Eenvoudig Leven

Donderdag had Willem een vrije dag. Dat klinkt relaxter dan het was, want de planning stond strak. Om 9 uur zou Maria´s mentor bij ons aan huis een tentamen Biologie komen afnemen. Vòòr die tijd wilde ik mijn bijdrage voor de kookrubriek van Terdege afgemaakt hebben. Er stond ´Marokkaanse kip´ op het programma en woensdagavond had ik het beest alvast gemarineerd en in de koelkast gezet. Nu moest ik het gerecht afmaken. En Willem was zo lief om daarvoor op z´n vrije dag bijtijds uit bed te komen, zodat hij de bijbehorende foto´s kon maken.

Intussen was Henk druk en zenuwachtig, want die dag zou er Koningsdag op school gevierd worden. Voor zijn klas stond er vlotten bouwen op het programma. Erg leuk allemaal, maar voor een kind met autisme zijn zulke dagen toch vooral ook heel (in)spannend. Dat had zo z´n weerslag op hem. Hij was druk en had elke minuut een vraag.

Op den duur riep ik lichtelijk wanhopig uit: ¨Ik trek het niet meer, hoor. Nu heb ik een kip, een kind en een vent aan m´n hoofd,¨ waarop ik door de meiden hartelijk werd uitgelachen :-)).

Het kwam goed, hoor. Natuurlijk ;-). De kip kwam gaar en al op de foto.

Het kind kwam op tijd en met de benodigde spullen op school.
En die vent? Dat is nog altijd de allerliefste van de wereld natuurlijk ;-).

Alles werd snel netjes opgeruimd, er werd subtiel wat roomspray gespoten (marokkaanse kippengeur vòòr 9 uur ´s morgens is nu ook niet alles) en eer dat mw. ´t Hart binnenstapte, stond de koffie klaar.

Zo. Dat was dan alvast deel 1 van ons programma.

Willem en ik deden tot een uur of 11 elk ons eigen ding. Maria had haar tentamen inmiddels af en we dronken met elkaar nog een keer koffie. Daarna was het tijd om richting het Sophia Kinderziekenhuis te gaan. Om de twee weken krijgt Maria hier gezinstherapie vanwege de anorexia. Meestal ga ik samen met haar. Af en toe gaat er een broer of zus mee. En ook Willem schuift af en toe aan. Hij kan daar uiteraard niet elke twee weken voor vrij vragen. Maar nu was het fijn, dat hij er een keer bij kon zijn.

Na de sessie bij de psycholoog reden we weer snel terug naar huis. Willem had deze dag niet alleen vrij genomen om met Maria naar het ziekenhuis te kunnen gaan, maar ook om op de basisschool bij Henk te assisteren. Hij stond samen met nog een vader ingedeeld om de vlotten, die de kinderen gemaakt hadden, af te voeren naar de stort.

Willem moest er om half 3 zijn, maar Henk z´n meester belde al eerder op: Henk had een nat pak gehaald. Dat had ik nu echt niet verwacht ;-). Ha ha. Ik bedoel: ik had niet anders verwacht. Echt iets voor Henk. Ik pakte snel een stel droge kleren en schoenen in en Willem griste een baddoek mee en daar ging hij naar school. De aanhangwagen had hij gelukkig al achter de auto. Het ging gesmeerd.

Ondanks dat Henk in het water gevallen was, was het hele vlottengebeuren toch heel leuk geweest.

Willem begon aan een monsterklus: het afvoeren van de vlotten. Al met al is hij drie keer naar de stort in Ambacht gereden. Alle drie de keren bleef de slagboom voor hem gesloten, omdat ons pasje het niet meer bleek te doen. Dan moest hij wachten tot er iemand zo aardig was om de poort te komen openen. Vervolgens werd de inhoud van de kar met grote argwaan bestudeerd. Dit mochten ze niet innemen, dat werd voor één keer door de vingers gezien, dit moest hierheen, dat moest daarheen. Kortom: heel veel vijven en zessen, maar uiteindelijk is het voor elkaar gekomen. De middag was toen ook om... Bij het laatste ritje kwam Willem 2 minuten na sluitingstijd bij de poort aan en kon hij met volle kar, onverrichter zake, terug. Afijn.

´s Avonds heb ik me nog maar weer aan de administratie gezet. En intussen was Maria hard bezig met de tompoucen voor Koningsdag. Die wilde ze zó graag zelf maken. Goed hoor, kind, hoeven wij in elk geval niet in alle vroegte in de rij bij de bakker te gaan staan!

Het programma op Koningsdag was hier een beetje anders dan anders. Normaal gesproken gaan we meestal wel hier of daar over een vrijmarkt. Maar nu zouden we thuis blijven. Ik ben hard aan het rommel opruimen en wist, dat ik, als ik naar een vrijmarkt zou gaan, met van alles en nog wat zou thuis komen. We missen niets, we hoeven niets, dus waarom zouden we?

Ik had bovendien nog wat beloftes in te wisselen, die wat in het gedrang gekomen waren, door de enorme drukte in de webshop van de afgelopen week. Allereerst móest nu echt die administratie helemaal af. Dus zat ik in alle vroegte, in de stilte van ons slaperige huis, aan tafel met mijn paperassen, m´n telefoon, m´n laptop en de nodige mappen. Het is gelukt! Alles is af en zelfs dezelfde dag (heel luxe!) opgehaald door de meneer die de boekhouding doet.

Toen was het tijd om de vlag uit te hangen en van Maria´s lekkere tompoucen te gaan genieten. Dat is mijn traditionele Koningsdagontbijt!

Na een poosje ontspanning ging ik mijn volgende belofte inwisselen: ik zou voor een blad t.b.v. een goed doel een artikel schrijven over wecken. Compleet met foto´s, had ik ruimhartig beloofd. Maar help, ik had nog geen letter ´op papier´ en had het voor deze week beloofd. Gelukkig had ik het verhaal in grote lijnen al wel in mijn hoofd. Dus ging ik maar gewoon achter m´n laptop zitten en mijn vingers gingen soort vanzelf over het toetsenbord. Foto´s scharrelde ik op ´uit de oude doos´ en voilà, een uurtje of twee later kon ik mijn artikel insturen.

Nu had ik nog één belofte: ik zou een paar flessen sap bij iemand in Bleskensgraaf brengen. En kijk, nu konden we mooi het nuttige met het aangename verenigen. Willem wilde wel rijden, dan konden we meteen een ritje door de polder maken. Oh, wat is alles toch prachtig in de polder, met al dat tere groen en alle bloemen die bloeien (voor zo lang er geen bermen gemaaid worden). En op deze éne dag in het jaar, als alles ook nog eens versierd is met het vrolijke oranje-rood-wit-blauw is alles dan toch extra feestelijk. Henk en Maria reden ook mee. Henk in de hoop een ijsje te krijgen. Maria, omdat ik wilde, dat ze er even uit was.

Het ijsje kwam er:

Maar Maria zakte als een plumpudding in elkaar. Het ging helemaal niet vandaag :-(. En als je kind zo verdrietig is, dan is die feestelijke polder tóch zo feestelijk niet meer en smaakt je ijsje ook al niet...

Alle beloftes waren ingewisseld. En we konden ons gaan richten op de familiedag 2018 van mijn familie (de Bakker-kant). Toen twee jaar geleden mijn ouders overleden, intensiveerden wij als broer en zussen (met aanhang) onze gezamenlijke etentjes. Voorheen deden we het één keer per jaar en sindsdien twéé keer per jaar. Dan hebben we een avond alle tijd om bij te praten en herinneringen op te halen enzovoorts. Maar vanzelf kwam de vraag van onze kinderen (de nichtjes en de neefjes): ¨En wij dan? Wij zien elkaar nu zó weinig!¨ Dat is waar. De spil is weg. En nu moet je er gewoon wat meer je best voor doen. En dus heeft Trijnie het op zich genomen om de allereerste familiedag te organiseren. De bijeenkomst werd gehouden in het ijsclubgebouw en we kregen allemaal een lijstje met boodschappen en spullen, die we moesten meenemen. Op ons lijstje stond o.a. 30 cupcakes. Een kolfje naar Maria´s hand. Ze is echt dol op bakken en had ´s morgens 30 mooie cupcakes gemaakt.

Het was erg gezellig in het ijsclubgebouwtje. Alles was prachtig versierd.

De ijsbaan...nu mooi groen :-)

Trijnie had als thema ´Hollands´ gekozen. Er waren dan ook allerlei oud-Hollandse spelletjes, zoals koekhappen en zaklopen. In en om het gebouw was er ruimte genoeg, zodat iedereen aan zijn trekken kwam. Zo gooide Wim lekker z´n hengel uit en ging met een paar kinderen heerlijk hengelen.

Er was eerst een koffiebuffet met zelfbediening. Wat zag alles er leuk en lekker uit!

Er draaiden continue oude video´s. Op een gegeven moment kwam Willem me roepen: ¨Teun, kom eens kijken, joh!¨ Het was een stuk film van toen Leendert geboren was. Hij was daar nog maar een paar uur oud. Oh, wat waren we daar nog jong! (ik was 28, toen hij geboren werd). Ook mijn moeder nog zó jong! Wat word je daar weemoedig van, zeg...

Intussen werd ook de sjoelbak in gebruik genomen. Sjoelen is echt een familieding. Mijn vader deed nooit spelletjes. Alleen in de vakantie: sjoelen! En ongelofelijk, hij was echt onverslaanbaar. Regelmatig gooide hij 140, maar ook weleens 148 (de hoogst haalbare score). En elke avond probeerden we hem te verslaan :-).

Het liep tegen etenstijd. Er zou patat worden gebracht en daarnaast was er van alles en nog wat meegenomen. Helaas hield Maria het niet vol en Willem heeft Maria en mij naar huis gebracht. Dat was beter zo. De rest van het feest heb ik van horen zeggen. En dat klonk erg leuk allemaal. Ik denk zomaar, dat er een traditie geboren is....

Als dank voor haar inspanningen kreeg Trijnie een kadobon voor een lunch voor twee personen bij Theetuin Lekker Simpel aangeboden. Daar kan ze samen met haar Gerwin fijn eens van gaan genieten.

En zo was het ineens weer zaterdag. Wat was het een drukke week! Gelukkig gaat het vandaag een stuk beter met Maria. We hebben met z´n allen onze zaterdagklusjes gedaan. DV volgende week lekker vakantie!

Vanmorgen heb ik eerst maar eens ´uitgeslapen´ tot 6 uur. En ook Willem ging er niet, zoals gewoonlijk op maandagochtend, om 5 uur uit om z´n rondje te lopen. Het regende veel te hard! Hij mompelde: ¨Ik ga vanavond wel lopen,¨ en draaide zich nog eens lekker om. Gelijk had hij! Alleen...regent het nu nog steeds. En ook hard! Willem laat echt niet snel z´n looprondje lopen (om deze woordspeling maar eens te gebruiken). Maar het is nu echt te gortig. Ik las vandaag ergens dat er in 12 uur net zoveel regen gevallen is, dan anders in de hele maand.

Nou ja. Het was dus wat het weer betreft een treurig begin van de vakantie. Maar we maakten er gewoon een gezellig rommel-dagje van. Vanmorgen heb ik eerst de troep van de zondag maar eens opgeruimd. Stapels leesvoer lagen er door de hele kamer. De nette kleding ging weer in de kast. De keuken werd fijn opgeruimd. Maria haalde de stofzuiger door de benedenverdieping en langzaamaan voldeed alles weer aan m´n normale rommel-tolerantie.

Vanmiddag ben ik met Jan gaan shoppen. Hij had haast geen zomerkleding van vorig jaar meer, die hij nog paste en die nog goed genoeg was. We hadden samen een lijstje gemaakt van wat Jan nodig had en we gingen op stap met de intentie het hele lijstje af te werken, zodat er de hele zomer niet meer aan kleding gedacht hoeft te worden.

We reden naar Zuidplein in Rotterdam. Daar kun je fijn overdekt winkelen. Als eerste stekkerden we naar C&A. Daar slaag ik doorgaans goed. Ik vind de kwaliteit van de kleding beter dan die van bijvoorbeeld de Primark en bovendien hebben ze veel van BioCotton. Eerst verdween Jan met een broek de paskamer in, om de juiste maat te bepalen. Daarna zochten we samen alles op, wat op zijn lijstje stond. We vonden alles op 1 lange broek na. Jan ging de uitgekozen kleding passen. Het gekozen jack moest een maatje kleiner. De rest was in één keer goed. Fijn! We zochten nog een wit overhemd voor Willem uit en één voor Koos. Pakten nog een bundeltje sokken mee en gingen in de rij bij de kassa staan. Het was een heel lange rij! Er waren meer mensen op het idee gekomen om op deze natte maandag in de vakantie te gaan shoppen. Maar eindelijk waren we aan de beurt. Ik had een boodschappentas vol gebruikte kleding bij me. Als je die inlevert, krijg je 15% korting op 1 artikel. De mevrouw achter de kassa vroeg, of ik de korting meteen wilde inwisselen en zo ja, op welk artikel. Op het duurste uiteraard ;-). Dat was het jack. Dat kostte 40,00 en we kregen dus 6 euro korting. Kijk, zo levert een tas gebruikte kleding nog mooi wat op. Ik gokte, dat ik er mijn parkeerkaartje mee zou kunnen betalen. Ik betaalde kontant en het bedrag eindigde op 11 cent. Ik legde 10 cent neer en dacht, dat dat zo goed was. Maar nee, ik moest nog 1 cent. Ok. Ik wist niet dat dat bij C&A ook zo werkte. Ik weet alleen, dat ze bij de Aldi nog met centen werken. Maar goed, hoor. Die cent kon de mevrouw krijgen :-). Ik was juist zaterdag in België geweest voor 3 : 1 geleisuiker (die in Nederland niet verkocht wordt) en daar werken ze ook nog met centjes. Ik had er daardoor zowaar één in m´n portemonnee. De mevrouw kreeg haar laatste centje en ik kreeg de kassabon. Samen met een waardebon van 5 euro voor een volgende aankoop. Leuk, want ik hoop vrijdag met Henk te gaan shoppen. Heb ik voor dán ook vast m´n parkeerkaartje kado :-).

We moesten nog één ding van ons lijstje: een lange broek. We liepen daarvoor naar de H&M en slaagden perfect.

Ziezo! Helemaal klaar binnen anderhalf uur! Daar houden we van :-). Ik vroeg Jan, of hij nog zin had om ergens koffie te gaan drinken, of een ijsje te eten. Maar nee, hoor, Jan wilde het liefst meteen naar huis. Ook goed.

Ik liep langs de parkeerautomaat: 4 euro was de schade. Kijk, we houden nog over aan die ingeleverde gebruikt kleding!
We reden terug naar Alblasserdam. Eerst even naar de post. Ik had met een vooruitziende blik de webshopbestellingen alvast meegenomen in de auto, om meteen af te gaan geven. Dan kon ik meteen even bij de groenteboer spieken, of hij wat jam-aardbeien voor me had. Raak! Niet veel, maar toch 2 1/2 kilo. Echt fijn! Nu kon ik eindelijk de eerste aardbeienjam van dit jaar gaan maken.

Thuisgekomen hebben we eerst de aankopen eens op de grond uitgespreid. Want Willem en Maria waren wel benieuwd wat we zoal geshopt hadden. Het werd goedgekeurd. Ha, ha.

Jan en ik zijn totaal niet van mode op de hoogte en dus was het inderdaad maar de vraag, of we het goed gedaan hadden :-). Maria liet even haarfijn zien, dat het blauwe shirt op twee manieren te dragen was. Iets wat wij, onnozelen, echt niet hadden gezien ;-).

Dat bleek een kwestie van over de print wrijven te zijn. Ok. Weten we dat ook weer.

Ik vond, dat ik nog nèt genoeg tijd had om naar het gemeentehuis te gaan, voordat ik aan het klaarmaken van het avondeten zou beginnen. Maria ging voor de gezelligheid mee. Bij de stort had men tegen Willem gezegd, dat hij met z´n kapotte toegangskaart naar het gemeentehuis moest en dat hij dan een nieuwe zou krijgen. Wij naar het gemeentehuis, maar daar wist men nergens van. Nou ja, wat dan? Ik besloot het nummer te bellen wat achter op de kaart stond. Dat werd afgebroken, na het intikken. Toen maar op internet gekeken, of dat nummer misschien veranderd was. Die kaart was immers al jaaaaaaaaaaaaren oud. Inderdaad: ander eindcijfertje. Gelukkig kreeg ik nog iemand aan de lijn (het was bijna 5 uur). Deze mevrouw wist te vertellen, dat dat met een pasje ophalen op het gemeentehuis iets was van jaaaaaaaaaaaaren geleden. Nou, die meneer bij de stort is dan ook niet bij de tijd met z´n informatie :-(. Afijn, ze wist te vertellen wat tegenwoordig de procedure is: ik moest een foto maken van de voorkant en de achterkant van het pasje en die foto´s uploaden op de site van de afvalverwerker en dan kon ik een nieuw pasje aanvragen en meteen via Ideal 5 euro ervoor betalen. Dan zou het nieuwe pasje binnen 5 werkdagen worden opgestuurd. Ok, ok, doen we dat! Ik vraag me alleen af: wat als ik nu een mevrouw van zegge een jaar of 82 was geweest....Zou ik dan nu weten wat ik doen moest en dat óók nog kunnen uitvoeren? Of zou ik dan een kleinkind, of een aardige buurman, of wie dan ook moeten vragen me hierbij te helpen? Wat is de maatschappij toch ingewikkeld geworden :-(. Vroeger kwamen ze gewoon eens in de week je vuilniszakken ophalen.....En nog vroeger je zinken vuilnisemmer legen....Eén ding is zeker: er was toen véél minder afval! En nog een ding is zeker: het was toen een stuk overzichtelijker allemaal.

We liepen via het winkelcentrum naar de parkeerplaats waar mijn auto stond en kwamen langs Albert Heijn. Ik bedacht, dat ik vanmorgen in mijn mailbox een berichtje gehad had over een kadootje van Albert Heijn: een gratis smoothie uit de koelvitrine, zonder toegevoegd suiker of andere onnodige zaken. Die ging ik meteen maar even ophalen.

Daarna naar huis, achter het fornuis. Hé, dat rijmt.
Ik had een allegaartje aan groenten meegekregen van de groenteboer. Precies de juisten om gegrillde groenten klaar te maken: venkel, champignons, tomaat, paprika. Ui en knoflook had ik nog en ook nog wat in de schil gekookte aardappels. Ik bakte wat stukjes kalkoenfilet voor erbij en maakte een schaal ijsbergsla en een schaal komkommerschijfjes klaar. Een simpele maaltijd met vooral heel veel groenten. Voor Koos was dat niet genoeg. Hij had behoefte aan wat steviger kost, want hij had de hele dag gestraat (vakantiewerk). Hij was blij met het restje macaroni wat nog in de koelkast stond. Ook weer opgelost.

Vanavond heb ik fijn jam gemaakt. Eerst aardbeienjam. En daarna deed ik hetzelfde kunstje nog een keer met mandarijnen. Henk kwam snuivend naar beneden: ¨Bent u jam aan het koken? Ik ruik het boven!¨

Lekker toch?
Het was een fijn vakantiedagje. Geen stress. Alles slow motion.

Toen ik gisterenavond ging slapen, hoorde ik één lang, eentonig geruis van regen op het dak. Onvoorstelbaar hoe het gestaag dóórging en dóórging. Ik werd er op de één of andere manier onrustig van. Zoveel water!

En toen ik vanmorgen vroeg wakker werd, hoorde ik hetzelfde geluid. Alsof het de hele nacht aan één stuk had geregend. En misschien heeft het dat ook wel gedaan ook.

Trijnie moest vandaag vanuit Dordrecht naar Alblasserdam, om bij iemand te gaan helpen. En doordat het openbaar vervoer plat ligt vanwege staking, moest ze dus per fiets. Normaal prima te doen, maar met die regen...Trijnie had al gevraagd, of er iemand was, die haar een taxi kon bezorgen.

Ik ben iemand die niet zo snel zegt, dat iets niet kan. Maar in dit geval vond ik het geen doen om een uur in de stromende regen te gaan fietsen. En dus besloot ik maar een ritje naar Dordt v.v. te maken.

Maar eerst ging ik aan de slag in de keuken. Ik had grotchampignons bij de groenteboer vandaan meegenomen. Dat zijn ideale champignons om te drogen, omdat ze veel minder vocht bevatten dan de gewone champignons. Ik had ze gisterenavond al schoon gemaakt en vanmorgen sneed ik ze in plakjes en legde ze op de roosters van mijn voedseldroger.
Na het drogen werden de champignons later op de dag verpakt voor de webshop.

Ik kookte heerlijke havermout voor Willem en mij. Met appel, kaneel, abrikozen, honing en een krul boter. Mmm. We smulden ervan. Daarna gingen we elk een kant uit. Willem naar Ridderkerk naar zijn werk en ik naar Dordrecht naar Trijnie.

Met een uurtje was ik alweer terug en begon mijn bakdag. Op dinsdag bak ik altijd Moermanbrood voor twee vrouwen uit onze gemeente. De ene week bak ik er twee en de andere week drie. Deze week was het de beurt aan twee en had ik een plekje over in de oven. Ik besloot een experimentje te doen: een brood bakken in een sloffenring. Ik maakte deeg van 500 gram vierwindenmix en 250 gram meel, 450 ml water, 1 el gedroogde gist, 2/3 el zout en 30 ml olie. Na de voorrijs vormde ik een lange rol, trok de sloffenring een stukje uit (het is een verstelbare) en vette hem in. De ring zette ik op de met bakpapier beklede bakplaat en het deeg legde ik erin voor de narijs. Vlak voordat het brood de oven inging, kerfde ik het een paar keer met een scherp mesje in. Het brood werd WOW! Prachtig gelukt. Leuk!

Vanmiddag was het bakmiddag, omdat ik morgen voor de laatste keer dit voorjaar de workshop ´bak je eigen brood´ geef. Het bakken ging een beetje tussen de bedrijven door. Mijn zus kwam even aan, mijn schoonmoeder kwam koffie drinken, de webbestellingen moesten worden klaargemaakt, ik haalde anderhalve kilo boontjes af. Dat. Maar het kwam allemaal voor elkaar. Toen we aan het eind van de middag aan de warme prak gingen, hoefde ik nog maar drie broden te bakken. Dat ging makkelijk vanavond ;-).

Terwijl vanavond de broden in de narijs stonden, reden Willem, Henk en ik naar de molen voor de wekelijkse bestelling. Zo regenachtig als het vanmorgen was, zo heerlijk zonnig was het inmiddels geworden! Wat was het mooi, zo in het avondzonlicht!

We reden op de terugweg nog even naar de rivier. Even genieten van de mooie zonsondergang!

In Malawi ziet er het trouwens ook zonnig uit:

Hans heeft hier een stuk suikerriet. Taai spul, volgens hem :-). Grappig: Hans in het zonnige Malawi aan het suikerriet, Henk in het zonnige Holland aan een stroopsoldaatje van de molen.

Vanmorgen had ik de laatste workshop ´Bak je eigen brood´ van dit seizoen. In de zomer geef ik nooit bakworkshops. Dan is men toch meestal liever met andere dingen bezig: de tuin, vakantie vieren en dat soort dingen.

Het was weer een erg gezellige workshop. Ik heb er van genoten! Het is altijd weer een hele klus, maar het is het méér dan waard. Het geeft zóveel voldoening om zoiets fijns als je eigen brood bakken aan anderen te leren!

In de afgelopen maanden heb ik 104 vrouwen en mannen aan m´n tafel gehad en daarnaast ook nog 9 kleuters. Hoe leuk is dat! Het voelt gewoon een beetje dubbel, dat de workshops nu weer even van de baan zijn. Enerzijds is het fijn, omdat ik nu tijd krijg voor andere dingen. Anderzijds zal ik die voldoening en de gezelligheid en de contacten missen!

Behalve de workshop heb ik vandaag niet zoveel uitgevoerd. Ik begon de dag al om 4 uur, want de bestelling van de molen moest nog uitgepakt, geprijsd en in de schappen gezet worden. Daarnaast was er het gewone voorbereidende werk voor de workshop: iets lekkers voor bij de koffie bakken, alles netjes maken, werktafel klaarmaken, koffie en thee zetten, brooddegen maken, naamstickers schrijven, toilet controleren, overbodige spullen van de kapstok halen, en nog 100 dingen meer. O ja, en ondertussen nog ergens ontbijten. In de vakantie doen Willem en ik dat altijd samen. Op andere dagen gebeurt dat met het hele gezin. Ik maakte ons favo-ontbijtje: havermoutpap. Lekker :-).

Het is altijd een race tegen de klok. Maar precies op het moment dat ik constateerde, dat alles klaar was en de mensen konden komen, ging de bel. Perfecte timing :-). En het was 13.00 uur toen ik de laatste deelnemer uitliet. We hebben toen eerst nog even geluncht en daarna ben ik een poosje uitgelogd. Ik had tot kwart over 2 de oogjes toe. Even bijkomen.

Ik was nog maar net weer beneden en wilde gaan koffie zetten, toen Trijnie aan kwam wandelen met een oppaskindje. Die kon meteen gezellig een kopje koffie meedrinken. Willem had z´n thuiswerkdag en kwam er ook even bij. Hij schoot meteen in z´n opa-rol: kindje op schoot en achter de piano :-).

Trijnie vertrok en ik begon aan de dagelijkse pakketjes-race. Er moest nog snel een zetsel Lamme Teun worden gemaakt. En daarna de pakketten inpakken. Maria hielp mee en dat kwam mooi uit. Om kwart voor 5 reden we weg naar het postkantoor.

Bij thuiskomst was het weer tijd voor de kokerij. Tja...niet zo spannend allemaal. Elke dag hetzelfde, maar toch ook wel steeds een beetje anders. Vandaag had ik wraps gepland. Iets wat iedereen graag lust. O nee, toch niet. Henk is er niet echt dol op. Maar ja, met een grote club is er altijd wel één bij, wiens kostje het niet precies is. Die heeft dan een andere dag wel weer eens geluk.

Ik maakte saus met wat er in huis was: een basis van in zonnebloemolie gefruite ui en knoflook. Daarna toegevoegd: blokjes kipfilet (gekruid met kipkruiden), groene paprika in stukjes, blikje witte bonen op tomatensaus, sambal, een bakje gevierendeelde cherrytomaatjes, een pakje gezeefde tomaat, een blikje tomatenpuree. Maria schaafde een komkommer in plakjes een scheurde een halve krop ijsbergsla. De tortillawraps werden even in een hete koekenpan opgepiept. En als laatste maakte ik knoflooksaus van 1 deel mayonaise, 1 deel volle yoghurt, 2 uitgeperste tenen knoflook en wat sprieten fijngehakte bieslook. Die bieslook is één van de weinige dingen, die ik altijd nog op mijn dakterras heb staan van de tijd dat ik daar een ´moesdak´ had (moestuinieren in potten en bakken). Intussen is het dakterras het terrein van mijn bijen. Maar een paar pollen bieslook houd ik er al jaren over, zonder dat ik er echt naar omkijk. Ze staan bijna in bloei. Dat vind ik altijd zó gaaf, die prachtige, paarse bloemen. Ergens is er altijd een hoekje in mijn hart dat hunkert naar moestuinieren. Tja...wie weet, ooit...

Tijdens het eten kwam Dirk aan. Hij heeft erge last van hooikoorts en kwam om honing. Honing uit de eigen streek helpt hooikoorts voorkomen. Maar dan moet je er wel tijdig mee beginnen. Of het gewoon het jaar rond eten. Honing is immers bijna overal goed voor :-). Zoals een vliegende kraai betaamt, scoorde Dirk nog wel het één en ander: een halfje vers gebakken brood en een paar bananen. En meteen dan ook maar een bakkie koffie. En zo heb je je niet meer thuis wonende kinderen toch nog wel regelmatig over de vloer. Het blijft gewoon een bijenkorf hier :-).

Willem en ik reden na de koffie nog maar even heen-en-weer naar de molen voor een nabestelling. Ik grapte onderweg, dat als Willem op z´n TomTom ´thuis´ in zou tikken, dat hij dan binnenkort spontaan naar de molen navigeert, zo vaak als we er tegenwoordig komen. Ha, ha. Jammergenoeg was het niet zo´n mooie zomeravond als gisteren. Het was grijs en regenachtig. Geen zonsondergang om te bewonderen dus. Maar wel genieten van even samen een ritje maken en met elkaar van gedachten te wisselen.

Het is welletjes geweest voor vandaag. Ik ga nog wat lezen. Fijn dat daar ook weer wat meer tijd voor komt!

Moeders met rijbewijzen (en een auto is ook wel handig) kennen het wel: bij hun takenpakket hoort het runnen van een 24-uurs taxibedrijf. Dat duurt tot het kroost zelf een rijbewijs heeft. Dan verandert je taxi-bedrijf spontaan in een auto-verhuurbedrijf. En als je kinderen in allerlei leeftijdscategorieën hebt, dan lopen die bedrijven dus prachtig door elkaar heen :-).

Gisterenochtend was ik al vroeg taxi-chauffeur. Koos heeft zich voor veertien dagen verhuurd als stratenmaker. Seignant detail in dit verhaal is, dat hij zich een slag in het rond aan het werken is om ... een rijbewijs te bekostigen :-). Dat terzijde. Elke morgen stapt hij trouw om half 7 bij Leendert in de werkbus, die hem dan even bij een maat afzet. Helaas had Leendert woensdag panne aan zijn bus en werd hij donderdag door een collega opgehaald. Nu kon Koos dus niet meerijden. En dat was lastig, want hij moest juist naar Oud-Alblas. Zonder fiets is dat wel aardig uit de buurt, dus kwam de vraag: ¨Ma, wilt u me morgenochtend even naar Oud-Alblas brengen?¨ Nou, ´ma´ is de beroerdste niet, dus: prima hoor. En zo had ik gisterenochtend al vroeg een ritje door de polder. Dat is geen straf om deze tijd van het jaar. Voor het mooi is half 7 aan de late kant. Maar toch was het licht nog wel wat gedempt en de juist ontwaakte dag prachtig.

Thuisgekomen gooide ik mezelf in een hoge versnelling, om nog wat van m´n huishouden voor elkaar te krijgen. Ik had namelijk om 12 uur m´n volgende rit in de planning: met Maria naar het Sophia Kinderziekenhuis. Er kwam niet zo heel veel van poetsen enzo terecht. Het werd ongewild een regelochtend. Een telefoontje, waar actie op ondernomen moest worden. Een appje met een vraag. Post die afgehandeld moest worden. En omdat ik niet wist, wanneer we ´s middags weer terug zouden zijn uit het ziekenhuis, wilde ik alvast de bestellingen klaarmaken en naar de post brengen. Dan ga je achter je computer zitten om pakbonnen en adresetiketten uit te printen en vind je meteen nog wat mailtjes die beantwoord moeten worden. Het kwam er op neer, dat ik op de laatste minuut voordat ik weg zou rijden nog een was aan het ophangen was en er weliswaar achter de schermen van alles gedaan was, maar in het huishouden niet echt.

In het ziekenhuis hadden we eerst gezinstherapie, waar Maria en ik samen heen gingen. Daarna had Maria nog alléén een gesprek en zat ik in de wachtkamer te wachten. Ik had daarvoor mijn laptop meegenomen, zodat ik wat kon werken.

Het uur wachten was op die manier snel voorbij. En we konden nog mooi vòòr de files naar huis. Jeuj!

Gisterenavond besloot ik eens een avondje niets te doen. Niets doen in de zin van: niets noodzakelijks. Het was heerlijk. Gewoon wat praten, lezen, zingen en, voordat ik ging slapen, nog naar een preek geluisterd. We gingen daarbij ook eens een keer vroeg naar bed. Voor ons doen dan :-).

Vanmorgen mocht ik alwéér taxiën. Geheel vrijwillig aangeboden, overigens. Willem en Jan zouden eindelijk weer eens een stukje Pieterpad gaan lopen. In de kerstvakantie was er niets van gekomen, omdat het zeer regenachtig was. En in de voorjaarsvakantie was het zeer koud. Dus was het al een half jaar geleden, dat ze gelopen hadden! Ze waren destijds gestopt in Milsbeek. Dat is niet zo heel ver rijden bij ons vandaan: 5 kwartier. Dus had ik aangeboden om de mannen er heen te brengen. Normaal gesproken rijden ze naar het beginpunt, gaan 2 of 3 dagen lopen en nemen dan het OV om weer bij de auto terug te komen. Maar vaak zijn ze dan uren kwijt aan een ritje van een kilometer of 30. Dat is zonde. Zeker als je maar 2 dagen gaat lopen. Dus stelde ik voor om ze naar Milsbeek te brengen. Tegen de tijd dat ze morgen uit gelopen zullen zijn, kunnen ze me bellen en ga ik ze weer halen. Zo is het plan.

We zouden om 8 uur wegrijden. Dat werd kwart over 8. Niet erg. Volgens TomTom zouden we om half 10 in Milsbeek zijn. Dat werd helaas een half uur later! We moesten een flink eind om rijden vanwege een afsluiting op de N271. En daar kwamen we pas achter, toen we bij het bord ´verboden voor alle verkeer´ stonden. Maar vooruit. Even na tien uur stonden we dan toch bij de kerk in Milsbeek, op de plaats waar Willem en Jan de vorige keer zijn gestopt. Het feest kon weer beginnen :-).

In m´n uppie reed ik weer naar huis. Ook weer met die omleiding. Het was uiteindelijk niet half 11 (zoals ik had gedacht), maar half 12 voordat ik thuis was. Henk zat al op me te wachten. Ik had beloofd om vandaag met hem zomerkleding te gaan kopen. Net zoals ik dat maandagmiddag met Jan had gedaan.

We moesten wel eerst nog een ander ritje doen. Er was namelijk iets raars met een pakje van een klant. Dat pakket was tot twee keer toe retour gekomen. Er stond beide keren geen reden op het retouretiket. De eerste keer al had ik naar de klant gemaild, of het adres toch wel klopte. Ja hoor, dat klopte. Maar het huis was achter een dijkje en de postmeneer had beter moeten kijken. Ok. Ik belde naar de klantenservice van postnl om mijn beklag te doen. De klacht zou bestudeerd worden. Maar daar ging ik natuurlijk niet op wachten. Ik bood het pakketje opnieuw aan bij postnl. Na een paar dagen kreeg ik een e-mail, waarin mij werd verteld, dat mijn klacht terecht was. Het was doorgegeven aan het betreffende depot en het zou niet meer vòòrkomen. Dan kijk je toch wel erg raar op, als het pakket tóch weer terug komt! Nogmaals de klantenservice gebeld. Die begrepen dat ik inmiddels boos was. En het zou wéér uitgezocht worden. Maar wat heb ik daaraan? Ik durfde het niet aan, om het pakket voor de derde keer aan te bieden. Ik zou zelf wel gaan rijden. Zo gezegd, zo gedaan. TomTom weer ingesteld en daar reden we. En ik moet zeggen: het was inderdaad even zoeken. Maar daar heeft een vervoerder toch voor gestudeerd? Belachelijk dit!

Op de terugweg stuurde TomTom me dwars door Rotterdam van Noord naar Zuid. Was ik niet blij mee, want ik hou niet van in de stad rijden. Bovendien gebeurde wat ik al bedacht had: TomTom stuurde me richting Maastunnel. Nou, die is al kweetniethoelang afgesloten. TomTom kreeg een klap op zijn knop. Hij mocht uit. Ik deed het verder zelf wel :-). Ha ha. We kwamen er wel, hoor, op Zuidplein :-).

Ook met Henk slaagde ik op één item na voor alles bij C&A. Het was een herhaling van de film van maandagmiddag. Alleen een andere hoofdpersoon. Het ontbrekende item werd net als maandag bij de H&M geshopt. En de hoofdpersoon van vandaag lustte best een ijsje. Fijn, dat alle kleding nu in orde is. Ik moet nog wel de kasten netjes maken en meteen de oude lorren er uit vissen en de nog goede kleding voor het volgende seizoen opbergen. Maar dat komt wel goed. Ook fijn, dat Henk zo blij is met zijn nieuwe kleren. Hij trok even een nieuwe outfit aan om een fotootje naar Willem te kunnen sturen.

Willem stuurde foto´s terug. Da´s ff wat anders dan shoppen. Wat lopen die mannen toch weer in een schitterende omgeving!!!

Ze kwamen al vroeg op hun eindbestemming van vandaag aan: Afferden! Hé ja, daar zijn we pas met schoonmama geweest om van de bloesem te genieten! Wij hadden toen niet in de gaten gehad, dat het Pieterpad daar ook doorheen loopt. Eigenlijk hadden de mannen wat verder willen lopen. Maar er was in het volgende dorp nergens een B&B meer te vinden, die nog een kamer over had. Ach, wat geeft het. Dat Pieterpad komt heus ooit aan een eind.

De mevrouw van de B&B waar ze nu zijn, was heel vriendelijk en onthaalde ze op koffie en thee. Heerlijk hoor, als je er 18 kilometer lopen op hebt zitten. Heel attent!

We waren vanavond maar met een klein clubje aan tafel. Ik bakte voor het gemak maar even een stapeltje pannenkoeken. Eigenlijk stond er Captains Dinner op de planning. Maar dat kan een andere keer ook nog wel.

Vòòr het eten had ik de stekker van de vriezer eruit getrokken en de lades met inhoud buiten onder twee dikke dekens (als isolatie) opgestapeld. Maria en ik wilden persé nog een extra klus doen. Dat hadden we ons voorgenomen: als papa en Jan weg zijn, gaan we lekker twee dagen poetsen. Nou, daar was vandaag dus nog precies helemaal niets van gekomen! Hup, die vriezer dus!!

Na het eten hebben we samen anderhalf uur stug doorgewerkt. We wilden om 8 uur klaar zijn, om de 2 minuten stilte in acht te nemen. Dat lukt precies. Wat een ...klus is die vriezer toch altijd. Acht lades leeghalen, spullen nakijken, lades soppen, inhoud opnieuw sorteren. De vriezer was vreselijk aangekoekt en dat kostte dus ook de nodige tijd en moeite. Ik heb het ook veel te lang voor me uitgeschoven. Eigen schuld, dikke bult! Maar het is de moeite wel waard! Mijn vriezer slurpt nu geen extra stroom meer vanwege de ijsvorming en ik weet precies wat er in de vriezer zit. Super toch?

Nu moet ik Willem eens lief aankijken en vragen of hij de deur andersom wil maken. Ik heb ernaar gekeken en zou het zelf desnoods ook nog wel kunnen. Sinds de vriezer is verplaatst, zit de deur niet goed meer. En dat maakt het niet alleen onhandig om er iets uit te pakken of in te stoppen, maar is vooral ook heel lastig bij het schoonmaken. Je kunt er gewoon niet gemakkelijk bij. En dat heeft er zeker aan bijgedragen, dat ik deze klus veel te lang heb laten liggen. Wie weet doe ik het de volgende keer gewoon fluitend :-). Ha, ha. Gelukkig hoeft het maar heel af en toe te gebeuren. Het zal hoe dan ook nooit mijn favoriete klus worden.

Maandagochtend tien uur. En ik zit weer in de wachtkamer van de poli kinder- en jeugdpsychiatrie van het Sophia Kinderziekenhuis. Prima locatie om even te bloggen ;-).

Zaterdag stond ik om een uur of 6 op. Ik liep het dakterras op, om de vlag uit te hangen: Bevrijdingsdag! Ik genoot van de prachtige, stille morgen. De mist lag op de velden en je zag al, dat het een schitterende dag zou worden.

Wat een schril contrast met de rouw, die in onze familie kwam. Op deze mooie zomerse mei-dag zou een neef van Willem begraven worden. Nog maar 60 jaar was hij en zo uit het leven weggerukt. Als Willem niet met Jan was gaan lopen (wat al langer geleden gepland was), waren we samen naar de begrafenis gegaan. Nu was ik alleen in gedachten erbij. Wat een verdriet!

Deze ochtend deed me ook denken aan de meimorgen nu 14 jaar geleden. Wij waren verhuisd en het was onze eerste nacht in het nieuwe huis geweest. Ook op die zaterdagochtend lag de mist zo mooi op het land en was het net zo´n prachtige mei-morgen als nu. Die ochtend zal ik niet snel vergeten. Het was één van de gelukkigste momenten uit mijn leven.

Maar nu was er genoeg gemijmerd. Tijd om aan de slag te gaan. Vanwege de begrafenis verviel het zaterdagse koffieuurtje bij schoonmama en had ik de de hele morgen vòòr me om het huis weekendklaar te maken. Ik draaide de laatste twee wassen, werkte de strijk weg, bakte brood, kuiste onze slaapkamer en ging aan de slag met een doos grapefruits. Die grapefruits hadden een lelijke schil, maar verder mankeerde er niets aan. Zulk fruit wordt echter niet verkocht en dus had ik het voor een kleinigheid van de groenteboer gekregen. Een paar grapefruits legde ik in de koelkast. Die wilde ik bewaren voor mezelf, want ik ben er dol op. De rest perste ik uit. Van één deel maakte ik jam. Grapefruitjam is iets aparts. Het is lekker friszuur en dus echt iets zomers.
Van een ander deel maakte ik limonadesiroop. Grapefruitlimonadesiroop is gruwelijk lekker ;-). Een laatste deel ging in een grote kan in de koelkast: pompelmoentje uit eigen keuken. Ziezo. Weer wat gered van de groencontainer.

Willem en Jan waren vanaf een uur of 8 ook alweer in de benen. Ze hadden in een fijne Bed&Breakfast in Afferden gelogeerd. We kwamen er achter, dat er twéé Afferdens zijn. Eén in Limburg, waar het Pieterpad doorheen loopt en waar Willem en Jan nu waren. En één in Gelderland, waar we een paar weken geleden zo heerlijk van de bloeiende boomgaarden hadden genoten.
De meneer van de Bed&Breakfast had een bijzonder bouwsel in zijn tuin. Hij had zijn eigen koepel gebouwd voor zijn hobby sterrenkijken!

Andere mensen ontmoeten is altijd leuk! Ook de mensen, die Willem en Jan onderweg tegenkwamen en met wie ze een praatje maakten, hadden elk hun eigen verhaal. Op deze dag waren er aardig wat Pieterpadwandelaars. De meesten vinden het bijzonder, dat Jan ook het hele pad loopt. Die denken, dat hij zomaar een etappe doet ;-).

En over bijzondere hobby´s gesproken: Leendert was deze dag aan het werk bij iemand met ook al zoiets bijzonders. Die meneer bouwde helemaal eigenhandig circuitwagens.

Heel leuk, als iedereen zo met van die verhalen thuiskomt!

Maar thuis waren Willem en Jan nog lang niet, hoor. Ze liepen lekker door. Rond twaalven kreeg ik een appje van Willem met de vraag, of ik om 14.00 uur zou willen gaan rijden. En dan zouden ze rond 15.00 uur doorgeven, waar ik ze kon ophalen.

Zo gezegd, zo gedaan. Henk reed gezellig met me mee. Ik vond de mannen in een bushalte in Tienray. In twee dagen tijd hadden ze 43 kilometer gelopen. Een mooi stuk! DV vrijdag/zaterdag staat er wéér Pieterpad op het programma. Als het zo doorgaat, lopen ze het pad deze zomer wel uit. Ze zouden best vaker willen wandelen, maar Willem kan niet steeds vrij nemen. Dan is hij zó door zijn dagen heen. Nu kostten deze 4 dagen lopen hem maar 1 vrije dag en is het goed te doen.

Willem had heel veel foto´s gemaakt. Die hebben we ´s avonds gezellig met schoonmama zitten bekijken. Schoonmama kwam koffiedrinken en we hebben meteen nog even met Willem z´n jongste broer video-gebeld. Hij zit in Rusland voor zijn werk en het is leuk als je zo toch contact kan hebben met elkaar.

Een paar fotootjes om met Willem en Jan mee te genieten:
Een rosmolen. Willem vond het hier net het sprookje van Hans en Grietje :-)

Speciaal voor mij maakte Willem een complete fotoreportage van een ezeltje, omdat hij weet, dat ik zo dol op ezels ben :-)

De pahahahaden op, de lahahanen in.

Strakblauwe lucht

En zo is het wachten in de wachtkamer ook weer bijna voorbij :-)

Wat hou ik van deze warme, zomerse dagen! Op dit soort dagen bruis ik van energie. Niet alleen vanwege de warmte, maar vooral vanwege het licht.

Toen we gisterenochtend thuiskwamen vanuit het ziekenhuis, was er mooi nog even tijd voor een bakkie koffie in de tuin. Er was nog een puntje Red Velvet taart over, die Maria zaterdag had gebakken. Mmm. Heerlijk! Intussen genoot ik van de beestenboel :-). De zwerfkat kwam eens kijken, of er wat te snaaien viel en de jonge konijntjes eten inmiddels al groenvoer.

Maar kom! De arbeid riep! Op maandag probeer ik altijd een extra klusje te doen. Vandaag had ik daarvoor niet zo heel veel tijd. Maar toch lukte het. Weliswaar niet een extra poetsklus, maar een extra keukenklusje. Ik had een paar weken geleden een paar pompoenen van de groenteboer gekregen voor een habbekrats. Tja, pompoenen zijn toch meer een herfst- of wintergroente. Dus wilde de groenteboer er vanaf. Eén pompoen kreeg een plekje bij de steel. Dat het het sein voor: snel verwerken, anders moet je hem weggooien. Ik besloot pompoen-sinaasappeljam te maken.

De rest van de dag vulde ik met gewone klusjes als wassen, opruimen, stofzuigen, pakketjes klaarmaken enzovoorts.

Aan het eind van de middag kreeg ik een sms-je met de vraag, of ik nog bij de groentekraam langs wilde komen. Ik sms-te terug, dat ik wel wilde, maar dat het niet heel vroeg zou zijn. Eerst moesten alle pakketten klaargemaakt worden. Dan konden die meteen mee naar de post.

Maria was juist klaar met haar schoolwerk en hielp met inpakken. En daarna reed ze gezellig even mee. De pakketten gingen naar de post en intussen had de groenteboer al van alles voor me klaargezet. Helaas waren de aardbeien uitverkocht. Aardbeienjam is de grote favoriet en ik wil dit jaar graag een echte, gróte voorraad maken, zodat ik er niet al in september doorheen ben. Maar goed, er was genoeg om blij van te worden. Heerlijke sla, bloemkool, courgettes, wat bramen, sperziebonen, bananen, cherrytomaatjes, champignons. Oh, wat een rijkdom toch weer.

Thuisgekomen pakten Maria en ik alles uit en ruimden het op. Zoveel mogelijk in de koelkast, want dat is wel handig met het warme weer. Niet alles paste. Geeft niet, want het komt allemaal snel genoeg op. En een deel bestemde ik om uit te delen en hoefde ook niet in de koelkast.

Eigenlijk had ik zin om een lekkere groente uit de nieuwe voorraad op tafel te zetten bij het avondeten. Maar er stond al nasi op de planning, want ik had twee hamlapjes over, die ik zo mooi kon verwerken. In de nasi ging natuurlijk ook wel groente: taugé uit de vriezer en ui, knoflook en rode peper uit de voorraad. Eigenlijk ging er alleen maar prei en paprika uit de verse voorraad in. Daarmee sloeg ik er nu niet meteen een gat in ;-). Afijn. De rest van de week wordt het vooral aardappels-groenten-vlees als avondeten.

De avond bracht ik achter de laptop door. Preekaantekeningen uitwerken. Dan zit ik altijd helemaal in concentratie en is het bedtijd voordat je er erg in hebt.

Deze dag ging er hier een vlaggetje uit. Maria maakte haar allerlaatste repetitie en stuurde hem meteen in! Netjes op tijd, want morgen moeten alle cijfers ingeleverd zijn. Al snel kwamen de resultaten binnen. Volgens mij was de mentrix nèt zo benieuwd als wij, of Maria het allemaal had gehaald! En ja! Maria mag eind deze maand (in het tweede tijdvak) in twee vakken examen doen: Nederlands en Biologie. Voor het ene vak staat ze een 6,4 en voor het andere een 7,3. Het moet dus wel heel raar lopen, wil ze niet voor deze twee vakken slagen. Wat zou het heerlijk zijn, als dat inderdaad lukt!

Maria was al vroeg begonnen en zo kwam het, dat we om 10 uur koffie dronken en ze helemaal vrij was. Nou ja, ze moet natuurlijk nog wel voor de examens leren, maar dat is niet zo heel spannend meer. Als ze daar een uurtje per dag in steekt, is het ok. Nu gingen we eindelijk doen, waar we heel veel zin in hadden: een begin maken met twee jaar achterstand wegpoetsen!!

Dat zit zo: de zomertijd is bij mij altijd opruimtijd. Zoals ik al schreef: de warmte en het licht zorgen voor heel veel energie! De laatste twee zomers is er van dat opruimen echter niet veel terecht gekomen. Twee jaar geleden waren wij in rouw vanwege het overlijden van mijn ouders in mei. Na maandenlange spanningen en daarna het verdriet, had ik in de zomer totaal geen puf voor opruimen. Bovendien moesten we ook het huis van mijn ouders leeghalen en dat was op zich ook al een flinke klus. In ons eigen huis is er toen nauwelijks iets gebeurd.
Vorig jaar had ik daarom het gevoel van: nieuwe ronde, nieuwe kansen. Maaike zou me fijn gaan helpen. Maaike en Maria zijn allebei dol op opruimen en daar bof ik dus mee :-). We begonnen in de garage. Maar er kwam wat tussendoor fietsen: schoonmama werd geopereerd en logeerde daarna een paar weekjes bij ons. En zowel vòòr als ná de operatie had ik het druk met mantelzorg. Zodoende gebeurde ook díe zomer weer niets op opruimgebied.
Er is dus twee jaar achterstand om (letterlijk!) weg te poetsen! Nu staan Maria en ik dan in de startblokken. In een overmoedige (maar toch ook wel realistische, vrees ik) bui hebben we bedacht, dat we het héle huis zouden gaan opruimen en dat we honderd zakken of dozen het huis uit zouden doen! Niet zomaar zakken, maar vuilniszakken! Niet zomaar dozen, maar formaat bananendozen. Een heel klein beginnetje hadden we in de afgelopen weken al gemaakt. Zomaar tussen de bedrijven door. De teller stond al op 6. Vandaag zouden we echt gestructureerd aan de slag gaan. Waar zouden we beginnen? We overlegden en besloten met de kasten op de jongenskamer te beginnen. De nieuwe kleding, die ik vorige week voor Jan en Henk had gekocht, kon eigenlijk niet eens fatsoenlijk erin. Dus hup! Na ons bakkie koffie togen we naar boven.

De kast van Henk moest er als eerste aan geloven. Plank na plank werd leeggehaald. Alles legden we op Koos z´n bed en stapel na stapel, item na item werd bekeken. We maakten stapels: één voor de kledingcontainter, één om door te geven, één met zomerkleding voor Henk en één met winterkleding. Tenslotte hadden we nog een tas voor vuilnis.

Toen de kast helemaal leeg was, heeft Maria hem keurig gesopt. Geen stofje of vliegenpoepje of wat dan ook bleef meer achter :-). En de grote spin, die tegen het plafond bij de deur zat, werd ook vakkundig verwijderd :-).

sorteren op het bed van Koos

Kom maar op met die sopdoek!

Toen de kast schoon was, heb ik alle uitgezochte spullen er in gedaan. Wat een genot, zo´n keurig, overzichtelijke kast, waarvan je weet, dat er alleen maar bruikbare spullen in liggen en hangen!

De hoeveelheid, die weg mocht is onvoorstelbaar. Uit die éne kast verdween: 1 vuilniszak vol kleding voor de container (plus nog een klein stapeltje), 1 stapel kleding, die doorgeschoven werd naar een ander gezin, 1 grote papieren tas vol rommel, en wat kledinghangers en een paar spulletjes voor de kringloopwinkel. En al die spullen zijn we ná de lunch meteen weg gaan brengen. Toen voelde onze klus helemaal áf en hebben we de teller op 8 gezet. Nog 92 te gaan....

De rest van de dag werd er niet meer aan onze missie gewerkt. En morgen en donderdag ziet het er ook niet naar uit, dat we er verder mee kunnen.

Maar: niet getreurd

er is toch heus wat gebeurd!

Dit ging weg!

Ik ben zó benieuwd, of we deze zomer wèl ons plannetje zullen kunnen uitvoeren!

Ik hou niet van uitslapen. Dat is niet iets van de laatste jaren, maar was al zo, toen ik kind was. Als tiener stond ik vaak om 4 uur op. Dan ging ik in alle rust aan tafel zitten om mijn huiswerk te maken. Dat vond ik veel fijner, dan om dat ´s avonds te doen.

Mijn normale tijd van opstaan is om 5 uur. Ik zet wel altijd een wekker, maar eigenlijk word ik rond die tijd vanzelf wel wakker. Soms sta ik wat later op. En op een winterse zondagmorgen wil het weleens half 8 zijn. Maar dat zijn de uitzonderingen.

Ik vind het heerlijk om een poosje in de stilte te zijn. Ik lees dan wat, of luister een preek, of laat achter de strijkplank mijn gedachten de vrije loop. Soms ga ik ook gewoon rond die tijd aan de slag: vast brood bakken, de keuken opruimen, de ontbijttafel dekken, of wat dan ook. Niemand wordt er wakker van. Het zijn hier nogal slaapkoppen ;-). Bovendien zijn ze wel aan mijn gespook gewend, denk ik.

Het allermooiste van vroeg opstaan vind ik, als je de nieuwe dag geboren ziet worden.

Vanmorgen stond ik om kwart over vijf op ons dakterras. In het Westen was de lucht nog donker, in het Oosten begon het te lichten. Stil was het niet bepaald. Het was een compleet concert van kwakende kikkers, zingende vogels en gakkende ganzen. Prachtig!

Er moest er vandaag nóg één vroeg op: Koos moest om 10 over half zes langs de van Hogendorpweg staan, waar hij opgepikt zou worden. Mijn eerste werk was daarom brood snijden. Zes sneden voor Koos en zes sneden voor Leendert (die om half 7 weg moest). Voor allebei beleg erbij. Ziezo. De jongens houden ´s morgens niet van praten. Die mompelen: ¨Goedemorgen¨, stekkeren naar de keuken, pakken hun broodpakje, zeggen ¨Doei¨ en zijn verdwenen. Ik hoef alleen maar ¨Goedemorgen¨ en ¨Werkze!¨ terug te zeggen. Meer willen ze niet horen. Ha, ha.

Ik ging aan de slag. Omdat het weer een warme dag zou worden, had ik bedacht het strijkklusje van vandaag maar meteen in de koelte van de morgen te doen. Maar eerst even het eerste wasje ophangen. De wasmachine had vannacht alvast voor me gewerkt. En kijk, het is inmiddels al licht geworden!

Ik stond achter de strijkplank tot vijf voor half 7.

Toen was het tijd om havermout te gaan koken. Jan en Henk hadden vandaag vrij (en slapen dan uit!) en daarom zouden Willem en ik samen ontbijten. Willem moest al om kwart over 7 de deur uit voor een training in Amersfoort. Dus had ik afgesproken om om half 7 het ontbijt te serveren. Ja hoor, heel luxe en gezellig samen op bed :-).

Toen Willem was vertrokken genoot ik opnieuw nog even op het dakterras. De bieslook bloeit!

En de bijen? Die hebben er om 8 uur ´s morgens al een dag op zitten hoor! Kijk eens wat een ijver!

Stel dat ik nu tot 8 uur uitgeslapen had. Dan had ik dit allemaal gemist! Nee hoor. Deze uurtjes zijn echt de mooiste uurtjes van de dag! Die wil ik voor geen goud missen :-).

Vandaag is het alweer een maand geleden, dat Hans naar Malawi vertrok. Regelmatig schrijft hij over zijn belevenissen op zijn facebookpagina. Maar voor de facebooklozen onder ons, schrijf ik vandaag een logje over zijn belevenissen tot nu toe en zal ik zijn laatste facebookbericht (van gisteren) kopiëren.

Op 10 april vertrokken Hans en Roelof naar Malawi, om daar Karin van Meeuwen te gaan helpen bij haar project(en). Karin werkt in Malawi voor Stephanos. Ze is met van alles en nog wat bezig. Waar Hans en Roelof haar in elk geval bij zouden gaan helpen, is het verbouwen van een zeecontainer tot leerplek/klaslokaal. Karin zorgt ervoor dat boeren (beter) opgeleid worden, zodat hun oogsten groter en zekerder zullen worden. Zo is de boeren bijvoorbeeld geleerd, hoe ze hun akkers beter kunnen bemesten met natuurlijke mest (urine, kippenmest etc), dan met kunstmest. Heel leuk is, dat Hans met eigen ogen heeft kunnen zien, hoe trots één van de mensen was met het resultaat dat hij zo behaalde. Deze boer heeft dit seizoen namelijk één perceel maïs bemest met kunstmest en een ander perceel met natuurlijke mest. Dat laatste perceel had een beduidend hogere opbrengst!

Maar voordat de jongens aan de zeecontainer konden beginnen, was er nog allerlei ander werk. Sommige dingen gepland, andere dingen ongepland. Zo´n ongeplande klus was bijvoorbeeld de kapotte auto van Karin, die naar de garage moest. De jongens hebben Karin geholpen door tijdens de reparatie in de garage te verblijven om er op toe te zien, dat de reparatie goed werd uitgevoerd en de auto niet voor ritjes van het garagepersoneel werd gebruikt of anderszins. Dit kostte gewoon even 6 uur in plaats van de 2 uur, die de mensen van de garage hadden voorspeld. Kijk, dan is zo´n dag om, zonder dat je voor je gevoel iets gepresteerd hebt, laat staan, dat je aan je planning hebt gewerkt :-).

Een gepland projectje was het maken van een kippenhok voor Karin. Dit kippenhok werd gemaakt van metaal en hiervoor moest eerst een lasapparaat aangeschaft worden. Dit lasapparaat is trouwens betaald van geld wat Hans met z´n doneeractie heeft opgehaald. Iedereen die hieraan heeft bijgedragen: nogmaals hartelijk dank! Het geld van de doneeractie is ook ingezet om bij te dragen in de kosten van een flinke generator. Heel vaak is er geen stroom en dan is een generator handig/nodig. Deze generator heeft alvast zijn diensten bewezen bij het bouwen van het kippenhok, maar wordt straks ook ingezet bij het project van de zeecontainer.

De jongens hebben Karin ook bijgestaan bij de aankoop van een vrachtwagentje. Lijkt iets heel simpels, maar voordat zo´n vrachtautootje werkend en wel bij je op de oprit staat, ben je in Malawi toch al snel een dag of 10 verder.....

Het voert hier te ver om al Hans z´n verhalen van FB en die hij ons via de app deelt te vermelden. Eén ding is zeker: het is een heel bijzondere ervaring. En dat bijzondere betreft allerlei zaken: het land, de natuur, het weer, het eten, de mensen enzovoorts. Overal zit een verhaal aan vast.

Ik laat Hans z´n laatste fb bericht volgen. Dan hebben jullie de informatie uit de eerste hand :-). Hans hoopt nog twee maanden in Malawi te zijn en hopelijk komt dan in elk geval het project van de zeecontainer klaar. Maar dat weet je daar nooit. Niets is te plannen! Ook de doneeractie loopt nog twee maanden. Zo lang Hans in Malawi is, kan er gedoneerd worden. En uiteraard blijft er niets aan de strijkstok hangen! Hans z´n reis- en verblijf zijn al betaald. Alles wat er nu binnenkomt, komt direct ten goede aan Karins werk, waarin de jongens bijdragen. Behalve de verbouwing van de zeecontainer is er ook nog de bouw van een schooltje, die al 3 jaar stilligt vanwege geen financiële middelen. Dus....van harte aanbevolen:

doneeractie

19 uurNathenje, Malawi

We denken hier nog wel een beetje aan ons Nederlandse kikkerlandje hoor

😉 en daarom hebben we afgelopen zaterdag (op bevrijdingsdag) de 51e verjaardag van onze koning Willem-Alexander gevierd bij het Nederlandse consulaat. Dat was echt leuk om opeens weer allemaal Nederlanders te ontmoeten in zo'n ver land! En er waren heerlijke Nederlandse bitterballen en echte Hollandse Nieuwe, dingen die je toch stiekem wel een beetje gaat missen

😋 Maar dat werkt denk ik ook andersom, want van Malawi ga ik ook vast wel wat missen, en een van die dingen is waarschijnlijk het landschap! Malawi is echt een land, als je er komt zou je zomaar per ongeluk verliefd kunnen worden op het landschap! Uitgestrekt als het is, heuvelachtig, hier en daar bergen, prachtige bomen en planten, echt een absoluut plaatje

👌
Maar het genieten moet echt tussen het werken door hoor! Gisterenavond nog even de hoofden bij elkaar gestoken om heel voorzichtig een globale planning te maken (want ja... plannen kan je hier niet

😉 ) en dan gaat het wel kriebelen hoor, zou de container wel op tijd afkomen? Nou goed, handen uit de mouwen, de oogst die in de container ligt opgeslagen moet daar zo snel mogelijk weg

💪
De truck zit weer helemaal in elkaar, en hij rijdt weer als een zonnetje. Alleen het sturen was wat wennen voor Karin, maar ja hij is stiekem ook al 21 jaar oud. Oh en dat valt trouwens wel mee hier hoor, als je ziet waar ze hier mee de weg op gaan

🙈
Dinsdag en vandaag hebben we dus de oogst van het land naar huis gebracht, met de nieuwe truck

👍

👍 en dat was genieten zeg! Achterop de laadbak, met een waanzinnig mooi uitzicht! Ongelofelijk mooi!
De container is nu helemaal leeg, dus daar kunnen we nu onze materialen die we kopen in ieder geval opslaan, en dan zou het zomaar eens kunnen gebeuren dat we kunnen beginnen met bouwen

🎉

😉
Maar eerst nog een weekend kamperen bij Kuti, vlakbij Lake Malawi #ZinIn!!

Naast ons bouwproject zijn we ook nog in het dorp geweest. Mr. Brave van SunnyMoney Malawi heeft met de jongens van het dorp gesproken over hun solar light business. Hij heeft met ze afgesproken dat ze van het eerste geld van de business een leraar zouden inhuren. Zo kunnen de jongens aan hun eigen toekomst werken en hun school afmaken. Meeste jongens zijn nooit verder gekomen dan groep 5 of 6. Ze kunnen nauwelijks lezen en schrijven, en slechts een paar woordjes Engels, dingen die niet onbelangrijk voor ze zijn! Ik ben echt heel erg benieuwd hoe de jongens het gaan doen!

😉

Oh ja.. nog geen foto's van het nieuwe huis helaas, nou ja, dat komt vanzelf nog wel. 11 juni krijgt Karin de sleutel van haar nieuwe (tijdelijke) onderkomen, en de 15e moeten we uit dit huis zijn. Dus Karin is stiekem wel blij dat we hier zijn om te helpen

Vanmorgen zijn Willem, Jan en ik weer naar Tienray gereden. Naar het plekje, waar Willem en Jan vorige week zijn gestopt met Pieterpadten. Ze hadden er weer zin in, hoor, die twee. En door! Dus.

Voor Jan waren er nieuwe wandelschoenen. Nou ja, nieuw? Tweedehands dan. Maar wel échte Meindls! Jan is nog niet uitgegroeid en vorige week bleken zijn wandelschoenen niet goed meer te passen. Na één dag lopen had hij echt zere voeten. De tweede dag heeft hij op oude schoenen van Willem gelopen. Geen wandelschoenen, maar gewoon oude schoenen, die Willem lekker zitten en die hij had meegenomen voor ´s avonds. Daar was Jan die dag mooi mee gered. Maar voor échte wandeltochten heb je échte wandelschoenen nodig. De mannen moeten regelmatig door weilanden of over onverharde paden lopen. Met mooi weer kan dat best op gewone schoenen. Maar met regen is goed schoeisel een must. Daarom hadden we de afgelopen dagen op Marktplaats rondgekeken en zowaar een paar Meindl schoenen gevonden in Jan z´n maat. Het was wel een beetje uit de buurt, maar dat was niet erg. Willem en ik zijn er gisterenmiddag met alle plezier even voor naar Den Haag gereden. Nou, mannen, gegroet dan maar weer!

Vandaag liepen Willem en Jan naar Venlo en morgen kijken ze hoever ze komen. Dan hoop ik ze weer te gaan halen. Eerst hadden we bedacht, dat ze terug wel konden treinen. Maar dat is een stuk duurder dan wanneer ik met Willem z´n zakenauto rijd. Dus wordt het de auto. Ik vind het geen probleem. Hoewel ik me vanmorgen een houten Klaas voelde, toen ik na drieëneenhalf uur uit de auto stapte ;-).

Thuis gekomen heb ik eerst een poosje lekker uitgerust. Daarna stond de lunch al klaar. Lekker soep met brood, wat Maria klaargemaakt had. En na het eten ging we hobbyen: opruimen! En door, dus :-).

De kast van Jan stond op ons programma. Net als bij het opruimen van Henk z´n kast hebben we plank na plank leeggehaald en item na item beoordeeld. Bij Jan lag er niet alleen kleding in de kast, maar waren er ook twee planken vol spellen. Heel veel spellen worden hier nooit meer gespeeld. Die mochten naar de Kringloop. En van de kleding kon ook het nodige weg. Wat een bende, zeg! Om 14.00 was de kast helemaal uitgezocht en hadden we een flinke buit:

Een vuilniszak kleding voor de kledingcontainer, een doos met rommel voor de wijkcontainer en een kratje spullen voor de kringloopwinkel. Het was vlot gegaan en we hadden de smaak te pakken. We besloten nóg een kast te doen.

En door, dus!
Nu Koos z´n kast. Ook weer een kast met twee planken met spelletjes. De rest kleding. We volgden de inmiddels beproefde methode. En WOW! Dit is echt niet meer normaal, hoor. Wat kon er enorm veel weg!!
De totale buit van vanmiddag:

Twéé vuilniszakken, twéé dozen en één kratje. Bij elkaar dus 5 stuks. Je weet: we willen deze zomer 100 zakken en/of dozen uit ons huis verwijderen. Met deze 5 stuks erbij staat de teller nu op 13. Nog 87 te gaan.....

Maria poetste de kasten keurig schoon.

En daarna legde ik de spullen, die mochten blijven, op keurige en overzichtelijke stapeltjes terug in de kast.

De bovenste twee vakken van deze kasten pasten niet op de foto. Daar liggen nu de spellen, die we willen houden. Daaronder zijn twee vakken leeg. Daar mogen de jongens hun schoolspullen gaan bewaren. En daaronder ligt hun zomerkleding, winterkleding, sportkleding, ondergoed enzovoorts. De kasten liggen een stuk minder vol. Heerlijk!

Het is altijd spannend, of je nog iets bijzonders tegenkomt. Iets wat je heel lang kwijt was, ofzo. Of iets waarvan je niet eens meer wist dat je het had. Vanmiddag vonden we twee bijzondere dingen: een briefje van 50 euro (!) en een sauslepel. Dat briefje van 50 was Jan vorig jaar kwijt geraakt. Maria en ik wisten het nog precies. We kwamen het tegen in een sportschoen, die Jan allang te klein geworden was. Echt leuk voor Jan, zo´n meevaller! En die sauslepel? Werkelijk geen idee wat die nu in de kledingkast deed ;-). Die mocht weer in de besteklade.

Intussen was Maaike ook heeeeeel nuttig bezig! Ze was de voortuin van onkruid aan het ontdoen. En dat was echt een grote klus. Ze heeft het bíjna af gekregen. Het is nog één uurtje werk. Dat hoopt ze morgenochtend te doen. Wat is het geweldig opgeknapt, zeg!

Het liep inmiddels tegen 16.00 uur. Hoog tijd om snel de webshopbestellingen klaar te maken. In een rap tempo pakten Maria en ik alles in. Behalve de pakketjes wilde ik ook graag de kleding en de kringloopspullen wegbrengen. En dan zouden we meteen een echt verdiend bakkie koffie bij de kringloopwinkel drinken. Dat is gratis, als je spullen brengt. Je krijgt dan een koffiemuntje, waarmee je twee bakkies koffie of thee kunt halen. De meneer van de inname was royaal vandaag. We kregen twéé muntjes en zo konden we met z´n drieën gratis genieten. Het was echt gezellig, zo even. Niet in de laatste plaats doordat we alle drie zo´n voldaan gevoel hadden over al het werk wat verzet was.

Thuisgekomen hoefde ik maar voor een zeer klein ploegje te koken: Willem en Jan in Limburg, Hans in Malawi, Leendert in Polen (die bezocht vandaag kamp Dachau), Henk was zwemmen en belde of hij bij een vriendje mocht eten, Koos bleef overwerken. Zaten we daar met z´n drieën! Ik kookte krieltjes in de schil en bakte ze daarna. Verder maakte ik een pannetje bloemkool en broccoli klaar en een pannetje kerriesaus. Maria had van de week stukjes banaan in de diepvries gedaan en maakte daarmee lekker banaanijs in de blender. Mmm, we smulden!

Gisteren hadden we ook al banaanijs op. Maria´s schoolvriendin kwam gisterenmiddag en Maria wilde iets leuks gaan doen met haar. Maar wat? Ik bedacht, dat ze het misschien wel leuk vonden om een High Tea klaar te maken. Daar waren de dames wel voor te porren! En terwijl Willem en ik heen-en-weer reden naar Den Haag voor die wandelschoenen, toverden de meiden de lekkerste dingen uit de keuken en konden we bij thuiskomst zo aanschuiven aan een heel gezellige High Tea. Behalve banaanijs hadden ze flensjestaart gevuld met lemon curd, lange vingers gedoopt in chocolade en kokos, mini-chocolademuffins, hartig belegde sandwiches, glaasjes met allerlei lekkere laagjes en toastjes belegd met hartig. Echt een succes.

De dames aan het werk in een ontplofte keuken

En nu is het vrijdagavond. Kaal, zo zonder Willem. Maar ja. Ik heb er m´n spinnewiel maar eens bij gepakt. En terwijl het wiel snorde, snorde de avond ook zómaar voorbij.

Na de zondag is het soms lastig starten. De omschakeling van de rustdag met de kerkgang naar de werkweek met alle aardse beslommeringen viel me vanmorgen zwaar. Maar het is nu eenmaal de werkelijkheid, dat er gewerkt moet worden. De omschakeling werd vergemakkelijkt door eerst maar een strijk weg te werken. Dat is werk, waarbij je je gedachten kunt laten gaan.

Toen de kinderen eenmaal één voor één naar beneden kwamen, was het gedaan met de rust ;-). En als vanzelf vonden mijn handen wel weer hun weg. De ontbijttafel werd gedekt, een schooltas klaargemaakt, nog even een lievelingsshirt gestreken, de vaatwasser leeg gemaakt en weer volgezet, de eerste was opgehangen en al die gewone moederklusjes, die er langskwamen.

Er stond voor vanmorgen meteen al een werkje buitenshuis op het programma. Dus stapte ik al voor tienen de deur uit. Schoonmama hoopt over een paar weken te gaan verhuizen en ik zou haar vanmorgen gaan helpen met uitzoeken/opruimen van een kastje vol paperassen. We begonnen met een lekker bakkie koffie en de morgen vloog om. Fijn, dat er weer iets van het lijstje geschrapt kon worden!

Thuisgekomen was het eerst lunchtijd. Een kom soep en een boterham. Mmm. Ik rustte even 20 minuutjes uit. Tenslotte was ik al om 5 uur opgestaan en had er al ´een dag opzitten´.

Daarna doken Maria en ik de jongenskamer maar weer in. Er was daar nog één kast die uitgemest moest worden: die van Hans. We zijn al helemaal op elkaar ingespeeld en het ging als een trein.

Er bleef zowaar nog tijd over om alvast één van de vier bedlades te doen. De lade ging op dezelfde manier als de kasten: leeghalen, spullen uitzoeken, lade schoonmaken, terug doen wat nog gebruikt wordt/gaat worden. Het is nog steeds verbazingwekkend hoeveel er weg kan!

De score was: 2 vuilniszakken met kleding en schoenen voor de kledingcontainter, 1 stapel kleding om door te geven, 1 tasje met spullen voor de kringloop, 1 tasje voor de kliko. We telden dit alles bij elkaar voor 3 items, waardoor de score nu staat op: 16! Nog 84 te gaan. We hebben een centimeter opgehangen, waar we steeds het aantal centimeters afknippen voor het aantal dozen/zakken wat ons huis verlaat. Zo zien we in één oogopslag hoe de vlag erbij hangt.

Het was inmiddels kwart over 3. Tijd voor een kleine pauze met koffie. En daarna was het de beurt aan de webbestellingen, die ingepakt moesten worden.

Op maandag combineren we het wegbrengen van de pakketten meestal met een bliksembezoekje aan de groentekraam op de markt. Zéker als er gebeld is, zoals vanmiddag. Ik vlas op aardbeien, zodat ik dit jaar niet al in september uitverkocht ben wat aardbeienjam betreft. Vandaag had ik geluk en kon een leuke hoeveelheid inladen. Daarnaast nog van van alles en nog wat een beetje en van wortels heel veel. Daar gaan we in elk geval wortelsap van maken. En verder zien we nog wel.

Thuisgekomen maakte ik het avondeten klaar. Leendert kwam binnenrollen. Die was een aantal dagen met een paar vrienden naar Polen geweest, waar ze onder andere Dachau hebben bezocht. Er was dus gespreksstof genoeg aan tafel. Het was echt indrukwekkend geweest.

Vanavond was m´n keuken een jamfabriekje. Samen met Maria maakte ik 37 potjes aardbeienjam. En zo is de eerste werkdag omgevlogen met allerhande bezigheden.

De wandelschoenen van Willem en Jan kunnen trouwens weer voor even de kast in. De mannen zijn tot aan Swalmen gekomen. Ze hebben weer dik 40 kilometer Pieterpad gedaan en moeten nu nog 83 kilometer. Die hopen ze van de zomer te lopen. We hebben een leuk plannetje: we willen van maandag tot zaterdag ergens in Limburg gaan kamperen op een boeren- of natuurcamping ofzo. En dan kunnen Willem en Jan daarvandaan het Pieterpad afmaken. Ik hoef ze dan ´s morgens alleen maar even weg te brengen (wat nooit ver kan zijn) en ze ´s avonds weer op te halen. Ze kunnen dan fijn op de camping eten en overnachten. Die 83 kilometer is maar een dag of drie/vier lopen. Het zijn zomaar nog plannetjes. Er valt niet zo gemakkelijk iets te plannen, vanwege de ziekte van Maria. We zullen wel zien, wat er van terecht komt. Het zou heel leuk zijn!

Het stuk Pieterpad wat ze nu gelopen hebben was weer schitterend. Ik genoot er een beetje van mee, toen ik ze ging ophalen:

En later, ´s avonds, toen Willem de foto´s liet zien, die hij onderweg gemaakt heb en de verhalen erbij vertelde.

Ik kan me zomaar voorstellen, dat je echt verslingerd raakt aan wandelen!

Deze dag leek wel een herhaling van gisteren. Niet dat dat erg is. Ik heb absoluut geen hekel aan herhalende handelingen. Dat is maar goed ook. Het leven van een huisvrouw bestaat voor een groot deel uit een eindeloos lijkende serie alsmaar terugkerende handelingen als wassen, koken, boodschappen doen, opruimen, toiletten schoonmaken, aanrecht poetsen, stoffen enzovoorts.

Maar goed. Er werd dus weer verder opgeruimd. We moesten nog 2 bedladen op de slaapkamer van de jongens. Eén die vooral volgepropt zat met jassen. En de andere die volgepropt zat met schoolwerkjes van vier jongens en van jaren her....

Eerst de jassenla maar:

voor

Er bleven niet veel jassen over, die mochten blijven. Wat wel overbleef: lekker veel lege ruimte. Precies nog een mooi plekje voor wat spulletjes van Henk. En verder leeg! En keurig schoon. Hoe fijn!

De volgende lade.... Pffff. Waarom zou je dat allemaal bewaren? We hebben alle stapels papieren en mappen en schriften en programma´s van vieringen en tekeningen en weet-ik-veel-wat-nog-meer uitgezocht. Alleen speciale dingen hebben we bewaard. Voor alle jongens één papieren tas met basisschool-herinneringen. Dat lucht op :-). Ook in deze la is er nu veel lege, schone ruimte.

De buit was weer beschamend: 1 volle vuilniszak voor de kledingcontainer, 2 grote dozen voor de papiercontainer, een (kapotte) weekendtas vol rommel voor de wijkcontainer.

Conclusie: we zijn weer 4 items verder. Maria knipte 4 centimeter van het meetlint af. Twintig zakken en/of dozen zijn ons huis al uit. Nog 80 te gaan. Dat gaat echt wel lukken!

Deze week gaat er verder niet veel meer weggedaan worden. Alle kasten en laden op de jongenskamer zijn gedaan. Wat rest is: schoonmaken. De vier bedden krijgen een grondige schoonmaakbeurt. Achter/onder de bedden moet gepoetst worden. De vloer moet schoon. En tenslotte is er nog een raampartij, die we van binnen en van buiten schoon willen maken. O ja, en de deur met het bovenlichtje moet ook gesopt worden. Nog werk zat ;-).

Vanavond heb ik weer jam gemaakt. Nu geen aardbeienjam, maar mangojam. Negentien potjes. Jeuj!

Maria maakte wortel-appelsap voor morgenochtend. Mmm. Ik heb er nu al trek in :-).

Iedere dag een draadje, is een hemdsmouw in een jaar, luidt het spreekwoord. En dus weefden Maria en ik vandaag figuurlijk ook weer een draadje. We hebben een uurtje of twee aan het project ´jongenskamer´ gewerkt. Op deze kamer staan twee stapelbedden. Die stapelbedden hebben wij laten maken, toen we hier 14 jaar geleden kwamen wonen. Wij wilden bedden, die jarenlang mee konden gaan en die ook geschikt waren voor twee grote knullen. We moesten er destijds behoorlijk voor in de buidel tasten, maar zijn nog altijd blij, dat we het zo gedaan hebben. Veertien jaar lang worden de bedden nu al beslapen. Eerst door (kleine) kinderen, inmiddels door volwassen knullen. En ze zijn eigenlijk gewoon als nieuw. Nooit gedoe met bedden die kraken, uit elkaar vallen, wankel zijn of wat dan ook. Het enige nadeel is, dat deze bedden zó stevig en zó zwaar zijn, dat je ze niet kunt verschuiven. Als ik onder de bedden wil schoonmaken, moet ik het matras optillen, de bodem losmaken, de laden (die onder het bed zitten) openschuiven en dán kan ik pas bij de vloer komen. Dat gebeurt dus niet zo vaak. Als ik het doe, kom ik echt rommel tegen: heel veel stof, maar ook een verdwaalde sok of zakdoek, legoblokjes, pennen, donald ducken en nog veel meer.

Vandaag was het dus beddenfeest :-). Al vroeg had ik van twee bedden het beddengoed afgehaald en in de wasmachine gedaan. Later gevolgd door twee trommels met dekbedden en kussens. Vandaag werd álles gewassen. En gelukkig kon het heerlijk in de zon drogen. Wat een genot!

De matrassen gingen van de bedden en werden gestofzuigd. De bedbakken werden ook gestofzuigd en daarna met een sopje schoner dan schoon gemaakt. En als laatste kreeg ook de vloer een zuig- en sopbeurt.

Het was echt een klus. En het lukte ons uiteindelijk zelfs nog om een hele vuilniszak rommel en kringloopspul te vergaren. Yes! Het meetlint is weer een centimeter korter. Nog 79 te gaan.

Vanavond na het eten werden de bedden weer keurig opgemaakt. Met zongedroogd beddengoed. Wat wil een mens nog meer ;-).

Er wordt vannacht maar één van de vier bedden beslapen. Hans zit nog aldoor in Malawi, Koos is op bivak en Jan op kamp. Henk heeft dus het rijk alleen. Ik ging net even bij hem kijken. Wat lag hij heerlijk te knorren onder z´n schone dekbedje. Heerlijk hoor!

Gisteren en vandaag heb ik nog wat uurtjes in de jongenskamer gestoken. Maar nu is hij echt helemaal klaar. Het is er zo steriel als in een operatiekamer en we kunnen er zo wel weer even tegen :-). Het laatste wat ik heb gedaan is het zemen van het raam, van binnen en van buiten. En daarna ben ik naar de bloemist gereden en heb een grote cactus gekocht. Dat is het enige wat er in de vensterbank staat. Verder is hij leeg en clean en dat wil ik zo houden. Alleen komt er nog een rolgordijn. Dat moet eigenlijk al 14 jaar ... ;-).

Maar nu heb ik toch heus m´n sopdoek aan de wilgen gehangen. In elk geval voor een week. DV volgende week hebben we andere bezigheden. Eerst Pinksteren, verder met Maria weer naar het ziekenhuis, en op donderdag en vrijdag heeft ze examen, waar nog aan voorbereid moet worden. Op zaterdag hoop ik op de Lentefair in de boomgaard in Nieuwerbrug te staan en daar moet nog één en ander voor ingepakt te worden. Druk zat dus en het stof en de rommel wachten heus wel :-).

En morgen is m´n blogjubileum. Hoe leuk is dat! Tien jaar geleden schreef ik m´n eerste logje. Dat kwam trouwens nog niet meteen online. Pas in juli 2008 ben ik online gegaan. En sindsdien zijn er bijna 18 miljoen bezoekers op m´n blog geweest, waren er meer dan 27 miljoen pageviews, zijn er ruim 1800 volgers en schreef ik meer dan 1300 logjes.

Wat is er veel gebeurd! Hoogtepunten, dieptepunten, trouwen, rouwen, alles kwam langs. Nieuwe vrienden, broodbakworkshops, schrijven voor het Reformatorisch Dagblad (niet meer), de kookrubriek voor het blad Terdege maken (al voor het 5e jaar!), de webshop, journalisten voor tijdschriften en kranten (zijn we mee gestopt), een boek geschreven (¨Dat doen we zelf wel!¨), kortom: de blog is geïntegreerd in ons gezinsleven.

Morgenavond hebben we met de kinderen een gezellig jubileumavondje. Dan kijken we terug, halen herinneringen op, kijken oude foto´s. Maria heeft een echte jubileumslof gebakken en ik heb een fles jubileumbier (uit het Openluchtmuseum) koud staan.

Ik vier m´n blogjubileum ook in m´n shop, want de shop is het logische vervolg op m´n blog geworden. Daarom heb ik wat aanbiedingen gemaakt en krijgt elke klant een kadootje. Dat zal volgende week wellicht ook nog voor drukte zorgen. Maar dat is léuke drukte. Kom maar op ;-).

Zaterdag was het blogjubileum. Wat hebben we een gezellig dagje gehad! De hele dag door waren er felicitaties en leuke berichtjes op FB, appjes, e-mailtjes. Ik kreeg er een warm en feestelijk gevoel door. Hartelijk dank iedereen!

Het leukste was het gezellig avondje met de kinderen. We hebben herinneringen opgehaald aan de hand van een fotopresentatie. Ik had van alle kinderen de oudste foto op de blog opgezocht. Die waren dus van 10 jaar geleden. En verder had ik foto´s van wat hoogtepunten verzameld, zoals de bruiloften van de kinderen en de geboorte van de kleinkinderen enzo.

Bij de koffie hadden we de heerlijke jubileumslof, die Maria had gebakken. En later op de avond trokken we de fles bier open, die we in januari in het Openluchtmuseum hadden gekocht en die ik zuinig had bewaard ;-). En er was (natuurlijk!) ook Lamme Teun, met slagroom.

Ik werd verwend met chocola en bloemen.

Trijnie had voor deze gelegenheid een prachtig gedicht geschreven en een fles ´bubbels´ in een speciale editie meegebracht. Erg leuk allemaal en heel speciaal om te mogen beleven!

Vandaag hadden we een rustige Tweede Pinksterdag. Eerst zijn we naar de kerk geweest. En vanmiddag waren we gewoon gezellig thuis. Maria en ik zijn vast begonnen om webshop-bestellingen in te pakken, zodat die morgen direct naar het postkantoor kunnen. En aan het eind van de middag schoven we rond de bbq. Gewoon een simpele bbq-maaltijd met dingen, die we in huis hadden.

De hele dag wordt hier met de konijnen gekroeld.

Ook vanavond tijdens het bbq-en. Tja, als je náást het hok zit, in het ook wel erg verleidelijk om zo´n beessie op te pakken :-)

Spelregels
Vooraf even de ´spelregels´ voor wie hier nog maar kort meeleest en zich afvraagt: ¨Een advertorial op deze blog? Hoezo?¨
Aan de linkerkant van m´n blog (en soms bovenaan) draaien banners van adverteerders. Dit zijn speciaal geselecteerde adverteerders, die producten of diensten aanbieden, die passen binnen ¨Eenvoudig Leven¨. Niet zelden ken ik de mensen en/of hun producten of diensten persoonlijk en kan ik uit eigen ervaring ze van harte aanbevelen.
Voor nieuwe adverteerders schrijf ik altijd een advertorial, om ze goed onder de aandacht te brengen. Terugkerende adverteerders vragen soms ook, of ik een advertorial wil schrijven. Bijvoorbeeld om aandacht te vragen voor een nieuw product, een actie, of iets dergelijks.
Omdat niemand zit te wachten op verborgen reclame, geef ik zo´n bericht altijd de titel ´Advertorial´ mee. U kunt dan zelf beslissen, of u verder wilt lezen, of de reclame aan u voorbij laat gaan. Elke maand verschijnt er maximaal één advertorial.

Deze maand zijn er 2 adverteerders in deze advertorial:
1) Bellebien
2) Cuisine d´Oc

1. Bellebien
We begroeten deze oude bekende met plezier: Bellebien. Voor veel mensen is Bellebien een vertrouwd adres voor het allermooiste linnengoed wat je bedenken kunt. Op dit moment loopt er een gratis verzending actie, welke duurt tot 28 mei 12.00 uur. Altijd leuk meegenomen, als de verzendkosten niet berekend worden!

Bij Bellebien kun je terecht voor prachtig linnengoed van een ouderwets degelijke kwaliteit. Goed voor jarenlang plezierig gebruik. Zo heb ik zelf al zes jaar lang een ontbijtlaken in gebruik, waar ik altijd nog vrolijk van word. Ook de dekbedhoezen van de meisjes heb ik al minstens zo lang in gebruik! Hoe fijn is dat, om jaar in, jaar uit, van linnengoed in tijdloze dessins te kunnen genieten.

Nu het zomer is en we weer vaker buiten zijn, is de grote collectie Franse tafelkleden met coating een hit. De kleden hebben een coating, zonder dat ze er plastic-achtig uit zien, maar wel met de voordelen ervan: gemakkelijk afneembaar en bijzonder geschikt voor op de tuintafel.

Bellebien is bekend om de Franse tafelkleden met de typisch Franse dessins, zoals olijven, citroentjes en lavendel. Je waant je zo in Frankrijk!

Maar voor niet iedereen hoeft het zo uitbundig. Daarom is de collectie dit jaar uitgebreid met wat rustiger dessins, zoals bijvoorbeeld de Ramatuelle allover, die verkrijgbaar is in groen (vert, op z´n Frans) en taupe:

en het dessin Bastide, verkrijgbaar in marine, lavendelblauw en donkerrood:

Zoals je op de foto´s ziet, is de Ramatuelle Allover niet alleen mét, maar ook zónder coating leverbaar en dan is het ineens een tafelkleed wat zich prachtig laat combineren met een roomwit servies, zoals het klassieke Wedgewood Edme.

Grote kans, dat je inmiddels al helemaal in de zomerse sferen zit :-). Maar toch wil ik je ook nog even op twee andere fijne zomerartikelen attenderen:

- de hamamdoeken, ook in strandlakenformaat
- de wafeldekens, ´s zomers zoveel fijner dan een zweterig dekbed!

Nu stop ik, hoor. Ga gewoon gezellig rondneuzen in Lisette´s mooie webwinkel en maak (op tijd) gebruik van de geen verzending actie!

2. Cuisine d´Oc
Ook Cuisine d´Oc is een oude bekende op deze blog. Voor wie Cuisine d´Oc nog niet kent: bij Cuisine d´Oc kun je terecht, als je aan een nieuwe keuken toe bent.

Misschien begin je al te kreunen: een nieuwe keuken? Ja, eigenlijk ben ik daar hard aan toe. Maar ja...zo duur. En zo´n gedoe...

Kijk, Cuisine d´Oc biedt een oplossing voor beide problemen: niet duur en ook al geen gedoe. Hoe? Door niet direct te kiezen voor nieuw, maar voor renovatie!

Bij renovatie blijft een groot deel van je keuken in tact, maar kies je voor bijvoorbeeld nieuwe frontjes, een nieuwe kleur, nieuwe handgrepen, nieuwe apparatuur, of een combinatie hiervan. Op deze manier vernieuw je alleen wat nodig is, zodat je een stuk voordeliger uit bent en bovendien is zo´n renovatie zó gepiept!

Wat je je daarbij moet voorstellen? Nou, dit bijvoorbeeld:

Dat is toch ongelofelijk? Als je nog meer van dit soort aansprekende voorbeelden wilt zien, kijk dan eens op de facebookpagina van Cuisine d´Oc.

Cuisine d´Oc is vooral bekend vanwege deze renovaties. Maar je kunt bij hen ook terecht voor een compleet nieuwe keuken! Bijvoorbeeld als je een totaal andere opstelling wilt. Het leuke is, dat de mensen van Cuisine d´Oc door de renovatieklussen bijna altijd voor uitdagingen staan, die vragen om een creatieve oplossing. Die creativiteit wordt ook ingezet als het gaat om het plaatsen van nieuwe keukens. Ze kijken goed met je mee en komen met praktische invallen. Wat te denken van mooie deurtjes, waarachter de helemaal niet interessante wasmachine en droger zijn verwerkt? Prachtig, toch?!

Nog twee plaatjes van compleet nieuwe keukens:

Zo. Inspiratie genoeg, denk ik. En anders kijk je fijn verder op de website. Neem vooral ook vrijblijvend contact op, om je wensen te bespreken en je te laten informeren over de mogelijkheden! De mensen van Cuisine d´Oc hebben al 20 jaar ervaring en het is hun passie om met creatieve en mooie oplossingen voor je keuken-probleem te komen.

Het is maar goed, dat ik vorige week m´n sopdoek voor een weekje aan de wilgen hing. Er had deze week echt niets van poetsen of opruimen gekomen. Deze week heeft m´n webshop extra tijd en aandacht nodig. De bestellingen rollen vanaf zaterdag gestaag binnen. Willem zei vanmorgen, dat ik er maar aan moest gaan wennen, dat ik een echt bedrijfje heb. Ha, ha, wie had dat ooit kunnen denken. Ik wilde vroeger al graag winkeltje spelen en nu héb ik zomaar een winkel. Weliswaar een webwinkel, maar toch.

Ik was zo´n beetje de hele dag aan het inpakken en overal stonden clusters van dozen en bestellingen, waarvan alleen ik maar wist, wat ermee gebeuren moest: nog een ontbrekend product erbij, het kadootje erbij, het verzendetiket nog printen, of wat dan ook. M´n kamer veranderde in een soort stellingloos magazijn.

En ja, als je veel verkoopt, moet je ook veel inkopen. En als je een eenmansbedrijfje hebt, moet jíj dus óók die inkoop doen. Ik zat al vroeg achter de laptop om bij verschillende bedrijven orders te plaatsen en om half 10 stapte ik in de auto voor een extra ritje naar molen De Driekleur.

Toen ik thuiskwam, was Maaike ijverig bavaroispoeder en geleroompoeder aan het inpakken. En Maria kreeg juist haar mentrix weer op bezoek, voor een laatste oefenronde voor het examen. Zo waren we allemaal fijn bezig.

Tussen de bedrijven door was ik ook druk met de was. Ik had geluk. Het dreigde hier weliswaar de hele dag, maar behalve een paar verdwaalde, grote, warme druppels, bleef het droog en kon ik een flink gat in de was slaan. Met een kind wat terugkwam van kamp en één die terugkwam van bivak, lag er weer een onmogelijk grote hopper.

Henk had vanmiddag vrij en steeds kwam er zomaar stiekemweg een knulletje ons huis binnengeslopen. Ze weten hier de weg wel. Op den duur waren ze met z´n vieren. Ze waren gezellig met elkaar aan het spelen, dus helemaal goed. Maar toen ze lang genoeg naar m´n zin achter verschillende schermen gezeten hadden, heb ik ze toch maar even naar buiten ´geveegd´ :-).

Het lukte om prachtig op tijd naar het postkantoor te rijden.

Daar weten ze het inmiddels al, dat ik af en toe heel veel dozen aanbied, als er een actie is. Er wordt nooit gemopperd, terwijl er toch soms erg zware dozen bij zitten. Op FB vroeg iemand zich af, of ik niet lang werk had achter dat loketje. Maar nee. Alle dozen hebben al een verzendetiket en het is een kwestie van even de scanner erlangs halen. Niettemin ben ik weleens wat langer tijd kwijt bij de post, want achter dat ene loketje wordt van alles gedaan. Als je dan pech hebt en er staat net iemand voor je die een pakje komt ophalen (pakje moet opgezocht worden, en wordt een legitimatiebewijs gevraagd, dat moet omstandig nog ergens vandaan opgediept worden, er moet een handtekening voor ontvangst geplaatst worden), of iemand die zijn/haar auto komt overschrijven, of iemand die 26 poststukken komt inleveren, die stuk voor stuk gewogen en gefrankeerd moeten worden... Maar ik vind het meestal geen probleem om daar even te wachten. Behalve als ik met een paar dozen in mijn handen sta. Dan lijken m´n armen minstens 10 centimeter langer, als ik eindelijk aan de beurt ben :-).

Vandaag ging het gesmeerd en ik liep nog even bij AH naar binnen voor een nasigroentepakket (géén tijd, géén puf, géén voorraad om vandaag zelf te snijden) en een pak vla (luie-wijven-pap). Tja, ik was even echt moe, want ik was vanaf 5 uur vanmorgen nonstop in touw geweest. Ik kookte bami. Lekker met pindasaus, kroepoek, gebakken eieren en atjar tjampoer. Mmm!

Vanavond heb ik niet veel bijzonders gedaan. De was afgehaald, nu het dan toch eindelijk een beetje serieus leek te gaan regenen. Daarna nog broden gebakken en samen met Willem de keuken opgeruimd. Willem was ook gaar en we zijn tegen elkaar aan op de bank in slaap gevallen. Ha, ha. We werden geloof ik wakker van elkaars gesnurk en toen was het 8 uur, koffietijd. ¨Wat worden we toch ouwe sukkels¨, zeiden we glimlachend tegen elkaar.

De zon ging vandaag prachtig onder en nu ga ik nog even lezen. Heb een indrukwekkend boek over ouders, die twee kinderen verloren: Eenvoudig geloof.

Al meer dan een week lang zijn we ondergedompeld in de jubileumdrukte. Steeds als we denken, dat de bestellingenstroom wel zal stagneren, komen er toch weer nieuwe binnen. Wat een verrassing is dit! Maar tegelijkertijd ook even schakelen. Want klanten gaan voor. Ik had al wel bedacht, dat in de jubileumweek mijn huishouden op een laag pitje zou komen staan. Maar dat was een optimistische inschatting :-). We zijn hier zó diep gezonken, dat ik verschillende keren brood heb gekócht in plaats van zelf gebakken (wat een zeldzaamheid is) en het absolute dieptepunt was wel zo´n beetje de avondmaaltijd van vrijdag: diepvriespizza´s. Ha, ha, ha. Niemand had er problemen mee, hoor :-)). Onze woonkamer was elke dag een magazijn en mijn auto een koeriersbus. Maar elke avond lukte het toch wel om alles weer toonbaar en opgeruimd te hebben.

Het allernoodzakelijkst huishoudelijk werk ging natuurlijk wel gewoon door. De was, weet-je-wel?

Maar goed. Deze bijzondere en ook gezellige drukte zal woensdag toch wel voorbij zijn, want morgen is het de laatste dag van de jubileumacties in m´n shop.

Wat niet heel handig uitkwam, maar toch zo heel leuk was om te doen, was de Lentefair in de boomgaard in Nieuwerbrug van afgelopen zaterdag. We hebben vorig jaar ook op die Fair gestaan en vonden dat toen erg geslaagd. Dus wilden we dat dit jaar weer. We hadden het al een tijdje geleden besproken en ook de kraamhuur al betaald. Dus wilden we het niet vanwege de jubileumdrukte afzeggen. We gingen gewoon :-).

De dag voordat de Fair was, kreeg ik van een klant een geweldig leuk schortje kado. Een schortje met het Eenvoudig Leven-logo.

Natuurlijk werd dat schortje ingepakt. Net als heel veel bakmixen, kruiden, broodbakpakketten, Lamme Teun, bamboe tandenborstels, zepen, wattenstaafjes zonder plastic, bakvormen en nog veel meer. We stouwden de auto zó vol, dat we er nog nèt bij konden. We gingen met z´n drieën: Maaike, Maria en ik. De meiden hadden er net zoveel zin in als ik. Zo gezellig!

We reden zaterdagochtend om 7 uur weg. Het beloofde weer een prachtige, warme dag te worden. Nèt als vorig jaar. Toen was het ook zo warm op de Fair. Gelukkig kan ik er heel goed tegen. Al hadden we wel al klotsende oksels voordat er ook maar 1 product op de kraam stond. Dat komt, omdat je op die Fair niet met je auto bij je kraam kunt komen. Al je spullen moet je op een steekwagentje hobbeldebobbel door het gras van de boomgaard naar je kraam rijden. Dat was echt een klus!

Maar eindelijk was de auto leeg en kon het opbouwen van de kraam beginnen. Genieten! Precies om half 10 (de begintijd van de Fair) was de kraam áf.

De klanten mochten komen!

Zoals verwacht, kwamen de meeste klanten ´s morgens. Op een markt of een fair moet je het altijd van de ochtend hebben. En deze Fair was bovendien vroeg afgelopen: om 15.00 uur. Maar je mocht beslist niet voor 15.00 uur je kraam aftuigen. Het laatste uurtje was wel een beetje afzien. Maar goed. We hebben ook onze laatste klant fris en fruitig bediend en klokslag 15.00 uur begonnen we met inpakken. Gelukkig hoefden we heel wat minder spullen door de boomgaard naar onze auto terug te slepen ;-). Dat kwam goed uit, want we hadden een extra passagier. Willem was tussen de middag samen met Henk op de Fair komen kijken. Willem was al snel uitgekeken, maar Henk kreeg niet genoeg van het konijnen knuffelen enzo. Willem was daarom alleen terug naar huis gegaan en Henk reed nu met ons mee. Linea recta naar onze jarig kleinzoon! Het paste allemaal naadloos in elkaar. Toen we daar om half 5 arriveerden, was opa Willem daar ook al. En zo kwam er aan een drukke week en een drukke dag een feestelijk einde.

Heel langzaam gaan we hier weer terug naar normaal. Gisteren was het de laatste dag van de jubileumactie in de shop en vandaag gingen Maria en ik met de laatste hausse aan bestellingen naar het postkantoor.

Vanmiddag hebben we een begin gemaakt met het opruimen van de chaos in de shop. Er was steeds geen tijd om de binnengekomen goederen in de schappen te zetten. We stelden de pakketten samen uit voorraden die in een wirwar van dozen in shop, gang en woonkamer stonden en waar alleen Maria en ik de weg nog in wisten te vinden. Nu de schappen dan grotendeels leeg waren, heb ik de gelegenheid aangegrepen om alles meteen grondig te stofzuigen en een sopdoek erdoor te halen. Alle producten komen nu weer netjes geprijsd op de juiste plaats in de schone schappen. Hoe fijn is dat!

Morgen hopen we deze klus geklaard te hebben en dan hebben we, bij gezondheid, nog precies tijd genoeg om ook het huis weer aan kant te krijgen vòòr de zondag.

Er kwam vanmiddag nog een warm klusje tussendoor: Koos is voor 8 dagen met school naar Bosnië vertrokken, om daar vrijwilligerswerk te doen aan een vakantiedorp voor gehandicapten. Hij moest daarvoor om 15.00 op het vliegveld in Rotterdam zijn. Met het ov was dat een reis van anderhalf uur. Ik bood daarom aan, om hem met de auto weg te brengen. Dat is een stuk sneller. Nou ja...kán een stuk sneller zijn...Zonder oponthoud kun je het in een half uur aanrijden. We gingen daarom om half drie van huis. Maar we waren nog maar nèt de snelweg opgedraaid, of daar begon het: file! Er was 1 van de 3 banen naar de tunnel afgekruist. Even verderop zagen we een tweede baan afgekruist staan. Alles moest dus naar 1 baan. Hè, wat vervelend. Zeker een ongeval, zeiden we tegen elkaar. En: ¨Gelukkig dat wíj geen ongeval hebben. Dan maar liever file.¨ Intussen werd het warmer en warmer in de auto. Het was 29 graden buiten en in mijn auto vast niet minder! De airco is kapot en helaas kunnen ook de ramen niet meer open. Tja, gevalletje oude auto ;-). Het was bijna niet meer te harden, maar gelukkig: de rode kruisen gingen op wit en al snel kwam de vaart er weer in. Met een aardig gangetje reden we de Noordtunnel in. Maar we waren hem nog niet uit, of alwéér zagen we alleen maar rode remlichten voor ons. Opnieuw file! En nu nog wel een tikje serieuzer. Ik vroeg, of Koos even op internet wilde kijken wat er aan de hand was: container van vrachtwagen gevallen bij knooppunt Ridderkerk. Oeps!

Ik besloot de snelweg af te gaan en door Ridderkerk naar de A16 te rijden. Ik zweette peentjes. Behalve dat het warm was in de auto, moest ik ook van de meest linker baan, naar de meest rechterbaan. En het was al zo druk. En al die vrachtwagens. Pff. Autorijden is echt mijn hobby niet.
Maar goed. Het lukte. Intussen had Koos naar de groep geappt, dat hij later zou zijn, vanwege file door een ongeval. Het was half vier toen ik de Kiss&Ride bij het vliegveld op reed. Daar stond de hele groep op Koos te wachten. Ik was de parkeerplaats nog niet af, of de groep was de vertrekhal al binnengegaan. Niet dat het allemaal zo op de laatste nipper was, hoor. Want het vliegtuig zou pas tegen 18.00 uur opstijgen.

De terugrit was niet veel beter, dan de heenreis, want inmiddels was de spitsdrukte al lekker op gang gekomen. En de lucht werd steeds dreigender. Zou er een bui komen?

Uiteindelijk kwam ik om kwart over vier thuis. Daar lagen allemaal bestellingen klaar, die nog in dozen moesten. Maria en ik hebben ons werkelijk een slag in het rond gewerkt, om het af te krijgen. Intussen hadden we Jan en neef Henk gecharterd om alle ingepakte dozen vast in m´n auto te zetten. En zo lukte het precies. Om 5 voor 5 stonden we met twee afgeladen AH-karretjes vol dozen bij de balie van de post. Joehoe! Echt fijn!

Vanavond heb ik weer als vanouds heerlijke volkorenbroden met zonnebloempitten gebakken. En na de koffie liet ik m´n spinnewiel snorren.

De rust van ´normaal´ daalde op me. Ik had weer tijd om met Jan naar z´n schoolwerk te kijken. Willem hielp Maria met het installeren van een bankapp op d´r mobiel en later met het invullen van een sollicitatie-formulier. Henk moest achter z´n vodden gezeten worden, om z´n avondtaakje te doen. Gewoon gewoon :-). Heerlijk!

Vandaag hebben Maria en ik het 100-zakken-project weer opgepakt. Het 100-zakken-project? Ja! Wij hebben bedacht dat er deze zomer 100 zakken en/of dozen met overbodige spullen ons huis uit gaan.! Die zakken zijn niet van het formaat plastic tasje, maar van het formaat vuilniszak. En die dozen mogen van niet minder dan het formaat bananendoos zijn. We zijn streng ;-).

Vòòr de jubileum-actie hadden we al een prachtig begin gemaakt. Maar door het jubileum lag het project twee hele weken stil. Vorige week dinsdag was de actie in de webshop afgelopen, maar we zijn nog wel een paar dagen bezig geweest voordat echt de allerlaatste order de deur uit was en de shop weer tiptop in orde en bijgevuld was. Maria geeft even een ´rondleiding´:

Ook in en om het huis moest alles op orde gebracht worden. M´n tuintje had ik echt verwaarloosd en door het groeizame weer stond het onkruid hoog. De planten, die ik voor Moederdag had gekregen, stonden heel ondankbaar nog in de potten te wachten om uitgeplant te worden. Dus heb ik vrijdagochtend de hele ochtend hard in de tuin gewerkt. Wat is het heerlijk opgeknapt! Genieten! De rozen staan op z´n allermooist. Dat is Genieten met een hoofdletter, hoor!

Er moest ook gesnoeid worden. Geen struiken, maar haren. Daar kwam onze huiskapper voor langs. Zelf ging ik ook onder de schaar door. Er is wel 15 centimeter van m´n haar af. Het was zó lang en dun geworden, dat dat bepaald geen overbodige luxe was. Er bleef nog genoeg over, hoor. En ja, gewoon grijs. Verven daar doe ik niet aan. Ha, ha, de kapper noemt dat grijs eufemistisch: zilverblond :-).

Verder was er nog een soort van was- en strijkmarathon.

En Maria bakte een prachtige taart met bijpassende cupcakejes voor een jarig achternichtje.

Maar toen waren echt alle noodzakelijke en bijzondere werkjes achter de rug en konden we vandaag met een schone lei weer aan het opruimen gaan. We hebben geen enorme klapper gemaakt, maar toch zijn er weer twee volle vuilniszakken verdwenen! Eén zak maakte Maria vol met kleding uit haar kledingkast. Oud, niet mooi meer, versleten, kinderachtig...Het kon zó de textielcontainer in! Sinds vorige week staat er bij de school van Henk een kledingcontainer op het plein. Voor elke ingezamelde kilo textiel krijgt de school een klein bedragje. Leuk! Zo levert ook oude kleding nog iets op voor het goede doel.
De andere zak werd gevuld met troep uit de garage. Allemaal zooi wat zó de wijkcontainer in mocht. Het is dat we ook nog andere dingen op ons programma hadden. Want als je eenmaal weer in de opruimmodus staat, is het moeilijk om te stoppen! Morgen hopen we verder te gaan. Nog 77 zakken te gaan...

Article 0

Slow motion - vakantiestand

Van regen en zonneschijn

De laatste keer dit seizoen

Taxi-chauffeur

Bevrijdingsdag 2018

Twee jaar achterstand wegpoetsen

Waarom ik niet van uitslapen hou!

Hans in Malawi

En door!!

Eerste dag van de werkweek

In de herhaling

Iedere dag een draadje...

M´n sopdoek aan de wilgen en TIEN jaar eenvoudiglevenblog!

Het blogjubileum

Advertorial

Een écht bedrijfje :-)

Jubileumdrukte, fair en een jarig kleinkind

Terug naar normaal

Het 100-zakken-project weer opgepakt...