Eenvoudig Leven

Vandaag hing de vlag bij ons uit!
Leendert heeft z´n diploma en is nu officieel, gediplomeerd, timmerman!

Wat heeft hij een broertje dood aan school gehad! Hij is gewoon een echte praktijk-man. Maar ja, je hebt nu eenmaal een papiertje nodig. En dus ging hij steeds met frisse tegenzin één dag in de week de schoolbankjes in, vatte pen of potlood in zijn werkmansknuisten en heeft uiteindelijk die opleiding afgerond.

Ik was volgens mij minstens zo blij als hij en heb vanmorgen in alle vroegte de vlag uitgehangen. Wat hing hij lekker te wapperen tegen de strakblauwe lucht...

Vandaag zijn Wim en Geertje zeven jaar getrouwd. Zeven? Ja heus! Zeven jaar alweer! Ze wilden de verjaardag van hun trouwdag eens gezellig met z´n tweetjes vieren. Een nachtje in een hotelletje en dan een dagje boemelen. Of de kinderen dan bij ons mochten komen logeren? Ja, natuurlijk! Leuk!

En zo kwam het dat Willem en Marinus gisteren opgewonden en uitgelaten bij opa&oma kwamen binnenrollen. Ze hadden er al een week lang de nachtjes voor afgeteld :-).

Logeren bij opa&oma is natuurlijk een feest! Opa&oma mogen ongestraft en ongegeneerd kindjes verwennen, want daar zijn opa&oma voor. Toch?

Opa had al beloofd, dat oma pannenkoeken zou bakken. Dat was dan vast al het eerste feestje :-).

De kinderen gingen tegen half 9 pas naar bed. Heel laat voor hun doen. Maar ze sliepen vrijwel meteen en hebben ook de hele nacht doorgeslapen. Om kwart over 6 hoorde ik het eerste kinderstemmetje. Ach, oude tijden herleefden :-). Zó gezellig.

Toen ze rond achten echt niet meer op de slaapkamer te houden waren, mochten ze fijn in het grote bad. Lekker veel schuim erin en spetteren maar! Wat me opviel was, dat de grote jongens (die uitsliepen), de uitgelaten, drukke kinderstemmetjes gewoon accepteerden :-). Als er normaal gesproken iemand van de huisgenoten luiddruchtig is op de vroege zaterdagochtend, wil dat nog weleens een geïrriteerde brul van de één of ander tot gevolg hebben. Maar niets van dat al.

De kleinkinderen hebben de hele zaterdag met alle activiteiten meegedaan en alle ooms en tantes vonden het reuze gezellig!

Zo mochten de jongens ook mee koffie drinken bij ´oude oma´. Marinus had geen zin om op de foto de gaan. Die speelde liever met de autootjes.

Na het koffieuurtje moest er gewerkt worden! De aardappels die Willem tijdens de koffie al geschild had, moesten worden voorgebakken. Maar eerst werd er nog even een halve zak aardappels bij geschild, want we kregen steeds meer aanmeldingen voor het avondeten ;-). Er werd maar liefst 7 1/2 kilo aardappels geschild, in repen gesneden en voorgebakken.

Maria was uren lang hard aan het inpakken voor de webshop. Willem hielp haar een poos mee. En ik zette alles in de schappen. Daarna ben ik een half uur bezig geweest om de kamer en de keuken te stofzuigen. Want het zag er niet meer uit, na 200 kilo meel, zaden, pitten en noten inpakken!

De schappen liggen weer vol!

Maria verzorgde daarna de dieren. Het konijn kreeg een schoon hok en flink wat stro tegen de kou.

Vervolgens moest de badkamer worden gepoetst. Daar wilde Marinus wel graag een handje bij helpen!

Ik bakte intussen een lading eierkoeken bij wijze van feestelijke lunch. Ze verdwenen als sneeuw voor de zon!

Na de lunch bleef Willem jr. vooral aan Henk z´n zijde. Henk mag op zaterdag op de computer en dat vond Willem eveneens het leukst denkbare tijdverdrijf. En hoewel Marinus aanvankelijk ook aan het beeldscherm gekluisterd zat, was die het toch tamelijk snel zat. Hij vond het veel leuker, om lekker buiten te spelen. Eerst vermaakte hij zich met een emmertje stoepkrijt. Daarna kreeg hij ome Dirk zo gek, dat die wel even met hem naar het speeltuintje ging. Kostelijk, hoe die twee samen genoten :-)

Met een ontbijt van witte kadetjes, een lunch van pannenkoeken en een diner van patat, vond ik, dat er toch wat extra vitaminen toegediend moesten worden. Ik maakte daarom lekkere sapjes in de juicer. Braam-appelsap, witte druif-appel-citroensap en wortel-appelsap. En ook nog een grote kan witte druif-appel-mandarijn. Heerlijk!

Om kwart over 5 arriveerden Wim en Geertje. Ze hadden een heel gezellige dag gehad. De kinderen waren weer blij om papa en mama te zien! Wim en Geertje bleven eten. Trijnie en Gerwin waren ook van de partij. Gerwin had gisteren dikke pech. Zijn voet klapte dubbel. Nu zit hij in het gips :-(.

Het frieten-eten was een ouderwets gezellig familiemomentje. We waren met z´n vijftienen en ik genoot.

Nu is de rust weergekeerd. Wim, Geertje, de kleinkinderen, Trijnie en Gerwin zijn weer huiswaarts gekeerd. De grote lummels doen hun eigen ding. Ik schilde een grote pan stoofpeertjes voor morgen. De kruidkoek is ook al gebakken. We gaan langzamerhand in de ruststand.

Vanmorgen ging ik op de weegschaal staan voor mijn (nu) wekelijkse weegmoment. Zo direct na het weekend is dat natuurlijk niet het meest gunstige moment. Maar als je elke week hetzelfde moment neemt, maakt het verder niet zo uit. Als de grammetjes er maar langzaamaan vanaf gaan. Of die nu van de 65 kilo of van de 64 kilo afgaan, is om het even.

Ik werd in elk geval best vrolijk, want er is een halve kilo Teunie verdwenen. Gewoon door de knop om te zetten en weer terug te gaan naar normaal: normaal eten en af en toe, buiten de deur, als er iets te vieren valt, wat snoepen. Ik heb dus mijn eetpatroon weer op de rails en op den duur zal die 5 kilo teveel gewicht daarmee wel verdwijnen. Zoiets hoeft niet in een paar weken tijd. Het is er ook niet in een paar weken bij gekomen.

Om een klein voorbeeldje te geven van de verandering in mijn eetpatroon: vanmorgen had ik rond een uur of tien een leeg gevoel. Niet zo raar, als je bedenkt, dat ik al vòòr zeven uur had gegeten en daarna bijna continue aan het werk was geweest. Tot voor kort betekende dat gevoel: een kop koffie met een flinke koek (zoet en vet!) erbij. Nu nam ik een kom heerlijke, zelfgemaakte pompoensoep. Misschien maakt het in calorieën niet eens zo veel uit. Maar wel qua voeding. Zo´n kom soep is goede brandstof voor je motortje!

Er was nóg iets ontregeld: mijn financiële huishouding. Ook dat heeft direct te maken met de moeilijke eerste maanden van dit jaar, toen mijn ouders ziek waren. En ook dat heeft te maken met verkeerde gewoonten die er langzamerhand zijn ingeslopen. Met een bepaalde gemakzucht, omdat het, als je verdriet hebt, er allemaal bitter weinig toe doet. Maar nu moest het weer terug naar normaal. De knop om!

Maandenlang is er structureel teveel uitgegeven. Denk aan bijna elke dag parkeergeld (bij de ziekenhuizen). Elke dag werd er gereden. Maandenlang ritjes naar Rotterdam, naar Dordrecht en naar Ridderkerk. Dat kostte benzinegeld. Af en toe, als ik met eten niet thuis was, kocht ik iets in het ziekenhuiswinkeltje. Misschien twee of drie keer per week. Toch al snel een euro of drie per keer. Ook had ik geen tijd om voordelige ingrediënten voor de maaltijden bij elkaar te shoppen. En geen tijd om koekjes te bakken enzovoorts.

Naast die extra uitgaven, miste ik ook al snel de extraatjes, die mijn vader me altijd zo gul toeschoof. Hij was altijd aan het delen! Elke week kwam hij een tasje met een lekker stuk kaas van de markt brengen. En verder bracht hij geregeld vis, fruit, vlees. Hij wist het wel: hij kon alles bij me kwijt en we waren altijd overal blij mee ;-).

Toen mijn moeder overleed, moest er rouwkleding komen. Het meeste hadden we wel voorhanden, maar toch. Willem moest een zwart kostuum, de jongens (die de kist zouden dragen) zwarte schoenen. Hier en daar miste nog een zwarte broek of ander stemmig kledingstuk. Op dat moment was het totaal onbelangrijk, dat er overal een prijskaartje aan hing...

Maandenlang werden er ook geen Maandboodschappen meer gedaan. Daarvoor ontbrak me de rust om de lijst op de stellen en ook wist ik niet, waar ik de tijd en gelegenheid vandaan moest halen, om alles netjes in de kasten te zetten, als de boodschappen bezorgd werden. Dus vloog ik op zaterdag aan het eind van de middag, of aan het begin van de avond, nog even met twee grote boodschappentassen door de Lidl en griste alles mee, waarvan ik dacht (of wist) dat het op, of bijna op was.

Ook liet ik weleens post te lang liggen. Ik had er gewoon geen erg in, hoe snel de weken omvlogen. En als je dan betalingsherinneringen krijgt, die niet opent, en later ´ineens´ met een aanmaning met aanmaningskosten in je handen zit, dat MOET je toch snel die fakturen betalen, om niet nog verder in de problemen te komen. Zonde van de extra kosten! Soms kost zoiets een euro of 15, maar een enkel keer ook méér!

Nu, een half jaar later, zit ik wat huishoudbudget betreft gelukkig ook weer op de rails. Alles gaat weer zijn geordende gangetje. Alleen de extraatjes van mijn lieve paatje zijn er niet meer. En ook zoiets banaals moet domweg een plekje krijgen. De extra gedane uitgaven compenseer ik langzaam maar zeker weer, door in de bespaarstand te gaan. De boel weer netjes aanpunten. En dat gaat om talloze kleinigheden, die bij elkaar het verschil maken tussen financieel de boel drijvend houden, of zinken.

Zo heb ik aan den lijve kunnen ervaren, hoe mensen door ziekte, gebrek aan energie of door andere oorzaken ongemerkt heel snel in de schulden kunnen zakken. Daar is niet veel voor nodig. Alleen maar een (wat langere) periode, dat de hele financiële rompslomp je niets kan schelen, omdat er ingrijpende zaken zijn, die je aandacht vragen.

We consuminderen nu weer als vanouds. Zo hadden we vandaag restjesdag: een maaltijd waar voor iedereen wel iets lekkers uit te kiezen was en waarvoor ik niets hoefde te kopen. Er was een restje macaroni, een restje zuurkoolstamppot, een restje chili con carne, een restje stoofpeertjes. Ik kookte een paar verse aardappels. Had nog vier hamburgers liggen uit een verpakking, waar er acht in hadden gezeten. Die bakte ik, samen met een restje gehakt, waar ik nóg eens drie hamburgers van vormde. Zelfs de kaas over de macaroni was een restje. Zo´n uitgedroogd stukje kaas, waar je geen plakje meer van kunt schaven. Die doe ik altijd in mijn Tupperware raspaardje. Even draaien en je hebt een bakje geraspte kaas. Het enige nadeel van een restjesmaaltijd is, dat je een enorme berg vaat hebt van vieze pannetjes en schaaltjes. Daar tegenover staat mijn overzichtelijk lege koelkast, die ik morgen eens fijn ga soppen.

Ik sta in de bespaarstand. En dat voelt prima. Wel moet ik af en toe consessies doen. Als ik moet kiezen tussen goedkoop of iets minder gezond, dan kies ik (nu) voor goedkoop. Als ik moet kiezen voor goedkoop of iets lekkerder, dan kies ik (nu) voor goedkoop. Enzovoorts.

Gisterenavond deed ik zo consessies bij het koken van macaroni. Normaal gesproken koop ik volkoren macaroni, vanwege meer vezels, meer voedingswaarde enzovoorts. Nu kocht ik de allergoedkoopste macaroni bij Albert Heijn. En dat was witte. Dat scheelde me echt teveel in prijs in vergelijking met de volkoren versie. Ik betaalde 39 cent per 500 gram voor de Basic versie. Normaal gesproken gaat er lekker veel groenten in en voor de vleeseters (runder) gehakt. Het gehakt is het duurste ingrediënt. Weglaten? Dan maak ik geen vrienden ;-). Vooral Willem is een echte vleeseter. Ik had nog een restje gehakt in de koelkast en besloot daar een blik boterhamworst bij te doen. Ik kocht een groot blik met 440 gram worst voor 1,19. En ja, daar zaten e-nummers in, die je níet in gehakt aantreft. En die ik liever ook niet voorschotel. Een consessie toch maar weer...De macaroni viel uiteindelijk erg lekker uit en de pan ging tot de bodem toe leeg.

De laatste tijd kom ik vaak bij Albert Heijn. Dat komt, omdat het postkantoor er tegenover zit. En daar kom ik elke dag om de pakketjes van m´n webshop te brengen. Het is dan een kleine moeite om even naar binnen te wippen voor een verloren boodschapje. Ik check dan meteen of ik 50% kortingsstickers tegenkom op artikelen die ik nodig heb. Gisteren ging ik om vleeswaren. Leendert en Hans nemen regelmatig vleeswaren mee naar hun werk voor op de boterham en die waren helemaal op. Tot mijn vreugde kwam ik afgeprijsde vleeswaren tegen. Ze waren aan de datum. Maar dat wil niet zeggen, dat ze dan niet meer te eten zijn natuurlijk! Ik blijf wel altijd goed opletten. Als zo´n sticker op één of andere dure, ambachtelijke, speciaal gesneden of weet-ik-veel wat voor exotische vleeswaren zit, dan ben ik, óók met 50% korting nog duur uit in vergelijking met de gewone basis-vleeswaren.

Verderop in de winkel viel mijn oog op twee potten Basic fritessaus met de beroemde sticker. Met de houdbaarheid was niets mis. Waarschijnlijk krijgt de fritessaus een ander etiketje ofzo. Normale prijs 0,60 en nu voor slechts 0,30. Jammer dat er niet méér stonden :-).

Vandaag kwam ik zomaar één fles afgeprijsde Basic currysaus tegen. Houdbaar tot ergens in 2018. Maar ik zag op het schap staan, dat er binnenkort nieuwe flessen komen. Er zit nu 1030 gram in voor 1,15. In de nieuwe flessen komt 990 gram. Ik ben benieuwd tegen welke prijs...Ik heb het vaker gezien: de prijs blijft hetzelfde, maar de inhoud van de verpakking wordt stiekem kleiner. Zo word je gewoon bedot dus. Maar goed. Ik heb die ene fles nu voor half geld. En dat is leuk. Evenals de twee flessen inmaakazijn, die ik met sticker kocht. Die komen wel weer van pas als ik iets op zoetzuur inmaak. Ook nam ik mosterd mee voor de halve prijs. Het was een dure mosterd, die nu, afgeprijsd, ietsiepietsie boven de Basic mosterd uitkwam. Ik was heel benieuwd hoe deze dure mosterd zou smaken. Nou, die bleek verrukkelijk!! Ik ga morgen kijken, of er nog wat afgeprijsde potten staan. Die neem ik dan fijn mee. De mosterd is nog heel lang houdbaar. Ik denk, dat het een merk is, wat eruit gaat.

Vandaag deed ik opnieuw consessies bij het eten koken. Deze keer consessie aan de smaak. Ik maakte gestoofde vis met (verse) worteltjes en doperwten en gekookte aardappels. En ja, die vis? Dat was de goedkoopste: diepvries koolvisfilet. Voor vier stuks betaalde ik 1,83. We waren vanavond met z´n twaalven. Dus kocht ik drie pakken. Voor ieder een stukje vis van 100 gram. ¨Wanneer eten we weer eens van die lekkere platte vissen, die opa altijd bracht,¨ vroeg Henk. Tja...mijn vader bracht geregeld verse tongetjes. En ook weleens (voor een feestdag) verse zalmmoten. Die tijd is voorbij, Henk....Verse vis is gewoon veel te duur voor ons grote gezin. Maar de koolvis was verder prima, hoor. De pan ging ook vandaag weer schoon leeg.

Ik kijk ook altijd even voor afgeprijsde vla, of andere toetjes. Met 50% korting is het soms voordeliger dan zelf maken. Maar als ik geen afgeprijsde pap tegenkom, maak ik het natuurlijk gewoon zelf. Gisteren maakte ik hopjesvla. Heel simpel:

Nodig:

1 liter melk

80 gram maizena

60 gram suiker (of meer, als je van zoet houdt)

2 tl oploskoffie

Breng de melk aan de kook, maar houd één kopje apart. Roer de maizena en de suiker met de apart gehouden melk tot een papje. Voeg het papje toe aan de kokende melk en roer goed door. Zet het gas uit en roer als laatste de oploskoffie erdoor. Laat afkoelen met een deksel op de pan, of leg een stukje huishoudplastic over de pap tegen velvorming. De hopjesvla is veel lichter dan die uit de winkel. Maar er zitten dan ook geen kleurstoffen in. De smaak is heerlijk.

De oploskoffie was deze keer met dank aan Defensie. Koos was vorige week op bivak. Hij krijgt dan op sommige dagen een overlevingspakket uitgereikt. Daar zit van alles in en wat hij over houdt, levert hij bij mij in. En dat komt dan gewoon weer van pas :-).

Voor doorgewinterde consuminderaars zal het zelf maken van wasmiddel geen geheimen hebben. Al zolang ik consuminder (en dat is toch al minstens 25 jaar) circuleert het overbekende ´recept´ van wasmiddel, gemaakt met Marseillezeep. Weliswaar wil er hier en daar nog wel een paar gram verschil zitten in het één of ander, maar de ´recepten´ ontlopen elkaar nauwelijks.

Voor wie hier niet mee bekend is, volgt hier het recept:

Rasp 80 gram Marseillezeep en neem 100 gram soda. Doe dit in een emmertje en giet er 5 liter heet water bij. Los de zeep en de soda door krachtig roeren op. Laat het mengsel een nachtje staan. Het mengsel is dan lobbig. Houd je van een geurtje? Roer en dan wat druppels etherische olie door.

Gebruik 1 wasbol vol van dit wasmiddel (= 175 ml) op een volle trommel wasgoed. Dit middel is niet geschikt voor de wolwas. Daarvoor moet je de soda eruit laten. Ook voor donker wasgoed gebruik ik liever het wasmiddel zonder soda, om de kleuren niet aan te tasten.

Juist ook vanwege deze toepassing heb ik al vanaf het moment dat ik begon met de Eenvoudiglevenshop Marseillezeep in het assortiment. En zoals je ziet: een kind kan de was doen ;-). Zelf wasmiddel maken is reuze gemakkelijk. Het raspen van de zeep is nog het meeste werk. En om die laatste hindernis uit de weg te ruimen, heb ik nu ook geraspte Marseillezeep in de shop.

Vanmorgen ben ik met die geraspte zeep aan de slag gegaan. Nu is zelf wasmiddel maken écht een lachertje. Het is in 5 minuten gebeurd :-).

Ik ben voor de grap ook eens aan het rekenen gegaan, hoeveel het wasmiddel kost en hoeveel het per wasbeurt kost. Reken maar mee:

80 gram geraspte zeep: 72 cent
100 gram soda: 7 cent.
Totaal 79 cent per 5 liter = 20 cent per liter.
Daar komen nog een paar centen bij voor als je de etherische olie toevoegt. Maar meer dan 25 cent zal het nooit worden.

Nodig voor 1 trommel wasgoed: 175 ml. Je haalt dus ongeveer 6 wasbeurten uit een liter wasmiddel. Per wasbeurt komt dat op iets meer dan 3 cent en als je een geurtje toevoegt 4 cent.

Ik heb vandaag alvast weer 4 trommels wasgoed gedraaid met m´n homemade wasmiddel :-).

Ik bewaar mijn wasmiddel in een emmer met deksel, waar ik standaard een grote soep-opscheplepel in heb staan. Daarmee schep ik het wasmiddel in mijn wasbol, die ik bovenop het wasgoed leg. Je kunt ook een lege wasmiddelflacon gebruiken, maar het homemade wasmiddel is raar glibberig en giet niet zo makkelijk. Daarom schep ik liever. Ik heb ook weleens gehoord van iemand die had twee van die prachtige limonadetaps à 5 liter op een plank staan. Je weet wel, met zo´n kraantje onderaan. Eén tap mét soda, één tap zónder soda. Dat lijkt me erg chique staan!

*Vlekken behandel ik vòòr met ossengalzeep.
*Voor wie liever wasmiddel maakt van zeep zonder palmolie, die kan hetzelfde recept gebruiken met Aleppozeep.
(beide ook in de shop verkrijgbaar)

Met Marseillezeep kun je ook heel eenvoudig allesreiniger maken. Daarover schrijf ik binnenkort.

Behalve wasmiddel maken en wassen in de machine doen en wassen ophangen en wassen afhalen en wassen strijken, had ik vandaag nog meer te doen.

Eerst heb ik tijd vrij gemaakt voor iets leuks: ik ben samen met Maaike naar de Kringloop in Dordrecht geweest. Wat was dát lang geleden! Ik had echter aardig wat spullen staan om in te leveren en Maaike hoefde pas vanmiddag om 15.00 aan het werk. Een mooi excuus om er even samen tussenuit de gaan. We hebben ouderwets lopen snuffelen. Heel weinig gekocht (slechts 4 items!) en gezellig een bakkie koffie gedronken in de koffiecorner. En nee, deze keer géén appeltaart erbij :-).

Vanmiddag ben ik anderhalf uur aan het shoppen geweest voor mijn vriendin Ellen in Zwitserland. Ze bestelde bij mij haar jaarlijkse sint/heimwee pakket. Dus mocht ik fijn inslaan. Pepernoten en kruidnoten enzo :-).

Tussendoor maakte ik bestellingen klaar voor de shop en redderde m´n huishouding. En na afloop van het shoppen kookte ik een ouderwets prakkie: kruimige aardappels, spercieboontjes, appelmoes en gehaktballen. En iedereen smulde. Gezellig is dat!

En dan is het ineens vrijdagavond. Kaarsjes aan. Speculaasjes bij de koffie. Bakje chips voor de kids. Hè, heerlijk!!

Vanmorgen was het wekelijks weegmoment. Ik kon mijn ogen bijna niet geloven. De teller staat op 63,1 kilo.

Dat wil zeggen, dat er de afgelopen week 1,4 kilo af gegaan is. En om nu te zeggen, dat ik een crashdieet volg? Nee dus! Ik ben alleen streng voor mezelf als het gaat om snoepen. Dus: geen koek (behalve twee speculaasjes op vrijdagavond) en geen chips (nou vooruit, een grammetje of 15 op zaterdagavond). Ook géén chocolaatje bij de thee. Alleen buiten de deur doe ik voor de gezelligheid ´gewoon mee´. Maar vorige week was het wat dat betreft behoorlijk kaal. Geen verjaardagen, bruiloften of andere feestelijke gelegenheden. Dat kwam m´n gewicht kennelijk ten goede :-).

De heerlijke zaterdagse frieten, die Willem bakte, heb ik in elk geval NIET aan me voorbij laten gaan. Verre van dat, zou ik willen zeggen. Het is de enige maaltijd van vorige week waarbij ik méér at, dan nodig was. Mmmm, wat waren ze weer lekker!!

Vorige week vroeg iemand me, of ik eens wilde bloggen over die zelfgemaakte frieten. Maar daar heb ik al eens over geblogd. Alleen is dat heeeeeeel lang geleden, namelijk op 28 oktober 2008. Leuk om te zien, dat we 8 jaar geleden ook al zelf zo onze frieten bakten :-). Alleen hebben we inmiddels een andere frietpan. Een semi-professionele met twee bakken, waarin elk 6 liter olie gaat.

En we redden het de laatste tijd ook niet altijd meer met 5 kilo aardappelen. Vooral niet als er een paar gasten meeëten. Willem zit steeds vaker 7 1/2 kilo te schillen. Zaterdagochtend grepen we dan ook mis. Er stond nog maar een halve zak. Dus reden we snel naar onze aardappelleverancier: van Os in Papendrecht.

We namen 30 kilo patatbonken, 30 kilo gewone aardappels (Frieslanders in dit geval) en namen ook meteen 22 kilo appels en twee kistjes stoofpeertjes mee. Vijftig euro armer, maar een flinke voorraad rijker, reden we weer naar huis.

Later die dag deed ik nóg een volume-aankoop: 25 kilo droogvoer voor het konijn en de cavia. En meteen maar twee grote balen stro en een flinke baal houtsnippers. De beestjes kunnen er weer even tegen en de winter mag komen.

De berg wasgoed was ook weer volumineus. Wanneer niet? Voor de grap maakte ik een foto van Dirk z´n stapel schoon goed en appte hem even door. Dirk wil binnenkort op zichzelf gaan wonen. Maar dan kost dit hem dus vast een halve zaterdag ;-).

Tja...in een groot gezin gaat alles sowieso vaak in grote volumes. En op zaterdag lijkt dat allemaal een tikje erger. Dan wordt er ook brood in bulk gebakken, want: meteen voor de zondag.

Zes brooddegen staan te rijzen op de piano.
Waarom ook niet?

En Maria was weer druk met haar zaterdagbaantje: inpakken voor de webshop. Dat zijn ook aardige volumes!

Tarwemeel en tarwebloem is er eigenlijk elke zaterdag wel in te pakken. Maar daarnaast is het vaak thematisch. De ene keer een zaterdag waarop Maria heel veel kruiden inpakt. De andere keer zijn de zaden en pitten aan de beurt. Afgelopen zaterdag was het vooral Keltisch zeezout. Geen flauwekul :-).

Zo vliegt de zaterdag altijd voorbij. Het enige rustmoment is het zaterdagochtend-bakkie-koffie bij Willem z´n moeder. Voor de rest zijn we lekker bezig en vraag ik me af, hoe we het ´vroeger´ voor elkaar kregen om op zaterdagmiddag ´vrij´ te zijn en leuke dingen te doen. Tegenwoordig is het meer: leuk werk doen. Tja...

Eigenlijk wilde ik boven dit bericht schrijven: ik voel me 86. Maar daarmee zou ik misschien een echte 86-jarige beledigen ;-). Ik bedoel maar...

Ik heb deze blog nu ruim 8 jaar. Destijds was een blog best hip. Maar intussen natuurlijk allang niet meer. Er kwamen allerlei andere platvormen om dingen op te delen. Maar ik hield het bij bloggen en had daar meer dan genoeg aan.

De laatste tijd merk ik echter, dat ik, als vanzelf, best vaak over de eenvoudiglevenshop schrijf. Op zich is dat heel logisch, want de shop is een onderdeel van mijn dagelijkse leven geworden. Ik heb er werk aan, ben er enthousiast over, ik wil er dus over ~~praten~~ schrijven. Het veroorzaakt een beetje kortsluiting in mijn hoofd. Ik wil namelijk géén sluikreclame op mijn blog. Niet van een ander en niet van mezelf. Dussss....

bedacht ik, dat ik voor de meer zakelijke berichtjes liever wilde uitwijken naar facebook. Dat is niet zo moeilijk toch, zou je zeggen? Nou, voor deze trul is het dat dus wél, want ik heb me nooit met facebook bezig gehouden. Ik had geen account en keek/las niet bij anderen.

Hans en Maaike zouden wel even een pagina voor me maken. Prima. Die pagina bestond nu een paar weken, maar was op mijn verzoek onzichtbaar, want ik moest eerst ´leren facebooken´. Ik vroeg aan Dirk, of hij me facebookles wilde geven. En jawel, gisterenavond had ik m´n eerste les(je). Al snel begon het me een beetje te duizelen. Maar goed. De pagina werd zichtbaar gemaakt en ik postte m´n eerste berichtje.

Vanavond kreeg ik van Maaike facebookles 2. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Bloggen vond ik direct leuk. En volgens mij snapte ik dat direct. Maar facebook? Vrienden en likes en vriendschapsverzoeken en weet ik veel. Maar afijn. Het kindje is geboren en ligt nu in de couveuse zullen we maar zeggen.

En ik...ik voel hoofdpijn opkomen.
En ik...ik voel me stokoud.

Vanaf heden probeer ik dus op deze blog vooral privé-dingen te blijven uitwisselen. Op de Eenvoudig Leven Shop Facebookpagina vind je nieuws uit en over de shop. Ik kondig er nieuwe producten aan, zal er recepten posten, deel er weetjes en ditje en datjes. En natuurlijk zal ik er leuke acties op doen. Step by step. Eerst maar met babysteps :-).

Het zag er allemaal gezellig en rustgevend uit, daar in die wachtkamer van de kaakchirurg. Maar toch had ik kriebels in mijn buik en mijn handen waren steenkoud.

Al sinds juni tob ik met ontstekingen in mijn mond. Intussen heb ik twee wortelkanaalbehandelingen gehad en één halve. Die halve moest er één worden, maar de wortel was helemaal weggetrokken en kon, volgens de tandarts, onmogelijk de oorzaak zijn van de ontsteking, waar ik last van had. Het prachtig geboorde kanaaltje werd onverrichter zake weer netjes gedicht.

De tandarts heeft alles geprobeerd om de ontstekingen onder de duim te krijgen. En toen ik twee weken geleden toch wéér bij hem op de stoep stond, heeft hij me doorverwezen naar de kaakchirurg.

Vanmorgen om kwart over 8 had ik de afspraak. Het was nog even zoeken, voordat ik het gevonden had. Maar daar zat ik dan. Na het invullen van wat papieren (het zou eens niet zo zijn!), werd ik door de assistente geroepen om een overzichtsfoto te laten maken. De detail-foto's van de tandarts waren niet voldoende (weer: het zou eens niet zo zijn!).

Minstens een kwartier wachten verder (hoe krijg je het voor elkaar om al bij patiënt nummer 2 zo'n uitloop te hebben?) kon ik naar binnen.

De kaakchirurg had het al snel bekeken en liet me meekijken naar de foto op het scherm. Boven/achter mijn voortanden zit een flinke ontsteking. Zo groot als een kers, volgens de dokter. Die ontsteking is afkomstig van een (heel) oude blessure ten gevolge van een klap of een val.

Ik mocht in de stoel plaatsnemen en de dokter ging de plek des onheils bekijken. Ik vertelde hem, dat ik al weken niet durf te bijten, omdat één voortand heel los zit. De tandarts had gehoopt, dat die tand vanzelf weer vast ging zitten. Maar dat is niet zo. Hij zit niet alleen los, hij is ook verplaatst. Ik heb nu een gleufje tussen mijn voortanden, wat er nooit heeft gezeten. Ook zit die losse tand wat lager en lopen de onderkanten van mijn twee voortanden dus niet meer gelijk.

De dokter had ook dit al snel bekeken: die tand is vanbinnen afgebroken, was zijn conclusie. Ik kreeg een spiegel in mijn handen gedrukt om méé te kijken. En ja, als de dokter met die losse tand wiebelde, zag je maar een klein deel van het tandvlees wit worden. Terwijl de wortel veel langer is. De dokter wist het voor 99% zeker: het is een breuk.

Dit maakt het er allemaal niet leuker op. Zijn advies: maak een afspraak bij je tandarts voor het maken van een plaatje met één tand. Zodra het plaatje gereed is, maak je een afspraak bij de kliniek. Van twee wortelpunten van de boventanden in de omgeving van de ontsteking zal de dokter dan een stukje af halen. Tijdens die behandeling kijkt hij meteen of de tand echt afgebroken is. In dat geval wordt hij verwijderd en krijg ik het plaatje ervoor in de plaats. Al vòòr de behandeling moet ik beginnen met antibiotica. En een receptje voor Ibuprofen 600 heb ik ook maar alvast meegekregen.

~~Zie je wel: stokoud...~~

Toen ik vanuit Zwijndrecht terug reed naar huis, wilde ik maar één ding. (Behalve dan mijn moeder bellen, wat helaas niet meer kan). Een grote beker warme chocolademelk met slagroom én een dikke, vette koek. Nog steeds hunkering naar troostvoer dus! Maar ik heb het niet gedaan :-).

Wat was ik veel uithuizig, de laatste 24 uur!!

Het begon gisterenavond. Het was de maandelijkse spin-avond. Vorige maand kon ik niet en dus verheugde ik me er extra op. Het was ook nog eens de laatste avond, dat we als spingroep bijeen kwamen in het parochiehuis van de St. Antoniuskerk in Dordrecht. Vanaf januari zijn de bijeenkomsten in Zwijndrecht. Dat zal wel even wennen zijn. Ook al omdat het een andere avond wordt. Maar de leden blijven hetzelfde en ook daar zullen de spinnewielen elke maand weer gezellig snorren. Spinnen is toch zo´n heerlijk ontspannende bezigheid!

Ook vanmorgen was ik uithuizig. Eerst ben ik samen met mijn zus Maaike bij een negentig-jarige vrouw uit onze gemeente op bezoek geweest. Vroeger, als kind, kwamen wij heel regelmatig bij deze mevrouw over de vloer. We hebben allebei nog veel herinneringen daaraan. En ook deze mevrouw wist zich nog veel dingen haarscherp te herinneren. Want hoewel ze pas (voor het eerst van haar leven!) heel ziek geweest is, is ze nog bijzonder helder. Het was erg fijn, dit bezoek. Mede omdat deze mevrouw onze ouders heel goed gekend heeft en, net als wij, nog steeds niet kan bevatten, dat ze er niet meer zijn.

Mijn tweede bezoekje deze morgen was niet aan een oud, maar aan een heel jong mensje. Ik ging op kraambezoek bij mijn nicht, die haar vijfde kindje kreeg. Wat heerlijk toch altijd, om zo´n mooi, klein, gaaf prulletje te bewonderen.

Vanmiddag had ik dan om half 2 maar weer eens een afspraak bij de tandarts. Er moest gehapt worden voor dat plaatje voor die ene tand. Het vervelende is, dat ook de tandarts niet met 100% zekerheid durfde te zeggen, dat die loszittende voortand nu echt afgebroken is. Maar hij kon zich wel vinden in het plan van de kaakchirurg. Het is in elk geval duidelijk, dat er iets gedaan moet worden.

Ik moest ´happen´ en de tandarts paste eerst een metalen geval in mijn mond. Ik had al direct iets van: zoooo, moet dat hele geval in mijn mond? Het paste dan ook maar net. De tandarts zei, dat ik een kleine mond heb. ¨Nou,¨ grapte ik, ¨dat zal ik dan eens zeggen tegen al die mensen, die vinden dat ik een grote mond heb¨ :-).

Afijn. Er werd blauwe rommel in de metalen mallen gesmeerd en het feest kon beginnen. Er werden twee prachtige afdrukken gemaakt. Eén van het bovengebit en één van het ondergebit. Daarna moest ik nog even op een wasplaatje bijten en dat was het dan weer.

Nu moet ik afwachten tot het plaatje klaar is en dan mag ik weer naar de kaakchirurg terug. Zucht.

Intussen was het tegen tweeën en had ik nog even de tijd om wat klusjes in huis te doen, voordat schoonmama op de koffie kwam. Ook legde ik vast de bestellingen van de shop klaar, zodat ik alles alleen nog maar in dozen hoefde te doen.

Na de koffie was dat dan meteen het laatste uithuizigheidje: het dagelijkse ritje naar het postkantoor. Daar was het best even wortel schieten, voordat ik aan de beurt was. Niet zo vreemd, want ik las dat de bezorgdiensten weer records aan aantallen pakketjes bezorgen, zo tegen 5 december.

Ik hou wel van die bedrijvigheid. Het doet me denken aan vroeger, thuis. Mijn vader was poelier en de maand december was natuurlijk de topmaand. Toen ik op de middelbare school zat (en volop meehielp in het bedrijf) kreeg ik meestal 1 of 2 dagen vòòr de kerstvakantie vrij van school. Destijds was daar een regeling voor, als je ouders een familiebedrijf hadden met een piekdrukte. In de dagen vlak voor kerst werkten we bijna dag en nacht. Er moesten dan ook veel kerstpakketten klaargemaakt worden. Mijn moeder hielp ook mee. Zij hield altijd nauwlettend de papierwinkel (het bestellingenboek!) in de gaten. Mijn vader draafde totdat hij tolde op zijn benen. Ik kan me nog van een keer herinneren dat we ´s nachts tot twaalf uur hadden doorgewerkt en mijn moeder midden in de nacht voor ons een biefstuk bakte. We aten wat, sliepen wat, en om 5 uur gingen we weer terug aan de slag. Mooie tijd was dat! Die bedrijvigheid vind ik nog altijd prachtig...

Vandaag is Maria jarig. Onze jongste dochter, alweer 15 jaar! Ach, waar blijft de tijd...
Maria werd aan de ontbijttafel al fijn verwend met kadootjes.

Klasgenoten hadden haar fiets versierd :-). Er was post. Iets lekkers bij de koffie. Een traktatie op school. Nóg meer kadootjes. Kortom: een gezellige verjaardag. Ondanks dat ze vanmiddag hard moest werken om haar eierenwijk te lopen en vanavond druk was met een boekverslag, wat af moest.
We hopen haar verjaardag vrijdagavond met de familie te vieren. En later komt er vast nog een gezellig meidenfeestje natuurlijk :-).

Verwend is ze al!

Vanavond zaten we nog even te zwijmelen bij oude foto´s. Kijk, hier werd Maria 8...

Daar word ik me toch een portie weemoedig van ...

Vandaag zijn Willem en ik 30 jaar getrouwd. Een dag om toch even bij stil te staan.

Toen wij gisterenavond naar bed gingen, lag er een briefje op ons bed:

Morgen

roomservice

om 6.45 uur

Ha leuk :-)). We kwamen meteen in de stemming.

Het was erg raar om vanmorgen niet vroeg op te staan. Het was sowieso al een ´rommelige´ nacht, omdat Leendert om kwart over 3 van huis ging voor een korte vakantie naar Lanzarote. En vanaf een uur of vijf lag ik een beetje te hanewaken en met één oor te luisteren of Hans wel op tijd zou opstaan. En later hoorde ik allerlei geluiden van beneden. Echt heel raar :-).

Stipt om kwart voor 7 stapten Maaike en Maria onze slaapkamer binnen met twee grote dienbladen vol lekkers.

Kaarsje aan. Romantisch hoor.

En daar zaten Willem en ik lekker luxe in alle rust samen te ontbijten. Zo hadden we meteen de tijd om herinneringen op te halen. En natuurlijk hadden we het ook over m´n lieve paatje met maatje, die er niet meer zijn. Wat is dat toch een schrijnend verdriet, steeds.

Maar we keken ook terug op allerlei fijne, mooie momenten. Op die allereerste tijd samen, in ons bovenhuis naast de bakker (dat rook ´s morgens zo lekker).

Wat hebben we veel meegemaakt. Veel lief, maar ook heel veel leed gedeeld. Zes keer hebben we een in liefde verwacht kindje verloren. Willem is een keer ernstig verbrand. Zelf liet ik bij de geboorte van ons laatste kindje bijna het leven. We hebben verschillende keren kinderen in het ziekenhuis gehad. De zorgen zijn ons zeker niet bespaard. Maar daarnaast was er ook veel vreugde, waren er elke dag ontelbare zegeningen, was er de liefde die bleef.

Na het ontbijt moesten we aan de arbeid. Willem naar zijn werk en ik had werk aan de webshop. Toch bleef de dag speciaal. Er kwamen felicitaties via e-mail, whatsapp, de post. Er werd een prachtige mand met appels bezorgd. En Willem kreeg vanmiddag vrij en kocht prachtige bloemen voor me. Ook van mijn broer, zussen, schoonzus en zwagers kwam er een mooi boeket. Trijnie en Gerwin lieten twee mooie corsages bezorgen. Die speldden we bij elkaar op en voelden ons echt bruid en bruidegom :-).

Vanavond zat de kamer vol. Niet zozeer vanwege onze parelmoeren bruiloft, maar wel vanwege Maria´s verjaardag. Het was een gezellig, knus avondje.

Nu morgen nog een drukke en feestelijke dag. Het is de laatste actiedag in de webshop. Daarnaast zijn Willem en ik uitgenodigd voor koffie en aansluitend een buffet bij mijn oom en tante, die 50 jaar getrouwd zijn. En daarna willen we nog naar Wim&Geertje, die deze week óók al allebei jarig zijn. Wat een feestelijkheden op een kluitje!

Willem en ik genieten vandaag en morgen van het kado wat we van de kinderen kregen voor ons 30-jarig huwelijk: een overnachting in een hotel in Brugge! En nog zakgeld mee ook! We hebben ons er al twee weken op lopen verheugen. En vandaag was het dan zover.

Even over tienen reden we, volgens planning, van huis vandaan. We hadden nog even wat ´boodschapjes´ te doen. Eerst naar het postkantoor. Want ja, pakjes van de webshop moeten zo snel mogelijk naar de klanten. Daarna reden we naar Rotterdam. We gaven even iets af bij de school van Jan en daarna stond een bezoekje aan de Foka op de rol. Het fototoestel waarmee Willem de foto´s voor de webshop neemt, was behoorlijk vervuild. We wilden het daarom graag laten reinigen. Het was totaal niet druk bij de Foka en daarom stelde de meneer achter de balie voor, om het klusje maar meteen te klaren. Wij konden intussen een kop koffie pakken uit de automaat en wachten. Dat was geen straf. Behalve van de koffie genoten we van het rond drentelen tussen al het leuks, interessants enzovoorts in de winkel. We kregen onze camera gereinigd en wel terug. Kochten nog een extra lens-bescherm-dinges en hopen zo nog een poosje van ons oude beestje te kunnen genieten.

Maar nu was het toch echt gedaan met de klusjes. Op naar Brugge! Wel graag op de toeristenmanier: ´binnendoor´ en niet linea recta via de kortste weg. Rond lunchtijd stopten we in Zierikzee. We hadden zin in iets warm en stapten een eetcafeetje binnen. Willem ging aan de saté, ik hield het op soep. Mmm.

Intussen was het al half twee en tijd om voort te maken. We hadden nog een aardige rit voor de boeg. Hoewel het grijs en miezerig was, genoot ik toch wel van de rit door de Zeeuwse polders. We namen de tunnel en even later reden we België binnen. Daar werd het eentonige rijden onderbroken door kilometers slalommen vanwege de aanleg van een nieuwe rijksweg. Willem z´n mobiel raakte het gps-signaal kwijt, dus reden we op de borden.

Na wat zoeken, vonden we het hotel. Nu nog de parkeergarage zien te vinden. Dat viel niet mee. Na twee keer mis rijden, parkeerde Willem voor de deur van het hotel en ging bij de receptie navraag doen. En zo kwamen we uiteindelijk op de plaats van bestemming.

We (en vooral Willem, die reed) waren best moe van de rit en namen meteen een heerlijk powernapje. Maar ik wilde het niet al te lang laten duren, want ik had mijn zinnen gezet op slenteren over de kerstmarkt. Tegen zessen stapten we de stad in.

Wat zag alles er betoverend uit met al die lichtjes en versieringen! Het was maar een minuut of 8 lopen naar de kerstmarkt en oh en ah, wat een heerlijk sfeertje! We slenterden langs de stalletjes, keken even bij de schaatspiste en genoten van wat lekkers en wat warms. Willem koos een broodje hamburger. Ik hield het op een Luikse wafel met slagroom. Later dronken we nog iets warms en stapten af van het idee om ergens te gaan zitten eten. Dat zou meteen de halve avond in beslag nemen. We hadden meer zin in de rust van onze hotelkamer.

Wat is dit heerlijk, zo fijn samen wat kijken en lezen en kletsen. Willem is nu zelfs al onder zeil. Dat gebeurt thuis nooit. Dan is het altijd nachtwerk! Ik ga zo meteen fijn in m´n biebboek lezen. En me alvast verheugen op morgen. Lekker rustig aan doen. Uitgebreid ontbijten en daarna is het plan om hier nog wel een aantal uurtjes rond te boemelen in dit prachtige stadje!

bij de liften

de entree van het hotel

Het uitstapje naar Brugge bleek echt het leukste kado wat we maar konden krijgen! Wat hebben we er geweldig van genoten!

Zoals we hadden bedacht, hebben we de tweede dag lekker rustig-aan opgestart. Zelf was ik al best vroeg wakker. Dat is nu eenmaal mijn ritme. Ik krijg een zere rug van uitslapen ;-). Maar Willem slaapt toch wel door, als ik zachtjes wat rommel. Dus knipte ik mijn bedlampje aan en heb m´n facebookpagina maar eens zitten bijwerken. Daarna pakte ik nog een poosje m´n boek. Maar om een uur of half 9 vond ik het heus welletjes en maakte Willem wakker door de gordijnen open te schuiven.

¨Hé, weet je wel, hoe laat het al is?¨ ¨Nee...¨ ¨Half negen!¨
Tijd om zachtjesaan op te staan. Ik had natuurlijk ook al trek in mijn ontbijt :-).

We liepen naar het restaurant op de begane grond, waar het ontbijt geserveerd werd. We zaten in een wat ouder hotel, ingericht in Engelse stijl. Het had wel wat:

En overal gezellige hoekjes met kerst-/winterdecoraties:

In het restaurant was het gezellig druk. Heel veel toeristen. En, wat ook opviel: heel veel Engelsen. We liepen naar het buffet en vulden onze bordjes met allerlei luxe heerlijkheden. Lekker met een glas vers sap erbij. Genieten! Willem dacht eerst, dat hij niet zo´n trek had. Maar uiteindelijk kreeg hij de smaak prima te pakken en deed lekker met mij mee :-). Nog een rondje buffet en we namen koffie en zoetigheid. Daarna een rondje yoghurt, fruit en cereals, en, vooruit, nog één bakkie koffie.

Het was inmiddels half 11 en we hadden meteen gebruncht. We keken hoe laat we moesten uitchecken. Dat was pas om 12.00 uur. En dus besloten we nog even op onze kamer te luieren en van de stilte te genieten.

Tegen twaalven stonden we uiteindelijk buiten en brachten onze tassen naar de auto in de parkeergarage.

We gingen aan de boemel. Zomaar zonder plan Brugge in. En dat ´zonder plan´, was een goed plan: gewoon kijken wat er op je pad komt.

We liepen door winkelstraten. Hé kijk, een Candyshop. Onze Maaike werkt ook in een Candyshop (bijbaantje). Laten we even naar binnen gaan! We keken onze ogen uit. Ik kocht wat kleverige chocotoffs. Die kreeg Willem vroeger altijd in de kerk van z´n oma, vertelde hij.

Het centrum van Brugge is prachtig. Overal oude, heel oude, huizen. Ik blééf aan het foto´s maken. En Willem trouwens ook. Wat prachtig!

Ook oude kerken, natuurlijk. En dan wippen Willem en ik graag even naar binnen!

Eenmaal buiten liepen we gewoon onze neus weer achterna en kwamen vanzelf op de tweede kerstmarkt (er zijn er twee in Brugge). Deze markt was iets kleiner, maar zeker niet minder gezellig. Langs het marktplein waren weer rondom winkels. Heel veel chocolade en kant en bier. En heeeeeeeel veel toeristen.
We liepen naar binnen bij een chocolatier, waar we de mensen, achter glas, bezig zagen. In de bijbehorende winkel vielen onze monden echt open van het aanbod. Ongelofelijk!

Hoog op een plank stonden enorme kerstmannen. Volgens mij waren ze wel een meter hoog! Nieuwsgierig keken we, of we een prijskaartje konden ontdekken: 299 euro. Wie zou zoiets kopen? Misschien een bedrijf, opperde ik. Dat de directeur dan zo´n kerstman laat komen en dat die dan met de kerstborrel aan stukken wordt geslagen. Iedereen een stukje. Zoiets?

Willem z´n wens was eenvoudiger. Gewoon een reep :-).

Nog meer moois en ouds en fraais en interessants. Overal keken we lekker rond. Liepen pleintjes op. Winkeltjes in. Snoven de sfeer.

We troffen het ook met het weer. Beetje zonnig en niet te koud. We constateerden, dat Brugge een stad is, waar we ons gerust een weekje zouden kunnen vermaken.

Maar voor nu was het genoeg. We besloten om een uur of 3 eens richting Nederland te rijden. We wilden ´s avonds naar een kerstconcert in Sommelsdijk. Dat begon om half 8 en we wilden er graag om 7 uur zijn. En als je dan vooraf nog ergens iets wilt eten, is het handig om toch een beetje royaal in je tijd te zitten, zodat je je niet hoeft te haasten.

Wat we niet voorzien hadden, is, dat we gruwelijk lang zouden moeten file rijden. Hadden we op de heenweg de toeristische route door Zeeland genomen, nu zouden we gewoon over de grote weg, via de snelste route, rijden. In het begin ging dat van een leien dakje. Lekker zonnig weer, mooie droge weg, top! Onderweg kom je dan ook weer van alles tegen. Wat dacht je van deze enorme betonnen koppen?

Waar zouden die ooit heengaan?

Maar tegen de tijd dat we Antwerpen naderden was het feest. File, file, file. We hebben uiteindelijk meer dan twee uur gedaan over de rit van Brugge naar Antwerpen! Intussen was het donker geworden. En tegen de tijd dat we Sommelsdijk naderden, zagen we de maan groot en vol opgaan. Zo mooi!

Pas om kwart over zes waren we in Sommelsdijk. Gelukkig zagen we al snel een snackbar. ´Lunchroom´ prijkte er op het raam. Maar dat sloeg nergens op. Tenminste, ik heb bij ´lunchroom´ andere associaties dan de vreselijk oubollige snackbar met witte formica tafels, tl-verlichting en plastic stoelen :-). Maar de patat was heerlijk (vond Willem) en de bami ook (ondervond ik). En om zeven uur stiefelden we naar de kerk.

We hadden gedacht dat het heel druk zou zijn, maar dat viel alles mee. Omdat we gereserveerd hadden, konden we fijn een plaatsje vooraan uitkiezen. We hadden een mooi plekje, waarvandaan we zicht hadden op de drie koren, die optraden. Op het meisje wat zo prachtig viool speelde. Op het meisje wat de pianosolo´s deed. Wat was het fijn om alle bekende liederen langs te horen komen en mee te zingen met de samenzang.

De avond was ten bate van de Stichting Hulp Vervolgde Christenen. De directeur van de stichting hield een praatje en vertelde dat er wereldwijd 200 miljoen vervolgde christenen zijn. Dan kun je toch niet dankbaar genoeg zijn, dat wij hier in vrijheid christen mogen zijn? En in vrijheid met elkaar de liederen mogen zingen, de Bijbel lezen?

Het Amazing Grace Choir zong alle liederen in het Engels. Tussen de liederen door werden steeds enkele verzen uit de Bijbel voorgelezen. En dat was (logisch, denk ik) ook in het Engels. Dat was misschien toch niet zo heel handig voor de vele oudere mensen die aanwezig waren. Ik hoorde de meneer achter mij op een gegeven moment tegen z´n vrouw verzuchten: ¨ik begrijp d´r niks van¨.

De twee andere koren zongen in het Nederlands. Vooral het Ouddorps mannenkoor zong de echte klassiekers.

De avond werd afgesloten met het samen zingen van ¨Ere zij God!¨ en Willem en ik schuifelden de kerk uit, de donkere avond in.

Nu naar huis! We verlangden er weer naar! We hebben twee geweldige dagen gehad. Hadden de tijd om even te ontstressen. Te praten over wat ons bezighoudt. Te dromen (doen we altijd nog graag). Te zwijmelen bij al het moois wat we zagen.

Het was fijn en goed!

Spelregels
Vooraf even de ´spelregels´ voor wie hier nog maar kort meeleest en zich afvraagt: ¨Een advertorial op deze blog? Hoezo?¨
Aan de linkerkant van m´n blog (en soms bovenaan) draaien banners van adverteerders. Dit zijn speciaal geselecteerde adverteerders, die producten of diensten aanbieden, die passen binnen ¨Eenvoudig Leven¨. Niet zelden ken ik de mensen en/of hun producten of diensten persoonlijk en kan ik uit eigen ervaring ze van harte aanbevelen.
Voor nieuwe adverteerders schrijf ik altijd een advertorial, om ze goed onder de aandacht te brengen. Terugkerende adverteerders vragen soms ook, of ik een advertorial wil schrijven. Bijvoorbeeld om aandacht te vragen voor een nieuw product, een actie, of iets dergelijks.
Omdat niemand zit te wachten op verborgen reclame, geef ik zo´n bericht altijd de titel ´Advertorial´ mee. U kunt dan zelf beslissen, of u verder wilt lezen, of de reclame aan u voorbij laat gaan. Elke maand verschijnt er maximaal één advertorial.

De Driekleur
Deze maand zet ik graag De Driekleur in het zonnetje.
Ik hoef niet mijn best te doen om de loftrompet te steken over molen De Driekleur. Al sinds 1999 ben ik vaste, trouwe klant van de molenwinkel. In dat jaar begon ik namelijk met zelf brood bakken. Ingrediënten voor bakken lagen destijds nog niet zo breed uitgemeten in de supermarkt. Dus week ik uit naar de molen voor meel en bloem en gist enzovoorts. Er ging een hele (bak)wereld voor me molen.

Bij molen De Driekleur vind je niet alleen alles voor het bakken van je eigen brood. Ze hebben ook alles wat je maar bedenken kunt voor het bakken en versieren van taarten, cupcakes enzovoorts. Van bakvormen tot fondant, van vele soorten suiker tot gemakkelijke bakmixen.

Ongeëvenaarde kwaliteit
Goed. Ik kwam er dus aanvankelijk voor ingrediënten om zelf brood te bakken. En toen ik daar eenmaal de slag van te pakken had (van dat bakken), moest ik steeds vaker naar Rotterdam rijden voor meel en/of bloem. Op een gegeven moment dacht ik, dat ik dat toch wel wat dichterbij kon bekomen. En jawel, er bleek een molen in een naburig dorp, waar ook meel en bloem werd verkocht. Ik blij. Maar niet voor lang. Het meel bleek in de verste verte niet te kunnen tippen aan het meel van De Driekleur. Ik ging dus fijn weer terug naar ´mijn´ molen.

Maar misschien ben ik hardleers. Ik maakte een poosje later toch nog weer eens een uitstapje. Nu naar de reformkraam op de markt, waar ik 25-kilo balen meel kon bestellen. Maar goed dat ik er maar één bestelde. Want ook dit meel stelde weer teleur.

Nu was ik voorgoed genezen: voor mij is er maar één molen :-).

Samenwerking
En als vanzelf bloeide er iets op tussen de mensen van de molen en mij! Iets wat na al die jaren is uitgegroeid tot een fijne samenwerking. Toen ik namelijk vorig jaar met mijn Eenvoudleven-webshop begon, moesten daar natúúrlijk broodbakproducten in. En Leen-Arie wilde die gelukkig graag leveren. Het begon klein. Met een beperkt assortiment en niet al te grote bestellingen. Maar inmiddels gaat het assortiment ergens op lijken en zijn de volumes steeds groter.

Molen De Driekleur heeft wèl een uitgebreide website, maar geen webshop. Vaak wordt er gebeld en vragen mensen, of ze ook spullen kunnen bestellen en die laten opsturen. Maar daar is in de molen geen ruimte voor. En dus vroeg de molenaar, Leen-Arie, onlangs, of hij die mensen naar de eenvoudiglevenshop mag verwijzen. En ja. Natuurlijk.

Is dat niet leuk? Iets wat in de vorige eeuw al begon met het halen van een simpele zak meel? En wat nu is uitgegroeid tot deze samenwerking?

Een feestje
Woon je in de buurt van Rotterdam, breng dan eens een bezoekje aan de gezellige molenwinkel. Het is een feestje om er te zijn. Rond te snuffelen tussen al die fijne bakspullen. Weten dat je er kwaliteit koopt. Alles klopt. Zelfs het snoepje uit het orgeldraaierscentenbakje, wat je bij het weggaan aangeboden krijgt.

Workshops
In de molen worden ook heel regelmatig bakworkshops gegeven. Kijk op de site voor het actuele aanbod en de datums. Een aanrader voor een gezellige avond!

´t Heerlijk avondje
Jarenlang vierden we rond 5 december Pakjesavond volgens eenzelfde patroon. Het begon altijd met kaasfondue. Iets wat vreselijk onlogisch was, want van kaasfondue zit je altijd erg ´vol´ en er moest die avond nog van alles bij: warme chocolademelk met slagroom, warme banketletter, strooigoed, pepernoten. Pffff. Maar ja. Tradities zijn tradities en zéker in een huis vol auti´s moet alles het liefst zo veel mogelijk hetzelfde blijven. We aten ons gewoon één keer per jaar helemaal klem aan kaas en zoetigheden, omdat dat nu eenmaal hoorde. Ha, ha.

Wat betreft de pakjes: ook dat ging volgens een vast patroon. Ik zorgde ervoor, dat er voor iedereen 3 pakjes waren: iets leuks, iets lekkers en iets nuttigs. En omdat de groep steeds groter werd, werd de pakjesberg ook steeds groter. Ik begon altijd al in januari pakjes te verzamelen (in de uitverkoop!). Gedurende het hele jaar keek ik altijd uit naar koopjes, kringloopvondsten, of maakte dingen zelf. Zo spreidde ik niet alleen de onkosten, maar ook de tijd die er voor nodig is, om al die aankopen/vondsten te doen. En dan was het eind november toch altijd nog een hele toer om alle ontbrekende pakjes te scoren en voor iedereen een chocoladeletter of ander lekkers te bemachtigen. En, o ja, dat ben je ook nog uren bezig om minstens 40 kadootjes in te pakken...

Vorig jaar besloten we om pakjesavond een keer aan ons voorbij te laten gaan. Eind oktober waren Trijnie en Gerwin getrouwd en dat had een hoop kosten met zich mee gebracht en ook veel voorbereidingstijd gevergd. Voor de Sint was er domweg geen geld en geen tijd ;-). Als ik me goed herinner, hebben we wel gefondued (of hoe schrijf/zeg je dat?), trouwens.

Dit jaar had ik me totaal niet bezig gehouden met pakjesavond. Het eerste half jaar stond geheel in het teken van de ziekte van mijn ouders en de rouw na hun overlijden.

Ergens begin oktober opperde iemand om dit jaar pakjesavond eens anders aan te pakken: lootjes trekken. Er waren er een paar die stonden op hun achterste benen. Pakjesavond moest gewoon pakjesavond blijven, zoals het altijd was geweest. Maar de meesten vonden het een goed plan. Ik ook. Want al die pakjes verzamelen begon me een beetje boven het hoofd te groeien. We spraken af om lootjes te trekken, voor maximaal 15 euro een kado te kopen voor wie je had getrokken én een gedicht en/of suprise te maken.

Eerst wilden we pakjesavond op 2 december doen. De dag, dat we 30 jaar getrouwd waren. We wilden dan voor een keer eens eten aan huis laten bezorgen. Dat is iets wat we nog nooit gedaan hadden :-). Maar op 2 december zat Leendert op Lanzarôte en zou Gerwin op oefening zijn. Na wat heen- en weer geapp bleek zaterdag 17 december een datum te zijn waarop iedereen van de partij kon zijn. En dat was dus afgelopen zaterdagavond.

En jeuj! Wat is het geweldig leuk geweest!!! Rond zessen verzamelde iedereen zich verwachtingsvol in de woonkamer. Alle kinderen, met aanhang én de kleinkinderen. We waren met z´n achttienen. Iedereen was heel benieuwd wat voor eten ik besteld had. Want dat had ik voor een verrassing gehouden. Ik dekte een buffettafel met een stapel borden, bestek, salade, glazen, drinken, stokbrood, kruidenboter. En om kwart over zes, precies zoals ik had afgesproken, belde de bezorger van Montana aan en ging er hier een gejuich op :-). De tafel werd vol gezet met lekkers. De kinderen waren vol verbazing. Dit hadden ze echt niet verwacht! Wat was dat enorm feestelijk!

Na het eten begon de pakjesavond nieuwe stijl. En o, wat was dat leuk. Al die gedichten en surprises en leuke kadootjes.

Zelf had ik Leendert getrokken. En ik had zowel een gedicht als een surprise voor hem gemaakt. Het ging over het behalen van z´n diploma. Sint wilde dat eerst zien, voordat hij het zou geloven. Dus moest Leendert een deksel op een houten kist spijkeren. Daarna moest hij in het toilet op zoek naar een volgende opdracht. Dat was echt zoeken geblazen. Leendert riep al, of hij soms de Kangoo erbij moest halen. Maar nee, hoor, de opdracht zat onder de toiletpapierhouder geplakt. In een gedicht werd Leendert gesommeerd een vierkant uit de kist te zagen. De decoupeerzaag lag al klaar en het vierkant was op de kist getekend.

Toen het vierkant eruit was, zat op de achterkant daarvan het laatste papier geprikt: z´n ´diploma´ met daarop de aanwijzing waar hij zijn kadootje kon vinden. Wat heb ik een pret gehad. Eerst voorpret bij het bedenken. Daarna de pret van de timmerende en zagende Leendert. En tenslotte de napret toen Leendert me met twee zoenen bedankte voor het ´meest originele kadootje wat hij ooit gehad had´.

Zelf kreeg ik mijn kado van Sinterkoos. Compleet met gedicht. Heel leuk! Ik kreeg iets wat ik nog maar pas aan mijn verlanglijstje had toegevoegd: een boek over handletteren.

Dit boek viel niet alleen bij mij in de smaak. Hans maakte zondag meteen al iets moois:

Koos zat er maandagochtend uit te werken. En Maaike is bezig om menukaartjes voor het kerstdiner eruit te maken. Super!!

We hebben al met al een reuze gezellig avondje gehad en vinden het allemaal voor herhaling vatbaar. Ook de kinderen, die er eerst niets in zagen ;-).

ordinaire drukte

Sinds maandag heb ik het ordinair druk. Vorige week was er het nodige werk blijven liggen, doordat we twee dagen weg geweest waren én ik vrijdag de laatste workshop van het seizoen had. Tel daarbij nog een verjaardag en het heerlijk avondje bij op en de dingen die ik alweer vergeten ben en dan weet je het wel...

Er was was. Er was strijk. Er was rommel. Er moest van alles in de webwinkel opgeruimd worden. Er was de jaarlijkse vertelling in de kerk (maandagavond). Er was het kerstfeest bij kleinzoon Willem op school (gisterenavond). Er waren kerstkaarten die geschreven moesten worden. O ja, er waren ook 45 kerstpakketten in te pakken (bestelling), wat heel leuk was, maar ook veel werk.

En En En En. Ordinair druk dus :-). Maar goed. Werken is niet erg. Wel jammer dat inmiddels de griep ook Luijkensteijn heeft aangedaan. Er waren er vandaag twee ziek thuis. Hopelijk wordt het geen plaatselijke epidemie.

kaakchirurg

En morgen moet het er dan toch van komen: de behandeling bij de kaakchirurg. Ik moest vandaag alvast beginnen met antibiotica. Ik ging de antibiotica en de voorgeschreven pijnstillers halen bij de apotheek. Daar vroeg de assistente wat er ging gebeuren. Poeh, wat keek ze serieus. En ik kreeg uitgebreid uitleg en advies over de medicatie. Wat ik wel en niet moest doen. En wat ik erbij moest eten. En hoe laat ik ze het beste kon innemen enzovoorts.

Daarna ging ik het plaatje ophalen bij de tandarts. Daar werd ik gewoon zenuwachtig van, want de assistente zei, dat het misschien toch niet zo handig was, zo vlak voor de kerst. En ook dat ik vrijdagochtend om 8 uur maar moest bellen, want de tandarts wilde dan de wond/hechtingen controleren. Ok. Ok. Ik had er allemaal nog niet zo diep over nagedacht, maar ´de omgeving´ vat het behoorlijk serieus op allemaal. Ik ben benieuwd. Hopelijk valt het mee. In elk geval heeft Willem vrij genomen. Die gaat met me mee. Dat is toch een hele geruststelling :-)).

Vanmorgen reed ik met Willem om kwart over 9 van huis weg. Op naar de kaakchirurg. Ik was benieuwd, hoe het allemaal zou gaan.

Precies op tijd werd ik naar binnen geroepen. De dokter keek in de computer en wist het al snel weer: kijken of de voortand eruit moest, of behouden kon blijven en 3 wortelpunten inkorten. De stoel werd in de juiste positie gebracht en de dokter vertelde dat hij eerst een paar gemene spuiten moest geven voor de verdoving. Ik mocht mijn kiezen op elkaar zetten om de pijn letterlijk te verbijten. Nou, de dokter had niets teveel gezegd. Het waren écht heel pijnlijke spuiten. De tranen liepen me over de wangen. Eerst kreeg ik er een paar in het tandvlees boven mijn voortanden, daarna een paar in mijn verhemelte. Ik voelde m´n gezicht tot aan mijn oogkassen stijf worden.

De assistente kwam binnen en spreidde een steriele deken over me heen. Met een gat voor mijn gezicht. Ze vroeg of ik het niet erg vond, dat de deken over mijn ogen ging. Nee hoor! Ik was toch niet van plan te kijken :-).

De dokter vertelde, dat hij eerst naar de tand ging kijken, die hij mogelijk moest verwijderen. En daar begon het gemorrel en gesjor en geblaas en gedoe. Al snel bleek, dat de tand niet gespaard kon worden. Eruit dus. Daarna in één ruk verder met de wortelpunten van de volgende tanden. Daarna moest er nog iets opgevuld worden, waar assistente nummer drie voor binnenwandelde. En tenslotte kwamen naald en draad voor de dag en werden er netjes zeven hechtingen gezet. Poeh he! Alles binnen een half uur. Snel hoor!

Het was me echt meegevallen. Ik kreeg meteen het plaatje met die voortand in mijn mond. De dokter vertelde, dat ik dat plaatje de eerste dagen moest laten zitten. Dat begreep ik wel. De boel zou gaan zwellen en als ik het plaatje eruit zou halen, zou ik het er nooit meer in terug kunnen krijgen. De dokter complimenteerde de technicus die het plaatje had gemaakt. Het paste precies en die voortand is niet van echt te onderscheiden.

Ik kreeg de nodige aanwijzingen en raadgevingen en dat verhaal kreeg ik ook nog eens op papier mee. En dat was het dan.

Ik kon niet goed praten. Alles was stijf en dat plaatje voelde raar. En de eerste paar uur moest ik gaan koelen. Ok dan. Naar huis!

Tussen de middag at ik voorzichtig een bordje lauwe pap. Het ging maar moeizaam en het smaakte nergens naar. Langzaam maar zeker kwam de pijn opzetten. Ik ging naar een pijnstiller verlangen, maar die stond pas voor 15.00 op. Ik voelde me echt vervelend nu. En ook best zielig ;-). Ik kroop fijn in mijn bed. Al snel viel ik in slaap en toen ik wakker werd was het bijna 15.00 uur. Mooi! Tijd voor m´n pillen :-).

Na de medicatie was de pijn goed te doen. Ook verdween de ergste stijvigheid. Ik besloot maar aan het werk te gaan. Er moesten sowieso pakjes voor de webshop ingepakt worden. Aan het einde van de middag reed ik naar de post en deed meteen een paar kleine boodschapjes. Het avondeten hield ik maar gemakkelijk: pannenkoeken. Ik hoopte, dat ik er zelf ook van kon meeëten. Dat viel nog niet mee. Met pijn en moeite kreeg ik er één naar binnen. Weer zonder dat het ergens naar smaakte. Ik lepelde er maar een schaal yoghurt achteraan.

Vanavond gaat het echt wel goed met de pijn. Het is natuurlijk allemaal wel gevoelig. En ook heb ik nog tintelingen in mijn kin en mijn neus van de verdoving. Maar het is niet zo, dat ik de klok naar 23.00 zit te kijken (het tijdstip voor de volgende pijnstiller). Ik heb zowaar een flinke strijk staan doen.

Al met al vind ik het niet meevallen en niet tegenvallen. Lekker duidelijk, hè? Maar toch is het zo. Over veel dingen kun je beter maar niet te veel nadenken en er ook geen oordeel aan hangen. Het gewoon nemen zoals het komt.

Nog een paar uur. En dan kan Kerst 2016 ook weer in de annalen worden bijgeschreven. Net als elk jaar heb ik me in aanloop naar de Kerst er weer enorm over verbaasd wat een toestand er van dit feest wordt gemaakt. Natuurlijk: eten en drinken, karren vol. Maar daarnaast ook: kapper, nieuwe kleren, kerstboom, kerstversieringen, nieuw serviesgoed enzovoorts enzovoorts. Echt bizar.

En ja hoor. Wij hebben ook echt wel wat extra´s gedaan. Maar dat mag nauwelijks een naam hebben, denk ik. Huis versieren en kerstboom doe ik niet aan. Wel had ik begin december een kerstster (plant) gekregen en die staat mooi te zijn in de vensterbank (ik ben dol op die warme kleur rood). En zaterdag voor de Kerst kwam Trijnie met twee zilver gespoten vetplantjes aan (hoe verzinnen mensen het), waar ze zelf geen plaats voor had. Die heb ik in een witte pot gestoken en op de salontafel gezet. That´s all.

De kerstmaaltijd heb ik vrijdagochtend vroeg (op bed) bedacht. Om 8.00 uur ben ik er de boodschappen voor gaan halen en om 9.15 was ik thuis. Dat ging gesmeerd dus. Hoewel ik nog wel even door mijn neef uit de brand geholpen moest worden. Ik was namelijk zonder portemonnee op stap gegaan en daar kwam ik bij de kassa van Albert Heijn achter (iets met een zere mond en je hoofd er niet helemaal bij hebben ;-)). Maar mijn neef staat met een groentenkraam net buiten het winkelcentrum en hij wilde mij wel even het benodigde geld lenen. Pfff. Dat liep goed af :-).

Ik had alles in huis, behalve verse groenten en fruit. Maar daarvoor had de groentenboer me gevraagd, of ik op zaterdag om 14.00 uur bij hem langs zou komen voor de restanten. ¨Hij blij, ik blij¨.

Op zondag eten we altijd ´op z´n zondags´ en dus extra lekker. Op deze zondag was dat niet anders. Alleen had ik vanwege dat het Eerste Kerstdag was een lekker voorgerecht gemaakt en een extra lekker toetje. Als voorgerecht maakte ik camembert-taartjes. Heel simpel: een plakje bladerdeeg, waarvan de randjes omgevouwen waren. Plakjes camembert en plakjes tomaat afwisselend erop. Wat knoflook-olijfolie erover en afgemaakt met verse tijm.

Deze taartjes had ik zaterdagmiddag vast gebakken, zodat ze zondag alleen in de oven opgewarmd hoefden te worden. Als nagerecht had ik gekozen voor flensjes, een bolletjes roomijs, warme kersen op siroop en slagroom. Eenvoudig, voordelig, super lekker, feestelijk. Wat wil je nog meer?

Als vlees had ik bij deze maaltijd twee varkensfiletrollades. Die waren in de aanbieding bij Albert Heijn voor maar 5,00 per kilo. Ze waren erg lekker, zeiden de vleeseters hier. Ik hield het bij de onvermijdelijke stoofpeertjes, lekkere bloemkool met witte saus en aardappelkroketjes. De tafel was gedekt met een prachtig damasten tafellaken van Bellebien, wat ik een poosje geleden kreeg en speciaal voor deze gelegenheid nieuw gehouden had.

Zie je. Met een paar kleine extraatjes heb je ineens een kerstdiner :-).

Vandaag deden we het gewoon nóg een keer. Willem z´n moeder kwam meeëten en ook een oude weduwe uit onze gemeente. Voor deze dag had ik een simpele, maar heerlijke tomatensoep vooraf. Lekker van verse tomaten, met verse basilicum en een lepel crème fraiche. Voor het hoofdgerecht was er beenham uit de oven. Ook dit was, volgens de vleeseters, heerlijk. Dit had ik vorige week bij de Lidl gekocht. Ook een aanbieding. Ik dacht 5,89 per kilo, dus ook goed te doen. Daarbij waren er krieltjes (uit het overschot van de groentenboer), weer peertjes, weer bloemkool, verse appelmoes en cranberriecompôte. Als nagerecht had ik tiramisu gemaakt.

Het was beide dagen erg gezellig, zo met een hele club om de tafel. Maar eerlijk gezegd waren de drie kerkdiensten voor mij persoonlijk toch de hoogtepunten van het Kerstfeest. De eeuwenoude boodschap, toch weer verrassend nieuw gebracht. Met weer veel om over na te denken. Daar zakt, wat mij betreft, al het klatergoud bij in het niet.

Ik vraag me af, of de mensen die al wekenlang lopen te hyperen richting het Kerstfeest nu niet in een enorm gat vallen. Want wat blijft er uiteindelijk over? Een uitvallende en/of in de weg staande kerstboom? Een koelkast (of vuilnisbak?) met restjes? Een jurkje wat de kast in gaat om er nooit meer uit te komen? Een paar pondjes extra gewicht, die er na Nieuwjaar weer afgelijnd moeten worden? Een gat in de begroting? Of is er nu een heeeeeeel speciale herinnering gemaakt, die alles meer dan waard was. Dat zou dan nog mooi zijn. Hier waren het meer twee zondagen achter elkaar en hopen we morgen weer lekker aan de slag te gaan/vakantie te vieren.

Vanmorgen ben ik vroeg naar AH gegaan, om te kijken of er afgeprijsd (kerst)vlees lag. En jawel! Ik heb lekker kunnen scoren met 50% korting.

Varkensfiletrollades, nu 4,00 euro de kilo. Rundergehakt nu 2,50 de kilo. En Iers Rundvlees (riblappen) nu 4,75 de kilo. Ik vond zelfs nog een pakje boter met korting. Dat was een leuk begin van de dag.

Verder verliep de dag helaas nogal suf. Maria moest voor onderzoekjes naar het ziekenhuis en dat liep behoorlijk uit. We zijn viereneenhalf uur bezig gehouden. Wel fijn, dat er van alles op 1 dag ingepland kon worden!! Dat maak je vaak genoeg anders mee. Het was dus uiteindelijk niet erg, dat het zo lang duurde.

Willem was ook meegegaan, want die heeft deze week vrij. We hebben er maar een beetje een feestje van gemaakt door tussendemiddag lekker even in het restaurantje neer te zijgen. Wat kan een simpele kop citrusthee dan heerlijk zijn!

Morgen hopen Willem en Jan al vroeg van huis te gaan. Ze gaan weer drie dagen Pieterpad-lopen. Ze willen beginnen in Gasteren en dan afzakken naar Coevorden. Als ze net zulk mooi weer treffen als vandaag, dan boffen ze.

Ik wil morgen eerst eens lekker gaan huishouden. Dat is er vandaag bij in geschoten. En dan ´s middags iets leuks doen met Henk. Want die schoot er vandaag ook een beetje bij in ;-)

De kerstvakantie is meestal een heel rommelige vakantie, door alle hoogtijdagen ´tussendoor´. Dit jaar vallen de hoogtijdagen netjes in de weekenden en houden we twee min of meer ´gladde´ weken vakantie over. Maar op de één of andere manier verloopt de kerstvakantie ook dit jaar als vanouds: rommelig :-). En daarom vandaag een ´rommelig´ logje, met van alles en nog wat.

Vorige week zijn Willem en Jan op woensdag, donderdag en vrijdag verder gegaan met het lopen van het Pieterpad. Ze hebben er weer erg van genoten. Woensdag was een tamelijk grijze dag, maar donderdag was schitterend. En ook vrijdag hebben ze het prima getroffen: koud, maar droog. Intussen zijn ze tot aan Coevorden gekomen en hebben ze er zo´n 120 kilometer op zitten. Behalve van de prachtige natuur genieten ze ook van de mensen die ze tegenkomen. Pieterpad-ers, die van Noord naar Zuid of omgekeerd lopen. Deze keer kwamen ze zowaar ook bloglezers tegen. Hoe leuk is dat. De overnachtingen zijn ook leuk. Ook dan doen ze steeds nieuwe ontmoetingen. Wordt vervolgd!

Intussen stond ik er thuis alleen voor. Dat klinkt lekker dramatisch, maar was het echt niet hoor ;-). Ik heb me prima vermaakt. Ik bakte oliebollen op proef, met de oliebollenmix uit de webshop. Ruimde het huis lekker op, na de drukke, rommelige kerstdagen. Genieten van de woonkamer, die zowaar eens nét wat langer dan een uur netjes bleef ;-).

Ik deed een hele ochtend administratie.

Ging met Henk gezellig naar de Kringloopwinkel. En op vrijdagochtend reden we om zeven uur ´s morgens al naar Hoek van Holland om Trijnie en Gerwin van de boot te halen. Een bakkie chocomelk uit de automaat en dan is een kwartiertje wachten meteen een feestje.

En voordat we er erg in hadden was het Oudejaarsdag. Natuurlijk werden er weer oliebollen en appelflappen gebakken. Net als vorige jaar was Hans de bakker. En, mmmm, wat waren ze heeeeeerlijk!

Oudejaarsavond was hier verder behoorlijk ´kaal´. We waren maar met een heel klein clubje. De rest was uitgezworven naar vrienden en naar Trijnie en Gerwin. Maria en ik hebben gezellig gescrabbled. Helaas was Maria niet helemaal lekker.

Op Nieuwjaarsdag reden we al om zes uur ´s morgens met Maria naar de Huisartsenpost. Hè, wat een naar begin van het nieuwe jaar. Maar gelukkig viel het allemaal mee, in die zin, dat de geplande opname van 2 januari kon doorgaan!

Dat was gisteren dus. Op mijn verjaardag nog wel liefst. Eigenlijk was ik dan ook bijna vergeten, dat ik jarig was! Maar ik kreeg om een uur of 5 ´s morgens al het eerste felicitatieappje. En Willem kwam, voordat hij naar z´n werk vertrok, al met een kado op de proppen. Ik kreeg de probeerkist van Annie Sloan Krijtverf bij Droom en Daad vandaan. Ah, wat heb ik een zin, om daarmee aan de slag te gaan!

Om kwart over 9 zat ik met Maria in de auto op weg naar het Sophia-kinderziekenhuis. Maria moest daar zijn voor de plaatsing van een implanteerbare hartmonitor. We hadden allebei al wel voorzien, dat het veel wachten, wachten, wachten zou worden. Maria had daarom haar verjaardagskadootje voor mij mee naar het ziekenhuis genomen om daar uit te pakken. Het was een soort ziekenhuis-wachten-overlevingspakket :-). Het nieuwste nummer van Landleven, een doos zuurtjes, een zak spelt-eierkoeken en een doos rooibostheezakjes in verschillende smaken. Wat lief!

Maria moest voor de implantatie onder narcose. En al met al heb ik de dag inderdaad vooral wachtend doorgebracht. Gelukkig is alles goed verlopen en om 18.00 mochten we naar huis. Fijn!

Daar stond ´zuster´ Maaike ons al op te wachten en heeft de patiënt van mij overgenomen. En dat kon ik gelukkig met een gerust hart doen, zodat Willem en ik ontspannen konden genieten van een gezellig etentje met mijn broer, zussen en aanhang. Normaal gesproken kwamen we op 2 januari altijd bij mijn ouders bij elkaar om elkaar een Gelukkig Nieuwjaar te wensen. Maar nu zij ons ontvallen zijn, wilden we toch graag bij elkaar zijn. Ook om nog weer eens met elkaar terug te blikken op het veelbewogen jaar wat achter ons ligt. We hebben genoten van het heerlijke eten bij De Heeren van Slydregt.

Heerlijke, vegetarische, dagschotel

Vandaag had ik het druk met m´n huishouding. En ik was natuurlijk verpleegster. Heb Maria lekker vertroeteld met een bed op de bank en lekkere verse sapjes uit de juicer. Vanmiddag kwam onverwachts een schoonzus op visite. Gezellig!

Vanavond kwam de dominee op ziekenbezoek en daarna zijn Willem, Henk en ik op kraambezoek geweest bij Willem z´n zus, waar vorige week een lief jongetje werd geboren.

En zo rommelen we de vakantie door :-). Heerlijk hoor. Het gaat veel te snel!!

Pfff. De opstartdag na de Kerstvakantie...Ik ben er een beetje gaar van, geloof ik :-).

Het begon er al mee, dat er verschillende kinderen waren, die méér dan frisse tegenzin hadden om weer naar school te gaan. Dus kostte het me aardig wat energie om ze te motiveren en te activeren. En nóg meer energie om mijn geduld te bewaren. (Een ontplofte moeder is het laatste wat kan helpen in zo´n situatie.)

Het volgende punt was, dat alle scholen een ander tijdstip bedacht hadden om eens met de kinderen aan de slag te gaan. De vroegste moest gewoon om half 9 present zijn, de laatste pas om half 12. En Maaike had de hele dag vrij. Wel ja :-).

Maar goed. Toen eindelijk iedereen vertrokken was, was het wel erg gezellig om samen met Maaike koffie te drinken. Lekker met een plak kruidkoek erbij, wat nog van zaterdag over was. (Zaterdag was hier het jaarlijkse Nieuwjaarsfeessie van Willem z´n familie en bakte ik citroencake en kruidkoek in de wonderpan.)

De koffiepauze was kort maar krachtig, want er stond heel wat op mijn wensenlijstje. Behalve dat ik het gewone riedeltje had af te werken van opruimen en kuisen en wassen, had ik ook wat keukenwerk te doen. Er was een overschot aan groenten en fruit, wat nodig weggewerkt moest worden.

Zo sneed ik anderhalve kilo groenten en kruiden fijn voor in de voedseldroger: bosui, prei, bloemkool, wortel, paddenstoelen, peterselie. Dat was het, dacht ik.

De droger deed z´n werk. Daar heb je dan verder geen omkijken naar. Negen uur later had ik 150 gram knisperend droge groenten en kruiden. Dit maalde ik in de blender fijn met 30 gram grof Keltisch zeezout. En voilà. Een pot heerlijke, eerlijke bouillonpoeder. En weer anderhalve kilo groenten van de kliko gered :-).

Daarna ging de droger trouwens meteen aan voor gedroogde appeltjes voor in de webshop. Die waren ook weer bijna op.

De sapcentrifuge mocht aan de slag met allerlei fruit, wat ¨nog nodiger¨ op moest dan de groenten. Ik maakte een allerlekkerste sap van 2 bakjes witte druiven, een aantal rimpelige appels, wat mandarijnen en een citroen. Mmmm. Morgen nog maar een keer. Want er ligt nog méér oud fruit. En bovendien is mijn groenten en fruit-voorraad vanmiddag weer ruimschoots aangevuld.

Juist toen ik klaarstond met de pakjes van de webshop die vandaag op de post moesten, belde de groentenman van de markt. Of ik nog langs wilde komen. Ja hoor, graag. De groenten en het fruit wat ik nog had liggen is niet zoveel meer. Tijd voor verse aanvoer.

De groentenman is altijd vrolijk. Maar zei toch even dat het vandaag maar s**t-weer was. En dat kon ik wel begrijpen, want er was van alles nat geworden en dat kan dan niet meer voor goed spul verkocht worden. Afijn. De groentenman was blij, dat hij mijn auto vol mocht proppen. En ik was blij met mijn lading vitamines voor maar 15 euro. Wat ik daarvoor had? Stuk of 10 bio komkommers, stuk of 20 bio citroenen, paar kilo witlof, pompoentje, paar potten korianderplanten, paar potten bieslookplanten, een paar kilo witte druiven, een paar kilo blauwe druiven, een stuk of 8 kroppen ijsbergsla, een stuk of 20 romano-slakropjes, soort mini broccoli (had ik nooit eerder gezien), doos granny smith, doos handperen, paar zakken elstars, paar witte kooltjes, een spitskool, stuk of 8 meloenen en dat was het zo´n beetje. Daar word ik dan zó blij van. Al dat heerlijks, waarmee ik het hele gezin ruimschoots van groenten en fruit kan voorzien. Natuurlijk, hier en daar zitten plekjes aan. En hier en daar zit een rotte appel in de zakken. En hier en daar vind ik een beschimmelde citroen op de schaaltjes. Wat maakt mij dat uit? Even uitzoeken en het goede fijn gebruiken!

Vanavond smulden we alvast van heel gestoofde stronkjes witlof, een grote schaal sla (ijsberg en romano, lekker aangemaakt met eigen dressing). Gekookte aardappels erbij en runderhamburgers met 50% korting van Albert Heijn. Als toetje zelfgemaakte roomyoghurt. Ik vond nog een heel pak yoghurt achterin een koelkastlade. Met een tht-datum van ergens in december. Maar voor yoghurt maakt dat geen biet uit. Ik klopte een pakje houdbare slagroom, schepte het door de yoghurt, een halve pot zelfgemaakte druivengelei erdoor en klaar was Teunie. Een heerlijk smultoetje. De complete maaltijd voor 10 personen heeft gekost: hamburgers (8 stuks) 3,70; aardappels (ongeveer 2 1/2 kilo) 1,75; groenten, geschat 0,50. Toetje, geschat 1,50. Totaal 7,45.

Het brood was ook op. Dus bakte ik vanavond nog maar even drie broden. En tussen-de-middag had ik Henk iets lekkers beloofd. Om hem te paaien vanwege totale afwezigheid van zin-in-school. Dus bakte ik American pancakes van Doortjes blog.

Wat ben je (ik, dan toch) eigenlijk veel tijd kwijt aan voedselbereiding! En de rest moest natuurlijk ook gewoon doorgaan. Gelukkig heeft Maaike ook fijn een uur geholpen. Met z´n tweeën doe je in een uur echt veel. Het is teveel om te zeggen, dat mijn huis nu spic en span is. Hoe anderen dan doen, in een uur tijd het hele huis kuisen??? Maar goed. Het kan ermee door. En morgen weer een nieuwe dag, hopen we. Al moet ik er dan wel uit voor doktersbezoek. Maar ook dat hoort er bij met een gezin. Toch?

Mijn kaak is trouwens gelukkig genezen. Alhoewel er nog een groot gedeelte is, waar het gevoel niet in terug gekomen is. Ik heb er al voor naar de kaakchirurg gebeld. Zou teruggebeld worden. Maar nee. Niets gehoord :-(. Moet ik van de week dan maar eens achteraan. Ik heb op internet zitten zoeken en gevonden, dat er dan waarschijnlijk een zenuw is geraakt. Dat het lang kan duren voordat het gevoel terug komt. En als ik pech heb, blijft het zo. Ik hoop van niet! Het is heel akelig en irritant. Sowieso vind ik dat hele plaatje een noodoplossing. Ik slis, mijn eten smaakt niet zo goed, ik kan niet goed proeven, niet goed kauwen en bovendien heb ik het gevoel alsof ik de hele dag met een groot plakkaat kauwgom aan mijn verhemelte vastgeplakt rondloop. Ik hoop dus over een poosje naar de tandarts terug te gaan. Als alles goed genezen is, zou er iets van een kroon of een brug of weet ik veel geplaatst kunnen worden. Wordt vervolgd dus.

De vlag uit!

De kleinkinderen te logeren; sjeu aan onze zaterdag!

Op de rails

Vele kleintjes maken één grote

Zelf wasmiddel maken

Gewicht en grote volumes

Ik voel me stokoud...

De kaakchirurg

Uithuizigheid

Maria, de jarige Jet!

Dertig jaar getrouwd!

Bericht vanuit Brugge

Het leukste kado

Advertorial

´t Heerlijk avondje, ordinaire drukte en de kaakchirurg

Viel het mee, of viel het tegen?

Kerstfeest 2016

The day after...

Zo rommelen we de vakantie door

Opstartdag