Eenvoudig Leven

Vandaag lijkt er wat ontspanning te komen in de web-orderstroom. Het aantal orders was wat meer normaal en er waren ook wat minder paniek-orders. Wat ik paniekorders vind? Nou, bijvoorbeeld iemand die 6 pond gist bestelt. Daar kun je een jaar lang voor een weeshuis brood mee bakken. Dat is net zo krampachtig als wanneer iemand 144 toiletrollen koopt voor een huishouden van 3 personen. Of 80 stuks blikken groenten hamstert.

Ik was blij. Het gaf me de broodnodige ontspanning. Want, eerlijk is eerlijk, als de boog 3 weken strak gespannen staat, ga je dat echt wel voelen!

Ik ga lekker een beetje bijtijds naar bed. Daar ben ik aan toe na een dag hard, maar fijn, werken. Kijk, de labels van de spullen, die vandaag ingepakt moesten worden, hingen al klaar.

Vandaag pakte ik samen met Maria in. En Maaike heeft vanavond nog een poosje kruiden zitten inpakken.

Intussen reden Willem en ik naar de molen, om vast een deel van de bestelling op te halen. Morgenochtend hoop ik de rest te gaan halen.

De avond was mooi. Aan de overkant van het water voor ons huis zijn vandaag schapen met lammetjes gekomen. Ze mekkerden en blaatten in de avondschemering.

Bij de molen was het op een andere manier ook heel mooi:

Ik ga toegeven aan mijn vermoeidheid en heerlijk vroeg slapen. Gaaaaaaap.

Gelukkig stonden we vanmorgen weer allemaal gezond op en konden we ons werk weer gaan doen. Hans ging weer bomen snoeien, Koos weer stratenmaken. Willem schoof weer achter z´n computer en zat nu en dan in een meeting. Jan en Henk deden hun schoolwerk. Maaike deed haar werk in de gehandicaptenzorg. Maria ging poetsen bij mijn zus. En ik was de hele dag druk met de webshop.

Eerst maakte ik in de prachtige ochtend een rit.

Het was sprookjesachtig mooi, die mist met de zon erop!

Ik moest naar de molen en naar de papiergroothandel. Vaste prik tegenwoordig, op woensdag.

Vanmiddag pakte ik bestellingen in en vanavond schepte ik roggemeel, tarwebloem, tarwemeel en broodzout in zakken. Nu ben ik dus melig, maar neem dat gerust met een korreltje zout :-).

Gisteren was de nieuwe Terdege binnengekomen met mijn bijdrage van risotto in de culinaire rubriek. Ik kreeg spontaan trek in risotto en dat was dus ook wat ik vanavond kookte. Hè, zo lekker! Zoals elk jaar heb ik na de winter een snoeploze periode om van m´n wintervet af te komen. Ik begon op 1 maart en ben nu dus een maand snoep- en koekloos. Fijne bijkomstigheid is, dat je maaltijden je dan extra lekker smaken.

Het thuisonderwijs ging vandaag een stuk beter dan gisteren. Willem heeft Henk onder z´n hoede genomen. Ze zitten nu samen op de workshopzolder en Jan zit beneden aan tafel. Ze hebben dus stoelendans gedaan. Gelukkig waren er genoeg stoelen, zodat niemand afgegaan is ;-). Willem kon Henk nu fijn met z´n wiskunde helpen en ook een oogje in het zeil houden, of hij goed gefocust bleef. Dit houden we er nu maar even in. Als het nieuwtje eraf is, is het lastiger om gemotiveerd te blijven. Gelukkig kunnen we elkaar steeds een beetje oppeppen. Mijn kleine taakje daarin is om steeds aandacht te blijven schenken aan de koffiepauzes en de eetmomenten. Dat moeten de vaste bakens op de dag zijn, waarop weer opgeladen wordt. Als we allemaal een taakje op ons nemen in het grote geheel, lukt het om het goed met elkaar te houden en ons werk te blijven doen.

Zo. Ik heb net het meel van mijn brillenglazen gepoetst. Het is genoeg geweest voor vandaag. Ooit vertelde een klant me, dat ik in hun familie ´het meelvrouwtje´ heet. Nou, ik voel me nu inderdaad echt een meelvrouwtje :-).

Maar goed. Je hoort me niet klagen. Ik ben blij, dat we ook vandaag weer de gezondheid en de kracht weer kregen om al het werk te doen.

Ook het schoolwerk van de jongens vlotte fijn. Wat wil je onder de gegeven omstandigheden nog meer? Natuurlijk, er is veel wat nu niet kan, of niet mag. Maar de andere kant is, dat we nog zo heel veel hebben om blij mee te zijn. Of niet soms? Zelfs de pianoles van Maria kon via Skype gewoon doorgaan.

Na de lunch deed Willem met Henk een ommetje. Even een frisse neus halen.

Ze kwamen allebei weer ´als nieuw´ thuis.

Waar ik ook blij mee ben? Met mijn voorraadkelder. Sinds het hamsteren in de supermarkten begon, heb ik nog geen één keer meer dan een normale hoeveelheid boodschappen hoeven doen. Ik kon steeds nog uit mijn voorraad putten. Zo maakte ik vandaag chili sin carne. Lekker uit de voorraad en met een klein beetje vers: een paar tomaten, twee preien, twee uien. Oh, wat aten we lekker.

Vanavond hield onze dominee weer een meditatie, die we via internet konden beluisteren. Ik had ernaar uitgekeken. Helaas werkte de link niet. We zaten al een beetje sip te zijn. Maar gelukkig was er nog wel een andere manier om toch te kunnen luisteren. Maria belde naar haar vriend, waar ze thuis kerktelefoon hebben. Met de telefoon aangesloten op een speaker ging het prima. Fijn!

Na de meditatie ben ik nog een poos meel gaan scheppen in de inpakruimte.

Nu is het wel weer eens welletjes geweest. Er moeten nog twee kinderen thuis komen. Dat de laatste de deur maar achter zich dicht trekke. Ik ga heerlijk slapen :-).

Het is bijna onvermijdelijk, als je ´buiten´ woont: beesten!

Schreef ik van de week nog over de schapen met lammetjes, die tegenover ons in de wei zijn gezet, vandaag kwamen er paarden bij. Wat leuk!

En vanavond aan tafel, maakten we toch wel iets vreselijk komisch mee. Ineens veerde Maria overeind en zei: ¨Ik geloof, dat ik een varken zag lopen, daar op de weg.¨ Wij lachen natuurlijk. ¨Ja hoor,¨ spotte ik, ¨de veldwachter zat er zeker achterstevoren bovenop.¨ Maar nee, Maria had écht wat ´roze´ gezien en het leek op een varken. Ze liep naar het raam. ¨Zie je nu wel,¨ riep ze triomfantelijk. ¨Daar komt al iemand met een voerbak.¨ En jawel. Daar liep een knul met een voerbak en het varken werd ermee van de weg af weer het erf op gelokt. Het was dus heus waar, dat varken langs de weg :-)).

Het èchte beestengebeuren was pas vanavond. Al de hele ~~dag~~ week hadden we ons erop verheugd. Vanavond zou Ciara, de hond van Hans, komen!!

¨Ik weet iets, wat jij nog níet weet, Arie,¨ had ik de kat al onheilspellend toegesist. Ach, het arme dier. Zou de prinses nu zomaar van haar troon gestoten worden?

Het hele ontvangstcomité stond klaar, voor Ciara :-). Eindelijk was ze daar! Eén en al zachte schattigheid. Smelt.

Ze moest zèlf over de drempel wandelen. Maar dat vond ze best moeilijk.

Ze werd gelokt, aangemoedigd, gefilmd...
En kijk. Wie zat dat hele schouwspel stiekem gade te slaan????

Eindelijk was ze de drempel over. Welkom op Luijkensteijn, lief beest!!

Ik ben heel benieuwd, hoe ze de nacht gaat doorbrengen. En de komende tijd zal er heel wat tijd gaan zitten in opvoeden en zindelijkheidstraining enzo. Het is jammer, dat vanwege de Corona er geen puppy-cursussen zijn. Want dat was zeker wel de bedoeling geweest. Maar goed. Op internet is er van alles te vinden en Hans weet er ook al best veel van af. Vanavond zijn Hans en Maria meteen al bezig geweest om haar te laten luisteren naar haar naam. Dat had ze zó door. Leuk en spannend!

Behalve van dieren, geniet ik ook van alles wat er groeit en bloeit. Wat is het prachtig overal met dat tere groen!

Ook binnen genieten we. Maaike bracht gisteren van haar werk een mooie potroos mee. Die was er uitgedeeld en schonk ze vervolgens aan mij.

En op de stoep in de portiek vond ik een lief bosje tulpen. Ik denk dat de laatste klant van de dag, dat had neergelegd. Wie dan ook: heel erg bedankt!!

Misschien heb je zaterdagavond tevergeefs gewacht op m´n dagelijkse praatje. Het was echter (te) laat geworden en daarom sloeg ik een keertje over. Vandaag dan maar dubbelop :-).

Zaterdag draaide het natuurlijk om de puppy! Ciara had zich uitstekend gedragen ´s nachts. Hans was haar ´s avonds om 12 uur nog een keer gaan uitlaten en daarna ´s morgens om een uur of 6. We hadden haar de hele nacht niet gehoord!

Wat is het toch gezellig, zo´n jong diertje in huis! Nou ja, niet echt in huis. Ze zit in een bench in de (inpandige) schuur. Als ze wat groter is, krijgt ze buiten een hok. Een Mechelse herder is nu direct niet een hond voor in huis. Vinden wij dan, hè. (daar mag je gerust anders over denken).

Intussen genoten we van het heerlijke voorjaarsweer. Ineens werden er allerlei buitenactiviteiten opgestart. Koos haalde z´n scooter maar eens uit de mottenballen. Sinds hij een rijbewijs en een auto heeft, rijdt hij er niet meer mee. Tijd om het ding maar eens op te poetsen en te koop te zetten.

Bij de bouwmarkt scoorde hij een bosje tulpen. Die mocht ik hebben. Gezellig! Op de salontafel stond ook al zo´n vrolijke bos. En ´s avonds bracht Jaap, de vriend van Maaike, ook nog eens een dikke bos mee!

Ons terras is nog niet klaar. Maar niet getreurd. Op de oude witte kuipstoeltjes streken we gewoon op de oprit neer voor het eerste bakkie koffie in de zon.

De kinderen konden geen genoeg krijgen van de buitenlucht en stookten ´s avonds na het eten een vuurtje, waar ze gezellig omheen gingen zitten. Halverwege de avond hadden we opeens politie-controle. Ze dachten, dat er een feestje gaande was. En dat is nu natuurlijk verboden. Ze vroegen met hoeveel mensen we hier woonden. En toen dat bleek te kloppen met de inmiddels geraadpleegde basis-administratie, was het goed. Alleen vroegen ze, of de jongens wat minder zichtbaar wilden zijn, want het zou andere mensen op ideeën brengen. Tja, dat wordt lastig. We hebben geen bomen of schutting en zijn vanaf de weg in volle glorie zichtbaar.

De zondag verliep als de voorgaande zondagen: kaal om niet naar de kerk te kunnen. Ook hiervoor geldt: ontberen doet waarderen. Toen we ´gewoon´ elke zondag naar de kerk konden, vonden we dat ´gewoon´. Nu weten we, dat ´gewoon´ juist ´bijzonder´ is. We zijn dan wel blij, dat we de preken online kunnen horen, maar missen het samenkomen als gemeente.

Tussen de kerkdiensten door vroeg en kreeg Ciara alle aandacht. Het is net een baby, die van hand tot hand gaat. Arie, de kat, moet niets van Ciara hebben. Ze negeert haar. Maar je merkt aan haar, dat ze niet helemaal op haar gemak is. Ook al zit Ciara in de bench, dan ruikt Arie haar. Eén keer heeft ze al lelijk naar Ciara geblazen. En vanonder de tafel heeft ze rare geluiden zitten maken. Maar Ciara is één en al onschuld. Die ziet geen gevaar in Arie. Ik ben benieuwd, of ze vriendschap sluiten.

Vanmorgen om half zes deed Hans het eerste rondje met Ciara. Om half 8 was het mijn beurt. Ze snapt nog niet goed hoe ze aan de riem moet lopen. Steeds gaat ze er in bijten. Maar ze leert vlug. Deze twee weken krijgt ze zindelijkheids-, bench- en riemtraining.

Ze mag 10 tot 15 minuten lopen. In die tijd kan ik precies naar het Pelgrimspad lopen, dat hier vlakbij het weiland in gaat. Wat is het mooi!

Het was genieten van de rust voor een drukke werkdag! Er was weer van alles te doen in het huishouden en in de webshop.

Terwijl ik halverwege de dag een was ophing aan de wasrekjes op zolder, hoorde ik een vreemd geluid. Ik ging het laddertje af om eens poolshoogte te gaan nemen. Het geluid leek uit Maaikes slaapkamer te komen. Dat was bíjna goed. Het kwam niet uit het kamertje, maar uit het raam! Daar stond Arie, de kat, op het dakje van de serre. Hij was compleet gebiologeerd door de zwaluwnesten onder de dakgoot, waar de zwaluwouders af- en aanvlogen om hun hongerig kroost van voedsel te voorzien. Wat hebben we gelachen om die suffe Arie :-).

´s Middags kwam Geertje met de kinderen aanfietsen. We hadden elkaar al drie weken niet gezien! Maar nu we op gepaste afstand buiten koffie konden drinken, was het toch wel heel erg leuk! De jongens genoten van Ciara. Hè fijn, dat het zo even kon!

De dag was weer goed gevuld met het klaarmaken van bestellingen van de webshop. Nog steeds is er in de supermarkten nauwelijks bloem en gist verkrijgbaar. De mensen bestellen het dus vaak online. We lopen een dag of 5 achter met het wegwerken van de orders. Langzaam lopen we in. Ik zal blij zijn, als we helemaal ´bij´ zijn.

Ik wil meteen nog even mijn blog gebruiken om aandacht te vragen voor een actie van Zomerkind. Zomerkind is een centrum voor dagbesteding van meervoudig gehandicapte kinderen in Nieuw-Beijerland. Onze Maaike werkt daar een aantal uren per week. Bij Zomerkind willen ze een 18+ groep gaan opstarten en ze zijn daar gelden voor aan het inzamelen. Zo was er ook bedacht om paaseitjes te verkopen voor dit doel. De paaseitjes zijn gesponsord en de opbrengst is dus helemaal voor Zomerkind. Helaas is het centrum nu vanwege het Corona-virus gesloten en konden de eitjes niet eenvoudig aan de man gebracht worden. Ik heb ze daarom opgenomen in mijn webshop en we hopen, dat ze zo hun weg vinden. We hebben nog een kleine 40 zakjes te gaan. Wie maakt ons los? Als je in de buurt woont, kun je uiteraard ook kiezen voor de optie ´ophalen´ en betaal je geen verzendkosten.
Bestellen kan hier: https://www.eenvoudiglevenshop.nl/a-59439334/bak-je-eigen-brood/meebesteller-paaseitjes-voor-het-goede-doel/

Einde reclame voor het goede doel :-).

Morgen willen we nog weer een dag extra veel inpakken en ook wil ik de wasmanden leeg wassen. Aan het eind van de middag komt namelijk de schilder om de vloer van de webshop te verven. Het is een soort garagevloer met een toplaag van egaline. Daar moet nu 2-componentenverf op komen. Het lastige is, dat er dan twee dagen niet op gelopen kan worden. Ik kan dan 2 dagen niet bij mijn wasmachine en ook niet bij mijn vriezer. Dat vergt enige planning. Ook kunnen de pakketten, die naar de post moeten, niet via de shop-trap naar beneden gesjouwd worden. Die moeten dan over de privé-trap. Dat is een eng trappetje met smalle treden en als je íets langer bent dan ik (ik ben maar een kleintje), moet je bukken om je hoofd niet te stoten. Een uitdaging dus. Het goede nieuws is, dat als die vloer af is, eindelijk de webshop op de benedenverdieping ingericht kan worden. Dan kan die noodshop uit de slaapkamer van de jongens en is er een hele partij minder sjouwwerk. Er rest dan nog één grote wens. Of eigenlijk een ´must´: een goederenlift! Daarmee kunnen de balen meel, bloem, zaden en andere producten naar boven gehesen worden, om daar in de inpakruimte verpakt te worden. En daarna kunnen de pakjes op diezelfde lift weer naar beneden om in de stellingen van de webshop geplaatst te worden. We kijken ernaar uit! Nog even doorsparen ;-). En tot die tijd hebben we hier gewoon een gratis sportschool...

Vanmorgen ben ik hard aan de slag gegaan met de was. Ik wilde de manden leeg hebben, omdat aan het eind van de middag de schilder de vloer van de webshop zou komen schilderen. Dan kan ik even twee dagen niet bij m´n washok komen. Ik zag al wel aankomen, dat ik het net niet helemaal zou redden, want er kwamen wat wasjes tussendoor. Het kleed in de bench was vies en nat, want Ciara gaat steeds in zijn drinkensbak staan en er plonst dan water uit. En van Maaike lag er nog werkkleding die apart gewassen moest worden. Maar het probleem loste zich vanzelf weer op, zoals dat zo vaak het geval is: de schilder belde halverwege de middag, dat hij pas mórgen kon komen. Iets met een schuurapparaat wat hij mocht lenen, maar wat nog niet beschikbaar was. Heel rouwig was ik er niet om. Nu hadden we net wat meer armslag.

Het was vandaag inpakdag. Schoonzoon Gerwin en Maria hebben de hele dag staan inpakken. Ondertussen maakte ik webbestellingen klaar. Dat ging best lekker. Steeds als iets op, of bijna op was, gaf ik het door aan Maria en dan was dat het eerstvolgende product wat ingepakt werd. Zo kon ik lekker doorgaan en had aan het eind van de dag toch weer 37 bestellingen klaarstaan om te verzenden.

Het was een warme dag om binnenshuis te werken. Koffie drinken deden we dan ook fijn buiten. Heerlijk!

Vanmorgen is ook de bedrijfsafvalcontainer gebracht, die we gisteren hadden besteld. Die werd met gejuich begroet. Nee, niet omdat de één er een hottub in zag en de ander het een leuke verstopplek vond. Maar omdat we nu onbekommerd alle niet herbruikbare dozen en alle papieren meelzakken in één keer konden opruimen. Hoe blij kan je zijn :-).

Aan het eind van de dag hebben Maaike en Maria nog even als een malle de inpakruimte opgeruimd. Willem bracht de pakketjes naar de post en ik kookte de warme maaltijd. Wat kun je véél doen met z´n allen!

Vanavond zakte de zon weer prachtig achter de horizon

terwijl we aan de koffie zaten.
Kijk, er voer juist een bootje voorbij.

Tijdens het koffie drinken las ik voor hoe er in deze coronatijd van alles te doen is voor mensen die thuiszitten. Een vogelcursus bijvoorbeeld. Echt leuk, stelden we vast. Maar tegelijk bedachten we, dat dat soort initiatieven meer iets is voor mensen die thuisZITTEN?? :-). Tegelijkertijd is het natuurlijk áltijd leuk om dingen te leren! En wie weet krijgen mensen in deze bijzondere tijd ineens ook andere en meer interesses!

Ik leerde in elk geval, dat die huiszwaluwnesten, die ik gisteren in het filmpje liet zien, óude nesten zijn. En dat er gevaar is, dat die straks met broedsel en al van de dakgoot kunnen vallen. Dat je daarom oude nesten beter in de winter kunt verwijderen. En dat er zelfs kunstnesten zijn. Een meneer had de tijd en de moeite genomen om vandaag eens naar ´onze´ nesten te kijken. Kijk, zo leren we elke dag een stukje bij. Toch?

Vandaag was het een dag om moe van te worden. Daarom een lekker vroeg logje. Dan ga ik eens op tijd naar bed.

Het beginnetje van de dag was het enige wat normaal verliep, geloof ik. Ik genoot van de prachtige, ondergaande maan. Heel bijzonder. Jammer van die paar vliegtuigstrepen.

Ik deed de was en beluisterde in de stilte van de morgen een preek over Jozef. Kwart voor 8 schoven we aan de ontbijttafel. En ja hoor, daar kwam de loodgieter zowaar weer voorrijden. Ik dacht, dat ze kwamen om naar een storing aan de CV te kijken. Maar nee, de mannen kwamen wat klusjes in de badkamer doen. Erg leuk. Alleen had ik het liever even geweten. Nu ging het er allemaal zo rommelig aan toe. De spullen die ze nodig hadden, lagen niet klaar enzo. Nou ja. Vooruit. Dat was het begin van de dag om moe van te worden ;-).

Vervolgens wachtte ik op het appje van de molenaar, dat mijn bestelling klaar zou staan. Ik zit al een week te springen om bitterkoekjescakemix. De molenaar zou begin deze week bakmixen gaan maken en die kon ik vandaag halen. Ik had al 12 dozen keurig ingepakt klaarstaan, waar alleen nog maar 1 of 2 pakjes mix bij hoefde en dan naar de post konden. Kon ik de afgelopen weken steeds al vòòr de openingstijd van de molen terecht, nu duurde het maar en duurde het maar. Het was volgens mij al half 12, toen het verlossende appje kwam. Natuurlijk had ik al die tijd niet stil gezeten. Maar het maakte me ongedurig. En daar word je moe van ;-).

Ik reed naar de molen en m´n auto werd helemaal volgepropt. Het paste net. Ik hoopte om 13.00 uur thuis te zijn en dat lukte ook zo ongeveer. Maar juist bij het laatste stoplicht schoot er door me heen, dat de molenaar had gezegd, dat nog niet álle bakmixen klaar waren en dat ik de rest vrijdag zou krijgen. ¨O nee, hè, als nu die bitterkoekjescake er maar bij zit...¨ Het eerste wat ik thuis deed, was de bon controleren. Wat denk je? Geen bitterkoekjescake. Hè nee :-(. Ik appte, dat ik nu juist op die mix heel erg zat te wachten en wanneer die klaar zou zijn. Dat ik er met alle plezier een extra ritje voor over had. Nou ... misschien morgen. Daar had ik vandaag dus even niets aan. Even schakelen maar weer.

Ik besloot om dan maar gewoon zoveel mogelijk pakketjes klaar te gaan maken. In elk geval ook die met paasstolpakketten.

Tussendoor kwam schoonmama koffie drinken. ¨Afstandskoffie¨ buiten. Wel fijn om elkaar dan toch even te zien en te spreken. Al was het op gepaste afstand én had ik niet heel veel tijd. Direct na de koffie was het: doooor! Ook al, omdat intussen ook de schilder was gearriveerd. Hij was wat eerder en kwam de vloer vast schuren. Die moest dus haastjerepje leeggemaakt worden. Zei ik al, dat het een dag was om moe van te worden?

Na het schuren ging de schilder weg en beloofde om half 5 terug te zijn, samen met een maat. Dan gingen ze de vloer verven. De eerste laag. Dat betekende, dat om half 5 alle pakketten in de auto moesten liggen. Maar ... die auto lag nog helemaal vol met mijn bestelling van de molen. Al die zakken en dozen moesten eruit en naar de eerste verdieping gesjouwd worden.

Toen puntje bij paaltje kwam, was er tegen half vijf niemand beschikbaar dan Maria en een vriendin. Met drie vrouwen hebben we minstens 25 balen meel van 25 kilo per stuk naar boven gesjouwd. En de nodige dozen met mixen. En daarna moesten er ook nog eens 35 pakketten naar beneden. Gelukkig waren de schilders er inmiddels en die hebben een handje geholpen. Het zweet droop van m´n lijf. Zei ik al, dat het een dag was om moe van te worden?

Snel haalde ik de laatste was uit de wasmachine en brood en vlees uit de vriezer. In een flits zag ik ook de zak hondenvoer nog op de vriezer. Ook die werd meegegrist. Twee dagen kan ik daar nu niet meer bij.

Willem ging de pakketten naar de post brengen, de schilders gingen aan de vloer beginnen, Hans ging Ciara uitlaten, wij dames kookten heerlijke macaroni. Spitsuur!

Na het eten hadden we een probleem. Ciara zat in de schuur en die was alleen nog van buitenaf te openen. Binnen was namelijk de vloer net prachtig geverfd.

Wat denk je? Nergens een sleutel te bekennen!! Dat leverde minstens drie kwartier gezeur op. Maar gelukkig. De sleutel kwam weer boven water en Ciara kon worden bevrijd om (weer!) uitgelaten te worden. Om de 2 uur uitlaten is echt wel een heel verband!

Er was vandaag nòg iets wat tegenzat: die loodgieters zouden de deur van de douche erin hangen. Maar die paste niet, zeiden ze. De deur was een centimeter of wat te klein. Of de deuropening te groot :-). Wij hadden door de drukte er niet veel aandacht voor. Dat zouden we later wel oplossen. Maar toch jammer, want Willem had al bedacht om dan vanavond eens eindelijk in de douche bij onze slaapkamer te douchen. En nu mochten/konden we die deur niet gebruiken en kon dat feest niet doorgaan.

Maar al vòòr het eten, had Willem bedacht, dat Leendert had gezegd, dat je die deur kon stellen. Dat was dus het eerste, wat hij na het eten ging bekijken. En ja hoor: de deur kon gesteld worden en de post trouwens óók. Het kon helemaal pasklaar gemaakt worden! Een meevaller dus! Al ging ook dit vandaag dus met hindernissen. De badkamer is nu bijna klaar. Zaterdag heeft Willem de dubbele wastafel geïnstalleerd en vandaag kwam ook de spiegel erboven. Hoeven we niet meer naar boven om onze tanden te poetsen en haren te kammen :-). Het is een project in etappes, maar het komt echt wel goed! Vooruit! Dat is dan níet om moe van te worden. Maar heel blij!!

We hebben al sinds vorig jaar januari een dikke hotelbon liggen. En ook nog eens een mooie vvv-bon. Toen we die bonnen kregen, hadden we bedacht om in de zomervakantie met z´n tweetjes een diner met een hotelovernachting te boeken. Lekker even twee dagen Willem en Teunie zijn. In de week, dat we dat gepland hadden, ging het feest helaas niet door. Koos was met zijn scooter onderuit gegaan en had zijn sleutelbeen gebroken. Hij had heel veel pijn en in de week, dat we weg wilden, moest hij geopereerd worden. Nou ja. Jammer dan. Die bonnen verlopen zo snel niet.

Half september was de overdracht van ons huis en uiteraard kwam er toen helemáál niet van om weg te gaan. We hadden het druk met de verbouwing en de verhuizing. En hoewel het in zo´n enorm drukke periode best een goed idee is, om even te relaxen, stond mijn hoofd daar echt niet naar. En bovendien waren Willem z´n vrije dagen helemaal op. Nou ja. Jammer dan. Die bonnen verlopen zo snel niet.

We zijn inmiddels weer een paar maanden verder. We zijn redelijke gesetteld in ons nieuwe huis. En het zou best lekker zijn om in dit jaargetijde zo´n mini-vakantie te boeken. Maar ja. Nu kan het wéér niet. Nu gooit het coronavirus roet in het eten. Hotels en restaurants dicht. En topdrukte in de webshop. Nou ja. Jammer dan. Die bonnen verlopen zo snel niet.

Ooit zal het er toch wel een keertje van komen. Hopen we.

Tot die tijd spelen we gewoon hotelletje thuis :-).

Heel moeilijk is dat niet, zo met die mooie badkamer, grenzend aan onze slaapkamer. Het voelde me toch even een portie luxe, vanmorgen!! Zó uit je bed de badkamer inrollen! Een badkamer, die we ook nog eens met niemand hoeven te delen, maar helemaal van ons samen is. En waar ik heerlijke, dikke, nieuwe baddoeken heb neergelegd. Willem vroeg hoe ik daar nu weer aan kwam. ¨Ach joh, die heb ik al minstens 20 jaar nieuw in de kast liggen,¨ antwoordde ik. Wie wat bewaart, heeft wat!

Maar goed. Het voelde dan dus echt als een hotel. Alleen dat verrukkelijke ontbijtbuffet met croissantjes, verse jus, lekkere koffie en yoghurtjes ontbrak. Ha, ha. In plaats daarvan smulde ik evengoed van m´n zelfgebakken boterham met smeerkaas op m´n rafelige boerenbont boterhambordje :-).

Het was weer een dag hard ploeteren in de webshop. Gelukkig had de molenaar de bitterkoekjescakemix klaar. Willem kon het even halen, want die moest toch op stap. Hij moest naar de zaak om z´n toetsenbord te halen, of zoiets. Wat was ik blij, met die mix!

Alle pakketten waar die cakemix nog in moest konden naar de post. En verder maakte ik alle bestellingen klaar, waar paaseitjes en paasstol-pakketten in moesten. Want het is natuurlijk niet leuk, als je dat soort producten ná de Paasdagen bezorgd krijgt.

Aan het einde van de dag konden er 40 pakketten op de post en waren er ook aardig wat orders afgehaald.

Om half 5 stonden de schilders weer op de stoep. Nu om de tweede verflaag aan te brengen op de vloer van de shop. Het is prachtig geworden!

De verf moet nu goed uitharden en daarna willen we zo snel mogelijk de shop gaan inrichten. Maar eerst moeten we de achterstand in het uitleveren van de weborders weg hebben. We lopen nog ongeveer 135 orders achter. Dat is nog wel een poosje doorbuffelen. Maar dat is niet erg. Steeds een kleine verbetering is ook heel leuk. Dan geniet je er echt van.

Terwijl Willem de pakketjes naar de post bracht, maakte ik nog snel onze slaapkamer in orde. Verse lakens op het bed, even stoffen en stofzuigen. En voilà. Ik appte Willem, dat hij weer kon inchecken :-). Tweede nacht gratis.

Dat er nog steeds geen gordijnen hangen, maar we elke avond twee grote stukken karton voor de ramen zetten, doet er niet toe. Dat is mooi weer zo´n kleine verbetering, waar we straks éxtra van gaan genieten!

Goede Vrijdag is altijd een beetje een ´aparte´ dag. De helft van het gezin moet werken, de andere helft heeft een vrije dag. De dag heeft het karakter van een gedenkdag en al werkend leefde ik naar de avond toe. Naar de Goede Vrijdag-kerkdienst.

Ik had voor vandaag de lat hoog gelegd voor wat betreft de web-bestellingen, die ik af wilde krijgen. De laatste drie dagen is het aantal orders weer aardig normaal. Ik verlang er daarom des te sterker naar om de achterstand weggewerkt te hebben en wat de webshop betreft weer ´back to normal´ te gaan. Ja, daar kijk ik écht naar uit.

Maaike heeft me de hele dag geholpen en Maria de hele ochtend. We hadden onszelf wel een paar kleine beloningen in het vooruitzicht gesteld :-). ´s Morgens zouden we bij de koffie de panettone aansnijden, die ik gisterenavond in mijn poffertpan gemaakt had. En vanmiddag zouden we fijn buiten in de zon koffie drinken. Zo geschiedde.

De panettone smaakte verrukkelijk. Ik had een recept van een panettone in een supermarkblad zien staan. En na bestudering van het recept bedacht ik, dat ik dat best een beetje om kon bouwen en de panettone in mijn poffertpan kon maken. Voor wie niet weet wat een poffertpan is: dat is een soort puddingpan met een deksel erop. Je zet die pan in een grote pan kokend water en kookt zo een poffert (ook wel broeder genoemd). Zodra ik er tijd voor heb, zal ik het recept uitschrijven. De panettone was heerlijk.

Het bakkie koffie, vanmiddag, buiten in de zon, was óók verrukkelijk. Al ziet onze buitenboel er echt (nog) niet uit! Zowel aan de voorkant van ons huis, als aan de zijkant, staan er grote stapels tegels, die nog gelegd moeten worden. Die stapels staan er al vanaf december. Maar we moeten nog éven geduld hebben. Eerst moet er een goede beschoeiing gemaakt worden tussen onze tuin en de wei ernaast. Pas daarná kan het terras aangelegd worden en de parkeerplaats voor Hans z´n werkbus. Nog éven geduld. Intussen grapte ik, dat het net was, of we in het stenen tijdperk koffie zaten te drinken. Kijk maar:

Maar ach, ons kopje koffie was er niet minder om.

En als je je hoofd omdraait en je kijkt over de weg en het water uit, naar al het prachtig uitlopende groen aan de overkant ...

Of als je je een beetje uitrekt en óver de stenen heen kijkt, hoe het gras voor het eerst gemaaid wordt....

Dan weet je, dat je zeer bevoorrecht bent, om zo fijn te mogen wonen!

We kregen maar liefst 43 pakketjes ingepakt en Willem bracht ze aan het eind van de dag weer naar de post.

Dat is de laatste tijd zo vaste prik. Willem vindt het wel leuk om even een ritje te hebben en ik kan in die tijd mooi het eten klaarmaken.

We waren vanavond maar met z´n vijven om in de huiskamer naar de Goede Vrijdag-preek te luisteren. Het went niet, om niet naar de kerk te kunnen. Oh, wat mis ik het :-(.

Na de dienst dronken we koffie en Willem klapte de piano open. Ik dacht, dat we nog wel even zouden gaan zingen. Maar Willem had een ander plan. Al een tijdje ergert hij zich groen en geel aan de piano, omdat die hoognodig weer eens gestemd moet worden. Dat moment was nú aangebroken :-).

Een uurtje later was de allergrootste ergernis weg. Nee, het stemmen is nog niet klaar. Dat duurt wel wat langer. Maar het was nu goed genoeg om toch nog even te zingen:

T´en zijn de Joden niet, Heer Jesu die U kruisten,

Noch die verraderlijk U togen voor ´t gericht,

Nocht die versmadelijk U spogen in ´t gesicht,

Noch die U knevelden, en stiet U vol puisten.

T´en zijn de krijgslui niet die met hun felle vuisten

De rietstok hebben of de hamer opgelicht,

Of het vervloekte hout op Golgotha gesticht,

Of over Uwe rok saam dobbelden ten tuisten-

Ik ben ´t, o Heer, ik ben die U dit heb gedaan,

Ik ben de zware boom, die U had overlaân,

Ik ben de taaie streng waarmee Gij ging gebonden,

De nagel en de speer, de gesel die U sloeg,

De bloed-bedropen kroon die Uwe schedel droeg,

Want dit is al geschied, helaas! om mijne zonden.

- Jacobus Revius-

Zaterdag heb ik tot laat in de middag gewerkt. Eerst aan de webshop, want ik wilde graag nog een aantal pakketten op de post doen. Maar daarna vond ik het echt even geschoten. Ik wilde klaar zijn voor de paasdagen. Dus ben ik als een malle aan het poetsen en opruimen en wassen gegaan. Het knapte per minuut op. Heerlijk!

´s Morgens vroeg had ik al een lekkere paasstol gebakken. Ik had wekenlang paasstolpakketten verkocht en ik zou me toch niet gebeuren om dan zelf geen paasstol met Pasen te hebben :-).

Maar natuurlijk bakte ik ook gewoon bruin brood. Met een extra broodje voor de buurtjes, die het nu moeilijk hebben.

Hoe verder de middag vorderde, hoe meer het op zaterdagmiddag ging lijken. Het is zo fijn om dan éven alles aan kant te hebben voor de zondag. En dit keer werkte ik zelfs aan op twéé vrije dagen. Na wekenlang buffelen vond ik dat ik daar wel aan toe was.

Het was intussen één en al bedrijvigheid rondom Luijkensteijn. En mens en dier genoot van het prachtige lenteweer!

En nu zijn die twee dagen alweer bijna voorbij. We waren vooral in en om het huis. Er zit niet anders op met alle Corona-maatregelen. De kerkdiensten volgden we online. En nodigt zo´n Tweede Paasdag nog wel eens uit tot het maken van een uitstapje naar bos, strand, of familie, nu bleven we thuis. Niet dat dat een straf was, trouwens.

Ik maakte wat extra werk van het eten. Vanmorgen bakte ik eierkoeken voor bij het ontbijt en had afbakpistoletjes. Mmm, lekker, hoor.

En vanmiddag had ik gebraden kippenpoten en geroosterde groenten uit de oven.

Maaike en Jaap hadden vrijdag een ijstaart gekocht bij ijsboer Middelbroeck. Oh, wat lekker! Vanille, kwark-amarenen ijs. Echt een super feestelijke afsluiter!

Na het eten had iedereen wel wat om handen. Willem stortte zich nogmaals vol overgave op het piano stemmen.

Leendert en Thea kwamen een bakkie koffie doen. Daarna wilde ik de bijen gaan doen. Maar ik twijfelde een beetje, omdat het vandaag best koud was met een straffe noordenwind. Toen Willem aanstalten maakte om te gaan wandelen, liet ik het bijenplan varen. Ik had zin in een wandeling!

We zijn bevoorrecht dat we zo fijn buiten wonen. Het is hier zo vredig en rustig, dat je de hele Corona-toestand haast zou vergeten.

We liepen een 200 (?) meter naar rechts van ons huis en stapten het Pelgrimspad op. (Etappe 6 loopt vlak bij ons huis). Het pad loopt dwars door de weilanden. Je moet twee keer over een hek klimmen en het kan behoorlijk drassig zijn. Drassig was het nu niet. Maar het was toch wel handig om met kaplaarzen aan te lopen. Of met wandelschoenen natuurlijk. Maar die heb ik niet.

We wandelden een mooi rondje van een uur en kwamen helemaal niemand tegen.

Alleen schapen.

En heel veel bloemen:

Fluitenkruid

Paarse Dovenetel

Hondsdraf

Paardenbloem

Pinksterbloem

Witte Dovenetel

Het was adembenemend mooi. Ik bleef maar foto´s maken. Totdat Willem zei, dat we zo nooit thuis zouden komen :-).

Toen ben ik maar gestopt. Alleen maakte ik er nog één van de achterkant van ons huis.

Wij wonen in het huis met het oranje dak

En zo vloog de dag om. Vanavond heb ik online kleding geshopt voor Henk. En ook heb ik een zomerjas voor hem opgesnord. Vanaf deze week gaat hij twee dagen per week naar school, omdat het onderwijs op afstand hem toch niet helemaal goed afgaat. Maar ik moest daarom wel even kijken naar fatsoenlijke kleding, die past bij het veranderde seizoen. Een winterjas met bontcapuchon kan toch eigenlijk niet meer. Gelukkig bleek er een nog passende zomerjas voorhanden. En z´n zomerschoenen van vorig jaar past hij ook nog. Ik shopte nog 2 bermuda´s en 2 shirtjes erbij. Daar kan hij voorlopig wel even mee toe. Ik vind het maar niets, dat online kleding kopen. Ik doe het veel liever gewoon in de winkel. Maar ja. Het moet nu maar even zo.

Mijn vrije dagen zitten er weer op. De rest van de week ga ik, bij gezondheid, maar weer hard aan de slag in de webshop. Ik hoop heel erg, dat ik aan het eind van de week de achterstand heb ingelopen. Zaterdagmiddag liep ik nog precies 100 orders achter. Ik ben benieuwd of het gaat lukken, om die in te lopen. Daar zal ik hard voor moeten lopen, zeg maar :-).

Vandaag geen leuk verhaaltje.

Onze lieve Arie is vanavond vlak voor ons huis dood gereden door een politiebusje. Ze kreeg een flinke klap en belandde in het water. Maaike en Maria zagen het gebeuren. Hans heeft haar snel uit het water gehaald. Maar ze was al dood. In één klap dood :-(. Ik kan het nog niet bevatten.

Wat zijn we verdrietig. Onze lieve Arie. Ze hoorde er zo helemaal bij. Ze was Maria´s hulp-kat. We zullen haar nooit vergeten.

Vlak voor het eten was ik nog zo vertederd, omdat ze zo helemaal opgekruld op de bank lag. En vanmorgen maakt ik nog dit fotootje:

We hebben staan huilen, buiten op straat. Hebben haar geaaid. Ze was nog warm. Maar nu moeten we haar gaan begraven. Wat vind ik dít naar. Dag lieve, lieve, lieve Arie...

De dag nadat Arie dood gereden werd...

Oh, wat werd ik akelig wakker, vanmorgen. Ik had sowieso een verschrikkelijke nacht gehad. Elk uur van de nacht was ik wakker en moest ik meteen aan Arie denken, die er niet meer was. Bovendien had ik het echt vreselijk warm. Dan gooide ik de deken weer van me af, om er even later toch weer onder te kruipen. Ik hád het niet meer. Die warmte was snel verklaard. Toen m´n wekker om 5.00 uur afliep en Willem ook uit bed stapte, voelde hij het meteen: de vloer was warm! Hè bah! De vloerverwarming stond keihard aan! Er is telkens wat met dat ding :-(. Gisterenmiddag was de verwarming op Maaikes slaapkamer ´op hol geslagen´. Om te kijken waardoor dat kwam, had Willem het ´kastje´ naar beneden gehaald, wat met de CV ´praat´. Toen Maaike ´s avonds naar bed ging, had ze dat kastje weer mee naar boven genomen. Dacht ze. Ze had namelijk niet haar eigen kastje meegenomen, maar het kastje van de woonkamer. Heel lang en ingewikkeld verhaal, wat er op neerkomt, dat het in onze slaapkamer 24,7 graden was!!! Pff. Ik was zo gaar als wat. Ik heb het raam opengezet en ben nog een uur terug gegaan om te proberen wat te slapen. Dat lukte zeker wel. Alleen het wakker worden en dan meteen het weten: Arie is er niet meer :-(.

Het was maar goed, dat we een drukke dag hadden. Dat leidde af. We hebben met z´n vieren hard gewerkt aan de orderstroom in de webshop. Het gaat de goede kant op. De achterstand wordt steeds kleiner en het overzicht komt weer terug. Heerlijk!

Ook voor Maria was het maar goed, dat we het druk hadden. En elke 2 uur Ciara uitlaten, hielp ook. Wat is het een lief dier!

Vanavond kwam de politie-agent, die Arie aangereden had, nog even aan, om te vragen, hoe het met ons was. Goed om er toch nog even over na te praten. We hebben gewezen, waar we Arie begraven hebben. Hij heeft een plekje onder het voorraam. Dat is zo´n beetje de enige plaats, waar we niet meer hoeven te zijn. De rest moet allemaal nog op de schop.

Ik ga vroeg naar bed. Emoties zijn zwaar vermoeiend.

Ook vandaag was Arie nog steeds onderwerp van gesprek. Het ging niet steeds weer over dat akelige ongeluk. Maar ik merkte, dat het meer gesprekken met een glimlach werden. Leuke en lieve herinneringen werden opgehaald. En dat is goed. Als ik terug denk aan het gestresste beestje, wat hier op 24 december bij ons kwam wonen en hoe Arie in heel korte tijd helemaal opbloeide. Dat is gewoon geweldig. Hoe kort Arie ook bij ons was, ze had een heerlijk poezenleventje. Dat is een troostend idee.

Wat ook troost, zijn alle lieve FB-berichtjes, e-mailtjes, reacties via de webshop en zelfs super lieve kaarten, die we vandaag uit de brievenbus visten. Wat doet dat goed! Ook heel fijn voor Maria! Dus mede namens Maria wil ik iedereen heel hartelijk bedanken! We vinden het heel bijzonder!

Ik had verder eigenlijk best een fijne werkdag. Het aantal orders in de shop normaliseert en dat is fijn. We kunnen het zo prima behappen en er komt ook weer ruimte voor andere dingen.

Zo namen we vanmorgen fijn even de tijd voor een bakkie koffie. We zijn daarbij maar neergestreken op ons terras-in-aanleg, zeg maar. Zo konden we vast ervaren, hoe dat daar zit, als het straks betegeld is enzo. Nou, het zat prima :-).

ff kroelen met Ciara

Maria en ik hebben de hele dagen samen in de webshop gewerkt en konden een record aantal pakjes klaarmaken voor de post. Echt super fijn!

Vanavond heeft Maria de inpakruimte lekker strak opgeruimd. En zelf heb ik wat huishoudelijke klusjes gedaan. Een kruidkoek gebakken in de wonderpan,

drie broden gebakken, een was afgehaald en één opgehangen en één aangezet en ook nog eens een werkbroek van Koos gerestaureerd.

Tussen al die klusjes door hebben Maria en ik samen nog 4 kratten zooi uitgezocht. In de schuur staan nog allemaal dozen en kratten van de verhuizing. En die willen we opgeruimd hebben, vòòrdat de jongens aan de buitenboel verder gaan. Het is echt een ratjetoe aan spullen, die we niet direct nodig hadden/hebben. We zochten een krat met handschoenen, mutsen en sjaals uit en een krat met oude jassen. Dat soort spul dus. Het ruimt lekker op! We willen elke dag twee kratten/dozen uitzoeken. Dat gaat vast goed komen!

Vanavond was er nog iets leuks: Hans z´n collega kwam langs met een broertje van Ciara: Hunter. Dat was echt leuk! Wat een verschil tussen broer en zus! Broer is véél groter en heeft een totaal andere vacht. Broer heeft ook een heel ander karakter en is anders gekleurd. Echt grappig. Ze hebben minstens een uur lang gespeeld. Ciara was bekaf :-).

Kijk die kleine Ciara eens de baas spelen. Haha!

Al met al ging het vandaag echt weer ergens op lijken. Fijn!

Even een klein logje om te laten weten, dat wij hier een pechvogel hebben: Koos heeft z´n sleutelbeen helaas (weer) gebroken. Het gebeurde gisterenavond uit z´n werk tijdens een stoeipartijtje. Het vervelende is, dat zoiets natuurlijk geen spoedgeval is en je niet zomaar naar de dokter kunt. We hebben het daarom eerst maar een nachtje aangekeken met pijnstillers. Vanmorgen heb ik de dienstdoende huisarts gebeld en verteld wat er was gebeurd en hoe het er nu uit ziet. Koos z´n arm hangt af en dat is een duidelijk kenmerk van een gebroken sleutelbeen. Bovendien had hij zelf, toen het gebeurde, een harde ´knap´ gehoord. Zo door de telefoon dacht de dokter dan ook, dat het inderdaad om een gebroken sleutelbeen ging. Ze zou gaan overleggen met het ziekenhuis, omdat Koos in augustus datzelfde sleutelbeen ook al gebroken heeft en er toen aan geopereerd is. Ze beloofde om vòòr 13.00 uur terug te bellen.

Rond half 1 werd ik terug gebeld. De dokter had overlegd en het was, wat ik al dacht: er wordt pas maandag een foto gemaakt. De dokter wilde nog wel even Koos uitvragen en met hem de pijnstilling bespreken. Het gesprek bevestigde haar in haar vermoeden van een gebroken sleutelbeen. Koos moet elke vier uur 1 ibuprofen 600 mg en 2 paracetamollen 500 mg innemen. Als het morgen onhoudbaar is, mag hij bellen. Wellicht wordt er dan toch al morgen een foto gemaakt.

Nou....

Het is bijna niet uit te houden, helaas.

Echt heel dikke pech, dit!!

Afijn. Moeder/vrouw/webwinkelier/kok/bakker/chauffeur/psycholoog/motivator/interieurverzorgster/enzovoorts, Teunie, mag nu ook haar verpleegster-vaardigheden weer uit de kast trekken. Zuchterdezucht.

Vandaag was ik trouwens vooral gewoon de interieurverzorgster. Na al die weken, dat het extreem druk was in de webshop, had ik maar zeer minimaal ´gehuishoud´ en het was een genot om nu eens lekker overal de bezem door te halen. Behalve twee vroege uurtjes administratie-werk, heb ik de hele dag niets aan de webshop gedaan. Mijn huishouden en gezin hadden vandaag echt topprioriteit.

De keuken die een bende was

werd omgetoverd tot een plaatje

mijn moeders zoutpotje

Het hele huis werd gestofzuigd en gestoft en gemopt en ontrommeld. Daarbij werd ook het sanitair fijn gepoetst. Heerlijk! Maaike heeft de hele ochtend geholpen. Maria ook nog even, maar die was het grootste deel van de ochtend met Hans mee naar de dierenarts voor Ciara. Zij moest inentingen en een gezondheidscheck enzo. Met de lunch was alles spic en span.

Vanmiddag heb ik op de workshopzolder van alles gebakken.

Gewoon brood

een trommel vol American chocolat cookies

en een amandeltaartje

Maaike was inmiddels boodschappen gaan doen en kwam thuis met een berg lekkers van de groenteboer.

Een deel werd uitgedeeld. Met de rest ging ik aan de slag in m´n schone, opgeruimde keuken.

Ik maakte een pan verse champignonsoep

en perste sinaasappels.

Intussen braadde ik ook vast vlees voor morgen.

Aan het eind van de dag kwam iedereen weer op de frieten af. En zo werd het weer zaterdagavond.

Omdat het vandaag toch een wat kille dag was, stak ik de kachel nog maar een keer aan.

En ik haalde ook eindelijk mijn haakwerk weer eens voor de dag.

Tijd voor de rustdag. Maar ik houd er rekening, dat er nog wel een ritje naar het ziekenhuis zal langskomen...

De zondag was een pijnlijk gebeuren voor onze Koos. Eigenlijk heeft hij zo´n beetje de hele dag in z´n bed of op een stoel gehangen. Hij was dan ook heel blij, toen hij vanmorgen om 8.00 uur eindelijk naar de huisarts kon bellen voor een verwijzing naar het ziekenhuis. Hij deed z´n verhaal eerst aan de assistent en moest het daarna nog een keer herhalen aan de dokter. Die besloot dat er een verwijsbrief gehaald mocht worden, om in het ziekenhuis een röntgenfoto te gaan laten maken.

Om half 9 tufte ik dus maar naar de huisarts. Daar was de boel hermetisch afgesloten. Koos had gezegd, dat ik op het raam moest kloppen, of moet bellen. Juist toen ik het nummer van de dokter ingetoetst had, stapte er iemand naar buiten en een tikje schoorvoetend stapte ik dan maar naar binnen. In deze corona-tijd ben ik steeds ´bang´ dat ik iets fout doe. Maar ik kreeg geen reprimande, toen ik me achter de streep voor het loketje opstelde. De assistent vroeg me, waarom ik kwam. O ja, ik kwam voor die verwijsbrief. Ik mocht even in de wachtkamer gaan zitten. Wat een ervaring! Een lege wachtkamer, zo ongeveer steriel. Het speelgoed was weggehaald en het folderrekje was leeg en steeds waren er 2 stoelen afgeplakt, opdat niemand te dicht bij iemand zou gaan zitten. En het informatiescherm stond op zwart.

Afijn. Daar kwam dan de dokter de verwijsbrief overhandigen. Met lange armen reikte ze het epistel aan, wat ik vervolgens met even lange armen aanpakte. Zou het bij elkaar anderhalve meter afstand geweest zijn? Geen idee, hoeveel centimeter m´n armen zijn :-).

Met mijn elleboog (het stond er expliciet bij geschreven, dat dat zo moest) stootte ik op het knopje, waarmee de deur open zoefde. Ik stond weer buiten. Opgelucht haalde ik adem. Die hindernis was alvast genomen.

Ik haalde Koos thuis op en we reden naar het ziekenhuis in Dordrecht. Ook daar deed het allemaal surrealistisch aan. De parkeerplaats, die maar voor een kwart vol stond. Het tentje in de hoek van de parkeerplaats. Nee, dat was geen overkapping, waar je gratis een sterretje in je voorruit kon laten maken. Het bleek een Corona-oplossing voor het stiltecentrum te zijn. Een plaats, waar je een kaarsje kunt branden, een gebedje kan doen enzo.

Dan het ziekenhuis in. Maximaal 2 personen tegelijk in de draaideur. De anders bruisende hal met overal koffie-drinkende mensen, iemand die de piano bespeelt, namen-roepende taxi-chauffeurs, serviesgeklater, tosti-geuren en een grote balonnenstandaard, was nu een lege hal met schichtig om zich heen kijkende, haastige patiënten en begeleiders (max. 1 per patiënt a.u.b.).

De weg naar de röntgen was bekend. Ook daar was het ongewoon stil. Wij waren de enige wachtenden. Worden er dan nu geen armen en benen gebroken? Nou ja, er zijn nu in elk geval geen gymlessen, opperde ik. En in het verkeer gebeuren er ook minder ongevallen. O ja.

Koos werd naar binnen geroepen, de foto werd gemaakt en we wachtten op de uitslag. Die was heel verrassend-maar-niet-heus: het sleutelbeen was gebroken. De zuster bracht ons naar chirurgie. Ook daar géén wachtenden. Vol verwachting namen we plaats in de spreekkamer. Koos had maar één wens: dat hij zo snel mogelijk geopereerd zou worden. Want ná de operatie is het snel gedaan met de pijn. Dat was tenminste zijn ervaring van vorig jaar.

De dokter hielp hem snel uit die droom: een gebroken sleutelbeen is géén prioriteit in deze coronatijd. Heel vreemd als een dokter je geen hand geeft. Nou ja, daar zijn we al wel een beetje aan gewend. Maar ook heel vreemd, als de dokter je zelfs niet aanraakt. Geen drukken op pijnlijke plekken. Geen armen omhoog en omlaag. Zelfs de vragen waren uiterst minimaal. Alsof ook teveel woorden een besmetting zouden kunnen veroorzaken :-(. En nee, er hoefde ook geen vest of shirt uit. De dokter keek eigenlijk alleen op het scherm naar de foto, zei, dat er een mitella om moest om de elleboog te ondersteunen, dat er een recept voor pijnstilling bij de balie lag en dat we een afspraak moesten maken voor over vier weken. Koos was teleurgesteld. Eigenlijk wilde hij de dokter wel graag even laten voelen, wat híj voelde. Niets aan te doen. We waren al snel weer thuis. Terug bij af.

Ik moest even resetten. Dus dronken we even koffie in het zonnetje op ons terras-in-wording. Naast ons huis lopen nu pony´s in het weitje. Ik voelde me helemaal kalmeren. Ik was, voor mijn gevoel, gewoon even in een andere wereld geweest. En ik was blij weer terug te zijn!

Samen met Maria heb ik de hele middag in de webshop gewerkt. En daarna gekookt. Toen was de koek op. Ik had brandende voeten en mijn rug lag in puin. Ik was dan ook vanaf half zes vanmorgen non-stop in touw geweest. Ik nam een time-out. Normaal gesproken val ik dan onmiddellijk in slaap en ben met een minuut of 20 weer zo fris als een hoentje. Maar ik was té moe. Kon niet slapen en lag te bedenken, hoe ik de webshop wil gaan inrichten. Nu de vloer klaar is, wil ik de stellingen en de inpaktafel gaan bestellen. Ik ging uit bed en vertelde Maria, wat ik had bedacht. We pakten een meetlint erbij en, ja, Maria vond dat ook de beste opstelling. We riepen Willem erbij, om ernaar te laten kijken. Ja hoor, die was het ook met ons eens. Zo gaat het worden! Morgen wil ik alles gaan bestellen. Wie weet is dan over een week of twee die noodshop uit die slaapkamer en werken we fijn vanaf de begane grond!

De goederenlift is ook in wording. Net als het terras, eigenlijk. Stukje bij beetje komen er onderdelen binnen. Vorige week arriveerde de lier met motor. Indrukwekkend, hoor. Best spannend, of het allemaal gaat worden, zoals Willem met zijn broer Marinus heeft bedacht! Dat terras is leuk. De stellingen nodig. Maar eigenlijk heeft die lift prioriteit! Dat is dan ónze prioriteit :-).

Oppervlakkig bezien, gebeurt er eigenlijk niets. Niets bijzonders. Niets wat zó bijzonder is, dat je zou bedenken om het op te schrijven. Maar vreemd genoeg is er, als je aan het einde van de dag terugkijkt, ineens genóeg te vertellen. Dus gaan we maar weer van start.

Waar zal ik beginnen?

Eerst maar eens over m´n pleetje in wording.

Toen we ons huis kochten, zat er in de gang zo´n leuk, oud, boerenpleetje. Met zo´n ouderwetse stortbak en een trekkoord. Onze kleinzoon wijdde dat pleetje meteen maar eens in met het doen van een grote boodschap en kwam vervolgens vragen, hoe de wc doorgetrokken moest worden. Grappig. Hij had nog nooit zo´n trektouw gezien :-).

Bij alles wat er aan ons huis moest gebeuren, wilde ik één ding niet veranderen: dat grappige boerenpleetje. Maar ik ontkwam er niet aan. Het dak moest eraf :-). Bij het veranderen van de verdiepingsvloer, had het dusdanige consequenties voor de plee, dat hij gesloopt moest worden. Nou ja, jammer dan. Dan moest er maar een nieuwe plee komen.

De plee moest echter op z´n beurt wachten. Het was niet heel dringend. Er wás een plee: boven bij de douche. Heel handig was dat niet. Je moest steeds naar boven, als je naar het toilet wilde. Met de kans, dat er net iemand onder de douche stond en je je kak maar op moest houden, zeg maar. Ook was het niet handig als er bezoek was, die van het toilet gebruik wilde maken. Die moest je dan steeds naar boven verwijzen. Toch een tikje gênant.

Het was daarom een flinke vooruitgang, toen het toilet in de badkamer bij onze slaapkamer werd geïnstalleerd. Weliswaar stond die plee er bij als een vlag op een strontschuit (hoe toepasselijk), want de badkamer was nog een bouwput. Maar goed.

Maar nu was dan toch de renovatie van de plee in de gang aan de beurt. Eigenlijk is het officieel het ´klantentoilet´. Het zit namelijk in het zakelijke gedeelte en is ook bedoeld voor de mensen, die een workshop komen volgen. Die kunnen daar gebruik van maken.

Leendert is gisteren begonnen. En na twee dagen ziet het er toch heus alleraardigst uit! Zaterdag wordt de pot opgehangen.

De koffiepauzes gisteren en vandaag waren steeds buiten. We pakken gewoon elk straaltje zon mee. Heerlijk!

Ook Ciara is dan steeds buiten. Vandaag maakte ze kennis met de pony in het weitje naast ons huis. Ha, ha, ze was eerst schijtbang. Maar Maria heeft haar heel geduldig aan de pony laten wennen. En na een poosje durfde ze zelfs naar de pony te blaffen. Van een afstandje :-).Niet dat die pony daarvan onder de indruk was, trouwens.

We vinden het heerlijk, die dieren om ons heen. En we missen uiteraard nog steeds ons ´Arietje´. Ook gisteren en vandaag kwamen er nog meelevende berichtjes en kaartjes. Oh, wat doet dat goed!

Intussen kregen we allerlei adviezen:

¨Neem nooit meer een kat!¨
¨Neem zo snel mogelijk weer een kat!¨
¨Neem weer een kat, maar dan één die totaal niet op Arie lijkt!¨
¨Hecht je nooit meer zó aan een kat!¨
¨Neem een kitten!¨
¨Vang weer een asielbeestje op!¨

Enzovoorts.

Wij waren nog niet direct bezig met een vervolg-kat. Het verlies van Arie was nog zo vers. Maar toch kwam er weer een poes op ons pad. Iemand had een probleem: Ze had een lieve poes van 3 jaar. Daarbij was er ook een hond in huis van 8 jaar. Deze hond is pas ziek geweest en sindsdien accordeert het niet meer tussen poes en hond. De mevrouw was al een tijdje op zoek naar een nieuw thuis voor de poes. Naar het asiel brengen? Nee! Geen optie! Bij iemand brengen, waar ze niet naar buiten kon? Nee! Dat doe je een buitenkat niet aan. Maar toen las ze het verhaal van Arie en besloot ze ons de poes aan te bieden. Wij een troostkat, de poes een nieuw thuis.

We vonden het een heel lief aanbod, maar moesten er ook wel even over nadenken en aan wennen. Dat alles is in een stroomversnelling geraakt, toen Koos z´n sleutelbeen brak. Hij zit nu hele dagen op z´n kamer en mist Arie enorm. Voor hem zou een nieuwe poes echt heel fijn zijn en het zou meteen ook handig zijn. Een nieuwe poes moet stukje bij beetje het nieuwe territorium verkennen. Ze zou dan om te beginnen eerst een weekje bij Koos op de kamer kunnen verblijven.

Lang verhaal kort: vanavond zijn Maria en Jan-Hendrik de nieuwe poes gaan halen.

Ach, wat een schattig diertje!! Totaal anders dan Arie. Arie moest je veroveren en je moest áltijd alert zijn. Ze kon ineens gaan bijten. Dat gaf verder niet. Arie was gewoon Arie. Een getraumatiseerd beestje, waar we van hielden, zoals ze was. Maar Muck, de nieuwe poes, is gewoon direct een kroelkat. Oh, wat kan ik het me voorstellen, dat het echt wel even tranen kostte om zo´n lieve poes over te dragen. Dat doet zeer. We hopen, dat Muck het hier fijn zal hebben. Aan ons zal dat niet liggen!

Eigenlijk was er vandaag nog een prachtig verhaal om te vertellen. Over een omaatje en een oud autootje. Maar dat verhaal bewaar ik voor een andere keer. Het is bedtijd. Ik ga de broden uit de oven vissen en m´n ogen maar eens dicht doen.

Truste!

Vanavond geen verhaaltje. Nee, ook niet van die oma met dat autootje. Dat komt later. Vandaag eerst de advertorial.

Spelregels
Vooraf even de ´spelregels´ voor wie hier nog maar kort meeleest en zich afvraagt: ¨Een advertorial op deze blog? Hoezo?¨
Aan de linkerkant van m´n blog (en soms bovenaan) draaien banners van adverteerders. Dit zijn speciaal geselecteerde adverteerders, die producten of diensten aanbieden, die passen binnen ¨Eenvoudig Leven¨. Niet zelden ken ik de mensen en/of hun producten of diensten persoonlijk en kan ik uit eigen ervaring ze van harte aanbevelen.
Voor nieuwe adverteerders schrijf ik altijd een advertorial, om ze goed onder de aandacht te brengen. Terugkerende adverteerders vragen soms ook, of ik een advertorial wil schrijven. Bijvoorbeeld om aandacht te vragen voor een nieuw product, een actie, of iets dergelijks.
Omdat niemand zit te wachten op verborgen reclame, geef ik zo´n bericht altijd de titel ´Advertorial´ mee. U kunt dan zelf beslissen, of u verder wilt lezen, of de reclame aan u voorbij laat gaan. Elke maand verschijnt er maximaal één advertorial.

(Wellicht ten overvloede: als ik buiten deze advertorials op mijn blog weleens een link plaats naar een winkel, evenement, of wat dan ook, dan zijn dat altijd onbetaalde links en heeft het niets met reclame te maken.)

Deze maand vraag ik je aandacht voor:

Noodpakketactie voor gezinnen wegens Coronacrisis
Het Coronavirus houdt de hele wereld in zijn greep. Ook hier in Nederland zijn veel mensen keihard getroffen. Allereerst natuurlijk de mensen, die een geliefde verloren aan het virus. Maar daarnaast ook veel mensen, die in financiële problemen komen, doordat hun werk wegvalt of anderszins. Ondanks alle ellende hebben we het nog heel goed. We hebben goede gezondheidszorg, er is goed hygiëne en we kunnen voor een deel terugvallen op financiële tegemoetkomingen. Hoe anders is dat in één van de armste landen ter wereld: Malawi!

Vorig jaar is onze Hans drie maanden vrijwilligerswerk gaan doen in Malawi. Dat schept verbondenheid met het land en de bevolking. Nu er een oproep kwam van Stichting Stéphanos om de mensen in Malawi te steunen met noodpakketten in deze tijd van crisis, geef ik daaraan maar al te graag gehoor!

Er zijn noodpakketten samengesteld voor gezinnen, die hard getroffen zijn door de Coronacrisis. Ik ga zo vertellen, wat er allemaal in zo´n pakket zit en hoe je kunt doneren. Eerst een voorbeeld van zo´n getroffen gezin. Het is het verhaal van Flora:

Flora is een (44) weduwe met de zorg voor 7 kinderen in de leeftijd van 4-17 jaar. Haar man is in 2017 overleden en gezin is afhankelijk van de landbouw en de oliebollen die moeder twee dagen per week op de markt verkoopt. Het geld wat ze daarmee verdient houdt haar gezin draaiende. We zochten haar op en ze liet ons het laatste beetje maismeel zien wat ze had. 'Als dit op ik, weet ik niet hoe het verder moet. We mogen niet naar de markt, iedereen moet thuis blijven, hoe moet ik dan deze kindermonden vullen?', vroeg ze. Helpt u mee om gezinnen zoals dat van Flora door deze moeilijke tijd heen te helpen? Draag hen vooral op in het gebed, en alle werkers die bij Stéphanos betrokken zijn.

Er zijn veel gezinnen, zoals dat van Flora. Deze mensen hebben dringend hulp nodig. Stichting Stéphanos heeft twee soorten noodpakketten samengesteld, om aan dit soort gezinnen uit te delen.

Pakket 1:

5 kg. maïsmeel
1 kg. rijst
1 kg. suiker
1 kg. bonen
500 gr. zout
Thee
Spaghetti
500 gr. soya vleesvervanger
10 stukken desinfectant zeep
1 emmer met kraantje
5 schoolschriften
2 potloden

Dit pakket wordt uitgedeeld samen met een Bijbel en preek in eigen taal.

Voor slechts 10 euro doneert u zo´n pakket.

Pakket 2:

25 kg. maïsmeel
2 kg. bonen
2 kg. suiker
500 gr. zout
100 gr. thee
1 kg. soya vleesvervanger
8 stukken zeep (kleding)
1 emmer met kraantje
10 stukken desinfectant zeep
5 schoolschriften
2 potloden

Dit pakket wordt uitgedeeld samen met een Bijbel en preek in eigen taal.

Voor slechts 25 euro doneert u zo´n pakket.

Stichting Stéphanos zou heel graag veel pakketten willen uitdelen. Het lastige is, dat veel gewone acties om gelden in te zamelen nu stil liggen. Denk aan markten en acties via scholen enzovoorts. Het zou heel fijn zijn, als er via deze weg toch een mooi bedrag wordt ingezameld voor de broodnodige noodpakketten.

Hoe kun je doneren?

Doneren kan online en gaat heel eenvoudig via deze link:

https://www.geef.nl/nl/doneer?charity=1454&referenceCode=Via+website&type=e

Onnodig te zeggen, dat ik deze actie van harte aanbeveel!

Ik moet de blogdraad maar snel weer oppakken. Want het is tenslotte alweer een dag of wat geleden, dat ik het verhaal beloofde van het omaatje en het autootje. Ja, verkleinwoorden. Want het ging écht om een kleine vrouw en een kleine auto.

Wat is er gebeurd?

Willem was, zoals gewoonlijk, om 17.00 uur met de webshop-pakjes naar de post gereden. Wij leveren onze pakketten tegenwoordig in Barendrecht in, want we hebben elke dag een behoorlijk volume. Daar kunnen we niet zomaar overal mee terecht. Maar in Barendrecht zijn er altijd containers genoeg en de postnl vrachtwagen vertrekt er om 17.45. Dat past allemaal precies. Als Willem thuiskomt, kunnen we direct aan tafel.

Die dag bleef Willem langer weg dan gewoonlijk. Dat had een reden. Op de rotonde van de provinciale weg, bij de afslag naar Bleskensgraaf, zag Willem een omaatje bij een autootje staan. Hij stopte om te vragen, of ze hulp nodig had. Tja ... dat autootje deed het niet meer! Mevrouw wilde de ANWB wel bellen, maar dat lukte allemaal niet zomaar. Dus belde Willem voor haar de ANWB. Na wat heen-en-weer-vragen, had de telefonist van de ANWB ook nog een vraag over het lidmaatschap van mevrouw. Willem gaf dus de mobiel aan de mevrouw, die in haar autootje het gesprek afrondde. Verontwaardigd stapte ze even later weer uit. Het moest 150 euro gaan kosten, omdat de plaats, waar ze stond, volgens de ANWB binnen de gemeentegrens van Bleskensgraaf was en mevrouw geen woonplaatsservice had. Moet je weten, dat je daar toch heus ´in the middle of nowhere´ staat en het dichtstbijzijnde huis zeker een kilometer weg is. Maar goed. Willem kalmeerde haar al snel. Hij beloofde haar eerst thuis te gaan brengen en dan ná het eten haar autootje op te gaan halen. Zo gezegd, zo gedaan. Onderweg had Willem een leuk gesprek. Mevrouw bleek uit Rotterdam afkomstig, alhoewel ze al 50 jaar in Bleskensgraaf woont. Willem komt ook uit Rotterdam en al snel was het natuurlijk ´ouwejongenskrentenbrood´, zoals dat gaat bij die rasechte Rotterdammerts. Ha, ha.

Na het eten ging Willem dus het klusje met dat autootje doen. Hans en Wim (die bij ons had gegeten) gingen maar al te graag mee. En ook Henk vond dit wel een leuke einde van een enigszins saaie corona-schooldag.

Eerst naar de mevrouw voor de autosleutel. En daarna naar de rotonde. Hans zou met zijn auto slepen en Willem ging in het 29 jaar oude autootje zitten. Dat was hilarisch, want de jongens gingen steeds gekker doen. Hadden het over zo´n reclame van tig jaar geleden, waarin een oud vrouwtje haar oude auto verkocht: altijd netjes in gereden enzo (maar intussen zag je haar over wegen en bruggen scheuren). Ik weet niet waar dat reclamespotje van was, maar komisch was het zeker.

Het autootje moest bij mevrouw thuis afgeleverd worden. Dat werd dus keurig gedaan.

Mevrouw wilde weten, wat ze Willem verschuldigd was. ¨Niets,¨ zei Willem. ¨Maar het zou wel leuk zijn, als mijn vrouw erover mag bloggen.¨ Dat was géén probleem. Bij dezen dus :-).

Wat er verder zoal gebeurde?

Donderdag hadden we het keidruk om alle bestelde oranje-bakpakketten op de post te krijgen.

Vrijdag was een gewone werkdag. Lekker druk, mooi weer en genieten van onze dieren. Van poes Muck, die zo zacht is en zomaar bij je op schoot ligt.

Van Ciara, die met de dag mooier wordt en zo snel leert.

En die voor het eerst in bad ging!

Van de bijen, die ik vrijdagavond uitgebreid controleerde en die als een malle honing binnen trekken. (geen foto´s gemaakt).

Zaterdag was het Maaikes verjaardag. Een Corona-verjaardag. Geen visite dus, behalve ons eigen gezin met aanhang. Willem gaf Maaike een officiële corona-hug.

Maar ze kreeg later ook nog wel een echte, hoor. Gelukkig mag dat bij je eigen dochter :-). Ze werd verwend met kado´s

en bloemen en kaarten en online berichten tot aan ingezongen ´Happy Birthday´ aan toe.

Ze maakte haar eigen verjaardagstaart, die verrukkelijk smaakte.

Al met al was het erg gezellig. Vooral toen iedereen ´s avonds aan de zaterdagse frieten zat. ´s Avonds was het schaapscheerdersfeest. Trijnie had namelijk een tondeuze meegenomen en heeft de allerergste kapsels gefatsoeneerd.

De zondag was rustig en volgens het patroon van de afgelopen weken: de kerkdiensten werden weer online beluisterd. We aten op z´n zondags (altijd een beetje specialer, dan door de weeks). We lazen en zongen. Het zijn altijd net oases, die dagen.

En vandaag was het dan Koningsdag. Een vreemde Koningsdag. Allereerst al omdat het onze eerste keer hier in Bleskensgraaf was. Maar vooral ook, omdat alles anders was vanwege de corona-maatregelen. Ook al merk je daar niet zo heel veel van, als je buitenaf woont en thuis blijft.

Bij gebrek aan een vlaggenstokhouder (wel aangeschaft, maar onvindbaar) heb ik de vlag niet uitgehangen, maar neergezet. Ook goed.

Maria was heel vroeg opgestaan om tompoucen te maken. En, oh, wat waren die verrukkelijk. Daar kan geen bakker tegenop, hoor. Krakievers :-).

Om 10 uur hebben we met elkaar het Wilhelmus maar eens aangeheven. De ramen open, Willem op de piano en we zongen uit volle borst. Ziezo. Dat voelde alvast heel Koningsdag-achtig.

En na de koffie heb ik toch even nieuwsgierig door de Vrijmarktplaats gescrolld. Kwam ik me daar toch een mooi kunststof konijnenhok tegen! Op een steenworp afstand van ons huis. Nou ja, de Graafstroom ligt ertussen. Maar toch. De koop was snel rond en vanmiddag hebben Maria en Jan-Hendrik het hok gehaald. Het plan is om daar de konijnen in te doen, die al sinds de verhuizing binnen zitten. Het oude buitenhok moet namelijk eerst gerestaureerd worden. Daar komt steeds niets van. Nu heeft dat meteen minder haast. We hebben nu bedacht om dat oude konijnenhok om te bouwen tot kippenhok. Dan hoeft er in elk geval geen bodem in. Hoe dan ook: de konijnen kunnen binnenkort naar buiten. Fijn!

We waren de hele dag thuis. Er was genoeg te doen in en om het huis. Wim is met Willem, Marinus en Henk een poosje gaan varen. Ik maakte de Terdege-bijdrage. Ice-coffee. Henk vond het geen enkel probleem om proef-konijn te zijn.

Ik kookte pompoensoep voor het avondeten. Dat was niet express, maar gewoon omdat er nog twee flespompoenen in de kelder lagen, die nodig op moesten. Maar het was wel een maaltijd in koningsdagstyle.

Vanavond heb ik nog een tijdje samen met Willem aan de webshop gewerkt. Er moesten nodig nieuwe producten toegevoegd worden. Daar hadden we door de drukte steeds geen tijd voor gehad.

En zo vliegen de dagen om. Nog heel even en dan is het zomaar weer mei! De boeren hier in de buurt hebben in elk geval geen vrije Koningsdag gehad. Die hebben met man en macht gewerkt om het gras droog van het land te krijgen. Volgens de weersvoorspelling gaat er vanaf morgen regen komen. Dat is hard nodig. Dat het wat minder leuk is voor de vakantie-vierende kinderen, dat zij dan zo. Ik denk, dat er heel veel mensen blij om zijn!

Vandaag was het dan weer een gewone werkdag. Of eigenlijk: een extra drukke werkdag. We hebben tenslotte een werkdag minder, deze week. Maar níet minder werk. Gelukkig heb ik elke dag weer zin om aan de slag te gaan.

Omdat het (school)vakantie is, zaten Willem en ik samen aan het ontbijt. Net als op zaterdag. We genoten van een kom havermout en een eerste bakkie koffie.

Om een uur of 8 liet ik Ciara uit. Ze was om half 6 al met Hans uit geweest. Nu was het mijn beurt. Ik heb echt gelachen. Het regende zachtjes en Ciara had nog nooit regen meegemaakt. Ze slobberde uit elk plasje was we tegenkwamen. En ze was helemaal opgewonden door de kringen die de regendruppels in het water maakten. Ze wandelt steeds beter aan de lijn en het wordt daardoor ook steeds leuker om haar uit te laten. Hoewel je natuurlijk veel geduld moet hebben met zo´n pup. Je moet steeds actief opvoeden. Consequent zijn en volhouden! Des te meer tijd en geduld en aandacht en moeite je er nu insteekt, des te meer lol heb je er straks van.

Toen we terug kwamen, liepen we door de zijdeur ons huis binnen. Leendert was namelijk gearriveerd en was daar hard bezig met het klantentoilet. Gezellig hoor, weer (letterlijk) werk aan de winkel!

Zelf ging ik samen met Maria in de inpakruimte aan de slag. We hebben de hele morgen van alles ingepakt, om vanmiddag zoveel mogelijk bestellingen klaar te kunnen maken voor de post.

Zo´n werkdag verloopt eigenlijk altijd volgens hetzelfde patroon. We zijn lekker bezig tot een uur of drie. Daarna begint de druk op te lopen. Uiterlijk om 17.00 uur moeten we de pakketten af hebben. Vandaag lukte dat nèt niet. Pas om 7 minuten over vijf stonden de pakketten in de auto en kon Willem wegrijden naar de post. Maar het kwam goed! Daar gingen de pakketten. Op het nippertje de postnl vrachtwagen in!

Leendert had inmiddels de plee af. Wat is het mooi geworden! Ik ben er super blij mee!

Maria heeft vanavond alles keurig schoongemaakt. En nu is het toilet klaar voor gebruik. Er moet alleen nog een haakje komen voor de handdoek. En het plafond moet nog gewit worden. Heerlijk fris, zo´n toilet met een raampje. Dat heb ik nooit eerder gehad.

De tijd die Leendert over had, heeft hij plinten aangebracht in de shopruimte. Ook vanavond heeft hij daar nog een poosje aan gewerkt.

Het was al met al een lange werkdag voor hem. Maar ik ben blij. Er is lekker weer wat af! En laat ik dan ook nog maar even reclame maken voor Leendert. Want natuurlijk ben ik echt trots op hem :-). Zoek je een handige en snelle aannemer voor je klus, groot of klein, dan moet je gewoon bij Luijk Bouw zijn!

Willem heeft vanavond ook nog hard gewerkt in de shopruimte. Alle wandcontactdozen moesten er (weer) op gezet worden en alle spotjes (weer) in het plafond teruggeplaatst. Die waren allemaal verwijderd, toen de stucadoor en later de schilder kwam. Op dit moment hoor ik hem nog hard stofzuigen. Dat zal het laatste wel ongeveer zijn. En over 2 minuten moeten mijn broden uit de oven. Dan ben ik ook klaar. Poeh. Wat een lange werkdag!

Toen wij vorig jaar september bij de notaris zaten voor de overdracht van ons huis, kregen we ook het officiële energielabel nog even uitgereikt. Energielabel: G. Erger kan niet. Jullie hebben een cabrio gekocht, grapte de hypotheekmeneer. Een ander merkte op: het is de ¨G¨ van geen. En daar kwam het inderdaad zo ongeveer op neer. Behalve dat er bijna overal dubbel glas zat, was er niets geïsoleerd.

Een groot deel van het bouwdepot ging dan ook op aan isolatiewerk: vloerisolatie, muurisolatie, dakisolatie, en hier en daar ook wat ramen en deuren met dubbel glas.

In januari hebben we hiervoor subsidie aangevraagd. Dat aanvragen was nog een flinke klus. Het grootste deel is gedaan door Thea, onze schoondochter. Daar was ik super blij mee. Nadat alle gegevens ingediend waren, kregen we een ontvangstbevestiging en begon het grote wachten. Er is een behoorlijk bedrag mee gemoeid. Een bedrag waarvoor ik al een bestemming had ook. Eerst en vooral wil ik er raambekleding mee aanschaffen. Die kale ramen vind ik zó ongezellig. Als het avond is en de lampen zijn aan, heb ik net het gevoel alsof ik in de etalage zit ;-). Het klinkt ook zo hol zonder iets voor de ramen. En bovendien is het snel warm, als de zon naar binnen schijnt. Daar heb ik wel wat op gevonden: mobiele zonwering! Echt reuze duurzaam, hoor. Wat dat is? Dat zijn de grote, platte kartonnen dozen, die voor ons slaapkamerraam zitten tegen de inkijk. Als ´s middags de zon in de keuken en de kamer schijnt, pak ik die kartonnen uit onze slaapkamer en verplaats ze naar de kamer. Voilà: mobiel zonwering. Heel praktisch.

Evengoed kijk er erg uit naar de raambekleding en dus keek ik de laatste weken elke morgen, of die subsidie misschien al gestort was. In de bevestigingsmail stond, dat er binnen uiterlijk 13 weken uitbetaald zou worden. Thea had het al voorspeld: komen ze in de 13e week ermee, dat ze nog gegevens missen. En ja hoor. Gisteren kwam er een mail. Ze moesten dit nog en dat nog en zus nog en zo nog. Bah, bah, bah. Kunnen ze dat nu echt niet eerder aangeven :-(. Toch was er ook iets positiefs: ze gaven aan, dat als we iets in de aanvraag veranderden, we dan zelfs nog voor iets méér subsidie in aanmerking zouden komen. Kijk! Dat is leuk. Ook leuk is, dat de aanvraag sowieso niet afgewezen is. We moeten nu binnen 2 weken de gevraagde gegevens aanleveren. Ok. Het is zeer de moeite waard om daar de nodige tijd in te steken. Willem wilde dat met alle liefde doen. Hij besloot daarom vandaag een dag vrij op te nemen van zijn werk. Op zijn werk zijn ze alleen maar blij als je nu alvast wat vrij neemt, want die zien de bui al hangen: als het corona-verhaal over is en we kunnen op vakantie, dan wil ineens iedereen tegelijk. Die vrije dag was dus geen probleem en Willem heeft zich vanmorgen allereerst op die subsidie-aanvraag gestort.

Daarnaast wachtte er nòg een klus op hem: het bouwen van de lift. Een klus? Zeg maar gerust een project! Willem heeft samen met verschillende mensen die lift uitgedacht. Zijn broer Marinus heeft er het schema voor gemaakt. Iemand uit onze kerkelijke gemeente heeft er iets voor gelast. En stukje bij beetje komen er onderdelen binnen. Vorige week kwam de motor en Willem heeft samen met Wim op koningsdag vast bekeken, hoe dat ding precies werkt.

Vanmorgen kwam al om 8 uur een vrachtwagen van de Technische Unie weer allerlei schakelmateriaal brengen. Zodra Willem klaar was met z´n administratieve werk, sloeg hij aan het Willy Wortelen in de schuur.

Vanavond kwam Wim ook weer langs. Wim is automonteur en zo´n techniekklus is een kolfje naar zijn hand. De mannen maken allerlei interessante schakelpanelen.

Als ik het goed begrijp wordt er eerst een proefopstelling in de schuur gemaakt. Het zal allemaal wel. Ik zie er echt helemaal niets in en wacht dus maar rustig af, tot die lift er in het echt hangt. Dat zal nog wel even duren, denk ik. Maar dat maakt niet uit. Elke dag een draadje, is een hemdsmouw in het jaar.

Vanmorgen heb ik de stellingen voor de webshopspullen besteld. Die komen zaterdag of maandag binnen. Oh, wat zal dat heerlijk zijn, als alle spullen beneden liggen en we op de begane grond alle pakketten kunnen klaarmaken!!

Vanavond heb ik wat spullen voor de bijen besteld. Extra honingkamerramen en kunstraat. Dan kan ook het derde volk een honingkamer krijgen. Allemaal leuke dingen dus!

Ontspanning

Melig met een korreltje zout

Meelvrouwtje

Een beestenboel

Voorjaar! Een pup, vogelnestjes enzo.

Elke dag iets leren

Een dag om moe van te worden. En blij. Dat ook.

´n Hotel!

Goede Vrijdag

Wandelen door de polder

Dikke tranen :-(

De dag nadat...

Het gaat weer ergens op lijken

Een pechvogel

Géén prioriteit...in deze coronatijd.

Genoeg te vertellen.

Advertorial

Het verhaal van het omaatje en koningsdag enzo

En weer aan het werk...

Subsidie en knutselen aan de lift