar kleine dingen, maar nu we zo ´op´ raken, frustreert het enorm. We worden met onze neus op de feiten gedrukt, dat de werkdruk in het ziekenhuis (in elk geval op de afdeling waar mijn vader verpleegd wordt) onmogelijk groot is. Soms voelen we ons net zo´n familie in een Derde Wereldland: met z´n allen aan het bed om pa eten, drinken en verzorging te geven. En we hebben medelijden met de mensen, die geen familie hebben, of familie ver weg, of familie waarmee ze in onmin leven. Die moeten het doen met gehaaste verpleegkundigen die echt geen tijd hebben om rustig bij een patiënt te zitten om te helpen met eten. Of om even koude voeten warm te wrijven. Of een koud washandje op een koortsig voorhoofd te leggen. Of wat dan ook. Ik word daar heel triest van. De gezondheidszorg mag dan hier in Nederland wellicht een heel hoge standaard hebben, als je het hebt over puur verzorging van de patiënt, dan vind ik het werkelijk armoetroef.....

In het verpleeghuis waar mijn moeder ligt, staat elke dag een legertje vrijwilligers klaar. Om mensen te helpen met eten, een praatje te maken, te begeleiden bij een wandeling en noem maar op. Eigenlijk heeft een ziekenhuis ook zulke vrijwilligers nodig. Wat dat betreft: er is voor iedereen werk genoeg! En het is nog heel dankbaar werk ook. Wie dus tijd over heeft: meld je aan als vrijwilliger! Waar dan ook. Ik kan het iedereen aanbevelen.

Ik ben de laatste tijd helemaal van de cake uit de Wonderpan. Ik gebruik voor zo´n prachtig hoge, grote cake twee pakjes cakemix voor fijne cake van Lidl. Die pakjes kosten slechts 59 cent en geven een perfect resultaat. Beter dan wanneer ik het aloude recept van gelijke delen bloem, suiker, boter, ei gebruik.

Voor de afwisseling voeg ik soms iets toe. Bijvoorbeeld appel/kaneel of citroenrasp.

Uit zo´n cake haal je met gemak 25 plakken, zonder gierig te doen ;-). Het is daarmee ook meteen een ideale traktatie. De cake van de foto heeft Maaike meegenomen naar haar werk om daar voor haar verjaardag te trakteren.

De kosten variëren. Het ligt eraan hoe duur je eieren zijn. Daar heb je er 8 van nodig. En verder hangt het er vanaf of je roomboter, margarine, of half om half gebruikt. Ik gebruik meestal half om half en mijn cake komt dan ongeveer op 4,00 euro.

Het werk is minimaal: de ingrediënten goed mixen, zoals op de verpakking staat aangegeven. Ik gebruik mijn keukenmachine met de garde. Dat geeft het luchtigste resultaat. De Wonderpan goed invetten. Beslag erin scheppen. En op een laag gaspitje de cake gaar bakken. Ik kijk hierbij nooit op de klok. Ik ruik het als de cake klaar is. Even voor de zekerheid erin prikken met een breinaald. Komt die er droog uit, is de cake klaar.

Het leukste is dan: het storten! Steeds een WOW-momentje :-)

Mijn lieve moedertje is er niet meer.

En God zal alle tranen van hun ogen afwissen; en de dood

zal niet meer zijn; noch rouw, noch gekrijt, noch moeite

zal meer zijn; want de eerste dingen zijn weggegaan.

Openbaring 21:4

In verband met het overlijden van mijn moeder en de zeer zorgvolle toestand van mijn vader wilde ik het schrijven van de maandelijkse advertorial uitstellen naar ergens volgende week. Er is echter een adverteerder, die in de advertorial aandacht vraag voor een brainstorm-middag d.d. 18 mei. Dat wordt mosterd na de maaltijd, om daar komende week over te schrijven. Vandaar vandaag deel 1 van de advertorial van mei.

Jongenstherapeut
In deze advertorial wil ik graag iets schrijven over jongenstherapeut Karel Post van Outbackexplorers. Karel Post is een bijzondere therapeut. Hij werkt met jongens/jongeren met gedragsproblemen, of die om de één of andere reden niet lekker in hun vel steken. Hij maakt daarbij gebruik van zogenaamde ´adventure therapy´. Bij Karel komen jongens dus niet voor moeilijke en saaie gesprekken in een al even saai kantoor, maar Karel gaat met de jongens op een creatieve en avontuurlijke manier aan de slag. En dat praten? Dat gaat gewoon ongemerkt!

Persoonlijk hebben wij met één van onze jongens ook goede ervaringen opgedaan met Karels wijze van aanpak. Verder kennen wij Karel Post ook via de school van Koos (Wartburg College, locatie De Swaef). Koos is namelijk onder leiding van Karel via school mee geweest op een avontuurlijk kamp (school building) in de Ardennen. (lees meer)

Boysproof onderwijs
Karels ervaring is dat het huidige onderwijssysteem voor veel jongens niet optimaal is. Jongens hebben over het algemeen méér uitdaging nodig om tot leren te komen dan het op de traditionele manier aanbieden van lesstof, die in saaie boeken thuis bestudeerd dient te worden. De huidige werkwijze leidt niet zelden tot negatief of oppositioneel gedrag. Niet alleen voor jongens individueel, maar ook voor de klas als groep. Ga er dan maar eens aan staan als docent, om die negatieve spiraal te doorbreken, zodat er weer les gegeven kan worden!

Kleine stappen
Uiteraard kan het hele onderwijssysteem niet zomaar op de schop. Maar er zijn zeker goede tools voor docenten, die direct in het systeem kunnen worden toegepast. Kleine stapjes waardoor jongens op een andere (actieve) manier geprikkeld worden om lesstof tot zich te nemen. Denk bijvoorbeeld aan méér beweging en méér competitie. Of aan het integreren van nuttige vaardigheden, zoals fietsenmaken, in een vak als Handvaardigheid. Eens iets anders dan het maken van bijvoorbeeld een mozaïek. Jongens gaan gemakkelijker over tot actie, als ze ergens het nut van inzien.

Boysproof Scout
Wilt u zo´n docent zijn/worden, waarvoor jongens gáán?
Wilt u vaardigheden leren, waardoor u gemakkelijker en effectiever onderwijs geeft aan jongens?
Wordt dan Boysproof Scout! Dit kan individueel, maar er is ook de mogelijkheid voor training van een heel team.

Aanmelden
Nieuwsgierig geworden? Meldt u dan HIER aan voor de speciale, gratis Brainstorm Middag op 18 mei op The Ranch in Kootwijkerbroek. Schikt deze middag u niet? Voelt u dan vrij om contact op te nemen voor een andere datum.

Vorige week zondag ging ik, zoals ik gewend was, direct na kerktijd naar mijn moeder, om haar te helpen met de maaltijd. Ze was toen al bijzonder zwak, maar toch at ze nog elke maaltijd iets. Die dag at ze nog een heel schaaltje fruitcoctail en een heel schaaltje vla met room. Na het eten las ik altijd uit de Bijbel en ik koos dan zelf een gedeelte. Deze dag vroeg ik haar: ¨Wat wilt u dat ik voor u lees?¨ ¨Psalm 23¨, zei ze. Heel bijzonder, want dat had ik óók juist in mijn hart om te lezen. Ik las de overbekende woorden: ¨De Heere is mijn Herder...enzovoorts¨.

Na het Bijbellezen viel ze onder het danken in slaap. Ik belde de zuster om haar samen in een comfortabele houding te leggen. Maar toen de zuster kwam, sliep ma al zó vast, dat ik zei, dat we het zo maar moesten laten. Bij de deur praatten we zachtjes. Ineens werd mijn moeder toch wakker. Heel langzaam en moeizaam ging haar hand omhoog. Ik dacht dat het was, om naar me te zwaaien. Maar toen zag ik, dat ze me wenkte. Ik liep naar haar terug en hield mijn oor bij haar mond. ¨Wilt u nog iets zeggen, ma?¨ ¨Dat ik zo veel van jou houd¨, kwam er fluisterend uit. Wat een heerlijk geschenk! Het is mij nooit een vraag geweest, of mijn moeder wel van mij hield. Dat sprak uit alles. Maar toch? Zeggen deed ze het nooit. Ik vond het dan ook heel bijzonder. Ik gaf haar een knuffel en zei: ¨Ik ook van u, hoor.¨ Daarna ging ik weg. Niet wetend, dat dat haar laatste woorden voor mij waren.

Maandagochtend appte mijn zus Maaike al vroeg, dat ze het niet vertrouwde met ma. Ze vroeg, of ik om kwart voor 8 in het verpleeghuis kon zijn om te overleggen, hoe we het die dag zouden gaan doen. Het zag ernaar uit, dat we zouden gaan waken.

Om half 8 kwam er een appje in de familiegroep, dat we heel snel moesten zijn, als we ma nog wilden zien. Ze vloog achteruit. Mijn zus Maria belde me, of ik tante Teunie, de jongste zus van mijn moeder, nog wilde gaan ophalen. Natuurlijk. Ik belde haar en zo snel we konden reden Willem en ik eerst naar mijn tante en daarna naar het verpleeghuis. Mijn moeder was juist overleden, toen we haar kamer binnenkwamen. Wat een ontroering.

Vlak voor haar overlijden heeft mijn zus naar mijn vader in het ziekenhuis gebeld. Ze zei, dat ma op haar uiterste lag. Dat ze niets meer kon zeggen, maar dat pa misschien nog iets tegen háár wilde zeggen. Pa heeft toen enkele verzen uit Psalm 23 (weer die psalm!) opgezegd en daarna hun trouwtekst (psalm 20 vers 2).

2 De HEERE verhore u in den dag der benauwdheid; de Naam van den God Jakobs zette u in een hoog vertrek.

Hij heeft haar gezegd, dat ze altijd zijn allerliefste vrouw was geweest. Dat ze een goed huwelijk hadden gehad, waarin de trouwtekst is bevestigd geworden. Ze hebben samen veel benauwdheden gekend, maar ook veel verhoringen. ¨Vaarwel¨, was het laatste wat hij tegen haar zei. Drie minuten daarna is ze gestorven.

Inmiddels waren we allemaal in het verpleeghuis gearriveerd. We besloten om pa als kinderen met z´n allen de boodschap te gaan brengen. We stelden onze nicht, die bij mijn vader was, op de hoogte en vertelden haar, dat ze het wel tegen de verpleging mocht zeggen, maar dat we het zelf aan pa wilden vertellen. Het was goed. Ze zou bij pa blijven, totdat we er zouden zijn. Dat zou nog wel even duren, want er moest eerst van alles geregeld worden.

Ma had alles al tot in de puntjes geregeld voor haar dood. Dus konden we zo de bellijsten pakken. Mijn zus Maaike en ik zouden samen met twee nichtjes (kleindochters van ma) mijn moeder afleggen. Het nachtponnetje en bedjasje wat ze aan wilde, hingen al klaar. Zo kon alles heel rustig gedaan worden. We hebben ma verzorgd en daarna meteen haar kamertje leeggeruimd. We hadden iets van: Hier hebben we niets meer te zoeken en willen er ook niet meer terugkomen.

Met z´n achten gingen we naar mijn vader. Ach, wat een smart, toen we die kamer binnen stapten en hij meteen wist waar we voor kwamen. Geen woorden voor.

Na een minuut of 10 kwam de arts de kamer op. Hij zei, dat hij naar hart en longen kwam luisteren. Dat deed hij en meteen daarna vertelde hij, dat hij hoorde dat pa aan het overvullen was. Dat ze in het ziekenhuis niets meer voor hem konden doen. Dat hij de overplaatsing naar het verpleeghuis ging regelen.

We stonden aan de grond genageld...

Eén van ons wist nog uit te brengen: ¨Waar denkt u dan aan?¨ ¨Zonder medicijnen een week, met medicijnen enkele weken tot maanden.¨ Wat een boodschap!

We hadden de begrafenisondernemer in het ziekenhuis ontboden om pa zoveel mogelijk nog bij alles te betrekken. Maar het was zienderogen teveel voor hem. Ach...

We gingen in de kamer ernaast zitten. Het meeste was toch al geregeld. Af en toe liepen we nog ergens tegenaan. Wat was het fijn om dan toch nog even naar pa te kunnen lopen en zijn mening te vragen!

Dinsdag is mijn vader naar Salem overgebracht. Daar ligt hij in het kamertje naast dat waar mijn moeder lag. Mijn moeders wens was om thuis opgebaard te worden. Maar we hebben haar pas dinsdagmiddag naar huis laten overbrengen. Zo kon mijn vader eerst nog afscheid van haar nemen.

Ontstellende smart. Alles viel stil. Er zijn ook geen woorden voor.

´s Avonds zijn in mijn ouderlijk huis alle klein- en achterkleinkinderen gekomen, om afscheid van oma te nemen. Het was zeer pijnlijk om niet alleen mijn moeder te missen. Maar haast nog meer om mijn vader te missen. Hoe anders was alles geweest als hij in zijn stoel had gezeten. Als hij nog van alles had kunnen vertellen. Als hij ons had kunnen troosten en wij hem. Het was zo dubbel leeg...:-((

De week snelde voort met enkele intieme condoléances aan huis. De familie van mijn moeder op een ochtend. De familie van mijn vader op een middag. Buren en vrienden op twee avonden.

Intussen vloog mijn vaders gezondheidstoestand achteruit. Vrijdagochtend zei de arts, dat ze aan ´nog enkele dagen´ dacht. Mijn broer en één van mijn zussen hadden intussen samen het dankwoord voor bij de begrafenis opgesteld. Ze vroegen aan pa, of ze het aan hem zouden voorlezen. Dat wilde hij graag. Hij was het er helemaal mee eens en gaf zelfs nog een aanvulling.

Vrijdagavond was de grote condoléance in de aula bij de begraafplaats. Mijn moeders lichaam is toen daarheen overgebracht. Wij, de kinderen, hebben haar zelf uit huis gedragen. Omdat mijn vaders toestand zo hard achteruit ging, wilden we graag dat één van ons die vrijdagavond bij hem zou zijn. Dat heeft Willem op zich genomen.

Na de condoléance hebben de 7 (schoon)kinderen (allemaal, behalve Willem die bij pa was) de kist gesloten.

Zaterdag was de begrafenis. Er was een speciale, rechtstreekse verbinding (geluid) geregeld, zodat mijn vader zowel de rouwdienst in de kerk, als de toespraken op het graf kon volgen. Op die manier kon hij er zoveel als mogelijk bij zijn. Een bevriend echtpaar bleef die uren bij hem.

8 kleinzoons hebben het lichaam van mijn moeder uit de kerk gedragen. En later op de begraafplaats naar het graf gedragen. Precies zoals mijn moeder het allemaal zelf bedacht had.

In de kerk werd Psalm 16 gelezen. Dit als een inleiding op de meditatie over Psalm 68 vers 14

Al laagt gijlieden tussen twee rijen van stenen, zo zult gij toch worden als vleugelen ener duive, overdekt met zilver, en welker vederen zijn met uitgegraven geluwen goud.

en ook op wat in mijn moeders leven is bevestigd:

U is een beter lot bereid
Uw heilzon is aan ´t dagen
(psalm 68 vers 6, berijmd)

De woorden in de kerk en op de begraafplaats uitgesproken waren warm, indrukwekkend, waarschuwend, troostend, liefdevol. We kijken er allemaal met waardering en warmte op terug.

Mijn broer sprak op zijn eigen, rustige, manier het dankwoord namens de familie uit.

In een lange stoet liepen we de begraafplaats af. We stonden nog even stil bij het graf van mijn oom en tante, waar we langsliepen, en later bij het grafje van onze kleine Teunie (26 september 2004 - 27 september 2004).

Daarna liepen we terug naar de kerk om de begrafenisplechtigheid af te sluiten. De genodigden hebben ons allemaal nog eens de hand gedrukt en sterkte gewenst of omhelst. En dan is het voorbij.

Nee. Niet voorbij. Want onze zorgtaak hield niet op. Die ging direct over op het zorgen voor mijn vader en duurt nog voort. De toestand is zeer ernstig. Er is geen contact meer mogelijk. We denken dat mijn vader deze week mijn moeder zal volgen....

Vanmorgen om 5 over half 10 blies mijn lieve vader zijn laatste adem uit.

Het is haast niet te bevatten.

In 11 dagen tijd zijn we wezen geworden.

Lukas 1 : 77, 78

door de innerlijke bewegingen der barmhartigheid onzes Gods,

met welke ons bezocht heeft de Opgang uit de hoogte;

Om te verschijnen dengenen, die gezeten zijn in duisternis en schaduw des doods;

om onze voeten te richten op den weg des vredes.

Is het heus nog maar een week geleden, dat mijn vader stierf? Is het heus morgen pas twee weken geleden, dat mijn moeder werd begraven? Het is een onwerkelijke werkelijkheid en voor ons allemaal erg moeilijk te bevatten.

In de laatste 24 uur van zijn leven heeft mijn vader zich niet meer verroerd. Alleen aan zijn oppervlakkige ademhaling en aan zijn bonzende hartslag kon je merken, dat hij nog leefde. We hebben elkaar steeds afgewisseld en ervoor gezorgd dat er continu iemand bij hem was. We konden niets meer doen, dan af en toe zijn lippen nat maken en hem strelen.

Ik week bijna niet meer van zijn bed. Zat er donderdagochtend, donderdagmiddag en donderdagavond/nacht. Om 3.00 uur ging ik, samen met Willem, naar huis en vrijdagmorgen om half 9 was ik er samen met m´n schoonzus, die ik had opgehaald, opnieuw. We zaten met een heel groepje rondom zijn bed, toen om half 10, zomaar ´uit het niets´, maar op Gods tijd, het einde van mijn vaders aardse leven dáár was.

Groot is het verdriet. De klap is dubbel. We hadden nog helemaal geen tijd gehad, om over mijn moeder te rouwen. Hadden meteeen de zorgtaak voor mijn vader op ons genomen. En nu, in 11 dagen tijd, zijn we als in één klap moeder én vader kwijt!

Het was erg onwerkelijk om alles voor de tweede keer te doen: de begrafenisondernemer bellen, de bellijsten pakken en de familie en vrienden op de hoogte brengen, vader afleggen, op dezelfde plaats als waar mijn moeder stond (thuis) opbaren, kaart opstellen, dezelfde mensen in dezelfde samenstellingen in besloten condoléances ontmoeten. En ja, die mensen zeggen dan ook nog eens allemaal hetzelfde:

- het is niet te bevatten
- het is ongelofelijk
- nou, daar zijn we weer

enzovoorts

Het was of het allemaal in een roes aan ons voorbij ging. Of het over iemand anders ging.

Dinsdagavond was de grote condoléance. En omdat pa een grote plaats innam in het kerkelijk, burgerlijk, zakelijk en familie-leven, was de toeloop enorm. Twee uur lang drukten mensen ons in één lange stroom de hand.

We sloten, als kinderen, net als bij ma, de kist en huilden. Omdat we ons lieve vadertje hier nooit meer zouden zien. Omdat we nu geen vader én geen moeder meer hebben. Omdat we zoveel van ze hielden. Omdat het allemaal de rauwe, onwerkelijke, werkelijkheid was.

Woensdag was de begrafenis. Wat zag ik er verschrikkelijk tegenop!

Daar zaten we weer. Vooraan in de kerk. Onze kinderen en kleinkinderen in de banken achter ons. Daarachter broer, zussen, zwagers en schoonzussen van mijn vader. In het vak opzij neven, nichten, vrienden. In stilte vulde zich de kerk.

De overdenking was uit de tekst, die op de rouwbrief stond:

Lukas 1 : 77, 78

door de innerlijke bewegingen der barmhartigheid onzes Gods,

met welke ons bezocht heeft de Opgang uit de hoogte;

Om te verschijnen dengenen, die gezeten zijn in duisternis en schaduw des doods;

om onze voeten te richten op den weg des vredes.

Dit is een gedeelte uit de lofzang van Zacharias en was door mijn vader zelf uitgezocht om boven de kaart te zetten. Ouderling van Maren heeft tijdens mijn vaders leven uit zijn eigen mond gehoord, wat deze tekst voor hem betekend heeft. Dat maakte, dat van Maren niet alleen de tekst verklaarde, maar ook kon vertellen uit het zieleleven van mijn vader. Het was fijn om alle bekende klanken zo troostend en waarschuwend en aanmoedigend over ons uitgestort te krijgen.

De rouwdienst werd besloten. Het gezang steeg ingetogen uit de volle kerk op:

Voor elk, die in het duister dwaalt,
Verstrekt deez' zon een helder licht.
Dat hem in schâuw des doods bestraalt,
Op 't vredepad zijn voeten richt.

We liepen weer in een lange, lange stoet naar de begraafplaats. Acht kleinzonen namen de kist op hun schouder en droegen hun opa naar zijn laatste rustplaats.

Op het graf was nog een korte overdenking over:

Want de bezoldiging der zonde is de dood, maar de genadegift Gods is het eeuwige leven, door Jezus Christus, onzen Heere. (Romeinen 6 : 23)

Ouderling Penning sprak alle aanwezigen en met name ook de kinderen ernstig en tegelijk liefdevol toe. En daarna was daar broer Jan weer voor het dankwoord. De begrafenis van mijn vader is net als die van mijn moeder een gebeurtenis waar we, hoe raar dat ook klinkt, toch met blijde gevoelens op terugkijken. We mogen toch geloven dat onze ouders de eeuwige rust zijn ingegaan. Dat is een grote troost.

Nadat de plechtigheid in de kerk was afgesloten en we met de genodigden een broodje hadden gegeten, was het tijd om naar huis te gaan. We kregen nog heel wat warme handdrukken, bemoedigende woorden, liefdevolle kussen. Toen de laatste gast was vertrokken, stonden we daar met z´n achten ietwat verloren in de kerk. We moeten verder. Ik zal de laatste zijn om te zeggen: we moeten ´gewoon´ verder. Want nee, ´gewoon´ is het niet meer. Alles is ineens zo anders geworden. Er ligt zoveel verdriet en gemis op de bodem van mijn hart. Mijn geest is zo vol van alle herinneringen die maar over elkaar heen blijven buitelen. Het voelde zo apart om nu uit elkaar te gaan, zonder afspraken over wie er wanneer naar pa of ma zou gaan. Over wie er wat op zich zou nemen.

Er ligt nog een hele weg van rouw voor ons. Van het inleven van het gemis. Van het moeten leeghalen van ons ouderlijk huis. Van zakelijke beslissingen die ongetwijfeld genomen moeten worden. We gaan het zien.

Voor nu is het genoeg om mijn taak in het gezin weer voor 100% op me te nemen. De kinderen zijn de afgelopen maanden noodgedwongen echt aan me tekort gekomen. Er zijn dingen blijven liggen die nodig opgepakt moeten worden. Dat varieert van fakturen die snel betaald moeten worden, omdat er al aanmaningen liggen tot afspraken maken met artsen en -peuten omdat die uitgesteld zijn. Van het verzorgen van de bijen tot het in orde brengen van de diverse zomergarderobes. Van het verwijderen van uitgebloeide tulpen tot het opruimen van opgespaarde zooi in huis. Van het oppakken van de blogdraad tot het vullen van de webshop. Werk genoeg. En dat is ook wel goed. Mijn manier om verdriet een plaatsje te geven is door alles letterlijk te verWERKEN. Aan de slag dus maar.

Beurs Wegwijs

Beurs, vuile was en een jarige moeder

Wasmachine en buitenboel

Fijn en pijn

De aandacht verdelen

Belangrijk?

Advertorial

WAT een dag!!!

Leuke dingen

Ritme

Lekker bezig

Overleven

Een lach en veel tranen

Lichtpuntjes en donkere wolken

Cake uit de wonderpan

Moeder

Advertorial (1) - Speciaal voor docenten!

Terugblik

Vader

De onwerkelijke werkelijkheid