Eenvoudig Leven

Maandagavond waren Willem en ik in Apeldoorn. Binnenkort gaat het Reformatorisch Dagblad beginnen met het publiceren van podcasts over opvoeden. De eerste podcast is over voeding in de opvoeding. Mij was gevraagd, om daarover te komen praten. Prima hoor. Een podcast, dat is weer eens wat anders ;-).

De podcast zou worden opgenomen in een studio op het oude Zwitsal-terrein. Dat terrein was niet zo moeilijk te vinden. Maar naar het gebouw, waarin de studio zit, hebben we toch wel even moeten zoeken. Het was donker en dat terrein wordt helemaal opgeknapt en lag voor een deel open. Ik voelde me net in het Openluchtmuseum in Arnhem. Al die oude gebouwen!

Na het bestuderen van een bord, waarop de gebouwen met de nummers aangegeven stonden, wisten we waar we zijn moesten en al snel stonden we in de studio. Gaaf zeg!

Het gesprek was om, voordat ik er erg in had. Over zo´n onderwerp zou ik dan ook wel uren kunnen praten. Er is meer níet gezegd, dat wél :-).

Er kwam nog even een videograaf wat opnames maken voor de teaser en daarna was ik klaar.

Het was nog redelijk vroeg in de avond en Willem appte zijn broer Koos, of het gelegen kwam, als we even een bakkie kwamen doen. Ja hoor, we waren van harte welkom. Leuk! Zo vaak zien we elkaar nu ook weer niet.

We deden gezellig een bakkie koffie en voordat we er erg in hadden was het hoogtijd om de terugreis eens te aanvaarden.

Na een voorspoedige rit kwamen we thuis. Het voelde alsof we een week weggeweest waren! Maar we hadden ook zóveel indrukken opgedaan. Op Urk hadden we een vuurduveltje opgehaald. Dat haalden we nu meteen uit de kofferbak. Samen met de heerlijke vis, die we meegekregen hadden. Wat een feest! Daar gaan we van smullen. Op Urk hing de vlag half stok, vanwege de twee vissermannen, die vrijdag omkwamen op zee. De vrouw, bij wie we de kachel haalden en waar we een ´bakkien´ dronken, zat er uiteraard ook vol van. Daarna waren we in Nunspeet om gordijnen geweest, hadden snel een veggie-burger bij McDonalds gegeten en hadden tenslotte twee adressen in Apeldoorn ´gedaan´. Geen wonder, dat die halve dag aanvoelde als een hele week :-).

Maar het feest was nog niet voorbij. We gingen naar boven, naar bed. Willem liep vooruit en riep ineens: ¨Teun, kom eens kijken, joh!¨ Nieuwsgierig liep ik naar boven. Kijk nou! Verrassing van de kinderen!

Een wijntje en wat lekkers. Kaarsjes voor de romantiek. Een lief kaartje. En dan hadden ze ook nog eens hutje bij mudje gelegd en gezorgd voor een dikke envelop met inhoud: een kado voor ons 33-jarig huwelijk en meteen ook voor onze verjaardag alvast. Om iets écht voor onszelf te kopen voor in ons nieuwe huis. Wat lief!!

Een bijzondere start van de werkweek, zo op maandag.

Vandaag en gisteren moest er weer gebuffeld worden. Weer op stap naar het Sophia met Maria. Weer dozen inpakken voor de verhuizing, brood bakken, wassen, webshopbestellingen klaarmaken enzovoorts.

Vandaag reden Willem en ik aan het eind van de middag nog even snel heen-en-weer naar Bles. Wat ging de zon prachtig onder! Het ritje alleen al was een feest.

Ons huis staat weer in de steigers. Nu voor het tweede deel van het dak. De stukadoor is hard bezig. Dat maakt, dat het er vreselijk vochtig is, ondanks dat er ventilators en kachels staan te horren. Maandag heeft Hans de enorme heg uit de voortuin weggehaald. Het is meteen een heel ander gezicht.

Er is voor het eerst sprake van een kleine uitloop op de planning. We zullen de eerste dagen, dat we er wonen, echt nog wel een beetje moeten kamperen. Maar dat is niet erg. Als ik maar kan koken en als het maar warm is en als we maar ergens kunnen slapen. Dan is het goed. Daar kan ik me nu echt niet druk om maken. Ik ben zó benieuwd naar de komende drie weken!

De laatste twee weken zijn we druk bezig om van alles en nog wat bij elkaar te vergaren via Marktplaats en Weggeefhoeken enzo. En op die manier kom je nog eens ergens :-). We haalden een kookplaat op in Reeuwijk, een oven in Schiedam, een wasbak met kraan in Zwijndrecht, een spoelbak en wasmachinelekbak in Streefkerk enzovoorts.

oven ophalen in schiedam

Het is wel leuk, om zo van alles bijeen te sprokkelen. Behalve wanneer je het treft, dat mensen hun afspraak niet nakomen. Dat hadden we bij een bankstel, wat we mochten ophalen. Alles was keurig in kannen en kruiken, totdat we het adres vroegen. Toen was het ineens stil. Jammer is dat. Want intussen heb je er al wel de nodige tijd in gestoken met heen-en-weer mailen, een aanhangwagen regelen, sjouwers charteren enzovoorts. Maar goed. De meeste deals verliepen gladjes en we zijn blij met elk stapje dat we verder komen.

In Bles komen we ook steeds een stapje verder. Er zitten nu ramen in de kozijnen van onze slaapkamer, deuren in de schuur, deuren in de hoofdingang. De stucadoor gaat gestaag door. De schilder is begonnen...

De vloerverwarming is zachtjes aan gezet. We hebben een stookprotocol gekregen, om scheuren in de vloer de voorkomen. Het ziet er allemaal best indrukwekkend uit.

Het enige wat op dit moment een beetje tegenzit is het dak. De tweede kant van het dak bleek erg slecht te zijn. Allemaal verrotte panlatten. Het is dan ook de regenkant. Het is maar goed, dat we het nu vervangen. Anders had het toch heel binnenkort moeten gebeuren, als het al niet bij een stevige storm kapot gewaaid was. Het dak móet deze week echt dicht. Maar het weer werkt bepaald niet mee. Het is regen, regen, regen en ook nog wind. Het is niet anders.

Thuis zijn we tussen de bedrijven door hard aan het inpakken en opruimen. Vanmorgen heb ik de spelletjes ingepakt en een bedlade vol jassen uitgezocht. Maria is alle bakvormen aan het sorteren, schoonmaken en inpakken. Het gaat langzamer dan ik zou willen. Maar we kunnen dan ook niet continu doorgaan. Vanmorgen was er ook de gewone maandagochtendbende die opgeruimd moest worden. En de was lag ook weer torenhoog. Vanmiddag zijn Maria en ik weer de hele middag zoet in het Sophia. En vanavond willen Willem en ik de nieuwsbrief voor de webshop afmaken. Allemaal dingen die evengoed belangrijk zijn. Maar als je steeds iets doet, kom je er ook wel.

Zaterdag hebben we ook voor Jan een e-bike gekocht. Eerder kochten we er één voor Henk. Zo kunnen ze straks gewoon op de fiets naar school blijven gaan. Met het OV is het niet echt handig en bovendien heel duur. Henk moet straks 30 kilometer heen en 30 kilometer terug. Voor Jan is de school iets minder ver weg: circa 25 km vice versa. We kochten de fiets weer naar volle tevredenheid bij Stella in Ridderkerk. Alleen gaan we hem nu niet ophalen in Nunspeet, maar wordt hij fijn thuis bezorgd. Jan kijkt er al naar uit. Het proefritje beviel hem prima :-).

Het is fijn, dat we in de kerstvakantie verhuizen. Dan kunnen de jongens vast een keer proeffietsen. En we hopen dat we alles een beetje op orde hebben, voordat de scholen weer beginnen. Best spannend!

Naarmate de verhuisdatum dichterbij komt, ben ik ook steeds drukker met ´regeldingen´. Wat gaat daar enorm veel tijd in zitten!! Neem nu het veranderen van huisarts. Eerst heb ik daarvoor maar eens naar de huisartsenpraktijk in Bleskensgraaf gebeld. Ik scande daarvoor snel de website en zag een groot rood telefoonnumer op m´n scherm, wat ik op mijn mobiel intikte. Bleek dat het noodnummer te zijn. Oeps! De assistente zei, dat ik het andere nummer moest bellen en dus kreeg ik haar 3 seconden later op de juiste lijn. Ze zei, dat ik voor het veranderen van huisarts een formulier van de website moest downloaden, dat moest invullen en het daarna persoonlijk aan de balie moest komen afgeven. Dat leek me niet al te ingewikkeld. Totdat ik erachter kwam, dat dat formulier 6 a4-tjes inhield. 6 a4-tjes, die allemaal ingevuld moeten worden. 6 a4-tjes per persoon! En aangezien we met z´n achten gaan verhuizen, zijn dat dus 6 keer 8 = 48 a4-tjes, die ingevuld moeten worden. Pffff. Als ze allemaal ingevuld en ingeleverd zijn, moet ik bovendien niet vergeten ons bij de oude huisarts te laten uitschrijven. Niet ingewikkeld dus, maar wel tijdrovend.

Goed. Dan meteen ook maar eens kijken hoe dat zit met inschrijven bij een nieuwe gemeente. Dat zocht ik op, op de website van gemeente Molenlanden. Dat blijkt via je digid te kunnen en dat kan ik meteen voor alle huisgenoten doen. Fijn! Ik wilde het meteen doen, maar mijn digid-app bleek nog niet geactiveerd te zijn. Nou. Dan later maar. Het kan tot 5 dagen na de verhuizing. En ik geloof, dat het uitschrijven uit de huidige gemeente dan verder automatisch gaat. Of toch niet? Toch nog maar even checken.

Volgende klus: de verhuizing doorgeven bij de bank. Dat leek eenvoudig, want het kon online. Maar het systeem pakte ons adres niet. Na twee pogingen heb ik dus maar naar de bank gebeld. Na een minuut of 10 (de wachttijd was ´langer dan u van ons gewend bent´) kreeg ik iemand aan de lijn en die ging het handmatig voor me in orde maken. Ik moest eerst op allerlei vragen antwoord geven (geboorteplaats, volledige namen enzo), zodat de meneer kon verifiëren of ik ik was. Daarna moest ik van alle mee te verhuizen gezinsleden de geboortedatum oplepelen. En dan moet het nu in orde komen.

Ik zat in de flow en bedacht dat ik meteen even de krant kon verhuizen. We hebben alleen de zaterdagkrant en daar zijn we wel aan gehecht. Hè, hè, eindelijk een super simpele online verhuizing, met meteen een bevestiging, dat we per 24 december de krant op ons nieuwe adres krijgen.

Ook de school van de jongens kreeg een verhuisbericht. En toen vond ik het voor vandaag wel weer eens welletjes wat regeldingen betreft. Elke dag maar een beetje. Dan komt het vast een keer af.

Ik ben vandaag niet naar Bles geweest. Mijn dag was gevuld met wassen, webshopbestellingen klaarmaken, rommel opruimen en duizend-en-één klusjes. Ik wilde persé ook iets inpakken voor de verhuizing. Het werd m´n keukenlinnengoed. Vorig jaar heb ik dat nog allemaal uitgezocht. Dat hoefde dus niet meer. Ik heb enkel alle stapeltjes keurig recht gelegd en alles in een grote doos gedaan. Toch een superfijn idee, dat er weer iets klaarstaat.

Toen ik aan het eind van de middag terug kwam van pakjes naar de post brengen, was ik ineens heel gaar. Ik had geen zin om eten te koken. Maar ja. Ik kon toch moeilijk bij iedereen een Mars op z´n bord gooien. Hoewel sommigen daar vast geen probleem mee zouden hebben.

¨Weet je wat? Ik laat wel een keer pizza´s aanrukken,¨ grapte ik tegen Maria. Maar nee. Die vlieger ging niet op. Veel te kostbaar. Achter het fornuis dus maar. Ik maakte een grote pan groentecurry met zilvervliesrijst. En voor de vleeseters bakte ik wat kipfiletblokjes. Fruit toe. Lekker hoor. En een feest op m´n bord.

Net heb ik nog een uurtje was zitten vouwen. Hans had gisteren een leuke ´verrassing´ voor me. Hij had de caddy van z´n werk eens opgeruimd. Daar kwam minstens een kubieke meter smerig wasgoed uit. Lekker dan. Ik had net niets te doen :-).

Ik was van plan, om vandaag mijn voorraad lege weckpotten in te pakken. Maar daar kwam niets van. De dag was om voordat ik er erg in had!

En wat deed ik dan zoal? Nou, niets bijzonders dus! Ik sloeg een gat in de berg met vuile was. Ik waste net zo lang, totdat al mijn wasrekjes vol hingen. Het strijkgoed van gisteren ging onder mijn strijkbout door en alles belandde netjes in de diverse kasten.

Intussen trok Maaike de bovenverdieping glad en poetste de badkamer en de douche. Hè, heerlijk is dat!

Na de koffie ging ik op stap voor mijn wekelijkse ritje naar molen De Driekleur in Rotterdam, voor nieuwe voorraad meel en bakproducten voor in de webshop. Maar voordat ik de snelweg op draaide, reed ik even langs de kringloopwinkel in Papendrecht, om de achterbank van m´n auto leeg te maken. Anders pasten de meelbalen er niet in. Lekker weer een hoop spullen weggedaan :-).

Heen-en-weer naar De Driekleur ging vandaag eens van een leien dakje. Zelf bij de Irenebrug op Terbregge kon ik lekker door rijden. Ik was dan ook al vòòr twaalven thuis.

Na de lunch kneep ik even 20 minuten mijn ogen dicht en daarna ging ik de webshopbestellingen inpakken. Het is druk, deze week, omdat we dinsdag een nieuwsbrief verstuurden. Maria was intussen ook thuis gekomen en pakte ragoutmix, kaneel, speltmeel en tarwebloem in. Zo kon ik lekker dóórgaan.

Ik was vást van plan, om ná het inpakken van de bestellingen aan het inpakken van de weckpotten te beginnen. Maar steeds als ik dacht, dat ik klaar was, lagen er weer nieuwe pakbonnen. Ik kan me ergere dingen indenken :-)). Al met al was ik gewoon tot half 5 bezig.

Voor vanavond stond er een klusavondje op het programma. Wilma en ik zouden nog een avondje gaan dakpannen schrobben. Maar om half 5 kreeg ik een appje, dat dat niet meer nodig was. De pannen lagen inmiddels op het dak! O, wat ben ik daar benieuwd naar! Er waren verder voor ons vanavond geen klusjes op Bles. Aan de ene kant vond ik dat wel jammer. Aan de andere kant was een ´vrije´ avond ook wel een aantrekkelijk vooruitzicht. Kon ik misschien alsnog die weckpotten gaan inpakken. Dacht ik.

Eerst reed ik met Maria naar de post om de bestellingen af te geven.

En Maaike had gevraagd, of ik nog even vlees voor haar wilde ophalen bij mijn broer Jan. Dat ging in één moeite door. Daarna was het tijd om te gaan koken. Er moest van alles opgemaakt worden. Het werd dus een beetje een alternatieve maaltijd. Ik had nog een restant groentensoep, die ik opwarmde. Verder maakte ik een grote pan tomaat-paprika soep. De bouillon had ik al klaarstaan. En Maria had alvast de tomaten en paprika´s in stukjes gesneden en twee uien gesnipperd. Er lagen ook 6 flinke maïskolven, gekookt en wel, klaar in een pan. Ook die warmde ik op. Maria besmeerde oud brood met kruidenboter en ´roosterde´ die in de airfryer. Ik zei het al: een alternatieve maaltijd. Maar we hebben er allemaal heerlijk van gesmuld.

Na het eten was ik even uitgeteld. Inkakmomentje ;-). Dat krijg je, met een ´vrije´ avond in het vooruitzicht. Van die weckpotten kwam natuurlijk niet meer terecht. Ik heb nog wel vast een proefaflevering voor Terdege gemaakt. Een erg lekker toetje, wat hier zomaar om half 10 in de avond zijn weg vond in mondje die het maar al te graag wilden keuren :-).

Willem heeft het internetverhaal voor Bleskensgraaf rond gemaakt. Dat was nog weer een stunt. We zitten bij Ziggo met ons internet en hadden een tijdje geleden gebeld voor de verhuizing. Omdat we door de webshop afhankelijk zijn van internet, is het uiteraard belangrijk, dat we niet zonder komen te zitten. We hadden daarom afgesproken, dat het in Bleskensgraaf op tijd werd aangesloten en dat het hier in Alblasserdam nog tot 7 januari zou doorlopen. Dinsdag kwam de monteur in Bleskensgraaf. Maar die kon onverrichter zake weer gaan. Er loopt geen kabel naar ons huis! De monteur zei meteen al, dat dat weleens lang kon gaan duren en dat het bovendien ook de nodige kosten met zich mee zou brengen. Het stuk vanaf de weg naar de woning moet je namelijk zelf betalen. Maar omdat we een zakelijk abonnement hebben, zouden we met prio behandeld worden en we zouden er snel over gebeld worden. Inderdaad kregen we ´s middags al een telefoontje. Maar dat was alleen om ons te melden, dat het tot 14 weken ging duren, voordat die kabel er lag. Dat was balen :-(. Maar intussen heeft Willem zijn licht eens hier en daar opgestoken en kregen we ook veel tips op FB. We hebben ons abonnement bij Ziggo opgezegd en gaan in Bles over op mobiel internet. Dat is sneller, goedkoper en stabiel. Eigenlijk is dat dus uiteindelijk een beter plan, dan wat we eerst hadden. Willem heeft het benodigde apparaat besteld en uitgevogeld wat voor abonnement we nodig hebben enzo. Stapje voor stapje komen we verder.

Vandaag zijn er op Bles ook heel wat stapjes gezet. De metselaar is begonnen met het metselwerk aan de schuur. Gaaf!

Hans is inmiddels ook vol gas aan de slag gegaan. Hij had nog heel veel vrije dagen staan en kon die gelukkig opnemen. Hij gaat de buitenboel aanpakken. Er moeten de nodige parkeerplaatsen komen. In ons gezin zijn er heel wat auto´s. Willem heeft een auto van de zaak. Ik heb een barrel, waar ik o.a. elke dag mee naar de post rijd. Hans rijdt een wagen van de zaak én heeft zelf een auto. Maaike heeft een klein autootje (nodig om naar haar werk te rijden) en Koos krijgt juist morgen zijn eerste auto (caddy), waar hij straks elke dag mee naar zijn werk hoopt te gaan rijden. Je kunt bij ons huis niet veilig langs de weg parkeren en dus hebben Willem en Hans lang zitten nadenken en tekenen om de best mogelijke oplossing te creëren. De boel is ook erg verzakt en moet dus opgehoogd worden. En dan zit er ook nog een terras en een moestuintje in de planning. Best ambitieus. We zien wel hoe ver we komen. Als in elk geval die parkeerplaatsen er maar zijn. Die hebben topprioriteit.

En net krijgen we een noodkreet van Trijn, die op Rotterdam CS staat en opgehaald wil worden. Nog even een ritje dus :-). Zie je, dat mijn dagen altijd vanzelf vol lopen :-)))

De laatste loodjes wegen altijd het zwaarst. Maar de laatste loodjes van onze verhuizing/verbouwing zijn daarnaast toch ook wel erg leuk. Al het voorwerk, wat is gedaan, komt nu bij elkaar!

Toen we zaterdagochtend gingen kijken, was het een drukte van belang. Hans was naast het huis bezig om de boel te egaliseren. Vòòr de verkoop was er een strook met een bloemperk aangelegd, zodat duidelijk was, waar de erfscheiding loopt. Dat bloemperk heeft Hans weggehaald, want dat wordt allemaal anders.

Binnen waren er twee schilders hard aan het verven. Het is allemaal krap dag, omdat het stucwerk eerst toch droog (genoeg) moet zijn om het te verven. Wij waren er al vanuit gegaan, dat onze slaapkamer sowieso niet op tijd klaar zou zijn en dat we eerst maar een poosje op een matras op zolder zouden moeten slapen. Maar onze schilder, Erik Zondag, weet het toch zo te plooien, dat het woongedeelte in elk geval klaar zal zijn. Deze week is hij er een paar dagen met drie man. Dat schiet op!

Het stucwerk komt in het woongedeelte ook helemaal af. Alleen de entree en het shop-gedeelte zal dan later gedaan moeten worden. Dat is helemaal niet erg, hoor. Daar weten we wel een mouw aan te passen.

Intussen is Wim aan onze badkamer begonnen. Het is een badkamer, die grenst aan onze slaapkamer. Deze badkamer komt niet op tijd af, maar we hebben boven nog een douche. Helemaal goed dus :-).

We hebben gekozen voor betoncire op de wanden. Geen tegeltjes en dus geen voegen schoon te houden. Wat lijkt me dat fijn!!

Het is wel een klus om dat betoncire aan te brengen. Telkens moet er een laagje aangebracht worden, weer drogen, en dan het volgende laagje. Wim is automonteur, maar kan ook goed klussen. Hij is er echt één met twéé rechterhanden :-). Hij heeft pas bij hemzelf een badkamer met betoncire gemaakt en dat was zó goed gelukt, dat hij het bij ons ook met liefde en plezier wilde doen. We boffen maar!

Voordat Wim met betoncire begon, heeft hij zich er uiteraard goed in verdiept. Hij is daarbij ook enorm goed geholpen door het bedrijf, waar hij de benodigde spullen aanschafte: Boncreations. Ze hebben hem daar alles heel goed uitgelegd en alle tijd genomen om te helpen met het kiezen van de kleur. Alle kleuren, die je maar wilt, kunnen ze leveren! De meneer, die Wim hielp, was duidelijk geen gladde verkoper, maar een man, die praatte vanuit de praktijk. Ook toen Wim voor zijn tweede klus kwam, nam Mike alle tijd. Terecht dus even een lovend reclamestukje op deze blog voor als je ook ideeën had voor betoncire :-).

Willem en ik hebben zelf zaterdag niet geklust. We hadden het druk met inkopen doen. Er moesten nog tegeltjes komen voor onder de houtkachel, tegels voor op de vloer van de badkamer en nog zo het één en ander. Ook met regeldingen is je dag snel gevuld!

Deze week is de laatste hele week voor de verhuizing. Als er even een gaatje is, zijn we aan het inpakken. De weckpotten zijn intussen ook uitgezocht. Er mocht wel het één en ander weg. Wat mee gaat, hebben we schoongemaakt en ingepakt. Steeds maken we een kast of een plank leeg.

Gisteren haalden Maria en ik de meterkast leeg. Onvoorstelbaar wat er van een paar planken aan rommeltjes kan komen! De schoenpoetsspullen, de stofdoekenmand, stofzuigerhulpstukken, lampen, kammen/borstels/haarspeldjes, vliegenmeppers, bussen met schoenspray, bellijsten, een voorraad batterijen enzovoorts enzovoorts. Dan ben je zomaar een uur bezig met één zo´n onnozele kast. Pfff.

Ook de gewone dingen gaan door. Zo zit ik nu weer in de wachtkamer van het Sophia voor Maria. Helaas heeft Maria een forse terugval in haar ziekte (anorexia nervosa), waar ook de nodige energie in gaat zitten. Gisterenavond was er de kerstvertelling in de kerk. Vanavond nog een les Hebreeuws. Morgen hoopt Maria´s vriend jarig te zijn. In de webshop is het goed druk. Alles bij elkaar is het wel veel. Dat is niet erg, zolang het gladjes verloopt. Maar bij onverwachtse kinken in kabels, merk ik, dat ik daar krampachtiger over doe, dan normaal. Zo bleek gisteren plotseling dat de overdracht van ons huis niet meer op 8 januari stond (zoals dat in het voorlopig koopcontract was vermeld), maar dat dat naar 2 januari was verplaatst. Daar kwamen we achter, doordat de makelaar op 2 januari het laatste inspectierondje wilde afspreken. Hè? Error! Op 2 januari zijn we met de webshop nog in ons oude huis. Die wordt pas in de eerste week van januari verhuisd en dat kunnen we écht niet naar voren halen. Pfff. Het komt wel goed. De makelaar gaat ons erover bellen. Maar ik had toch even echt stress.

En zo is er elke dag wel even een storinkje, wat verholpen moet worden. Het blijft spannend dus ;-). Hopelijk blijf ik het tot het laatst léuk spannend vinden.

Morgen is het de dag van de verhuizing! We tellen nu bijna in uren :-). Het huis is bewoonbaar. Vandaag worden de laatste klappen erop gegeven. De vloer op de benedenverdieping wordt gelegd en de trappen naar de 1e en 2e verdieping in het shopgedeelte worden geplaatst. Via die trappen kunnen we ook op de eerste verdieping van het woongedeelte komen. Dat is handig, want de trap in het woongedeelte is heel laag en heel smal en daar past niet veel door. De bedden, matrassen, kasten enzo kunnen we dan via de nieuwe trap in de shop naar de slaapkamers brengen.

Niet alles is op tijd af. Maar daar hadden we wel mee gerekend. Het valt echter allemaal nog reuze mee. Zo is de badkamer nog niet klaar, maar we hebben een tweede douche. Het wordt misschien af en toe een beetje dringen, met z´n achter. Zeker omdat in die doucheruimte ook het enige toilet is, wat aangesloten is. Wat nog wel een dingetje is: het is de vraag, of het warme water nog vòòr morgenmiddag aangesloten is. Lukt dat niet, dan kunnen we voorlopig alleen maar koud douchen. Brr. Ik hoop maar dat dat nog op tijd lukt :-)).
Verder moet er nog best veel in het shopgedeelte gebeuren. Maar dat wordt allemaal pas ná de kerstvakantie opgepakt en dat is prima.

Wat wel een lelijke streep door de planning is, is dat we niet 7 januari maar 2 januari hier uit de Karper weg moeten zijn. Dat bleek een heel vervelend misverstand te zijn. Toen wij het voorlopig koopcontract in onze mailbox kregen, stond daar als overdrachtsdatum 8 januari op. In augustus, één uur voordat we op vakantie gingen, hebben Willem en ik op een hol en een draf het koopcontract ondertekend. Je moet dan tig keer je handtekening en tig keer je paraaf zetten. Er is ons toen bij de makelaar niet gezegd, dat de overdrachtsdatum veranderd was en ik had dat ook bij het tekenen niet gezien. Ná onze vakantie ging ik mijn agenda invullen en heb toen ook even voor de zekerheid het inmiddels getekende koopcontract in mijn mailbox opgezocht, om er zeker van te zijn, dat ik de goede overdrachtsdatum in mijn hoofd had. Ik zag toen, dat de oorspronkelijke datum (met pen) gewijzigd was. Het koopcontract zat op z´n kop in mijn mailbox en ik las 7 januari:

Pas vorige week maandag bleek, dat dit niet een zeven is, maar een doorgehaalde 8, waar een 2 boven gezet is. Twee januari dus.
Man, man! Ik ben echt niet snel in de stress. Maar nu even wel! Zeven januari was eigenlijk al gekkenwerk. Ik zag het écht niet zitten, dat de overdracht nòg eerder zou zijn....

De makelaar kon wel begrijpen, dat wij daar een 7 hadden gelezen en ging ´iets regelen´. Ze kon niet beloven, dat het 7 januari zou worden, maar wellicht dat het wel ná 2 januari kon.

Dinsdag werden we teruggebeld. Het kon niet. De notaris kon het niet veranderen en de mensen, die ons huis hebben gekocht, hadden ook al allerlei afspraken met installateurs enzo. Bovendien vond ze, dat wij voldoende waren geïnformeerd en hadden zíj het nooit over 7 januari gehad. Dat laatste schoot me behoorlijk in het verkeerde keelgat....

Afijn. Lang verhaal kort. Wij konden op onze kop gaan staan, maar het werd níet veranderd en dus moeten we het er maar mee doen. Op 2 januari hoop ik jarig te zijn en wij hadden met mijn brussen voor die middag al wat afgesproken. Dat wilde ik er echt niet voor gaan verzetten. En dus gaan wij straks naar de notaris om een volmacht af te geven en wordt het passeren van de koopacte zonder ons gedaan. Ik had het liever allemaal anders gezien. Maar het is niet anders.

Ons nieuwe huis wordt al steeds meer ons thuis. Dat is ook wel, omdat het hele gezin eraan meewerkt. Het is echt een project van ons allemaal. Zonder de inzet en de kunde van onze kinderen, hadden we dit nooit kunnen doen!

Hier nog wat plaatjes van afgelopen zaterdag. Hans is de tuin op de schop aan het nemen. Zaterdag hielpen Wim en Leendert graag een handje mee. Wat een klus!

Binnen werd er vooral heel veel gepoetst. Donderdag was ik samen met mijn vriendin al bezig geweest. Toen deden we het trappenhuis en Maria´s kamertje.

Zaterdag heeft Maaike haar eigen kamertje en de douche schoongemaakt en met z´n allen hebben we de jongenskamer helemaal leeggehaald en schoongemaakt. Het is een enorme kamer en hij stond nog helemaal vol met klusspullen, een eiken vloer, een half in elkaar gezette kastenwand en isolatiemateriaal. Nu is de kamer klaar om ingericht te worden.

Vorige week is ook de keuken gezet.

En de binnendeuren werden keurig gespoten.

Vrijdag is de hele vloer van de benedenverdieping geëgaliseerd. Daarvoor moest alles uiteraard helemaal leeggeruimd zijn en moest er overal goed gestofzuigd zijn. Die taak heeft Dirk op zich genomen. Hij is dan ook onze stofzuigert :-)). Toen hij nog thuis woonden was stofzuigen zijn vaste taak na het avondeten. Kijk, altijd handig om je kinders zoiets goed aan te leren :-).

En passant adopteerden we een poes uit het asiel, waar we al twee maanden verliefd op waren! Het asiel reserveert echter maar twee dagen en wij konden de poes dus niet alvast reserveren. Elke dag keken we, of ze er nog was. Op een dag zagen we, dat ze gereserveerd was....Ah, wat jammer! Een paar dagen later, zagen we ineens, dat de reservering er weer afgehaald was. Yes! Weer keken we elke dag, of Arie (zo heet ze) er nog was. Een week of twee geleden mailde Maria, of Arie nog beschikbaar was en of we konden komen kijken. Helaas kreeg ze toen een mailtje terug, dat Arie juist was geadopteerd en dat ze die avond opgehaald zou worden. Huil, huil! Maar wat denk je? Vorige week zal ik ineens Arie weer ´in de aanbieding´. Ik mailde naar het asiel. En ja hoor, Arie was na een dag weer door z´n nieuwe baasje teruggebracht. Ze was wéér beschikbaar. Vrijdagmiddag zijn we gaan kijken. Arie is een kat met gebruiksaanwijzing. Ze is gestresst en bazig en haalt uit. Maar wij houden wel van zo´n uitdaging. Morgenmiddag mogen we haar gaan ophalen! En van Martine van Min of meer heb ik uitgebreid allemaal fijne tips en trucs gekregen. Oh, wat zijn we blij!

Het vergoedt dat wij ´onze´ zwerfkat (die geen zwerfkat bleek) moeten gaan missen. Sinds wij weten, dat hij een baasje heeft en wij alleen maar zijn tweede adres zijn, hebben we hem geen kruimel meer te eten gegeven. Dat was ook de afspraak met zijn baasje. Maar ik had óók gezegd, dat ik hem níet naar buiten zou jagen, als hij naar binnen zou glippen. De kat is hier, ook al krijgt hij dus niets meer te eten, steeds in huis blijven komen. Wij gaan hem heel erg missen! Vorige week heb ik een afscheidsfoto gemaakt.

Zaterdagavond hebben we nog een keer als vanouds met de hele bups frieten gegeten. Echt gezellig zo´n project. Maar ook wel vermoeiend. Ik denk dat we blij zullen zijn als we over zijn!

Vorige week dinsdag zijn we verhuisd. Van Alblasserdam naar Bleskensgraaf. Van een modern nieuwbouwhuis, naar het voorste gedeelte van een oude boerderij.

Om 7 uur stond iedereen in de startblokken. Hans mocht van zijn baas een 6 meter lange aanhangwagen lenen. En de vriend van Maaike kwam met een grote bedrijfsbus. Ook een vriend van Hans kwam met een bedrijfsbus. We hadden op maandagavond al een lading klaargezet. Klokslag 7 uur reed dan ook de eerste bus met aanhanger weg. We troffen het niet met het weer. Het regende behoorlijk. En omdat in Bles de tuin nog op de schop lag, was het daar één grote modderpoel. Maar ja. We zaten in de trein en moesten verder.

Een grote ploeg was in Alblasserdam bezig om alles in de bussen en op de aanhangwagen te tillen en van alles uit elkaar te schroeven enzo. In Bleskensgraaf waren er enkele sterke mannen die steeds zorgden dat alles snel werd uitgeladen. Willem was daar om aanwijzingen te geven waar de meubels geplaatst moesten worden. De rest van de lading werd in de schuur en in het shopgedeelte neergezet en zouden we later op z´n plaats zetten. Het streven was om om 13.00 uur alles over te hebben en in Bleskensgraaf met z´n allen te lunchen. Dat lukte! Om 13.12 zaten we met 15 man aan de lunch, die mijn zus en zwager voor ons hadden klaargemaakt. Hè, hè! Even uitpuffen. Wat een klus, wat een klus. Om 9.00 uur hoorde ik al iemand zeggen, dat het leek alsof er een hele dag om was...

Afscheid nemen van ´onze´ poes,
die onze poes niet was...

De stapelbedden moesten
worden gedemonteerd

Kamer na kamer kwam leeg

Ff een koffierondje

De grote aanhangwagen.

Ook Maaikes klein autootje moest vol

In de bus paste wel even wat méér :-)

En ook in de bus van Hans z´n viend
kon nog lekker wat weggestouwd worden

Uitpuffen in Bleskensgraaf
aan een luxe lunch!
De gezichten staan hier niet zo blij.
Maar dat waren we echt wel!
Het was alleen heel kkkkkkoud.
En we waren moe en nat.

´s Middags zijn we de hele middag bezig geweest met bedden en kasten in elkaar zetten en zoveel mogelijk dozen uitpakken. Het doel was, dat we ´s avonds in elk geval konden eten en slapen. En de volgende dag was het Kerstfeest. Dan wilden we in elk geval in alle rust naar de kerk kunnen. Ik had dus ´s morgens vroeg om 5 uur als eerste alle witte overhemden voor de mannen gestreken en alle kerkkleding hing bij elkaar aan een in de haast gekocht demontabel kledingrekje. Dat gaf rust.

Er was ´s middags nóg een projectje: Maria en haar vriend zouden in Dordrecht bij het asiel onze nieuwe poes gaan ophalen! Het was een hele belevenis. De poes, die Arie heet, liet zich echt niet zomaar in een mandje zetten. De mevrouw van het asiel had uit voorzorg dikke handschoenen aangetrokken, maar kreeg het niet voor elkaar. Er werd iemand bij gehaald, die het tenslotte wèl voor elkaar kreeg. Daar zat Arie in z´n reismandje. Er werd nog snel een foto gemaakt bij de balie.

En zo kwam Arie in ons leven. Heel bang was hij! Hij poepte onderweg in de reismand. Bah!! Maar we hebben hem bang en vies in ons hart gesloten. Ik was al maanden verliefd op juist déze poes. Ik wilde hem zo graag. Het leek erop, dat hij aan mijn neus voorbij ging. Want de vorige week had iemand hem geadopteerd, maar na een dag gelukkig weer terug gebracht, omdat ´hij uithaalde´. Nu hadden we hem alsnog!

Natuurlijk waren wij er ook op bedacht, dat hij zou uithalen en dat hij misschien best onhandelbaar zou zijn. Maar we hadden er alle vertrouwen in, dat het goed zou komen. En nu, na een week, kunnen we al zeggen, dat dat voor 100 procent gelukt is! Arie is zooooooo lief!!! Hij haalt helemáál niet uit! Komt juist naar je toe om aangehaald te worden. Ligt bij Maria of bij ons op bed te slapen, bovenop z´n mensen :-). De poeperij is weer normaal. Het is alsof hij altijd bij ons was! We moeten alleen opletten, dat hij (ze is een zij, maar we zeggen hij) niet naar buiten glipt. Hij moet 6 tot 10 weken binnen blijven om te wennen.

´s Avonds zaten we met een hele tafel vol mensen aan de erwtensoep, die mijn nicht (die ook hier op Bles woont) voor ons had gekookt.

En ´s avonds ons eerste echte bakkie koffie!

Het was een heel lange, intensieve, onvergetelijke dag geweest.

Deze eerste week is omgevlogen. We zijn al helemaal gewend, maar nog lang niet op rust. Het is nog enigszins kamperen. We hebben gelukkig wel warm water (en dus een warme douche), maar we hebben boven geen verwarming. En aangezien de dakisolatie ook nog maar op het halve dak zit, is het echt heel, heel, heel koud! De kinderen slapen onder twee dekbedden en nemen kruiken mee naar bed. Zolang je in bed blijft is dat prima. Maar je durft bijna je bed niet uit van de kou ;-).
Ook is het shopgedeelte en de privé-zolder nog niet klaar en kunnen dus ook niet ingericht worden. Dat betekent dat steeds alles tijdelijk een plekje krijgt en nog minstens twee keer door onze handen moet. En buiten is er onder aanvoering van Hans een monsterklus gaande om het erf af te krijgen. De boel was enorm verzakt. De weg was plus 70 en het diepste punt van de tuin min 30. Daar zijn dus heel wat wagens puin en grond en zand op gestort.

Elke dag is Hans bezig. Hij wordt geholpen door een collega en een vriend en door de gaande en komende man. Zaterdag waren ze met zes man bezig!

Vrijdag zijn onze lieve vrienden Ellen en Marco uit Zwitersland overgekomen. Die lieverds maken er gewoon een werkvakantie van!! Echt helemaal te gek, hoor.

Zaterdag zijn ze mee gegaan naar de Karper. Daar moest nog van alles ontmanteld en schoongemaakt worden. Willem en Marco haalden het steigerhouten buro en de steigerhouten kast uit elkaar, de klok van de muur en dat soort dingen. De vrouwen hielden zich bezig met soppen en stofzuigen en poetsen. We kwamen een heel eind. Er ging gewoon ook weer een hele vracht richting Bles. Alleen alles van de shop en de inhoud van de schuur bleef nog achter. Dat wachtte op deze week.

En daar zijn we dus gisteren de hele dag mee in de weer geweest. Ongelofelijk hoeveel er uit die shop van mij kwam! We hebben 56 grote dozen en kratten ingepakt. Daarnaast nog tig kruidenemmers,

alle volle dozen voorraad en balen meel en zaden, al het verpakkingsmateriaal, al het workshop- en fairmateriaal. Pfff.....

Vandaag moet er nog één flinke vracht gehaald worden. Maar dat is dan echt het laatste. Ook deze dag zijn we nog volop aan het verhuizen dus. Ik hoop, dat ik vanmiddag om een uur of vier daar de deur achter me dicht kan trekken en dat het schoon is. Het is en blijft jammer, dat we steeds van 7 januari waren uitgegaan voor de overdracht en dat dat op het laatste moment 2 januari bleek te zijn. Dit gehaast en gevlieg is echt he-le-maal niet leuk :-(. Ik baal er nog altijd van. Het is afraffelen en het geeft stress.

Daarom proberen we wel extra te genieten hier in Bles. Het wonen op zo´n klein dorp is een verademing. Zo lief, als je buren dan een schaal oliebollen komen aanreiken. En zo attent als je het kerkblaadje van de plaatselijke gemeente persoonlijk bezorgd krijgt. Dat is nu echt een warm welkom.

Het is ook zo mooi hier in de polder!

Ik kijk er erg naar uit om het gehaast en gestress achter me te laten en me echt te settelen! Maar voordat echt alles een vaste plaats heeft, zijn we wel een paar maanden verder, schat ik zo....

Vandaag ben ik jarig. Maar er was geen gelegenheid voor ontbijt op bed of iets van dien aard :-). Ons oude huis moest vandaag opgeleverd worden. En daar moest nog eventjes hard voor gewerkt worden! Gisterenmiddag hebben we de bijen verhuisd. Het was eigenlijk de bedoeling om dat op Oudejaarsdag te doen. Maar juist toen we dat ´s middags wilden gaan doen, scheen even de zon en waren de bijen gaan vliegen. Dan kun je natuurlijk niet de kasten weghalen. Daarvoor moeten alle bijen ´thuis´ zijn. Dat is als het kouder dan 9 graden is (dan vliegen ze niet), óf ´s avonds laat/´s morgens vroeg. In de avond was geen optie, want we hadden de ouderjaarsavondkerkdienst. Dus besloten we de verhuizing te verzetten naar Nieuwjaarsdag in de middag. Ook stonden er nog twee oude kasten in de schuur, die weg moesten. Gelukkig kon Jaap, de vriend van Maaike, nog weer een keer assisteren met de bedrijfsbus en werd ook die allerlaatste rit met alle bereidwilligheid georganiseerd.

Vanmorgen ben ik samen met Maaike en Maria al bijtijds naar de Karper gereden om het allerlaatste schoonmaakwerk te doen. We moesten nog een halve keuken soppen, de trappen schoonmaken (die door het verhuizen van de bijen weer vuil gelopen waren), het balkon vegen, de schuur en het houthok aanvegen, de garage bezemschoon maken, één toilet reinigen en de vloer op de benedenverdieping moppen.

Terwijl we hard aan het poetsen waren, kregen we nog even bezoek....

Het was nog best even stevig aanpoten. Maar om kwart over 10 was alles klaar en reden Maaike en Maria vast terug naar huis. Ik bleef achter in afwachting van de makelaar en de kopers, om samen het inspectierondje, voorafgaand aan de overdracht, te lopen.

Stipt om half 11 stonden ze op de stoep. We liepen het rondje en gelukkig was het allemaal naar volle tevredenheid. De kopers waren blij dat alles zo lekker schoon was. Dat is altijd fijn om te horen. Ik was vooral heel blij, toen ik voor het laatst deur achter me dichttrok en de straat uit reed. Nu kan ik me verder fijn gaan concentreren op het gezellig en bewoonbaar maken van ons nieuwe thuis! Voor de daadwerkelijke overdracht hadden we de notaris gemachtigd. Onze taak zat er wat dit betreft op.

De rest van de dag mocht ik gaan genieten van éven géén werk en géén moeten. Er wachtte een leuk programma.

Eerst kwamen mijn broer, zussen, schoonzussen en zwagers bij ons op de koffie. Gezellig! Terwijl Willem een rondleiding gaf, zorgde ik voor koffie en wat lekkers. We gaan op mijn verjaardag altijd met z´n achten uit eten om elkaar meteen een Gelukkig Nieuwjaar te wensen en bij te praten. Dit jaar hadden we een wat uitgebreider programma. Na de koffie bij ons op Bles, reden we in twee auto´s naar Genemuiden. Daar gingen we op bezoek bij goede vrienden van mijn ouders. Zij waren in december 50 jaar getrouwd en ze zijn ook pas verhuisd. Een mooi moment om bij deze hartelijke mensen op bezoek te gaan!

Wat was het leuk en gezellig! Wat hebben we enorm veel herinneringen op zitten halen! Echt heel bijzonder. Voor we het wisten was het tijd om weer op te stappen.

We hadden een tafel besproken bij van der Valk in Vianen. En daar streken we dus neer voor ons traditionele brussen-etentje aan het begin van het nieuwe jaar.

Nu zijn we weer veilig thuis en ben ik moe. Gaaaaaaap. Ik ga bijtijds naar bed. Ik word al best een ouwe taart ;-).

Vandaag was het eindelijk een gewone dag. Geen feestdag, geen verplichtingen, geen bijzonderheden, geen werk aan het oude huis, geen spullen meer te verhuizen. Heerlijk! Ik kon me helemaal concentreren op het nóg meer thuis maken van ons huis.

Ik begon de dag met het afhalen van ons bed. Sinds de verhuizing piepte en kraakte het verschrikkelijk. Ik besloot het zaakje eens te inspecteren. De oorzaak van het piepen en kraken was snel gevonden: de imbussen die het bedframe bij elkaar houden, waren niet goed aangedraaid. Willem kwam al met een setje imbussleutels aanzetten en toen was die ergernis snel geëlimineerd. De lakens gingen meteen de wasmachine in. Vanavond stap ik lekker in een ´stil´ bed met schoon beddengoed :-).

Op naar de volgende klus: ik wilde een kast in de technische ruimte plaatsen, waarop ik de frituurpan en de broodbakmachines kon zetten. De kast stond in ons oude huis in de garage. Omdat hij hier op z´n kant langs een muur stond, zag ik dat het geen overbodige luxe was om de onderkant eens een sopje te geven. Ik poetste de kast aan alle kanten. Daarna maakte ik samen met Maria de plek waar de kast moest komen schoon. Een schone kast op een schone plek. Dat is fijn! We installeerden de frituurpan en snorden de broodbakmachines op. In de kast zette ik broodbak-ingrediënten: meel, bloem, gist, zaden, pitten enzovoorts. Alles bij elkaar, dat werkt het gemakkelijkst.

Ik besloot meteen samen met Maria en Jan de wasmachine een kwartslag te draaien. Dat kwam nu beter uit. Naast de wasmachine was dan precies plaats voor de wasmanden. Ziezo!

Nu moest alleen nog de vloer schoon geborsteld worden. Een werkje, waarvoor ik even op mijn knieën moest. Er moet nog speciale coating op de vloer. Nu deze er nog niet op zit, is de vloer enigszins poreus en trekt het vuil erin. Maar een stevig borsteltje met heet water en een lepel natriumpercarbonaat deed wonderen. Het was alles bij elkaar een beste klus, maar morgen kan er friet én brood gebakken worden :-).

Ik deed nog even wat snel-effect klusjes: de orchideeën, die ik gisteren voor mijn verjaardag kreeg, plantte ik in mijn hoge, zwarte potten en zette ik in het erkerraam. Nu ziet het er meteen wat minder vissenkom-achtig uit :-). In het zijraam kwam de Delfsblauwe apothekerspot, die ik ooit van mijn tante kreeg. Samen met de leuke vogel-decoratie, die ik ook gisteren voor m´n verjaardag kreeg. Gezellig hoor.

Vanmiddag, na de lunch, ben ik begonnen met het inrichten van m´n noodshop. Omdat er in het shop-gedeelte nog gestuct en geverfd moet worden, heb ik besloten om de shop tijdelijk in een slaapkamer op te bouwen.

Koos hielp met het in elkaar zetten van de stellingen en Maria en Henk hielpen met vullen. Toch handig, al die kinderen die vakantie hebben ;-).

Aan het einde van de middag stond ongeveer 2/3 van de voorraad in de schappen. Ik vond het lastig om te stoppen. Al dat werk, wat ik overal zie liggen, zorgt voor onrust in mijn hoofd. Ik moet er mijn best voor doen om niet te kijken, naar alles wat nog móet, maar naar alles wat gedaan is.

En er is vandaag héél véél gedaan. Hans, Pieter en Lasslo waren de hele dag buiten bezig. De dag begon met het op de (tijdelijke) plaats zetten van de bijenkasten. Die stonden sinds Nieuwjaarsdag naast ons huis, maar moesten naar de rand van de tuin verplaatst worden. Omdat er vandaag een temperatuur van 10 graden was voorspeld, moesten de kasten echt nú op hun plaats, zodat de bijen konden vliegen.

Daarna hebben de mannen de hele oprit afgemaakt. Af en toe in de stromende regen. Maar de bikkels gingen gewoon door.

Morgen staat het bestraten van de parkeerplaatsen voor ons huis op het programma en dan zit Hans z´n werkvakantie erop ;-). De rest van de tuin zal in een trager tempo gaan. Maar dat is niet erg. Het belangrijkste is, dat we onze auto´s nu veilig kunnen parkeren en ook zonder de buren tot last te zijn.

Ook vanavond werd er geklust. Willem en Hans hebben samen de klok opgehangen. Zeker niet onbelangrijk! Zoals het klokje THUIS tikt, tikt het nergens.

Voor vandaag is het genoeg geweest. Hopelijk lukt het morgen ook weer om een stukje te vorderen. Plannen genoeg in elk geval.

Even een berichtje tussendoor met een vraag. Alles in het kader van: wie weet, hoe een koe een haas vangt.....

Onze Jan zit in VWO-5, profiel: N&T.
Hij zoekt voor week 8 nog een stageplaats voor de beroepsstage. Samen met Jan hebben we al van alles geprobeerd, maar nog steeds niets gevonden. Het komt misschien ook wel een beetje, doordat Jan de lat voor zichzelf nogal hoog legt. Hij wil koste wat het kost een succes van die stageweek maken, zodat het hem gaat helpen bij zijn studie-/beroepskeuze.

Wie weet iets, of kent iemand, die Jan kan helpen?

Jan z´n lievelingsvak is Wiskunde. Hij heeft dan ook WiskundeB en WiskundeD in zijn vakkenpakket. Biologie, natuur- en scheikunde doet hij ook graag.

Jan wil graag iets medisch/technische gaan studeren en zoekt in die richting een stageplaats. Bijvoorbeeld in een ziekenhuis, een laboratorium, een apotheek of iets in die richting. Wat ook zijn interesse heeft: het milieu en landbouw. Zijn interessegebied is dus groot. Je zou zeggen, dat het dan toch wel moet lukken om hem een week zinvol bezig te laten zijn. Misschien kan hij behulpzaam zijn bij een onderzoeksproject?

Wij wonen in Bleskensgraaf, maar het is geen enkel probleem als de stageplaat hier ver(der) vandaan is. Dan vindt hij in de buurt vast wel onderdak voor die week.

Wie weet iets? Wie helpt? Stuur Jan een mailtje en hij stuurt je graag zijn CV.

Mail: luijk.jan@gmail.com

Vandaag zit ik weer te wachten in het ziekenhuis. Nu een keer niet met Maria, maar met Koos. Het plaatje waarmee in augustus zijn gebroken sleutelbeen aan elkaar gezet is, moet er weer uit gehaald worden. Hij had er namelijk nogal last van. De operatie duurt een uurtje. Maar met de voorbereiding en het uitslapen (hij moet onder algehele narcose) en het wachten op toestemming om naar huis te gaan, ben je al snel een dag zoet.

Het was raar om vandaag van huis weg te gaan, want er waren juist twee monteurs gearriveerd. Die gaan vandaag en morgen de radiators boven aansluiten en de vloerverwarming inregelen. Ik heb ze gezegd, dat ze zich vrij mogen voelen om koffie te tappen en ze zullen het verder best wel vinden. Arie, de kat, heb ik in een slaapkamer opgesloten. Dan hebben ze daar in elk geval geen omkijken naar. Arie moet nog minstens 4 weken binnen blijven. Op zich heeft hij ruimte genoeg in huis en verveelt hij zich echt niet. Maar hij zit toch wel continu te loeren, of hij naar buiten kan. Hij moet nog even geduld hebben.

De komende weken gaat er nog veel geklust worden in ons huis. Dat zal best druk zijn. Maar elke dag wordt het beter. En dat is een fijn idee! Ik kijk er naar uit, dat ons hele huis warm is en dat alles een vaste plaats gaat krijgen.

Ook buitenom wordt het steeds beter. Er is nu in elk geval een oprit vanaf de weg tot aan de deur en vòòr ons huis is er plaats om te parkeren. Hans is maandag weer aan het werk gegaan bij zijn baas. De rest van de klus zal dus op de zaterdagen moeten. Hij denkt nog wel een half jaar werk te hebben. Het is echt heel veel werk!

Maar ook voor de buitenboel geldt: iedere keer wordt het een stukje beter! Natuurlijk is het fijn, als alles af is. Maar deze fase van steeds een stukje verbetering, heeft ook wel wat.

Het zou wel prettig zijn, als de shop klaar is en de workshops kunnen beginnen. Ik krijg bijna dagelijks de vraag, wanneer dat is. Maar daar kan ik nog niet veel over zeggen. Behalve dan, dat ik hoop, dat ik in de loop van februari een beginnetje kan maken. Geduld...

Wat wel af is, is de podcast die in december opgenomen is. Die is gisteren live gegaan. Het Reformatorisch Dagblad is een podcast-serie begonnen over christelijke opvoeding. Ik mocht de aftrap geven met een aflevering over voeding. De podcast is nog niet in alle podcast-apps beschikbaar, maar daar wordt aan gewerkt. Als het je nu niet lukt om hem te beluisteren, dan lukt het wellicht over een paar dagen. Kijk maar eens hier:

https://www.rd.nl/vandaag/binnenland/podcast-je-kinderen-gezond-laten-eten-teunie-luijk-geeft-advies-1.1622284

Nog even en dan wordt Koos opgehaald. Dan ga ik even de kattenreismand terug brengen naar het asiel hier in Dordt en meteen vertellen, dat het goed met hem (haar!) gaat...

Ja!! Eindelijk hebben we overal warmte in huis! Gisteren zijn er twee monteurs een kleine dag bezig geweest om radiators aan te sluiten. Toen ik om half vier met Koos thuis kwam uit het ziekenhuis, waren ze al vertrokken. Ik wist niet precies hoe ver ze gekomen waren, maar wel, dat het nog steeds niet warm was. En daar had ik me nu juist erg op lopen verheugen. Jammer zeg! Maar het goede nieuws was, dat ze vandaag terug zouden komen om het af te maken. En ja hoor, om half 9 stopten er twee auto´s voor de deur. Ik had al via een appje te horen gekregen, dat er het één en ander in de weg stond op de plaats waar er radiators moesten komen. Ik was dus al vroeg ruimte aan het vrij maken, want ik wilde maar al te graag, dat die mannen verder konden met hun werk!

De ene monteur hield zich vooral bezig met het inregelen van de ketel. De andere was meer van het sleutelen aan de radiators. Af en toe bood ik ze koffie of soep of iets anders aan. Willem had een thuiswerkdag en om beurten vroegen we de mannen, of het allemaal lukte. Ja, het ging prima!

Om een uur of drie kwam één van de monteurs vertellen, dat ze het circuit gingen vullen en dat we dus mee moesten opletten, of er niet ergens spontaan iets ging lekken of spuiten. De opwinding hing in de lucht en Willem sprintte van de ene verdieping naar de andere. Eén lekje was er en dat werd snel verholpen. Het circuit vulde zich met water en al snel was er resultaat. De ene na de andere radiator werd warm!! Wat een heerlijkheid!! Kou is zóóóó ongezellig! En vooral die vochtige atmosfeer was heel akelig.

De monteurs waren nog wel even bezig. Hier wat ontluchten, daar wat anders afstellen. Maar tegen half 5 zat hun werk er echt op. Klasse!

Helaas bleken twee radiators het toch niet te doen. Die op Maria´s slaapkamer en die in het trappenhuis. Maar dat hebben Willem en Wim vanavond gefikst. Wim is automonteur en heeft twee rechterhanden en een hoop geduld om iets op te lossen. Hij ontdekte dat er toch nog ergens lucht zat en heeft dat verholpen. Hoe fijn!

Intussen was ik de hele dag bezig om eindelijk de achterstand in het verzenden van webshopbestellingen weg te werken. Het inpakken van de bestellingen gaat niet zo snel. Steeds moet er nog iets opgesnord of ingepakt worden. Maar vanmiddag stonden er toch 16 bestellingen klaar om weggebracht te worden. Dat was in Alblasserdam gewoon appeltje, eitje. Maar dat blijkt hier op een dorpje wat 7 keer minder inwoners telt toch even een ander verhaal...

Er zijn hier twee postnl-punten in de buurt. Ik denk, dat we ongeveer in het midden wonen. We kozen er steeds voor om naar de Jumbo in Molenaarsgraaf te rijden om daar de pakjes af te geven. Daar kun je fijn voor de deur parkeren. Ik had me al wel een paar keer verbaasd. Eén keer vroeg het meisje achter de balie: ¨Moeten die gescand worden?¨ Tja...lijkt mij van wel. Een andere keer vroeg de medewerker achter de balie: ¨Zijn ze al betaald?¨ Tja...lijkt mij van wel, als je ze met barcode en al aflevert. Ook bleek er geen container of kast achter de balie te staan, maar werden de dozen naar het magazijn ofzo gebracht. Pakje voor pakje. Maar goed. Vandaag kwam ik dus met twee karren vol pakjes. Het meisje achter de balie vond al meteen bij de inname van het eerste pakket, dat er hulp moest komen, ´want het was veel te zwaar´. Een sterke jongen kwam helpen en begon dozen naar het magazijn te brengen. Na een paar dozen zei hij: ¨We hebben wel maar één container, hè?!¨ tegen het meisje. ¨Tja,¨ zei ze terug, ¨dan moet de rest mórgen maar mee.¨ ¨Pardon,¨ reageerde ik, ¨dat wil ik niet. Mijn klanten willen hun bestelling graag morgen in huis hebben. Dan ga ik de rest wel naar de Spar brengen.¨
Ok.
Er waren 8 pakketten ingeleverd en met de andere 8 reed ik van de Jumbo in Molenaarsgraaf, naar de Spar in Bleskensgraaf. Je bleek daar je pakketten gewoon bij de kassa te moeten inleveren. Er was geen balie. Er was maar 1 kassa open en toen ik aan de beurt was vroeg de jongen achter de kassa met grote, verbaasde ogen: ¨Moet dat állemaal teruggestuurd worden?¨ Nee, jongeman, er moet niets teruggestuurd worden, maar deze pakketten moeten verzónden worden. Ik heb een webshop en deze pakjes zijn voor klanten. ¨O, maar daar heb ik helemaal geen plek voor! Kom maar mee, dan kunt u het zien.¨ Inderdaad. Er was een kast met een rolcontainer en daarin was nog plaats voor één pakket. Meer niet. Pfff. Een extra container was er ook hier niet en de pakketten konden dan pas mórgen mee.

Jammer dan. Ging ik weer met 7 pakketten op de achterbank naar huis. Eigenlijk was ik moe en zat van het gesleep. Het was inmiddels tijd om eten te gaan koken. En dat heb ik dan ook eerst maar gedaan. Een lekker Hollands prakkie. Daar knap je van op.

En die 7 pakjes? Die hebben Willem en ik vanavond maar naar Ridderkerk gebracht. Daar is een Postnl-punt wat tot 22.00 uur open is. Gewoon stads. Ha, ha.

Afijn. Ik heb inmiddels contact gehad met Jumbo en gevraagd, of er een tweede container bij het postnl-punt kan komen. Jumbo verwees me naar Postnl. Ook daar is de vraag nu neergelegd. Even afwachten maar. Komt vast goed. Maar ik had dit dus nooit bedacht. Dacht steeds: we zitten lekker dicht bij een postnl-punt; handig! Geen idee, dat dat op een dorpje net even wat anders werkt :-).

Verder zijn er vandaag gewoon weer heel veel kleine dingen gedaan. De eerste broden zijn gebakken. Ik moet duidelijk nog wennen aan mijn nieuwe oven. Hij heeft veel minder power dan die in ons oude huis. Even de goede stand uitvinden dus!

Er zijn weer heel veel dozen uitgepakt. Wim heeft weer aan de badkamer geklust. De afvalscheiding is beter geregeld.

En Arie? Die vindt het reuze spannend allemaal! Die struint door het hele huis, van de zolder tot de kelder. Willem z´n kantoortje vindt hij ook geweldig:

De dagen zijn gevuld met van alles en nog wat. Langzamerhand komt er wat structuur in de dagelijkse gang van zaken. Ik merk, dat ik bijvoorbeeld mijn draai in de keuken nu zódanig te pakken heb, dat zoiets als koffie zetten weer helemaal op de automatische piloot gaat. Toen we hier pas woonden, vond ik het bijna een project. ¨Project koffie¨. Ha, ha. Zo gaat dat als je daagse kopjes nog ingepakt staan en je je ´goeie servies´ steeds uit de kast moet plukken. Als je eerst drie keer een verkeerd kastje opent, voordat je het kastje te pakken hebt, waar de koffie en de filters staan. Als je de stekker van de mixer eerst uit het stopcontact moet halen om er die van het warmhoudplaatje in te steken, omdat er nog een paar stekkerdozen stroomloos zijn. Enzovoorts.

En eigenlijk ging het zo met álle dagelijkse klusjes, waar je normaal nooit over nadenkt: de was, de strijk, boodschappen, eten koken, de vaatwasser uitruimen en noem maar op. Ik ben blij, dat dat soort dingen nu weer net zo vanzelfsprekend gaan als voorheen.

De eerste pannenkoeken zijn gebakken, er wordt weer (plantaardige) yoghurt en wasmiddel gemaakt. En ik heb ook weer voor het eerst advocaat gemaakt (van Blesser kippeneieren uit een stalletje aan de weg; van vrije kippen) Heerlijk.

In ons huis wordt nog hard geklust. Vorige week had ik twee dagen twee cv-monteurs, maandag kwam de schilder, gisteren twee timmermannen (Leendert en een collega zzp-er), vandaag waren de timmermannen er wéér en ook de schilder was weer van de partij. Best heel druk! Maar ook gewoon zó fijn, dat ons huis steeds meer áf komt!

Vandaag is Willem jarig. Hij is al sinds oudejaarsdag aan het kwakkelen: hoesten, snotteren, dat. Maar nu knapt hij gelukkig goed op. Vandaag was hij nog thuis en morgen hoopt hij weer aan het werk te kunnen. Hij heeft vandaag fijn wat klusjes gedaan. De lamp en de gezinsfoto opgehangen, bijvoorbeeld. Hè, dat staat meteen een stuk gezelliger!

Ik heb Willem voor z´n verjaardag een nieuwe pianokruk kado gedaan.

Dan kan eindelijk die oude stoel ons huis uit. Dacht ik... Maar ik mag de stoel van de kinderen niet wegdoen. Daar hangen véél te veel herinneringen aan. Willem speelde vroeger altijd ´auto´ met die stoel. Het is een ronde caféstoel en die diende dan als stuur. Voordat de kinderen naar bed gingen, mochten ze eerst in ´de auto´ stappen en zeggen, waar ze naar toe wilden. Naar oma, naar de dierentuin? En dan startte Willem z´n ~~stoel~~ bolide. Nou, ik hoor het al. Die stoel moet maar naar zolder. Die mag écht niet weg :-).

We genieten erg van het uitzicht wat elk uur van de dag mooi is. Of je nu ´s morgens uit je slaapkamerraam kijkt

of later op de dag uit Maria´s kamertje

Vorige week had ik nog strubbels om de webbestellingen bij postnl ingeleverd te krijgen. Maar sinds gisteren lijkt het kwartje bij de Jumbo gevallen te zijn en begrijpen ze dat ´die mevrouw met al die pakjes´ elke dag komt. Er is nu extra ruimte. Joepie!

Er zitten steeds gezellige kaarten in onze brievenbus en mijn nicht kwam een heerlijke havermoutplaatkoek brengen om ons welkom te heten.

Opa had ook een heel leuke verrassing. Hij had prachtige fotopuzzels laten maken. Voor alle kinderen één (en ook één voor Willem en mij). Maria legde als eerste de puzzel op tafel. Zo leuk. Steeds was er iemand die een stukje legde :-).

Inmiddels is hij af. Ik ga een andere puzzel opsnorren en neerleggen. Gezellig!

Nou, het is een hapsnap-logje. Maar je weet nu weer een beetje hoe het hier reilt en zeilt!

Vorige week woensdag was Willem jarig en vrijdagavond vierden we zijn (en mijn) verjaardag. Een verjaardag is bij ons altijd best druk, omdat we met ons eigen gezin al met een man of 20 zijn. Maar vrijdagavond kwam er daarnaast ook nog veel familie, die meteen ons huis wilden zien. Zo kwam het dat we voor zo´n 35 tot 40 man te cateren hadden. Gelukkig hadden we daar we op gerekend. Maria was de hele ochtend bezig geweest met taarten en ander lekkers bakken.

De dag ervòòr hadden we uitgebreid boodschappen gehaald.

En vrijdagmiddag hebben we nog even alles op alles gezet, om nog een hoop verhuis-rommel op te ruimen. In het gedeelte van ons huis, waar de webshop moet komen, stonden de dozen en kratten nog hoog opgestapeld. Veel van die spullen waren bestemd voor de privé-zolder. Maar die was nog (lang) niet klaar. Donderdagmiddag nam Leendert de planning met mij door en stelde voor om op vrijdag alles op alles te zetten om in elk geval de helft van die zolder te isoleren en de gipsplaten er tegen te krijgen. Dan konden alle spullen die op hun plekje stonden te wachten in elk geval alvast naar die halve zolder worden gebracht. Ja! Goed plan!

Leendert en Ezra timmerden er vanaf vrijdagochtend 7.00 uur lustig op los en om een uur of drie zei Leendert, dat hij ons kwam helpen met sjouwen. Maria en ik hebben alles wat naar die zolder moest klaargezet en Leendert heeft al die dozen, kratten en zelfs kasten twee verdiepingen naar boven gesjouwd. Het was een monsterklus, maar het lukte!! Toen Willem rond 17.00 uur thuiskwam, was de shopruimte leeg!!

Er is werkelijk enorm veel gebeurd, vorige week! De workshopzolder is helemaal af-geïsoleerd en afgetimmerd. Het pannendak aan die kant is helemaal afgemaakt. De privé-zolder is dus half gedaan. De schilder heeft Willem z´n werkkamertje, de gang en onze slaapkamer afgemaakt. Onze slaapkamer was bij de vorige bewoner een flinke woonkeuken. Maar toen het huis gebouwd werd, was het het voorste gedeelte van de stal en was daar ook een bedstee. Die bedstee is later een kast geworden. En wij hebben er onze kledingkast van gemaakt. De schilder heeft de onderkant van de trap zwart geverfd. Die was geel. Als we dit wit hadden willen hebben, had hij er minstens twee keer overheen gemoeten. Daarom maar zwart. Voordelig en snel en zeker niet lelijk.

Ook de kelder is bijna klaar. Maria en ik hebben donderdag nog wat rekken in elkaar gezet. Er moeten nu alleen nog wat planken aan de muur komen, waar m´n apparaten op kunnen staan.

Zaterdagavond hebben Jan-Hendrik en Maria nog een boekenkast in elkaar gezet. Althans, een halve. Deze week hoop ik dat de tweede helft er ook komt en dan kijk ik ernaar uit om de boeken uit te pakken.

Ik ben nog elke dag met allerhande verhuis-klusjes bezig. Extra kliko´s bestellen bij de gemeente, bijvoorbeeld. En Maria en ik zochten de pannenkast uit, want de helft van m´n pannen doet het niet op inductie. Die mogen naar de workshopzolder, waar ik een electrische kookplaat krijg.

Verder gaat het ´gewone´ leven ook wel weer z´n gangetje. Maar wat is ´gewoon´? Met zo´n club is er elke dag wel wat te beleven. Zo meldde Hans gisterenavond, vlàk voordat ik de pannen op tafel wilde zetten, dat hij ´een kat ging redden´. Watte?? Er bleek sinds zaterdag een kat in een boom in Alblasserdam te zitten, die er niet meer uit durfde. Op Twitter werd hulp van een bedrijf gevraagd. Hans had dat gelezen en aangezien hij boomwerker is, meldde hij zich als kattenredder. Wim, die bij ons zou meeëten, omdat hij aan de badkamer zou gaan werken, sprong ook meteen maar bij Hans in de auto. Daar gingen de mannen. Uiteindelijk is Hans uren bezig geweest. Die kat zat op 17 meter hoogte. Eerst kwam Hans er niet bij en moest hij heen-en-weer naar Nieuw-Lekkerland voor een extra lijn. Later kreeg hij die kat met geen mogelijkheid te pakken. Na twee uur tobben had hij het beestje uiteindelijk in een vangnet. Brak de steel van dat net....Viel die kat alsnog 15 meter naar beneden en nam de benen!!

Het hele verhaal lees je hier:

www.twitter.com

of hier:

www.alblasserdamsnieuws.nl

of bekijk je hier :-)

https://www.alblasserdamsnieuws.nl/wordpress/

We zeggen het zo vaak tegen elkaar:

¨Mijn moeder zou gezegd hebben: elke dag een andere film¨

Toen we hier op 24 december kwamen wonen, waren we eerst en vooral heel blij, dat we óver waren. Dat het voorlopig nog enigszins kamperen zou zijn, vonden we niet erg. Maar echt: de kou! Die waren we toch wel heel snel beu. Beneden was het dan nog wel lekker. Daar hadden we vloerverwarming. Maar boven was het gewoon steenkoud en heel vochtig. Wat waren we blij toen na een week of twee de CV aangesloten werd en ons hele huis heerlijk warm werd! Warmte is toch wel heel belangrijk! Koude voelt armoedig en warmte brengt comfort.

Vandaag is het laatste puntje op de ´i´ gezet. Onze houtkachel arriveerde!

We kochten een speksteenkachel bij Van Roon. Een paar weken geleden hebben de mannen het rookkanaal al in orde gemaakt. Vandaag was het dus geen al te grote klus meer. Al snel stond het loodzware gevaarte op z´n plaats. Hopelijk voor jaren en jaren. Omdat de kachel heel koud was, hebben we hem niet direct gestookt. Dat deden we vanavond pas en dan ook nog eens alleen een bergje aanmaakhoutjes. De kachel moet namelijk eerst heel secuur ingestookt worden. Dat betekent, dat we eerst 10 keer heel matig moeten stoken. Het moment van die eerste keer was er niet minder heugelijk om. Leendert had de laatste tegeltjes rond de kachel gelegd. En toen mocht hij aan :-).

Boven de kachel vinden we het nog een beetje kaal. Daar mag nog wel iets komen van een hertegewei of een grote krans of zoiets. Maar ach, daar moet je gewoon een keer tegenaan lopen.

Arie kwam ook eens nieuwsgierig bij de kachel kijken :-). Maf beest.

Ik krijg geweldig veel zin om mijn spinnewiel weer te gaan laten snorren of een paar sokken op de breipennen te zetten. Wie weet zaterdagavond ofzo. Al die gewone bezigheden hebben al veel te lang stil gelegen. Ik heb veel zin om weer fijn te gaan handwerken, wecken, bakken enzovoorts. Maar het is steeds nog druk met werkvolk over de vloer, ongeregelde schooltijden vanwege toetsen, aanloop, en ik had deze week ook zomaar drie hele dagen een stagiaire: onze Henk. Heel leuk, heel gezellig, maar tegelijkertijd moest ik hem natuurlijk wel drie dagen zinnig bezighouden, hem begeleiden, controleren enzovoorts. Henk vond het wel prima zo. Drie dagen uitslapen tot een uur of 8, in plaats van om kwart over 7 op de fiets stappen ;-). En dan ook nog steeds gezellige koffie-kwartiertjes en lekkere lunches.

Hij heeft fijn gewerkt. Heel veel ingepakt:

Mee geweest naar de molen om meel te halen. Dat duurde extra lang, want er reed zich een vrachtwagen klem bij een viaduct.

Hij heeft ook heel veel dozen met binnengekomen goederen uitgepakt en alles geprijsd.

En elke dag ging hij mee naar de post om de pakketten weg te brengen.

Tja. Zo kom je niet echt toe aan iets waar je zomaar spontaan zin in hebt. Of het moest zijn, dat ik gisteren sinds lang weer eens een speciaal brood bakte. Een zes-vlechtbrood van Challah-deeg.

En ik maakte van het koken ook elke dag wel een beetje een feestje. Maandag kookte ik aardappels-groenten (verse peen en diepvriesdoperwten)-vlees (hamlappen) en verse appelmoes. Dinsdag kookte ik een veel te grote pan vol zuurkoolstamppot. Daar bleef bijna de helft van over en dat verwerkte ik woensdag in een zuurkooltaart. De zuurkoolstamppot werd hiervoor opgelekkerd (weer eens wat anders dan opgeleukt ;-)) met rozijnen, ananasstukjes, stukjes brie en stukjes augurk. Ik bekleedde een grote springvorm met bladerdeeg, schepte de opgelekkerde stamppot erin, legde er een paar plakken kaas op en zette het hele spul in de oven. De taart ging schoon op.
Vandaag maakte ik Gado Gado-soep. Er is lekker nog een pannetje over. Ik verheug me al op de lunch morgen ;-).

Vanmorgen moesten Maria en ik weer naar het Sophia Kinderziekenhuis voor therapie. De afspraak was om kwart over 9 en om kwart over 8 stapten we de deur uit. Al bij Oud-Albas stroopte het verkeer op. Dat hadden we wel verwacht, want het was erg regenachtig.

Toen we bij de tunnel bij Alblasserdam reden, kreeg Maria een appje van Maaike. Maaike was al wat eerder van huis gegaan, naar haar werk in Ridderkerk. Ze meldde dat er flink veel file was, maar dat het bij de A16 over zou zijn.

Die file? Daar stonden we al in. We konden geen kant meer op. Nou ja, bij Ridderkerk besloot ik toch maar de rijksweg te verlaten. Ik geloofde niet echt, dat de file bij de A16 over zou zijn. Opgetogen omdat we lekker konden dóórrijden, reed ik met een normale snelheid over de Rotterdamse Weg. Het plan was om via de Kuip en de Erasmusbrug naar het ziekenhuis te rijden. Ik had er goede moed op, dat we op tijd zouden arriveren.

Maar zodra we de afslag richting Rotterdam namen, stond het zaakje weer stil. He-le-maal stil! Op de matrixborden stond aangegeven, dat er een ongeval was gebeurd en dat verkeer naar Rotterdam Centrum maar afslag 19a moest nemen. Oh no.

Afslag 19 bleek richting Zuidplein te zijn en ik zou dus via de Maastunnel moeten rijden. Maar zover kwam het niet. Het stond allemaal muurvast. Om kwart voor 10 waren we nog niet eens bij Zuidplein en volgens de matrixborden zou het nog 23 minuten in beslag nemen, voordat we in het Centrum zouden zijn.

We belden naar het ziekenhuis, om te zeggen, dat we veel te laat zouden zijn, en dachten, dat we wellicht beter naar huis terug konden gaan. De receptionist schakelde ons door met de dokter. En ja, die had inderdaad geen mogelijkheid om te schuiven in haar programma en we moesten onze afspraak dus cancelen.

Beter. We hoorden, dat de A16 dicht zat vanwege een ongeval en pas om 12.00 zou vrijgegeven worden.

We waren bijna bij Zuidplein en ik kreeg de ingeving, om dan daar maar even heen te gaan en het vest voor Henk te ruilen, wat te klein gekocht was. Dat vest slingerde al drie weken in m´n auto en ik had nog maar tot 3 februari om het om te ruilen. Er was er gewoon nog niet van gekomen. Goed om het nu dan maar te doen. Dan was onze reis toch niet helemaal tevergeefs.

We ruilden het vest. En nu we toch op Zuidplein waren, was het misschien wel een idee om meteen bij van Haren te kijken voor nieuwe laarsjes voor mij. Die ik nu heb, draag ik al de derde winter en zijn erg sleets geworden. Ook voelde ik steeds dat mijn hak een beetje los zat en was ik bang, dat ik die vandaag of morgen zou verliezen. Ik slaagde mooi in de sale met 50% korting. Helemaal blij dus. Hopelijk doe ik hier ook weer een paar jaar mee.

Op de terugweg zijn we bij Alblasserdam even van de snelweg afgegaan. Gisteren belde m´n groenteboer, dat ze me zo miste. Nou, ik haar ook, hoor :-). Ze had allerlei ´klusjes´ (overschotjes) voor me en ik had afgesproken om die vanmorgen bij de loods af te halen.

Met mijn wagen vol groenten en fruit kwam ik dus net thuis. Onverrichterzake wat de therapie betreft. Maar toch niet helemaal voor niets. Ik had een trui voor Henk, laarsjes voor mezelf en een lekker voorraadje groenten en fruit voor het hele gezin.

Hier thuis wordt ook weer hard gewerkt. Hoewel het mij niet snel genoeg kan gaan. Elke dag, maar dan ook echt élke dag, krijg ik e-mailtjes van mensen met de vraag wanneer de workshops gaan beginnen. En steeds lastiger vind ik het om te moeten zeggen: ¨Ik weet het niet¨....

De workshopzolder is nog verre van klaar. Gisterenochtend zag het er daar zo uit:

Na een dag allerlei afwerk-werkzaamheden was de stand van zaken gisterenavond zo:

Het gaat er dus op lijken!
Maar nu is het de beurt aan de stucadoor. En dat is een probleem. De stucadoor die het privé-gedeelte zo mooi gestuct heeft, heeft pas in maart weer tijd. Zo lang kan ik écht niet wachten. Leendert heeft dus bij elke stucadoor die hij kent een verzoek neergelegd. Het probleem is: deze mensen hebben het allemaal heel druk. We willen ook niet zomaar elke stukadoor. De ene stucadoor is de andere niet en we willen het echt strák hebben! We zijn wat dat betreft verwend met het vakwerk van Arie Vogel.

Ik vind het super moeilijk om geduldig te blijven. Voel me onrustig en opgejaagd, omdat ik aan de slag wil. En dan is het lastig om totaal niet te weten, wanneer dat mogelijk gaat zijn.

Als we eenmaal een stucadoor hebben, gaat het snel. Dan moet de schilder er achteraan en kunnen we gaan inrichting. Kanniewachten.

Maar voor wie nèt zo graag aan de slag wilt als ik: ´geduld´ !

Deze week is Leendert, samen met een collega-zzp-er, nog vier dagen hard aan het werk geweest. Het werk zit er voor hem bijna op. Niet dat ons huis helemaal klaar is, maar het timmerwerk-budget is bijna op. We gaan dus eerst maar eens een poosje sparen, voordat hij weer mag komen :-). Er is nog genoeg te doen. Maar dat hoort bij een groot, oud huis en dat vind ik ook helemaal niet erg.

De jongens plaatsten het allerlaatste kozijn. Dat is op de plaats gekomen, waar het originele hooiluik nog zat. Het is prachtig geworden! Vanuit het raam kijk je zo over de weidse polder. Het is op de eerste verdieping, in de ruimte, waar het magazijn van de webshop komt en waar we ook gaan inpakken. De tafel komt bij het raam te staan. Kunnen we tijdens het werken fijn naar buiten kijken! Dit raam, en ook het raam erboven trouwens, maken het fijn licht. En het raam in het hooiluik is natuurlijk ook een flinke energiebespaarder. Dat telt meteen ook mee voor de subsidie-aanvraag voor energiebesparende maatregelen, die we er deze week uit gedaan hebben. We konden aardig wat opvoeren: dakisolatie, gevelisolatie, vloerisolatie en glas. Ik hoop, dat ze die aanvraag snel bestuderen en dat we uitgekeerd krijgen. We hebben al een bestemming in gedachten. Nee, geen vakantie naar de Bahama´s. We willen van dat geld een goederenlift laten maken. Het voorwerk daarvoor is al gedaan. Leendert maakte vandaag een liftschacht.

Het hooiluik is trouwens wel bewaard gebleven. Dat wilde ik graag. Het hangt nu opengeklapt tegen de gevel. Helemaal naar m´n zin.

Ook in huis gaan we in een rustig tempo steeds een stapje verder. Zaterdag heeft Willem de boekenkasten afgemaakt. Ze staan op onze slaapkamer. Het in elkaar zetten was niet eens zo´n hele grote klus. Maar van het één komt altijd het ander. Toen de kasten eenmaal stonden, bleken de plinten te hoog, zodat de kast niet stabiel stond. Willem heeft toen heel netjes de plint lager gemaakt en meteen de ontbrekende meters plint aangebracht. In de hoek van onze slaapkamer zit een luikje in de grond, waaronder de watermeter zit. Het was nog een heel gepuzzel om de plinten daar goed langs te laten lopen. Uiteindelijk zitten daar nu twee stukjes plint, die losgeschroefd kunnen worden, als het luikje open moet. In principe is dat dus één keer per jaar, als de watermeterstand moet worden doorgegeven.

Dinsdag heb ik samen met Maria alle dozen met theologische boeken uit de schuur gehaald. Echt zo fijn, dat die nu weer zo voor het grijpen in de kast staan! Ik mis nog één doos. Maar die komen we vast nog wel een keer tegen. Wellicht is die op zolder beland, bij de overige boeken.

Arie speelde intussen met een lege doos :-).

Hoewel er dus steeds nog wel specifieke verhuizing-klusjes zijn, kan ik merken, dat ik toch ook steeds beter weer in mijn gewone ritme kom. Zaterdagavond heb ik voor het eerst weer eens achter m´n spinnewiel gezeten. En vandaag diepte ik m´n slow-juicer eens op uit de kelder. Ik had namelijk best veel mandarijnen en druiven gekregen van de groenteboer. Dat werden een paar litertjes lekker versgeperst sap.

Ik zag net, dat het al bijna op is. Morgen nog maar een keer in de herhaling dan.

Ik bakte een heel geslaagd dadeltaartje voor Terdege. Eerst een proefversie. Die viel zó in de smaak, dat ik voor de uiteindelijke versie niets veranderde. Dat waren dus twee taartjes bakken op een dag. Wat een straf.

Morgen gaat mijn auto weg. Hij is versleten. De motor is nog prima. Maar de elektronica is op. Al heel lang (twee jaar?) kunnen de ramen niet meer open. En sinds bijna een jaar kon ook de achterklep niet meer open. De cruise control is al jaren stuk. En ook de airco is kapot. Morgen zou m´n bolide door de APK moeten. Maar ik lever hem in. Gisteren heb ik de caddy van Leendert en Thea gekocht. Die is heel wat geschikter voor al die karrevrachten meel en bloem, die ik elke week moet vervoeren. Maar het zal toch best ook wel even wennen zijn. Het zij zo.

We hadden vroeger een klant, die kaasboer was, en die regelmatig placht te declameren:

Kwaliteit

Wint de strijd

Te allen tijd´

En ja, dat is een waarheid als een koe. Vaak is goedkoop, duurkoop, doordat het snel versleten is, en gaat iets, wat duur is bij aanschaf, lange tijd mee. Wij houden ervan om goede spullen te kopen, want wij vinden het fijn, als je ergens lang plezier van hebt. Dat geldt voor vrijwel alle gebruiksartikelen en dus ook voor huisraad.

Ruim twee jaar geleden kochten we een nieuw bankstel. Het was duur, maar van een heel goede kwaliteit, zodat we voor jaren klaar zouden zijn. We hadden gekozen voor twee banken. Eén van een normaal formaat en één die extra lang was. Die konden we in onze lange huiskamer prima kwijt en zo hadden we lekker veel zitplaatsen. Wat was ik blij, dat ons bankstel ook precies weer in ons nieuwe huis paste!

Voordat we verhuisden wilde ik de banken een opknapbeurt geven. Het bankstel is van leer en ik had bij de levering twee flessen onderhoudsmiddel gekregen. Het advies was, om de banken twee keer per jaar met het middel in te wrijven, om zo het leer te voeden. Dat deed ik trouw. Het middeltje zal vast en zeker heel goed voor het leer zijn, maar ik kan niet zeggen, dat het er nu zo zichtbaar van opknapte. En aangezien de banken er op sommige plekken al best kaal uit zagen, besloot ik naar de winkel te mailen, waar we ze hadden gekocht (Jeantique), om te vragen, of ze iets hadden, waarmee ik die plekken weer mooi kon krijgen. Ik deed er ook wat fotootjes bij, zodat ze precies konden zien, wat ik bedoelde.

Al snel kreeg ik een mailtje terug. De strekking was, dat het klopt, dat leer na verloop van tijd wat verkleurt en wat lichter wordt. Maar wat Claudia op de foto´s zag, vond ze niet horen voor banken, die nog maar twee jaar oud waren. En ja, daar was wel een oplossing voor, maar niet zoiets simpels als de banken inwrijven met een middeltje. Ze zouden de banken opnieuw moeten kleuren! Oeps! De service bleek fantastisch: ik mocht zeggen, wanneer ik de banken wilde laten behandelen. Ze zouden ze dan komen ophalen en ik zou een leen-bankstel krijgen. Na het kleuren zouden ze de banken weer komen omruilen. Geweldig!

Ik wilde het graag vòòr de verhuizing, zodat we met nette banken in ons nieuwe huis zouden zitten. Dat was prima, maar het was nu juist voor Kerst wel heel druk. Ik besloot, dat we dan gewoon tot ná Kerst (en dus ná onze verhuizing) zouden wachten. Zo erg was het nu ook weer niet.

Op 17 januari werden onze banken opgehaald. We kregen twee keurige senioren bankjes te leen, waar de kinderen erg om moesten lachen :-). En precies een week later, kwamen onze eigen banken weer terug. Wat zijn die prachtig geworden! Echt als nieuw! Ik ben er reuze blij mee. En ik ben ook blij, dat we destijds gekozen hebben voor kwaliteit en voor spullen, die hier gewoon in Nederland, ambachtelijk, worden gemaakt en niet in Verweggistan in elkaar worden gesmeten. De meneer, die onze banken kwam ophalen, heeft die ook zèlf gekleurd. Je zag en merkte de liefde voor de spullen, die hij in handen had. Alles werd keurig met verhuisdekens ingepakt en ´lief´ behandeld. En net zo ´lief´ werden de banken weer terug gebracht. We hopen er nog heel veel jaren plezier van te hebben.

Oef, wat vliegen de dagen en weken, als het druk is! Voor je er erg in hebt, is er weer een week voorbij! Het is gelukkig over het algemeen wel leuke drukte. Maar het is ook goed om te weten, dat er vast ook weer andere tijden zullen aanbreken. Als de werkmannen eerst maar eens klaar zullen zijn. Dan wordt het vast weer rustiger. Zo langzamerhand kijk ik daar wel naar uit. Na al die drukke maanden, merk ik, dat mijn reserves op gaan raken. Dan heb ik er af en toe een dag bij, dat ik me zó moe voel. Daar geef ik dan ook echt wel aan toe en kruip eens een keer vroeg in bed. Het leuke is, dat onze slaapkamer nu beneden is. Als ik in bed ga zitten, of liggen en de deur van de slaapkamer open houd, dan ben ik toch nog gewoon bij het gezin. Net zoals Willem z´n werkkamertje nu ook beneden is. Als hij daar zit te werken, is dat toch anders dan toen hij in ons vorige huis boven op zolder zat te werken. Een hele verbetering!

Vorige week heb ik de hele week werkmensen gehad. Eén dag twee timmermannen, twee dagen de stukadoor en twee dagen de elektriciën. Deze week is het wat dat betreft wat rustiger. Maandag- en dinsdagavond kwam Leendert, om wat klussen te doen, die gedaan moesten worden, voordat de stukadoor weer kwam. Gisteren is de stukadoor de hele dag geweest en ook vandaag komt hij weer. En de elektriciën zag ik net ook weer voorrijden. Natuurlijk geeft dat drukte, maar daarnaast is het ook gewoon heel leuk, om te zien, hoe mooi alles wordt. Dat stuken maakt het zó af. De workshopzolder is nu helemaal afgestukt en gisteren is het trapgat naar de eerste en de tweede verdieping gedaan. Prachtig!

Vandaag wordt er beneden gestukt in de ruimte, waar de webshop komt. Daar moest eerst alles natuurlijk weer uitgesleept worden. We zijn eigenlijk continu aan het slepen! Maar goed. Slepen en opruimen en vegen. Gewoon samen met Willem, in de vroege ochtend, heeft dat ook wel weer wat. Ha, ha.

Vorige week zijn we ook buiten aan het slepen en sjouwen geweest. Alles moest stormvast liggen voor Ciara, die zondag zou komen spoken. Samen met Henk heb ik de container opnieuw ingedeeld en er pallets op gelegd en een stuk plastic eroverheen gedaan. Willem heeft het hele zaakje met spanbanden vastgesjord. Alles om te voorkomen, dat er rommel weg zou waaien.

Ook legden we zware stenen op de bijenkasten. De kasten zijn vrij licht, nu, aan het einde van de winter. De wintervoorraad honing is bijna op. De bijen hebben vorige week op een zonnige dag al lekker gevlogen. De volken hebben zowel de verhuizing, als de winter goed overleefd. Wat was het heerlijk om het vertrouwde bijengezoem weer te horen. Het klonk me als muziek in de oren!

Inmiddels heb ik afscheid genomen van m´n oude, trouwe brik. Ik had een oude Renault, die steeds méér mankementen had. Motorisch was hij nog prima, maar de elektronica liet het afweten. Al jaren konden mijn ramen niet meer open. En sinds vorig jaar kon ook de achterklep niet meer open. Tja, waarom dat tegenwoordig allemaal elektrisch moet? Dat gaat nu eenmaal veel sneller kapot dan mechanisch. Maar ja. Er zat ook een lekje in het airco-systeem, zodat ik elk jaar die airco moest laten bijvullen. Sinds een jaar of twee is dat een dure grap. En, o ja, de cruise control deed het ook al jaren niet meer. Het was echt een oud beessie. Ik heb de Caddy van Leendert en Thea overgenomen. Wat een genot!! Dit werkt zóveel gemakkelijk met in- en uitladen! Ik ben er super blij mee.

De webshop zorgt ook nog steeds voor veel sjouwerij. Eigenlijk is het nog gekker, dan in Alblasserdam. We hebben namelijk nog steeds de noodshop op de eerste verdieping, op een slaapkamer.

Dat betekent, dat alles eerst daar naartoe moet en als ik aan het einde van de dag de pakketten klaarmaak, moeten al die pakketten weer naar beneden gesjouwd worden. Gelukkig zijn er aan het einde van de dag altijd wel een paar jongens thuis, die me daarbij helpen. Soms zijn het zulke zware dozen! Dinsdagavond hebben we de maandelijkse nieuwsbrief eruit gedaan. En dan is het altijd extra druk. Heerlijk als ze je dan helpen en als je al die dozen zó de caddy in kunt schuiven!!

Bij het postnl-punt bij de Jumbo is het gelukkig geen enkel probleem meer, als ik met veel pakketten aankom. Ze kennen me al. Het voelt allemaal allang niet vreemd meer. Sowieso zijn we allemaal al helemaal gewend hier. We hebben geen van allen ook maar een minuut terug verlangd naar de Karper. Dat is een heel goed teken, toch?

Waar we nog wel aan moeten wennen: aan de geluiden in ons huis! Van de week, met die wind, schoot Willem een keer om twee uur in de nacht overeind: ¨Teun, daar gaan de pannen!¨ Met dat ik wakker schrok, hoorde ik nog net een rombommelend geluid. Oh nee, he. Willem mocht van mij niet buiten gaan kijken. Veel te gevaarlijk! Maar hij ging wel een inspectieronde doen in huis en keek uit alle ramen naar buiten, of hij dakpannen zag liggen. Niets te zien. We gingen maar weer slapen. Om een uur of vier werd ik wéér wakker van een rombommelend geluid. Maar Willem sliep door en ik liet het dus maar zo. Je kunt er toch niets aan doen. Om zes uur moest Hans naar zijn werk en met z´n drieën gingen we op inspectie met Hans z´n goede zaklamp. Nergens ook maar één weggewaaide dakpan te bekennen! Fijn dus. Maar nu de vraag: wat hebben we voor geluid gehoord? Geen idee dus!

In de vliegende storm van zondag is er nog wel iets fijns gebeurd. Onze hond is geboren!! De hond van Hans z´n baas was zwanger. Wij passen regelmatig op deze hond. Het is een super lieve Mechelse herder. Al lang voordat we verhuisden hadden we de wens om hier een hond te nemen. En toen Sunny gedekt zou worden, was het niet heel moeilijk kiezen meer! Een dochter van Sunny zou het worden! Het moest wel een vrouwtje zijn, anders was Sunny d´r oppas-adresje meteen kwijt. Hans z´n baas wilde zelf ook een hondje houden. En ook dat moest dan een vrouwtje zijn. Het was dus heel spannend, wat er geboren zou worden. Nou, er werden maar liefst 7 hondjes geboren. Eerst kwamen er vijf reutjes....Maar warempel! Nummer zes en zeven waren teefjes. Geweldig!! Als alles goed gaat, komt de pup over een week of 10 bij ons wonen. Het wordt Hans z´n hond. Hij gaat er mee op training enzo. We kijken er allemaal al naar uit.

Vorige week kwam een klant haar bestelling ophalen. We maakten een praatje, waarbij ze op een gegeven moment zei: ¨Aan muizen hier zeker ook geen gebrek?¨ ¨Nou,¨ zei ik, ¨ik heb er tot nu toe nog geen één gezien.¨ ¨Maar dáár loopt er anders toch wel één!¨ wees ze. Waaaaaah!! Inderdaad! Daar liep er één! Dit was het uur van de waarheid ;-). Hiervoor hadden we namelijk Arie, de kat, gekocht!

Toen de klant vertrokken was, zochten we Arie op en sloten haar (ja, Arie is een zij) op in de technische ruimte, waar we de muis naartoe hadden zien trippelen. Ziezo, Arie, doe je best!

We gluurden buiten door het raam, om te kijken, wat Arie ging doen. Arie had lont geroken! Ze zat in de loer-modus in de hoek, waar de verdelers van de vloerverwarming in de vloer verdwijnen.

Na een poos gingen Maria en ik nog weer een keer kijken. We deden voorzichtig de deur open en keken om een hoekje. Arie zat nog steeds op hetzelfde plekje. Geduldig te wachten....

Na ander half uur ging Maria nóg een keer kijken. Ze zag dat Arie in opperste concentratie in de aanvals-modus zat. En jawel! Ze sloeg toe en had de muis te pakken! We prezen haar de (katten)hemel in. Arie was de held van de dag :-).

Arie kwam de buit meteen aan ons laten zien. En vervolgens ontspon zich het bekende kat-en-muis-spelletje: Arie gaf de muis een zetje. Muis nam een run. Arie greep muis. Muis hield zich dood. En vervolgens herhaalde zich dit tig keer. Totdat muis echt morsdood was. Helaas muis...

Opeten deed Arie de muis niet. Hij hield het bij kattenbrokjes.
En na gedane arbeid, is het goed rusten:

Zaterdagmiddag hadden we onverwachts een ouderwets uitje. Toen onze kinderen nog klein waren, reden we heel regelmatig op zaterdagmiddag naar Scheveningen. Maar tegenwoordig komt er niets meer van dat soort uitstapjes. De kinderen hebben intussen allemaal zo hun eigen bezigheden op zaterdag. Maar afgelopen zaterdag zijn we dan toch zomaar in Scheveningen beland. Henk, Willem en ik. We speelden eerst voor taxi. Jan en Amarantha hadden namelijk gespaard voor een uitstapje voor samen. Ze wilden naar Den Haag naar het Omniversum en daarna nog iets leuks doen in Scheveningen. Alleen kostte het OV ze een vermogen. Willem bood spontaan aan, om hen weg te brengen. En Hans zei: ¨Dan kom ik jullie wel halen!¨ Zo gezegd, zo gedaan.

En zo zetten we Jan en Amarantha rond kwart voor vier in Den Haag af en reden we met z´n drietjes naar Scheveningen. Even een frisse neus halen! Hè, wat was dat lang geleden!

Na afloop nog een bakkie koffie. Gezellig.

Op de terugweg kregen we een appje van Koos. Die was met zijn vriendin in Utrecht wezen winkelen. Hij stond met een lekke band langs de A2. De band was finaal aan flarden. Ze waren best geschrokken. Ze reden net 130 km per uur op de linkerbaan, toen die band klapte..

Wat nu? We overlegden in de familie-app. Koos had geen reserveband en ook geen gereedschap. En hij is ook geen lid van de Wegenwacht. Maar we kwamen wel met een oplossing. In mijn Caddy lag een reserveband en Hans zou die samen met een krik en sleutel naar Koos gaan brengen. Pfff.

Toen Hans bij Koos aankwam, was de baan al afgekruist en werd hij juist door Rijkswaterstaat weggesleept naar een veilige plaats. Daar kon de band verwisseld worden. Uiteindelijk waren we allemaal rond 6 uur thuis. Precies op tijd voor de zaterdagse friet. Wat een avonturen weer.

Gisteren was Hans jarig. Toen hij tegen zessen beneden kwam om naar zijn werk te gaan, zoende ik hem eens stevig op z´n prikbaard om hem te feliciteren. ¨Huh? O ja, dat is waar ook. Ik had er nog niet aan gedacht,¨ was zijn droge reactie. Ha, ha.

Jan was ook vroeg op. Hij zou met Hans meerijden. Hans werkt namelijk in Boxtel en Jan zou gaan stagelopen in Eindhoven bij Philips Medical Care. Een tijdje geleden had ik hier op de blog nog gevraagd, of iemand voor Jan een stageplaats had of wist. Daar zijn heel veel reacties opgekomen. Zo leuk!! Uiteindelijk heeft Jan een heel afwisselende stageweek: twee dagen bij Philips, 1 dag bij het RIVM en 1 dag bij een laboratorium in Leiden, waar (ook) DNA-onderzoek gedaan wordt. Maar eerst Philips dus. Jan was best zenuwachtig, hoor. Maar wel superfijn, dat hij dus zomaar met Hans mee kon rijden!

´s Avonds om half 7 kwamen ze pas weer thuis. Wij waren al klaar met eten, want we hadden een strak programma. Om half 9 moest Henk op de catechisatie zijn. Maar we wilden óók nog koffie met iets lekkers doen voor Hans z´n verjaardag. Dus zaten we al om half 8 aan de koffie. Maria had heerlijke puddingbroodjes gemaakt. Voor Hans een speciale:

Vrijdag hopen we zijn verjaardag met de hele crew te vieren. Er komen dan ook vrienden en collega´s. Gezellig hoor, weer een volle bak :-).

Een bijzondere start

Zo kom je nog eens ergens :-)

Veranderen van huisarts: 48 a4-tje invullen aub!

Article 0

De laatste loodjes: zwaar maar leuk!

Morgen...

Ons nieuwe THUIS!

De overdracht en mijn verjaardag

Zoals het klokje thuis tikt...

Wie weet, hoe een koe een haas vangt ;-)

Geduld...

Warmte!!! En: uitdagingen op een dorpje...

Hoe het hier reilt en zeilt

Veel gedaan, veel gebeurd.

En nog méér warmte!

Onverrichterzake terug naar huis!

Een fijn raam, een boekenkast en nog meer

Kwaliteit...

Oef!

Arie is geen miskoop