Vorige keer schreef ik al over potten vol peulvruchten in mijn kelder, die nodig eens leeggegeten moeten worden. Peulvruchten zijn heel gezond. Ze zijn eiwitrijk en vezelrijk en bevatten ook verschillende vitamines. In gedroogde vorm zijn ze bijzonder goed houdbaar. Het is erg handig en voordelig om een voorraadje peulvruchten in huis te hebben. Vooral in de winter, als de groente óf heel duur is, óf van heel ver komt, óf in kassen gekweekt is. Ik heb jarenlang altijd gezorgd, dat er vòòr de winter een voorraadje peulen, een 25-kilobaal uien en voldoende aardappels waren. Daarmee kom je een heel eind.

Er was een beetje de klad gekomen in het regelmatig bereiden van peulvruchten. Maar nu ik eenmaal besloten heb om de voorraad op te gaan maken, zodat die niet al te oud wordt, heb ik die peulvruchten weer helemaal herontdekt. 

Vorige week aten we al eens lekker linzensoep. En vanmorgen vroeg stond ik met een zak pintobonen in mijn handen. Pintobonen? Ja! Ik had er eigenlijk ook nooit van gehoord. En ik kan me ook niet herinneren, waar en wanneer ik die zak kocht. De bonen zagen er in elk geval wel leuk uit ;-).

Ter plekke bedacht ik, dat er vandaag een bonenschotel op tafel zou komen. Er zat 900 gram bonen in de zak en ik woog de helft af. Dat zou wel voldoende zijn voor ons gezin van 8 personen. Ik zette de bonen in ruim water in de week.

Vanmiddag na de koffie bracht ik de bonen aan de kook en zette de warmtebron laag. Als je het beter plant, kun je peulvruchten ook heel goed in de Hooimadam (of hooikist, of wat dan ook) garen. Maar dan moet je de peulvruchten ´s nachts in de week zetten en de volgende morgen vroeg aan de kook brengen en in de Hooimadam zetten. Aan het eind van de dag zijn ze dan gaar, terwijl je maar een fractie aan energie hebt gebruikt. Maar goed. Voor nu moesten de bonen gewoon 1 à 1 1/2 uur zachtjes koken.

Om een uur of 5 waren de bonen gaar en klaar. De grappige vlekjes, die op de gedroogde bonen te zien waren, zag je niet meer. De pintobonen zagen er uit als wat lichtere bruine bonen. Ik spoelde ze af en zette ze apart. De bonenschotel maakte ik vervolgens met wat me lekker leek en wat er in huis was:

Ik bakte een klein schaaltje gerookte spekblokjes uit. In het spekvet bakte ik vervolgens 2 uien, in halve maantjes gesneden, licht aan en deed er op het laatst nog 2 fijngehakte teentjes knoflook bij. Nadat ik de uien en knoflook uit de pan gehaald had, bakte ik in hetzelfde vet 2 in blokjes gesneden appels licht aan. Intussen bakte ik in een andere pan een in blokjes gesneden restje aardappels van zondag op. 

Tenslotte haalde ik een potje augurkenplakjes (kerstpakket) en een potje zilveruitjes uit de kelder en verkruimelde een half zacht kaasje (uit een blik, op pekelwater). Alle ingrediënten voegde ik samen en verwarmde alles goed door. Klaar was de bonenschotel. Smullen maar!

Oef, wat was dat lekker. Ik draaide er nog een lepel stroop over. Mmm.

Ik vertelde aan tafel, dat er de komende tijd vaker peulvruchten gegeten gaan worden, omdat m´n voorraad op moet. Dat vond niemand een probleem. Hoewel Henk het erg letterlijk opnam en dacht dat hij de komende maanden zo ongeveer elke dag zoiets te eten kreeg. ¨Ja, natuurlijk!¨ spotten de meiden, ¨morgenochtend peulvruchten, morgenmiddag peulvruchten, morgenavond peulvruchten, bij de koffie peulvruchten....het moet op, jonguh!¨

Maar zo dol maak ik het niet hoor. Hoewel je van bijvoorbeeld zwarte bonen ook een prima brownie kunt bakken, om maar iets te noemen.

Voorlopig houd ik het op eens per week peulvruchten :-). Ik heb nog verschillende kleuren linzen, witte bonen, bruine bonen, zwarte bonen, hele erwten, spliterwten. Als dat állemaal op is .... is het vast al voorjaar!

Dat voorjaar is dichterbij dan je denkt!

Hans vertelde aan tafel, dat hij vanmorgen het eerste ganzennest met eieren tegenkwam. Hij is boomwerker en is op het moment aan het wilgenknotten. In een wilg in Rhoon kwam hij dit tegen:

Uiteraard is deze wilg níet geknot! Moeder gans ging van haar nest. Morgen gaat Hans kijken, of ze weer terug gekeerd is. 

De vogels zijn volop paartjes aan het vormen. Ciara wordt helemaal opgewonden van alle opgewonden vogels. De eksters met hun wipstaarten, de eenden, de waterkipjes. Achter de koude miezer en de gure wind  hoor je de opwinding van het komende voorjaar. Wat is het mooi!

Ons bed was aan vervanging toe. We kochten het zo´n 20 jaar geleden via Marktplaats. Marktplaats bestond toen nog niet lang en als je dan iets als ´tweepersoons bed´ intikte, had je misschien 50 hits in heel Nederland. Het was nog echt een fenomeen, als je iets via MP kocht (of verkocht). Wij slaagden voor een bed, wat we in Nieuwegein moesten ophalen. Het kostte 75 gulden, meen ik. Toen we bij die mensen waren, om het bed op te halen, zeiden ze heel vriendelijk, dat we ook best het matras er bij mochten hebben. Maar nee, dankjewel! Dat zal onder de kringen. Bah :-(. We kochten een nieuw matras. Ook via MP, trouwens. Het was van iemand die een compleet bed had gekocht, maar een medisch matras nodig had. Het gewone matras, wat bij het bed hoorde, was dus over. Daar waren wij op onze beurt weer heel gelukkig mee.

Het bed was fijn. Het overleefde twee verhuizingen. Ik was het nog helemaal niet zat, want het was een tijdloos model. 

Toch waren we aan iets anders toe. Het bed was namelijk erg laag. Het matras was na 20 jaar erg dun geworden. Van de twee lattenbodems waren drie latten gebroken. En na de laatste verhuizing was het bed ook nog eens vervaarlijk en irritant gaan kraken. 

Ik besloot te wachten tot eind december, want dan zou er een bedrag binnenkomen, wat we hier mooi aan konden besteden. Dat liep anders, want nog voor het geld binnen was, kwam er een rekening binnen, van ongeveer datzelfde bedrag. Weg extraatje dus.

Nou, niet getreurd. Dan moest een nieuw bed nog maar een poosje wachten. Intussen had ik me al een beetje georiënteerd en van alles geleerd over traagschuim en koudschuim en weet-ik-veel wat nog meer. Ik ben het al vergeten :-). Wat ik nog wel weet: een nieuw bed is een flinke investering!

Maar vorige week liet Maria een advertentie zien op een verkoophoek op FB in Alblasserdam. Daarop stond een bed, wat er toch heus nog heel goed uitzag. Het was precies de maat van ons oude bed (160 x 200) en dat is handig, want dan past het beddengoed nog. Het bed was 4 jaar oud en moest 125 euro opleveren. Ik had er wel oren naar en vroeg aan Maria of ze contact wilde maken met de verkoper.

Lang verhaal kort: het bed was er nog en moest zaterdag bij de verkoper weggehaald worden, omdat die dan zijn nieuwe bed kreeg.

Zaterdagochtend ging ik kijken. Nou, het zag er inderdaad precies zo uit als op de foto. Echt een keurig bed. Alleen wat kattenhaaltjes aan één kant. Dat is niet erg. De meneer zei, dat hij eventueel ook nog een goede topper voor op de matrassen had. Die was nog maar 1 jaar oud en mocht ik voor een klein prijsje erbij overnemen. Hij liet de topper zien en er zat werkelijk nog geen vlekje op. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. De deal was snel gesloten.

´s Middags zijn Hans en Henk het bed op gaan halen. Intussen haalde ik het oude bed uit elkaar en zette het in de caddy om naar de stort te brengen. 

Het nieuwe bed zetten we in elkaar en snel legde ik er schoon beddengoed op. Ik draaide de deken maar eens om, zodat de streepjeskant boven ligt. Eigenlijk vind ik de effen kant mooier, maar daar zitten best wat halen in van Arie, onze eerste kat. Eigenlijk is die deken ook wel erg oud. We gebruiken hem al bijna 35 jaar. Maar hij voldoet nog. Helemaal goed dus.

We hadden echt zin om vroeg naar bed te gaan, zaterdagavond. Ha, ha. Wat voelde het vorstelijk! Een lekker hoog bed met fijne, dikke matrassen. We sliepen meteen de eerste nacht als rozen. Het was alsof we in een hotel sliepen. En dat vinden we nog elke avond zo. Dan zeggen we tegen elkaar: ¨Ga je mee, naar van der Valk¨ , als we naar bed gaan.

Hoe blij kun je zijn! En dat zonder dat het je een rib uit je lijf kost. Gewoon je tijd afwachten is altijd een goede tip!

Sinds er zondag sneeuw viel en het nog even lekker wintert, wonen we in een kerstkaart. Wat is het mooi! Dit hadden we nog niet meegemaakt, hier in Bles. 

Ons uitzicht.

Vanuit de jongensslaapkamer

Vanuit Maria´s slaapkamer

Ciara vindt het heerlijk in de sneeuw. Muck, de kat, moet er niets van hebben.

Het duurde even voordat de Graaf dicht lag. Maar nu is er dan toch echt ijs.

Ons huis vanaf de overkant  van de Graaf

Het rondje met het hondje

Kijk eens wat een verschil!

Maar hoe mooi het allemaal ook is, er moet natuurlijk gewoon gewerkt worden. Dat genieten van die kerstkaart doen we wel tussen de bedrijven door :-).

Ik pak typische winterklusjes aan.

Het Perzisch tapijt wat op de eettafel ligt, kreeg een sneeuwbad. Dat leerde ik van mijn moeder: bij sneeuw leg je die tapijtjes buiten. Dan trekt het vuil eruit. Dat heb ik dus maar braaf gedaan. Of het echt geholpen heeft, weet ik niet, hoor. Het kleed is al bijna 35 jaar oud en inmiddels behoorlijk versleten. Maar goed.

Even nog een logje met napret. 

Wat was het speciaal: winter in Bleskensgraaf! Donderdag was het de eerste dag, dat er op de Graaf geschaatst kon worden. Heel erg betrouwbaar was het ijs toen nog niet. Het had die nacht maar half zo hard gevroren, als was voorspeld. Er was namelijk bewolking gekomen. Maar goed. Toen ik het ochtendrondje met Ciara liep, zag ik de eerste schaatsers. Ciara keek echt heel vreemd. Mensen op het water??? Die dan ook nog eens razendsnel voorbij schoven??? 

Thuisgekomen heb ik direct naar mijn vriendin geappt: er wordt geschaatst, hoor. Ik had namelijk beloofd, dat ik een seintje zou geven, als het zover was. ¨O, dan kom ik er straks aan, hoor! Op de schaats!¨ scheef ze terug. Ze had mazzel, want had juist haar vrije dag.

Niet veel later riep Willem naar me: ¨Wilma is voor!¨ En jawel, hoor. Helemaal blij en enthousiast, natuurlijk. Het kriebelde bij mij ook enorm, om op de schaats te gaan. Maar nee. Dat moet ik gewoon niet doen. Dat is niet slim met mijn bekkenklachten. Bovendien hangt er veel te veel vanaf, als ik wat zou breken. We hebben tenslotte altijd nog een gezin van 8 personen en ook nog de webshop, waarvoor het erg vervelend zou zijn, als ik zou uitvallen. Je kunt natuurlijk altijd iets breken. Maar als het zou gebeuren vanwege ijspret, zou ik me toch schuldig voelen. 

Maar ook al stond ik langs de kant, ik kon er evengoed wel van genieten, hoor!

´s Middags werd het ijs met het kwartier slechter. De temperatuur steeg en het werd steeds drukker. Op een gegeven moment kwam Leendert met een meneer aan, die door het ijs gezakt was. Hij was echt tot z´n nek toe erin gegaan en Leendert had aangeboden hem thuis te brengen. De meneer was op de fiets vanuit Sliedrecht gekomen. Hij was niet echt ´piep´ meer (maar liep tegen de 70), maar kon gelukkig wel lachen om z´n avontuur. Meneer werd in Leendert z´n bus gezet en de fiets mocht achterin. Ziezo.

Even later kwam Maria van het ijs. Er was iemand vlàk voor haar door het ijs gezakt. De jonge man kwam er verbazendsnel uit. Hij was niet verder, dan tot zijn middel nat. Maar zijn mobiel zat in zijn broekzak en was dus ook nat. Hij vroeg aan Maria, of ze een mobieltje bij d´r had. Maar dat had ze niet. Daarna was er iemand anders, die zich over hem ontfermde.

Toen even later er een trauma-heli boven het dorp vloog en we hoorden dat er verderop in één uur tijd 7 mensen door het ijs gezakt waren, was het uit met de pret.

Donderdag- op vrijdagnacht vroor het prima. Het ijs was flink dikker geworden. De schaatspret begon weer van voren af aan. De hele dag kwamen er slierten schaatsers voorbij. Onze kinderen en kleinkinderen kwamen ook af en aan. Ik had donderdag al een afzetlint voor onze parkeervakken gespannen, zodat er voor allemaal parkeerplek was. Ik weet van voorgaande winters, dat het extreem druk kan zijn in de polder en dat ´iedereen´ zijn/haar auto dan zomaar ergens parkeert. Het was trouwens wel goed geregeld, hier. Bij de invalsweg naar het dorp stonden verkeersregelaars. Wie kwam om te schaatsen, werd een plek op een bevroren stuk bouwgrond gewezen. Er was bij ons hierdoor geen parkeeroverlast.

Ook zaterdag was het nog een erg mooie schaatsdag. Het leverde prachtige plaatjes op.

Koos maakte een filmpje met z´n drone:

vloeren moppen en cateren. Liters soep heb ik gekookt! Donderdag 8 liter erwtensoep, vrijdag 6 liter erwtensoep en 4 liter tomatensoep, zaterdag 6 liter bruinebonensoep. En natuurlijk serveerde ik ontelbare bekers chocolademelk en anijsmelk. Gezellig hoor!

Maar nu is de ijspret dan toch voorbij. De schaatsen zitten allemaal weer in de doos. Eigenlijk wil ik de hokeyschaatsen nog laten slijpen. Leendert kan op zijn slijpbankje alleen noren slijpen. De hokeyschaatsen zijn allemaal behoorlijk bot. Het is toch wel fijn, als ze klaar voor gebruik opgeruimd worden. Hopelijk duurt het niet weer zoveel jaren, voordat er weer op de Graaf geschaatst kan worden!

Een tijdje geleden kreeg ik de vraag, of ik mee wilde doen aan een aflevering van de rubriek ¨Groen & Duurzaamheid¨ van het Reformatorisch Dagblad. Ik moest daarvoor zo´n test van je voetafdruk invullen en er zou een interview gedaan worden. Nou sta ik doorgaans niet zo te trappelen, maar ik maakte een uitzondering. Leuk onderwerp, aardige journalist, goede krant :-).

Van de week stond het interview in de krant en het artikel is ook op fb te lezen: klik hier

Op facebook kwam er een kleine discussie op gang over de kliekjesdag, waar ik het in het interview over heb. We hebben hier zo ongeveer eens in de 10 dagen kliekjesdag. Hiervoor bewaar ik kliekjes in de koelkast en in de vriezer. Als er voldoende is om een maaltijd mee samen te stellen, is het spontaan kliekjesdag. Ik zeg daarover in het interview:

Het leuke is, 

dat er die dag voor elk wat wils op tafel staat. 

Bovendien ben ik die dag 

snel klaar met koken.

Daar kwamen vragen over. Want: hoe doe je dat dan met je planning? Het één moet in de magnetron, het andere moet worden opgebakken. En je wilt toch tegelijk aan tafel? Een ander schreef: ¨Maar je hebt op zo´n dag zoveel vaat!¨ En weer iemand anders: ¨Snel klaar met koken? Ik vind kliekjesdag een klus!¨

Het leek me leuk om er een keer over te bloggen. Vandaag was het hier juist kliekjesdag, dus pakte ik m´n mobieltje erbij voor foto´s en zette meteen de timer om de kooktijd opwarmtijd vast te leggen.

Wat had ik aan kliekjes?

* een ijsdoos vol bruine bonensoep (in de koelkast)

* een tupperwareschaal met hutspot (in de vriezer, op tijd eruit gehaald, om te ontdooien)

* een restje rijst met doperwtjes en champignonragout (in de koelkast)

* een restje turkse yoghurt, een restje volle yoghurt, een restje aardbeien´prut´

Ik verwarm eigenlijk bijna altijd alles gewoon op de kookplaat en gebruik dus niet de magnetron. De rijst met doperwtjes gingen in een vergiet en het vergiet in een pan met een laagje kokend water. Dat werd dus al stomend opgewarmd. Zo blijft de rijst lekker. De ragout ging in een kleine pan op een kleine pit. De hutspot ging in een koekenpan en werd opgebakken. De soep warmde ik al roerend goed door. Roeren is bij dikke soep belangrijk, anders koekt de boel aan.

Ergens tussendoor kneep ik het restje volle yoghurt leeg in het emmertje van de turkse yoghurt en ik roerde het restje aardbeienprut erdoor. Die aardbeienprut is eigenlijk soort van mislukte jam. In de drukte van een hele dag jam koken (vorig jaar zomer), was er één pan jam, waar ik de staafmixer niet doorgehaald had en die verder vergeten was. Het was dus uiteindelijk een pan confiture (met grote stukken aardbei), die niet heet in potjes gegaan was. Ik heb die confiture toen in porties verpakt en in de vriezer gedaan, om er bijvoorbeeld aardbeienyoghurt mee te maken. De hoeveelheid aardbeienyoghurt die ik met de restjes maakte, was een beetje karig en ik heb het aangevuld met een beetje yoghurt uit een nieuw pak.

Terwijl ik alles opwarmde en in de soep roerde en wat speelde met de inductieplaat, dekte Maria de tafel. Na 18 minuten kon de etensbel geluid worden!

Ik vind kliekjesdag dus echt een makkie, hoor. Op zo´n dag hoef ik geen aardappels te schillen, geen groenten schoon te maken, geen vlees te braden. En er was voor iedereen aan tafel iets te kiezen, wat hij/zij lekker vindt. En, ok, er is iets meer vaat. Dat dan wel ;-).

Wij houden kliekjesdag er echt wel in! Er hoeft zo geen eten weggegooid te worden. Het spaart geld uit: zo´n maaltijd voelt altijd als ´gratis´, vind ik. Ik ben lekker snel klaar. O ja! Nog een voordeel: op zo´n dag hoef je ook niet te bedenken, wat je eens zult gaan eten (ook nog weleens een uitdaging, ha, ha).

Wat een spannende week hebben we achter de rug! Het begon vorige week zondagavond, toen ik flink buikpijn kreeg. Dat was raar. Want ik heb eigenlijk bijna nooit buikpijn. Ik dacht, dat ik misschien iets verkeerds gegeten had en hoopte dat het vanzelf weer over zou gaan. 

Maandag: de hele dag buikpijn.

Dinsdag: de hele dag buikpijn.

En ja, het ging ook ´s nachts niet lekker. Regelmatig werd ik wakker van de pijn.

Woensdagochtend besloot ik de dokter te bellen. Ik kon daar aan het eind van de ochtend terecht. De dokter onderzocht me heel nauwkeurig en kwam tot de conclusie, dat ik een ontsteking had (waarvoor ik een antibioticakuur kreeg). Maar hij voelde ook een tumor (zwelling), waar hij niet gerust op was. Dat moest onderzocht worden. Nog diezelfde middag belde de dokter me op. Hij had een afspraak voor me bij de gynaecoloog gemaakt voor dinsdag de 23ste. Fijn snel dus! Maar wat duren zes dagen in zo´n geval ver-schrik-ke-lijk lang!!

Intussen deed de antibiotica gelukkig z´n werk en mijn buikpijn was in een paar dagen tijd verdwenen. Ik werd ´s nachts dus niet meer wakker van de pijn, maar nu werd ik wakker van de onrust. Want wát zou er nu in mijn buik zitten, wat daar niet hoorde?!

Ik was erg blij, toen ik vanmorgen eindelijk, samen met Willem, onderweg was naar het ziekenhuis in Dordrecht. De dokter was erg aardig. Eerst vroeg hij natuurlijk van alles en daarna onderzocht hij me. Het was niet meteen heel duidelijk, maar uiteindelijk was de conclusie, dat er wel iets zat, maar dat dat niet erg was. Voor de zekerheid is er nog een uitstrijkje gemaakt en over twee weken word ik daarover gebeld. Maar eigenlijk verwacht de dokter daar niets van en is er dus gelukkig een einde gekomen aan een week lang spanning!

Wat zijn we allemaal blij!

Nu moet ik even bijkomen van alles. Van de pijn, van de ontsteking, van de antibiotica-troep, van de spanning, van de onrustige nachten...

Vanavond heb ik daarom iets leuks gedaan: voorzaaien!

Ik gebruikte hiervoor mijn nieuwe, duurzame, kiembakje van gecertificeerd natuurrubber en milieuvriendelijke grond van kokosvezels (zonder turf!). Die kiembakjes en die grond komen binnenkort in de webshop, maar moest mocht ik natuurlijk eerst zelf testen :-).

Van een bloglezeres heb ik vorig jaar allerlei zaden gekregen en ik had zelf ook nog wat zaden in voorraad. Groentenzaden en bloemenzaden. Je wilt niet weten, wat een voorpret dat geeft, dat voorzaaien :-). Ik denk zomaar, dat er de komende tijd nog weleens aardig wat van dit soort berichtjes langs zullen komen.

Vorig jaar heb ik erg genoten van mijn moestuintje. Het was toen eigenlijk een tuintje ´voor spek en bonen´. Zomaar zonder plan; kijken wat er van terecht zou komen. Wat vond ik het leuk! Het smaakte echt naar meer. Dit jaar is er wèl een moestuin-plan(netje). Hans wil me binnenkort helpen om de bedden en paden uit te zetten. We houden het heel simpel, met paden van boomsnippers. Dat kan Hans gewoon meenemen van zijn werk en past in het low budget plan.

Zodra er bedden en paden zijn, kan ik beginnen met gestructureerd wieden. Want het onkruid schiet natuurlijk aan alle kanten de grond uit. Maar niet alleen onkruid, hoor! De rabarber komt ook al op!

Zonsondergang 23-02-21

Na de gezondheidsperikelen, waar ik vorige keer over schreef, ben ik nu gelukkig weer aan het opkrabbelen. Ik merk, dat dat even tijd kost. Dat geeft ook helemaal niet. Ik doe gewoon even wat rustiger aan. En dan ben ik blij, met alles wat weer lukt. 

Gisteren wandelde ik voor het eerst sinds bijna twee weken weer met Ciara. En ook vandaag deed ik het gewone routine-rondje met haar. Ik wandel dan een kilometer of 2, schat ik. Vanaf ons huis loop ik aan de ene kant van de Graaf naar het dorp. Daar loop ik over een brug naar de overkant en wandel dan langs de andere kant van de Graaf terug naar huis. Het rondje is elke dag hetzelfde, maar tegelijk elke dag anders. Het is zó heerlijk, om buiten te zijn. 

Ik zag het Speenkruid bloeien. Er zaten twee eendenpaartjes in geknotte wilgen. Een meneer in een shovel was gisteren en vandaag bezig om de bermen netjes te maken, waar autosporen gevormd waren, door naast de weg te glippen. Er zat een aalscholver op het topje van een molenwiek. Meestal wordt dat plekje ingenomen door kwetterende spreeuwen. Maar nu troonde daar die aalscholver. De witte geiten bij de molen mekkerden. Zo´n rondje lopen is een feest.

Het lukte me vandaag ook, om een flinke slinger aan de was te geven. Eigenlijk was ik daar gisteren al mee begonnen. Toen had ik drie jongensbedden afgehaald, alles gewassen, buiten gedroogd en weer op de bedden gedaan. Een fris bed slaapt zó lekker, hè! Ook vandaag heb ik een aantal wassen buiten gedroogd. Eén kanttekening: de lucht was hier de hele dag om te snijden. De boeren waren volop aan het gieren. Het wasgoed heeft nu dus een bepaald boerenluchtje. Ha, ha.

We dronken vanmorgen en vanmiddag buiten koffie. En ook de lunch deden we buiten. Muck hield ons steeds gezelschap. De hele winter heeft dat beestje heerlijk opgekruld bij de kachel gelegen. Maar nu het niet koud meer is, wil ze steeds buiten zijn. Wat een leven heeft zo´n beest :-).

Ik maakte een batch advocaat voor in de webshop. Ook dat had ik een paar dagen voor me uit geschoven. En vanmiddag poetste en assembleerde ik Wonderpannen. Normaal doe ik dat altijd op dinsdag en dan maak ik meteen een voorraadje voor een hele week. Nu heb ik er even snel drie gedaan, die meteen op de post gingen. Nee, echt in mijn ritme zit ik nog niet. Maar dat komt vast wel goed.

Ik kookte een super simpele maaltijd. Gebakken aardappeltjes, sla, worteltjes en doperwtjes (pot) en een crispy visstick. Als toetje een vlaflip uit een pak (luie wijven-pap).

Vanavond heb ik nog even heerlijk zitten hobbyen: zaaien! Ik had een paar zaaitraytjes op Marktplaats gekocht. Van die traytjes waar tuinders hun tuingoed in aangeleverd krijgen. Het leek me wel wat: 120 plantgaatjes per tray. Daar kan ik wel wat mee. Ik heb er vijf en dat voor maar 1 euro per stuk. Maaike heeft ze vanmiddag voor me opgehaald. Ik heb bij wijze van experiment een stuk noppenfolie onder zo´n traytje geplakt. Dan loopt er geen water uit, als ik straks de opgekomen plantjes water geef. Als die traytjes buiten of in een kas ofzo staan, is dat natuurlijk geen probleem. Maar de traytjes staan bij mij binnen. En dan wordt het toch snel een knoeiboel. 

Maria had gisteren wat zakjes zaak van de Lidl voor me meegenomen. En ik had ook nog een klein zaadbestellinkje online gedaan. Alles bij elkaar is het volgens mij nu ruim voldoende voor een heel seizoen en langer :-).

De kinderen vragen af en toe belangstellend, wat ik allemaal aan het doen ben. En Hans is inmiddels ook aangestoken. Hij was vorige week jarig en wilde een bonsai kweekset. Dat kreeg hij. Hij heeft 5 zaden van Ginkgo´s. Hij heeft ze geweekt en gezaaid. De kiemtijd is 3 weken. Ik ben net zo benieuwd als hij, of het lukt! Hij kreeg ook een geldbedrag. Daar gaat hij binnenkort mee naar een bonsai-kwekerij, om een boompje, een snoeischaartje en nog wat dingetjes aan te schaffen. Super leuk!

Ik zit weer in het gewone ritme van schoolgaande kinderen, werkende kinderen en een thuiswerkende echtgenoot. Tussen alle werkzaamheden door, kriebelt het voorjaar. Dan krijg je vanzelf zin in opruimen. Ik zie het bij de meisjes hier ook. Die doken vanavond na het eten de kelder in, om daar eens lekker te gaan opruimen. Het was daar langzaam maar zeker een rommeltje geworden, doordat er het afgelopen jaar steeds nog weer spullen uit de opslag kwamen, maar waar geen tijd voor was, om ze uit te pakken en op te ruimen. Ook hadden we aanvankelijk te weinig schappen en planken. Nu zijn die er aan alle wanden en kan alles een eigen vaste plek krijgen. Zo leuk, om nu bijvoorbeeld alle kookboeken weer op een plank te hebben staan!! Ook zijn er spullen, die een handigere plek kregen. De theedoeken en keukendoeken liggen nu op een plank, meteen onderaan de trap. Zo voor het grijpen dus. Echt super fijn. Ook fijn: er zijn 7 bananendozen leeg gekomen!

Zelf had ik vandaag geen tijd voor een opruimsessie. Mijn dag begon al vroeg met het maken van de kookrubriek van Terdege. Eigenlijk had dat vorige week al gemoeten. Dat lukte toen niet vanwege de gezondheidsperikelen. Daarom maakte ik vandaag maar een gouwe ouwe, waarvan ik zeker weet, dat het een heerlijk recept is.

Na het ontbijt sloeg ik het rondje met Ciara een keer over. Hans moest naar de fysiotherapeut en heeft daarna Ciara even zelf uitgelaten. Dat kwam me vandaag wel goed uit, want het was druk in de webshop. Eerst maakte ik een stapeltje wonderpannen schoon en zette er de oren aan. Dat is mijn vaste klusje op dinsdag.  Daarna begon ik orders in te pakken tot aan de lunch. Maria was intussen producten aan het inpakken. Na de lunch maakten we zoveel mogelijk orders klaar. We wilden doorgaan tot 15.00 uur en dan een keer lekker vroeg naar te post. Dat lukte niet helemaal. Er moesten namelijk adreslabels en etiketten geprint worden. Maar Willem zat in een video-call en dan ga je niet steeds door het beeld lopen. Pas toen hij klaar was, konden wij verder.

Uiteindelijk reden we tegen vieren naar de post. Nog altijd lekker bijtijds.

Ik kookte stamppot rauwe andijvie. Maaike had twee zakken andijvie meegenomen van haar werk, die daar teveel ingekocht waren. Zonde om weg te gooien. Wij wisten er wel raad mee.

Aan tafel had ik vrij uitzicht op een prachtige zonsondergang.

Vanavond kwam mijn vriendin nog even op de koffie. En daarna heb ik nog even heerlijk zitten hobbyen:

Fijn weer een paar rijtjes gezaaid. En gedroomd van een moestuin met malse kroppen sla en een rek vol peultjes enzo. Ha, ha, die voorpret is het allerleukst!

Intussen staan er nog broden in de oven. Daar moet ik nog even op wachten. Kan ik mooi nog een stukje haken aan de gordijntjes. Willem z´n sokken zijn inmiddels af. Ik denk, dat ik nog maar weer een paar sokken op de naalden zet. Altijd handig zo´n simpel breiwerkje onder handbereik.

Dat de woningmarkt ernstig oververhit is, is iedereen wel bekend. Vooral voor starters is het bijzonder lastig om een geschikt huis te vinden. Dat is nieuws, wat je zo her en der in de media oppikt en waar je je schouders over op kunt halen: ¨Komt vast wel weer een keer goed.¨ Totdat je er zelf mee te maken krijgt. Dan is het ineens een huizenhoog probleem, om dat woord maar eens te gebruiken.

Onze Maaike en haar Jaap hebben tenminste één jaar serieus rondgekeken. Ze hadden een groot gebied, waar ze in zochten en hadden echt niet veel eisen. Maar het moest uiteraard wel in hun budget passen. Ze bezichtigden huizen, boden op huizen, schreven prachtige e-mails naar (potentiële) verkopers. Maar steeds waren ze te laat, of nummer 25, of waren er hogere biedingen, of ...

Eind vorig jaar kregen ze eindelijk een kans. Via via hoorden ze van een huisje wat in de verkoop zou komen. Nog voordat het officieel in de verkoop stond, deden ze een bezichtiging en een bod, wat gelukkig werd geaccepteerd. Nou, dat leverde koffie met échte gebakjes van de bakker op :-).

Ze hebben een schattig dijkhuisje in Rotterdam. Een huisje van meer dan 100 jaar oud. Heel sfeervol, maar tegelijk ook echt een huisJE! Er werd daarom een prachtig aanbouw bedacht en door een tekenburo getekend. De vergunning-aanvraag was een gebed-zonder-end. Eerst was er een hele lange vertraging vanwege corona. Vervolgens was de aanvraag niet helemaal compleet en moest er iets aan toegevoegd worden (of zoiets). Nadat de aanvraag opnieuw was ingediend ging er weer wachttijd in. En uiteindelijk ... werd de aanvraag afgewezen. Nu is het tekenburo bezig met het tekenen van een (veel) kleinere aanbouw. Hopelijk krijgen ze hier wèl vergunning voor. Al met al is het wel tenenkrommend, om zo lang te moeten wachten en geen concrete plannen te kunnen maken.

Maar goed. De bruiloft staat voor DV september gepland, dus ze hebben nog wel even de tijd, om van hun klushuisje een paleisje te maken. Het huisJE wordt trouwens gecompenseerd door een mega diepe tuin van maar liefst 30 meter! WOW!!!

Vanavond zijn Willem en ik een kijkje wezen nemen. Op de bovenverdieping zijn alle wanden weggehaald, op dijknivo zijn alle plafonds en voorzetwandjes eruit gesloopt. Wat leuk om nu te mijmeren over de ideale indeling enzo. De keuken en badkamer zijn in het souterrain. Als de vergunning wordt afgegeven, wordt daar een stukje aangebouwd. Dan krijgen ze daar een fijne woonkeuken.

Cheque hun leuke Hans-en-Grietjes-deurtje :-)

Intussen was hier nóg een stel op huizenjacht gegaan: Koos en Willemijn. Met de ervaring van Maaike en Jaap in het achterhoofd, hadden ze bedacht, dat ze er wel een jaartje voor konden uittrekken. Eerst dus maar eens gaan praten met een hypotheekverstrekker om te weten te komen hoeveel ze konden lenen. Toen dat bekend was, gingen ze op zoek. Ze willen graag in de Hoekse Waard gaan wonen. Al snel hadden ze een afspraak voor hun eerste bezichtiging. Een huisje in Puttershoek. Ze deden een bod. Afgewezen. Nou, niet heel spannend, want dat hadden ze al min of meer verwacht. Alle dromen over dit huisje gingen overboord en binnen een week was de volgende bezichting gepland. In Strijen dit keer. Bezichtigd en ook weer geboden natuurlijk. En wat denk je???? RAAK!!! 

Nou, ook dit leverde koffie met echte gebakjes van de bakker op. Wat een mazzelaars zijn het! Een huisje, waar nauwelijks iets aan geklust hoeft te worden en wat ook al snel beschikbaar komt. Conclusie: nòg een bruiloft in het verschiet! Nog even hoor en dan krijg ik vast last van het lege-nest-syndroom ;-).

Wat een speciale periode is dit. Al die verliefde stellen, huizenpraatjes, inrichtingpraatjes, trouwjurken, kapsels, trouwlocaties, uitzet, ringen, bloemen, financiën ... dat zijn zo de onderwerpen van gesprek hier in Luijkensteijn.

Dat zijn in elk geval leukere praatjes, dan die coronapraatjes. Mijn zus merkte net snedig op: ik heb niet geluisterd. Ik kan die persconferentie inmiddels zelf verzorgen. 

Zaterdag is bij ons zo´n dag, waarop alles bij elkaar komt. Een soort eindsprint. Alles wordt klaargemaakt voor zondag, onze rustdag. De laatste wassen worden gedraaid, de laatste teil wasgoed weggestreken. De ontbrekende boodschappen worden gehaald en er wordt voor een paar dagen brood gebakken. Ook wordt er meestal iets speciaals gebakken voor het zondagse ontbijt en iets lekkers voor de koffie na de kerkdienst. De schoolgaande kinderen maken hun huiswerk. Werkende kinderen hebben soms een zaterdagklus. En als het éven kan, wordt er op zaterdag ook nog iets leuks ondernomen (al zijn de mogelijkheden door corona nogal beperkt) én worden er ´s avonds huisgemaakte frieten gegeten. 

Dat is zo´n dag. Dat is zaterdag. Dat was vandaag dus zo´n dag. Hoe dat ongeveer in beeld eruit ziet? Kijk maar mee.

Mijn dag begon met strijken en vouwen

Daarna was er het ontbijt voor twee, samen met Willem.  Havermout met rozijnen en honing.

De honing is heel bijzonder.  Zwager Marinus nam die voor me mee uit Ghana.  Hij is heel speciaal. Mmmmm.

Normaal maken we op zaterdag  geen bestellingen klaar voor de webshop. Maar het is druk. Dus werken we een poosje in de shop. Ik pak de orders in.

Intussen zorg ik ervoor, dat de wasmachine niet stilstaat ;-).

Maaike en Maria pakken een uurtje in. Meel en bloem en monchoupakketen en boekweitmeel en gele room...

Intussen is Hans buiten aan het werk. Hij legt vandaag de paadjes aan in mijn moestuin. En hij maakt de bedden klaar.

Al ik bij Hans kijk, kijk ik ook nog even  naar het nieuwe kippenhok. Ik kreeg het gisteren kado van Hans en Maria. Ze zijn het samen gaan halen, ergens in Brabant. Mijn mond heeft uren opengestaan van deze superverrassing. Veel te gek!

Tien uur is het koffietijd. De koek is op. Maar we hebben lekker chocola.

Na de koffie bak ik meteen een grote appelplaatcake. ¨Hier kunnen we het hele weekend mee doen,¨  dacht ik ...

Willem begint vast aan de frieten. Bonken schillen.

Kijk, hoe leuk!!! Er komt echt vorm in mijn tuin! Wat ben ik blij! Dit zie ik zelf niet zo zitten. Fijn dat Hans het kan en wil doen.

Ja,ja, ook hier komt al vorm in ;-).

Henk moet een boekverslag maken. Die zit lekker met mijn laptop op m´n bed.

Ik zit ook even. En naai een lusje aan een keukendoek. Op de één of andere manier voelt dat heel ´braaf´ :-)

Terwijl Hans buiten het ´grove´ werk aan de moestuin doet, doe ik binnen het ´fijne´ werk. Het zaaisel wordt 2 keer per dag gesproeid.

Buiten wachten de bedden ...

De appelplaatcake bleek té lekker. Die gaat het weekend niet halen. Dan nog maar snel een frangipane taartje bakken.

En na het afkoelen komt er glazuur op. Met een kers. De kers op de taart ...

Intussen bak ik brood. Een bruin brood met sesam. Een vlechtbrood voor het zondagse ontbijt. Een vierwindenbrood en een feestbroodje (niet op de foto).

Aan het einde van de middag racen Willem en ik nog even naar de Aldi voor wat boodschappen. Gelukkig was onze lievelingskoffie er! Drie weken lang was die er niet. Vorige week vertelde een vulploegmedewerker, dat hij uit het assortiment was. Maar gelukkig was hij er nu en sloeg ik maar liefst 10 pondspakken in. Kunnen we even vooruit.

Smullen van de friet! Samen met mijn vriendin, die bijna elke zaterdagavondmaaltijd van de partij is.

In de keuken wordt er druk overlegd. Hans had een stuk vlees gekocht voor op de bbq. Maar hoe zouden ze het kruiden?  En hoe zouden ze het portioneren? Dat zijn serieuze zaken :-).

Het kwam helemaal goed. De bbq stond vanwege de wind en de regen direct bij de achterdeur opgesteld. De vleeseters hebben gesmuld. De vleeshaters hebben gegruweld van die rode lappen ...

Om 8 uur was er nog snel een bakkie en daarna vertrok die en gene om vòòr de avondklok weer thuis te zijn.

Een ´ouderwetse´ zaterdag. Met een hoop drukte. Met een hoop gezelligheid.

 ¨Zo, de kop is er weer af,¨ plegen we op maandagavond tegen elkaar te zeggen. En vaak is dat ook best voelbaar, want op de één of andere manier draaf ik op maandag wat harder, dan bijvoorbeeld op dinsdag. Ook vandaag was ik lekker bezig, zeg maar.

Ik ben vooral heel veel met de webshop bezig geweest. Er lagen al pakketten klaar, die ik zaterdag had ingepakt. En ook een aantal pakketten, waar nog één of een paar producten bij moesten, die niet meer op voorraad waren. Maria ging daarvoor het één en ander inpakken. Maar dat ging allemaal niet vanzelf, helaas. Wij labelen de producten altijd met een label uit een Dymo printer. Maar op de één of andere manier kwamen uit alle drie de printers alleen maar blanco labels. Grrr! Wat was hier nu weer aan de hand? Google wist het te vertellen: er was zaterdag een windows update geweest en daar ´praat´ de Dymo-software niet mee. Er waren twee manieren om het op te lossen. Maar beide manieren werkten niet bij ons. Uiteindelijk heeft Willem de Dymo-software even op een andere laptop gezet (die geen Windows-update heeft gehad) en nu doet die handel het weer. Al met al leverde het de nodige vertraging op. Maar ja, niets aan te doen.

Terwijl Maria en ik liepen te lummelen met die inpakkerij, was Leendert hard aan het werk. Leendert komt deze week een paar dagen klussen. Oh, wat is dat fijn!! De ramen op de workshopzolder hadden nog geen horren. Die horren waren met de ramen meegeleverd (anderhalf jaar geleden dus al), maar niet geïnstalleerd. Nu hangen ze. Wat zal dat heerlijk zijn, als we van de zomer de ramen gewoon open kunnen zetten, zonder dat er allerlei vliegend gespuis naar binnen komt. 

Eén verdieping lager, op de inpakzolder, was een raam, waar nog geen zonwering in zat en wat ook nog niet afgetimmerd was. Die zonwering is toch wel heel belangrijk, als je daar moet werken. De zon schijnt precies op de inpaktafel. Vorig jaar was er een keer een doos chocolade gesmolten, die daar was blijven staan. Nu hebben we er fijne zonwering. Eigenlijk zou het wel handig zijn, als ook hier een hor werd aangebracht. Maar bij dit raam was het hor niet meebesteld en dat hebben we dus niet. Dat zetten we maar even op ons wensenlijstje. Voor nu zijn we blij met de zonwering en met de prachtige aftimmering!

Langzaam maar zeker werd het op de inpakzolder voller en voller. Daarom hadden we bedacht om Leendert een tilletje te laten timmeren, waarop we onze dozenvoorraad kunnen bewaren. Ook dat is helemaal naar onze wens gerealiseerd. Zomaar 4 vierkante meter ruimte erbij! 

De dag was om, voordat we er erg in hadden. Op maandag moeten we heel vroeg eten, omdat de jongens al om kwart voor zes weg moeten rijden naar de catechisatie. Die wordt op een raar tijdstip gegeven, vanwege de avondklok. Het betekent, dat we om kwart over 5 aan tafel gaan. Voor ons doen is dat heel vroeg. Vaak is dan nog niet iedereen thuis uit z´n werk. Vandaag was dat gelukkig wel het geval. Konden we tenminste met z´n allen eten. Koos kwam thuis in een auto van z´n werk. Zijn baas heeft een caddy voor hem gekocht. Fijn hoor, een werk-auto. Nu kan z´n privé-auto tenminste schoon en netjes blijven. 

Vanwege de tijdsdruk maak ik op maandag meestal macaroni of iets dergelijks klaar. Maar vandaag was het aardappels, groenten (wortels en sla) en vlees (afgeprijsde kipfilet). Daar ben je wel langer mee bezig. Maar Maria maakte de sla klaar en Willem dekte de tafel. Zo met z´n allen is het zo gepiept.

Vanavond maakten we plannen voor de buitenboel. Leendert gaat houthokken timmeren en de goot repareren. Met Hans maakte ik plannen voor heggen, voor de kruidentuin en voor de voortuin. We maakten niet alleen plannen, maar ook keuzes. Alles in één seizoen gaat hem niet worden. Dat is ook niet te bekostigen. De haag, die we graag wilden, blijkt helaas boven de begroting. Ik was helemaal weg van een haag van olijfwilg. Maar 20 meter haag kost al snel 800 euro! Nu wordt het òf simpel liguster, òf bladhoudende haagbeuk. Er komt dan alleen een klein stukje olijfwilg rond de containerplaats, is het plan. De aanleg van de kruidentuin stellen we uit tot volgend jaar bij leven en welzijn. Ideeën zijn er al. Nu nog zorgen voor de materialen, de beplanting en de tijd om het allemaal aan te leggen. Eerst de moestuin maar. Dat is werk zat. 

Op de achtergrond wordt er ook nog aan iets heel anders gewerkt, hier. Aan onze digitale leefomgeving, zeg maar :-). Ruim een jaar geleden (misschien zelfs al twee jaar?) kochten we de url ´eenvoudigleven.nl´. Al die tijd hadden we plannen daarvoor, maar niet de gelegenheid ze uit te voeren. Gelukkig kwamen we iemand tegen, die verstand heeft van het deel, waar Willem niet zoveel kaas van gegeten heeft. Samen lukt het om er iets moois van te maken. Een plaats op het web waar vandaan je alle kanten op kunt: naar de blog, de shop, de workshops en de recepten. Het is nog niet af, maar misschien vind je het leuk om er alvast een kijkje te nemen: www.eenvoudigleven.nl.

Al met al was het een arbeidzame dag en wordt het langzamerhand tijd om hem af te ronden.

Het was gisteren een ouderwets druk dagje, doordat ik weer een workshop ´Bak je eigen brood´ gaf. Een tijdlang heeft dat helemaal stilgelegen vanwege corona. Sinds twee weken mag ik weer onder allerlei voorwaarden aan de slag. Gisteren was het de tweede keer. Het is noodgedwongen heel kleinschalig, maar dat is juist wel gezellig. 

Als ik de avond tevoren alles aan het voorbereiden ben, denk ik weleens: ¨Waar ben ik mee bezig.¨ Want het is een hele klus. Maar als de deelnemers allemaal weer geïnspireerd en blij vertrekken, dan ben ik dat allemaal direct vergeten. Dan is het me het allemaal meer dan waard.

Eén van de deelnemers bracht een prachtig geschenk voor me mee. Een heel mooi, super netjes, gehaakt tasje. Helemaal in style: met honingraten en in een mooie, warme, gele kleur. Ik ben er zó blij mee! Het wordt mijn handwerktasje. Kan ik fijn mijn brei- of haakwerkje in vervoeren.

Vanmorgen heb ik mezelf een vroeg uurtje ´kado gedaan´ om even te hobbyen. Lekker frotten met m´n zaaisels. De peulen, die ik twee weken geleden zaaide, zijn al zó groot, dat ik ze uit de zaaitray heb gehaald en in potjes heb gedaan. Als ik daar nog langer mee gewacht had, waren ze in elkaar gaan zitten, denk ik.

Zo´n eerste uurtje van de dag aan je hobby besteden, voelt eigenlijk best apart. Het is een beetje volgens het principe van ´Pay yourself first´. Ik denk, dat ik het vaker ga doen ;-).

Van de week is er een flinke klap op de buitenboel gegeven. Leendert heeft twee prachtige houthokken gemaakt. We hebben er lang over nagedacht, hoe we het hebben wilden. De hokken zijn nu aan de kanten van het terras geplaatst. Eén als een soort erfafscheiding met de buren. De andere als een scheiding tussen terras en moestuin. Die tweede hebben we laag gehouden. Het hoogste punt is 1,50 meter. Als ik op mijn tenen sta, kan ik er precies overheen kijken en zien wat er op de weg gebeurt. Als we zitten, zitten we heerlijk beschut en uit het zicht. Alles is gemaakt van douglas hout en de hokken staan op poeren. Stevig en goed, zodat we er hopelijk heel lang plezier van hebben. De achterkanten zijn open gehouden. Er zit betongaas in. Er bleven nog een paar stukken gaas over. Die heb ik meteen geannexeerd voor op de moestuin. Daar kan van alles tegenaan klimmen. Op het dak van de hokken liggen dakpannen. Dat was Willem z´n idee. Het zijn dezelfde dakpannen als die op het dak van ons huis liggen. Het is nu heel mooi één geheel. Het is helemaal naar ons zin geworden!

Vandaag zijn de puntjes op de ¨i¨ gezet. Alles is opgeruimd en de straat is weer netjes gemaakt. Hans had gisteren een flinke lading hout bij zich. Dat moet allemaal nog gekloofd worden. Het ligt wel al keurig opgestapeld klaar. Daar moeten we weer even een goed moment voor vinden.

Er is nog héél veel te doen. Maar er is ook al héél veel gedaan. Wat ben ik blij! Ook zo fijn, dat er zoveel handen meehielpen! Leendert heeft vandaag nog bijna de hele dag hard gewerkt. Koos heeft gestraat. Hans heeft opgeruimd en het hout georganiseerd. Maaike heeft me in huis geholpen, boodschappen gedaan en vanmiddag nog even buiten geholpen. Maria en Jan-Hendrik hielpen nog een poosje mee met opruimen. Echt geweldig! Dit hadden we alléén nooit voor elkaar gekregen.

Nog even reclame maken voor Leendert z´n bedrijfje: voor elke timmerklus kun je bij hem terecht. Van een aanbouw, tot een opbouw. Van kozijnen tot buitenverblijven: luijkbouw.nl

Laat het voorjaar maar komen :-).

De planning stond strak, vandaag. Hoe heerlijk is het dan, om een klein uurtje te ´moeten´ wandelen! Ik kan het iedereen aanbevelen. 

Jaren geleden hadden we een wat oudere mevrouw als krantenbezorger. Elke dag bracht ze trouw de krant. Zomer, winter, bij zonneschijn en in de regen. Toen ik een keer een praatje met haar maakte, vertelde ze, dat haar psycholoog had gezegd, dat ze moest kiezen: óf ze nam een hond, óf ze nam een krantenwijk. Gewoon omdat je dan gedwongen wordt om elke dag een poosje buiten en in beweging te zijn. Dat is goud voor je geestelijke gezondheid.

Ik ervaar het ook, dat dat verplichte rondje met de hond enorm goed doet. Juist als je het druk hebt. Het ontstresst en dat gaat helemaal vanzelf.

Mijn vaste wandeluurtje is ergens tussen 9.00 uur en 10.00 uur. Het was vandaag erg grijs. Maar de wind was minder guur dan gisteren. Tijdens elke wandeling valt er iets te beleven, of te zien. De eerste belevenis met Ciara was trouwens al vanmorgen vroeg, toen Hans haar uitliet. Ze had iets in haar bek, wat ze niet los wilde laten. Hans wilde echt, dat ze los liet, want hij kon niet goed zien, wat Ciara beet had. Met enige stemverheffing riep hij: ¨Ciara, LOS!!¨ Toen ze de buit uit haar bek liet vallen, begreep Hans meteen waarom ze niet zomaar los wilde laten. Het was een dikke kreeft! 

Terwijl we in de berm naar de bloemen keken, dobberde een fuut roerloos voorbij.

Zo´n uurtje lopen is om voor je er erg in hebt. Omdat Ciara nog jong is en nu pubert (ze is 14 maanden), is het uitlaten niet zomaar een slappe hap. Je moet steeds alert zijn. Ze kan zomaar een run nemen, als ze een andere hond ziet bijvoorbeeld. En dan is ze heel sterk. Het is geen probleem als ik zelf de eerste ben, die zoiets ziet. Dan ben ik er op bedacht, dat ze kan gaan rennen en/of trekken en houd ik haar bij voorbaat kort. Daarom kijk ik steeds goed vooruit en om me heen. 

Ik zag vanmorgen een oudere mevrouw met een wit hondje voor me uit lopen. Dat hondje liep gewoon een halve meter achter haar, heel rustig en volgzaam. Dat is een heel verschil met Ciara! Als ik thuiskom, heb ik er een uurtje sportschool op zitten :-).

Het 10-uur-bakkie-koffie smaakt me altijd prima. Lekker even uitrusten. En dan weer verder met de dagtaak. 

Gisteren schreef ik over pluimvormige planten, waar ik de naam niet van wist. En, zó leuk, hoe ik van alle kanten mailtjes en appjes kreeg van mensen, die het wisten! Door al die behulpzaamheid weet ik nu, dat het de bloemen zijn van het Groot Hoefblad. Ik heb er zelf ook nog even wat op nagelezen. Het Groot Hoefblad krijgt èèrst bloemen en pas daarna indrukwekkend grote bladeren, zoals rabarberbladeren. Die bladeren ken ik wel. Maar ik wist dus niet, dat die voorafgegaan worden door prachtige bloemen, die al eind maart/begin april bloeien en ook nog eens echte bijen-bloemen zijn. Nu zal ik de komende dagen met nòg meer nieuwsgierigheid en interesse naar die roze pluimen kijken.

Vandaag deed ik het rondje met Ciara pas in de middag. Vanmorgen gaf ik namelijk de workshop ´Creatief met bijenwas´. Er waren maar drie deelnemers, wat eigenlijk wel heel knus was. De workshop met bijenwas heb ik nog niet zo vaak gedaan en schud ik daardoor niet zo gemakkelijk uit mijn mouw, als de workshop ´Bak je eigen brood´, die ik na al die jaren wel kan dromen. Ik merkte dan ook, dat ik hem na afloop best voelde zitten. Tegelijkertijd voel je de voldoening als de mensen blij weggaan. Tijdens de workshop maakten ze een bijenwasdoek, twee waxinelichtjes en een potje lippenbalsem. 

Vanmiddag heb ik samen met Maria de web-orders ingepakt. De dagen hebben op het moment een beetje een ander ritme. We hebben namelijk besloten om Jan tijdens zijn laatste schoolweken naar school te brengen en weer op te halen. Hij loopt een beetje op zijn tenen en dit helpt hem hopelijk de laatste weken door. Hij heeft er zelf voor gekozen om blokweken te maken van het eerste tot en met het achtste uur. De uren dat hij geen les heeft, kan hij op school werken en zo wat achterstanden wegwerken. Hij is er gisteren mee begonnen en heeft er zo nu twee dagen op zitten. Het gaat eigenlijk wel lekker, dus we houden het er maar een poosje in. Willem brengt hem ´s morgens weg en ik haal hem ´s middags op. Het kost me een uurtje van kwart voor vier tot kwart voor vijf. Dat is eigenlijk het uurtje, waarin Maria en ik altijd de pakketten naar de post brengen. Nu doen we dat eerder, of Maria doet het alleen. Het mooie is, dat ik bijtijds thuis ben om wat meer op m´n gemakje te kunnen koken. 

Vandaag was het aardappels, groenten, vlees. Dat eten we vaak een keer of vier per week. Heerlijke, kruimige, Zeeuwse aardappels, wortels en ijsbergsla en kippenworstjes schaftte de pot vandaag. Er zijn op het moment weinig betaalbare groenten. Maar wortels zijn echt voordelig en vinden ze hier heel lekker. De ijsbergsla was 89 cent per stuk en dan neem je de zwaarste (is meestal niet de grootste). Dan heb je lekker veel. Het leuke aan sla is, dat je het elke keer anders klaar kunt maken. Vandaag gingen er wat fetablokjes door, wat in stukjes geknipte gedroogde tomaat, stukjes augurk en honing-mosterddressing. Er kwam ook nog een schaal komkommerblokjes naast. Lekker hoor. De kippenworstjes was nog een vriezervondst van toen ik tijdens de vorst de vriezer schoonmaakte. Het was een pakje afgeprijsde bbq-worstjes van vorig jaar zomer. De tht-datum was 06-06-20. Ze lagen dus echt lang in de vriezer :-). Afijn, de vleeseters vonden ze lekker. Daar zijn we dus ook weer met eer vanaf.

Vanavond heb ik vrijaf genomen. Lekker uitgebreid koffie gedronken met Willem en de kinderen en meegenoten met de bruiloftsplannetjes van Maaike en Jaap. En af en toe doe ik een zet in Wordfeud. Dat vind ik zo leuk, dat puzzelen met letters. Pas verbrak ik m´n persoonlijke record. Ik legde ´geurt´ en dat leverde me in één klap 288 punten op.

Willem z´n tasje staat klaar. Morgen moeten we al vroeg op stap naar het ziekenhuis. Willem moet geopereerd worden. Z´n galblaas wordt verwijderd. We zijn blij, dat hij toch nog betrekkelijk snel aan de beurt is. Ik las dat in het Noorden de reguliere zorg weer wordt opgeschort vanwege corona. Het had toch wel jammer geweest, als het niet door kon gaan. Sowieso heeft het er om gespannen, al was dat vanwege een andere reden: 

Vanmorgen werd Willem al vòòr negen uur gebeld door het ziekenhuis. Ze misten nog een bloeddrukmeting. En ja, die moest per se in het ziekenhuis worden gedaan. Echt efficiënt, als je dan voor een bloeddrukmeting heen-en-weer moet rijden van Bleskensgraaf naar Dordrecht. Maar goed.

Om 11 uur had Willem de afspraak voor die bloeddrukmeting. Bleek z´n onderdruk 118. Veel te hoog dus. Hij mocht weer terug naar de wachtkamer, dan zouden ze na 10 minuten nòg een keer meten. Zo gezegd, zo gedaan. En hoewel de bloeddruk toen wel wat beter was, was hij nog steeds te hoog. Er werd een anesthesist bij gehaald, die het nog een keer goed bekeek. Hij besloot, dat de operatie door kon gaan, zij het dat er iets meer kans is op complicaties. Pfff.

Intussen zit Willem hier nu ongeveer elk uur z´n bloeddruk te meten, in de hoop, dat die ineens de waarde heeft van die van een jonge vent ;-).

Als alles goed gaat, mag ik m´n lief ergens in de loop van de middag weer ophalen. En dan ga ik hem maar eens fijn een poosje vertroetelen. Doordat het een dagbehandeling is, zou je er zomaar licht over gaan denken. Willem had z´n manager verteld, dat hij op vrijdag geopereerd moest worden en zei daarbij, dat hij nog niet wist, of hij op maandag wel zou kunnen werken. ¨Dat zal toch nog wel niet?!¨ reageerde zijn manager. En nee, dat is inderdaad niet de verwachting. Het duurt 1 tot 2 weken, voordat je weer aan het werk kan, lazen we in een foldertje. Dat wordt dus een soort lange paasvakantie.

Vanwege corona proberen ze in het ziekenhuis zo efficiënt mogelijk te werken. Als het even kan, gaat het online of telefonisch. Het gevolg is, dat je maar minimaal wordt geïnformeerd, is onze ervaring. Je krijgt een stapeltje foldertjes toegestoken en dat is het zo´n beetje. En uiteindelijk gaat het niet eens echt efficiënter dan voorheen. Zo was de intake bij de anesthesist bijvoorbeeld telefonisch. Eerst moest Willem een lange vragenlijst invullen en die mailen of uploaden. Daarna kwam dus dat telefoontje met min of meer dezelfde vragen. Vervolgens moest Willem alsnog naar het ziekenhuis voor het hartfilmpje. En op een andere dag, op een andere locatie, voor de bloeddrukmeting. Longen zijn niet beluisterd. Iets wat volgens mij altijd standaard gebeurde tijdens de intake bij de anesthesist. Afijn. Het zal allemaal wel. De logica van de maatregelen ga ik echt niet meer proberen te begrijpen.

Voor nu ga ik zo langzamerhand het brood eens uit de oven halen en dan de wieg maar in. Er wacht me morgen een drukke dag.

Vandaag was het de dag van de operatie van Willem. Hij moest om kwart voor 8 in het ziekenhuis zijn en we reden daarom om kwart over 7 weg van huis. Het liep allemaal gesmeerd en keurig op tijd arriveerden we in het ziekenhuis in Zwijndrecht. 

Er hing een opgewekte, vriendelijke sfeer, daar op de dagbehandeling. Willem kreeg een 1-persoonskamer toegewezen en al snel kwam een zuster voor de intake. Zij vertelde daarbij ook, hoe het verloop van de dag eruit zou zien: na de intake moest ik het ziekenhuis verlaten en ik zou gebeld worden, zodra Willem na de operatie weer op zijn kamer was. Dan zou ik horen, hoe de operatie was verlopen. Vervolgens moest ik er op rekenen, dat het toch wel snel 16.00 uur zou zijn, voordat ik hem zou mogen ophalen. 

Toen alle controles waren gedaan en de vragen waren afgehandeld, zei de zuster heel vriendelijk: ¨U mag gerust nog wel even blijven, hoor. Het is hier toch een 1-persoonskamer.¨ Waarop Willem heel ad rem vroeg: ¨Heeft u dan misschien een bakkie koffie voor d´r?¨ ¨Natuurlijk! Als u daar tegen kunt?¨ Ja hoor, daar kon Willem wel tegen, dat ik koffie dronk, terwijl hij zelf nuchter moest blijven. En zo genoot ik nog even van een lekker kopje cappuccino. Maar daarna was het dan toch tijd om te vertrekken. Raar hoor, om Willem daar zo achter te laten :-(.

Tegen elven ging mijn mobiel. Ja! Het ziekenhuis! Een verpleegkundige van de OK belde, om te vertellen, dat de operatie achter de rug was. De galblaas was verwijderd en er zaten joekels van stenen in. Wel zo groot als paaseieren, vertelde ze. Willem werd naar de uitslaapkamer gebracht en zodra hij weer op zijn kamer zou zijn, zou een verpleegkundige van de dagbehandeling mij bellen.

Dat gebeurde een uurtje later. De zuster vertelde, dat alles goed was en dat Willem aan een boterhammetje zat. Toen ik zei, dat ze hem mijn groeten maar moest overbrengen, zei ze: ¨U mag hem zelf wel even aan de telefoon.¨ Wat fijn, om zijn stem weer te horen. Hij was emotioneel. De zuster nam de telefoon weer terug en zei, dat ik rond 16.00 uur naar het ziekenhuis mocht komen. Ik moest dan eerst langs de apotheek om pijnstillers op te halen en verder moest ik meteen een rolstoel mee naar boven nemen.

Maria en ik voerden inmiddels een race tegen de klok. We wilden om 15.00 uur naar de post rijden met zoveel mogelijk bestellingen. Daar vandaan zou ik naar Zwijndrecht rijden om Willem op te halen en Maria zou naar Rotterdam rijden om Jan op te halen. Wat hebben we samen hard gewerkt!

Het lukte, zoals we het in ons hoofd hadden. Alleen stroopte het verkeer nogal op en moest ik lang wachten bij de apotheek. Daardoor kwam ik wat later aan bij Willem. Ik had eigenlijk gedacht, dat hij al kant-en-klaar op mij zou zitten te wachten. Maar dat was niet zo. Hij lag nog in zijn OK-hemd en de infuusnaald moest er nog uit. Maar alles ging goed!

Zo gaat dat op de grens van een seizoenswisseling. Dan heb je dagen, dat je van twee walletjes snoept. Vandaag was het hier een beetje lente (een beetje véél lente!) en een beetje winter.

Lente was het vooral zodra ik mijn hoofd buiten de deur stak. Het rondje met Ciara was een feestje. Behalve dat ik genoot van alles wat groeit en bloeit, had Ciara vast ook de lente in d´r kop. Ze was aardig dol. Graven als een malle. 

Overal snuffelen natuurlijk. En op het laatst wist ze van gekkigheid niet welke kant ze op wilde rennen en sleurde ze me ongeveer de Hofwegen over. Dat kwam ook wel, doordat Willem haar stond de roepen :-). Willem mag nog niet met haar lopen. Ik ben veel te bang, dat z´n operatiewondjes open gaan, als hij een plotselinge ruk van Ciara krijgt. Ze is zó sterk! Het gaat gelukkig wel heel goed met Willem. Maar zijn buik moet natuurlijk wel de tijd krijgen om te genezen. 

Ciara de hond en Muck de kat zijn flink aan het verharen. Tja, ook dát is lente! De wintervacht moet eraf!

Hans heeft Ciara vanavond, toen hij uit z´n werk thuiskwam, eens lekker geborsteld. Heerlijk vond ze het!

Muck is nu veel meer buiten, dan een paar weken geleden. Toen lag ze meestentijds heerlijk bij de kachel. Nu is ze vaak buiten. Alleen rond etenstijd is ze geheid binnen. Kijk! Ze komt gewoon óók aan tafel zitten. In de hoop, dat ze iets lekkers krijgt, natuurlijk :-)

Vanmiddag dronken we onze koffie buiten. Ook zo´n lente-gevoel!

In onze webshop verkopen we veel lekkers en natuurlijk eten of snoepen we daar regelmatig van. Als het om snoepen gaat, noemen we dat heel omzichtig: kwaliteitscontrole. Dan nippen we gezellig aan een glaasje advocaat, of we bakken lekkere koekjes, of nemen ´s avonds eens een handje nootjes. Ja, ja. Eigenlijk is die kwaliteitscontrole natuurlijk dringend nodig ;-).

Daarom bakte ik vanavond ook zomaar een paasstol. We hebben de afgelopen weken heel wat paasstol-bakpakketten ingepakt. En morgen gaan er in één keer 74 stuks op de post als paasattentie van een bedrijf voor de werknemers. Ik vond ineens, dat ik niet zóveel pakketten op de post kon doen, zonder zelf zo´n stol gemaakt te hebben. Jawel! Kwaliteitscontrole, hoor!

En zo komt het, dat we morgenochtend een heerlijke, versgebakken paasstol bij het ontbijt hebben. Mmmm!

En vooruit! Ook twee kloosterbroden. Om het gezonde evenwicht nog een beetje te bewaren. Ha, ha.

Ik heb verder vandaag hard gewerkt en voel m´n lijf. Mijn moeder zei altijd, als ze hard gewerkt had: ¨Ik ben zo stijf als Haarlem!¨ Taalkundig klopt dat volgens mij niet helemaal. Maar dat maakt niet uit. Ik snap prima wat ze bedoelde. Sterker: ik voel precies wat zij voelde ;-). Poehee.

Ik ben vanmorgen al om 5 uur Wonderpannen gaan poetsen en assembleren. Vorige week stond dewonderpan.nl op de shoppingpagina van de Landleven. Dus hebben we het nu druk(ker) met de pannen.

Na het rondje met Ciara heb ik samen met Maria pakketten van gisteren afgemaakt. Er was gisteren een storing in de postlabels-software, waardoor een deel van de pakketten niet naar de post kon. Nu konden we gelukkig weer labels printen en gingen de pakketten alsnog naar de post. We haalden meteen de kaartjes op, die we bij de 74 paasattenties moeten doen en ik reed meteen maar even langs de pomp. De tank was weer bijna leeg. Ook appte ik voor een afspraak bij de garage, want de airco van de auto blijkt het niet te doen. Die zal wel gevuld moeten worden. Daar kom je dan de eerste de beste warme lente-dag achter.

Thuisgekomen hebben Maria en ik de hele dag hard gebuffeld tot 16.00 uur. Natuurlijk namen we wel onze pauzes en zaten dan heerlijk in de zon koffie te drinken. Tussen de bedrijven door geniet ik van alle zaaisels, die zo mooi opkomen. En ook van de rabarber, die je bijna de grond uit kunt zien schieten!

Vanavond na het eten heb ik zomaar eventjes nog wat onkruid gewied. We hebben een grote punt tuin, waar ik graag kruidentuin van maak. Maar dat gaat dit jaar nog niet lukken. Ik zal al blij zijn, als mijn moestuin wat meer vorm krijgt, dan vorig jaar en als er voor het huis zoiets als een bloementuin komt. Vorig jaar had ik in die punt een bijenmengsel gezaaid. Maar daar kwam nagenoeg niets van terecht. Toch is dat, wat ik nòg een keer wil proberen. Ik heb nu een zakje vers bloemenzaad/bijenmengsel. Wie weet was het zaad van vorig jaar wat ouder en ontkiemde het daardoor niet goed. Ik wil een tweede poging doen. Wordt het weer zo´n zielige wildernis met hier en daar een verdwaald bloemetje, dan wordt het zonder pardon gemaaid en leg ik er een grasmatje in. Dan ziet er er in elk geval verzorgd uit. Maar goed. Die punt tuin moet voor het zaaien 100% onkruidvrij zijn. Er daar heb ik een mooi beginnetje mee gemaakt.

Het was heerlijk om even met mijn handen in de aarde te wroeten.

Maar er moest ook nog brood gebakken worden. En daar heb ik toen die kwaliteitscontrole maar van gemaakt. De broden zijn net uit de ovens. En nu ga ik eens een beetje bijtijds naar bed. Au, au, wat ben ik stijf!