Willem en ik zijn twee dagen weggeweest en nu weer thuis. Het was kort, maar eigenlijk toch ook lang. Toen we aan het eind van de middag weer in Bleskensgraaf aankwamen, was het net alsof we weken weggeweest waren! Het was goed om er even helemaal uit te zijn. En zo kon meteen mijn gekneusde en ontstoken vinger rusten.

Alhoewel ik wel een beetje gehandwerkt heb. Dat is altijd zo heerlijk om in de auto te doen, tijdens lange ritten. Ik breide de teen aan mijn tweede sok. Nu kan ik ze fijn gaan dragen in mijn klompen.

Ook heb ik wat zitten haken. Een proefstukje. Ik wil voor de vier raampjes bij de entree van de shop graag gehaakte gordijntjes. In een stokoud blad vond ik een leuk patroon.

Het is een blad uit 1979 en ik kocht het op MP. Nu moet ik alleen dat patroon nog passend krijgen. Dat komt wel goed.

We hebben heel wat kilometers gevreten. Want we hebben het nuttige weer met het aangename gecombineerd, zoals we dat eigenlijk altijd doen. Zodoende hebben we half Nederland en half België doorkruist in twee dagen. 

We brachten eerst iets weg in Hardinxveld-Giessendam. Daarna haalden we iets op in Groenekan. Vervolgens haalden we iets op in Bennekom. In Bennekom namen we een pauze voor een lunch. Toen we ´s morgens in de auto stapten, vonden we namelijk een super leuke verrassing van één van de kinderen:

Echt genieten!

Uiteindelijk reden we daarvandaan naar een hotel in Vlodrop. Dat had ik gekozen, omdat we eerst iets zouden ophalen in Maastricht, maar dat ging niet door. Maar dat hotel was al geboekt. Nou, prima dan. Het was toch al een zoektocht geweest, want we hadden een kadobon van weekendje-weg. En dan moet je en hotel opzoeken, wat daarbij aangesloten is. Willem wilde graag iets met airco op de kamer. En ik wilde graag met ontbijt. En zo waren we op dat hotel in Vlodrop gekomen. We hadden daar nog nooit van gehoord. Het is net even ten Zuiden van Roermond en dan tegen de Duitse grens aan. Het is een schitterende omgeving!

Het hotel lag middenin de bossen en het thema ´bos´ was in het hele hotel doorgevoerd. Ook onze kamer was erg ´bossig´.

Nadat we de boel binnen een beetje verkend hadden, besloten we nog een poosje van de omgeving te gaan genieten. 

We moesten een beetje op de tijd letten, want vanwege corona hadden we door moeten geven, hoe laat we wilden eten. Kwart over 7 hadden we afgesproken. Dat kwam helemaal goed.

We genoten van het heerlijke eten. 

We lijken er een abonnement op te hebben om op zondag iets met de dieren te hebben. Ook gisteren was het weer raak. We hadden een rustige zondag met om 12.00 uur een kerkdienst waar we heen mochten en om 15.30 uur een dienst waar we online naar luisterden.

Daarna hadden we de feestelijke zondagse maaltijd. Na het eten zagen Hans en Maria ineens, dat Muck een zeer pootje had. Voorzichtig heb ik haar opgepakt en gekeken, of ik iets bijzonders zag. Misschien een splinter in haar pootje, ofzo? Nee, niets te zien. 

Ik wil binnenkort met de workshops starten. En uiteraard is mijn eerste zorg, dat dat helemaal volgens de corona-maatregelen kan gebeuren. Maar er moesten ook nog wel andere dingen verzorgd worden. De veiligheid bij de trap was er één van. Netheid was een goede tweede. En daarom heeft Leendert de zichtbare afvoerbuizen netjes weggewerkt.

De deur van Maaikes slaapkamer ging niet dicht. Dat is verholpen. 

Willem was niet klaar met het bevestigen van planken in de kelder. Dat heeft Leendert afgemaakt.

In de deur van onze badkamer ontbrak nog één of andere strip. Die is erin gezet.

De klink van onze slaapkamerdeur was los (en kreeg ik vorige week nog een keer gevoelig op mijn enkel!) en is nu fijn vastgezet.

De schilderijen die sinds december onder ons bed lagen, hangen nu keurig bóven ons bed :-).

Achter de kachel liep de plint niet door. Nu wel. Wat een ander gezicht!

Het is weer voorbij, helaas. Die heerlijke zomertijd met vakantie-reuring. De twee pubers genieten van hun twee aller- aller- allerlaatste vakantiedagen. Hoewel Jan toch eigenlijk deze hele dag druk aan het voorbereiden was: hij kaftte zijn boeken, ruimde z´n kamer op, schreef z´n planbord vol enzovoorts. Het is dan ook wel serieus: vwo-6! Henk had nog een echte vakantiedag. Compleet met uitslapen :-). Hij moet morgen nog z´n boeken kaften en een agenda gaan kopen en z´n gymschoenen checken en en en. Komt wel goed, hoor. 

Er is verder weinig meer te merken van vakantie-tijd. Het is gewoon weer een gezellige drukte. Leendert heeft vorige week in totaal vier dagen geklust. Dat zorgde vanzelf ook voor de nodige drukte. Drukte waar ik maar al te blij mee was. Wat is er veel gedaan!

Ik liet vorige keer al zien, hoe Leendert bij de zoldertrap een balustrade maakte. Maar ook de trap van de begane grond naar de eerste verdieping kreeg een prachtige balustrade en een trapleuning. Niets bouwpakket of iets dergelijks, maar gewoon uit het blote hoofd gemaakt. Vakwerk :-).

Poehee! Het is echt een hele hoge liftschacht, als je onderin staat en naar boven kijkt! Inmiddels is de loodzware motor met de lier bovenaan de schacht op een zware balk geplaatst. Ook zijn er balken aangebracht, waar binnen het liftplateau straks omhoog gaat. De liftschacht is tot beneden aan de grond afgetimmerd en er kwam een deur voor. Op de eerste en tweede verdieping was al eerder een deur geplaatst. Het allerlaatste werk, wat Leendert deed, was nog weer een huzarenstukje: er moesten rails van 5,5 meter in de liftschacht komen. De rails waarlangs het liftplateau straks op-en-neer gaat. De rails moesten er in hun geheel in gebracht worden. Dat kon niet beneden langs. Dus ... moest dat via het dak!

Ik denk, dat Leendert om 5 uur wegging en om 6 uur zouden we op de workshopzolder een ´diner-aan-huis´ hebben. Dat was nog even heeeeeeel hard werken voor Maaike, Maria en mij, om alles hiervoor schoon en netjes te hebben. Maar ook dat lukte ;-).

Op vrijdag ruimden we de rest van de verbouwingsrommel op. Nu maar weer hard sparen voor het volgende weekje ´leendert´. 

Ik rommelde verder heerlijk in m´n moestuin. Langzamerhand ga ik het één en ander opruimen. En oogsten natuurlijk. Ik ben zo trots als een pauw met m´n eerste geoogste rode kool van 1,5 kilo en m´n eerste pompoen van dik 2 kilo. Ze liggen op een plank in de kelder en ik voel me net ma van het Kleine Huis op de prairie.

Ook oogstte ik de laatste bieten. Nog een mooie 2 1/2 kilo.

En zaterdag? Toen oogstte ik nog meer! Niet van de tuin, maar honing van de bijen. Het was slingerfeest!

Na afloop moest de slinger weer keurig schoongemaakt en op zolder gezet worden. 

Ook het bijenseizoen is bijna voorbij. Ze moeten nog een klein beetje bijgevoerd worden, deze week. En dan zijn ze klaar voor de winter.

Ze zijn er eerder klaar voor dan ik :-). Hoewel ook hier wel al volop voor de wintertijd wordt gezorgd. Vanavond hebben Hans, Maria en Henk nog een uurtje hard aan het kachelhout gewerkt. Hans kloofde en Maria en Henk voerden aan en -af. Echt fijn! Het is ook hoogtijd ook. Want hoewel het in september meestal nog prachtig nazomert, toch is de zomer ook - bijna - voorbij :-(.

 Even een klein berichtje om de lezers ook hier te laten weten, dat eindelijk dan toch de workshops weer gaan beginnen!!

Toen we vorig jaar september ons huis kochten, was dat vooral omdat we ruimte nodig hadden voor de webshop. Ruimte voor de spullen, maar ook ruimte om workshops te geven. Al snel hadden we het bedacht: die workshopruimte moest op zolder komen!

Het was een monsterklus. Want waar nu de zolder is, was helemaal niets! Eerst moest er een verdiepingsvloer komen. Daarna ging het bestaande dak eraf. Dat was namelijk geheel niet geïsoleerd. Het waren allen dakpannen met stro eronder. Het hele dak werd geïsoleerd en de dakpannen gingen geschrobd en wel weer terug. Ook kwamen er vier grote dakramen. Want anders was er geen straaltje licht van buiten en zouden we geheel bij kunstlicht moeten werken. En, o ja, een trap natuurlijk :-).

Er kwam verwarming. Ook niet onbelangrijk. En er werd elektriciteit aangelegd. Tenslotte kwam er een aanrechtblokje, waarvoor natuurlijk ook aan- en afvoer van water noodzakelijk was. Ik zei het al: een monsterklus.

En toen was eigenlijk alleen het ruwe werk nog maar gedaan!

De stukadoor en de schilder kwamen voor het mooie werk. En eindelijk konden we gaan inrichten: laminaat op de vloer, lampen aan het plafond. Er kwam een werktafel en er kwam meubilair. Alles was op een oor na gevild en ik had zelfs al een eerste proef-workshop gedaan, toen corona kwam. Dat was een dikke streep door de rekening.

Al snel besloot ik het hele workshop-verhaal uit te stellen tot na de zomer. Ik had aanvankelijk de hoop, dat we dan van de anderhalvemeter-maatregel af zouden zijn. Maar nee. Daar hebben we ook nu nog mee te dealen en ik denk ook, dat dat nog wel even zo blijft.

Daarom hebben we alles opnieuw van alle kanten bekeken, of en hoe we corona-proef toch workshops konden gaan geven. Met enkele aanpassingen en in kleine groepjes is alles nu eindelijk klaar voor de start. En wat heb ik er zin in!!

Gisteren is de planner online gegaan. En het bleek, dat er méér mensen waren, die er zin in hebben :-). De workshops brood bakken zaten in een paar uur tijd vol. Maar bij de andere workshops is nog ruimte. Wie zich wil aanmelden, kan dat doen via onderstaande link.

Naar de planner

Als we gezond blijven wil ik steeds aan het begin van de maand de planner weer aanvullen met nieuwe workshops. Niet getreurd dus, als het je niet direct lukt om te boeken ;-). Ik hoop in elk geval weer tot ongeveer april/mei door te gaan. Daarna wordt het op de zolder te warm. Want nee, airco is er (nog) niet :-).

 Ik ben dol op (school)vakanties. Zelfs na zes of zeven weken zomervakantie ben ik het nog helemaal niet zat. Ik hou van de spontaniteit die er is zonder het harnas van agenda´s en allerlei dingen die ´moeten´. 

Maar toch ...

Maar toch betrapte ik mezelf er vandaag twee keer op, dat ik verzuchtte, dat structuur toch ook wel héél fijn is. 

Het is heerlijk om de dag weer gewoon om 5 uur te beginnen met het beluisteren van een preek en met de strijk. Om dan om kwart voor 7 weer aan een gedekte ontbijttafel te schuiven. Om de boel om 9 uur aan kant te hebben en dan te genieten van een uurtje wandelen met Ciara. Om op dinsdag de gewassen en gestreken zondagse overhemden in de kast te hangen. Maar ook om weer veel en vaak brood te bakken en grote pannen eten klaar te maken. Gewoon omdat iedereen er weer is en omdat iedereen ook weer veel meer trek heeft na een dag hard werken of na de lange fietstocht naar en van school. 

Een grote pan spaghetti met saus van tomaten en courgettes van m´n tuin, bijvoorbeeld. En dan er helaas achterkomen, dat je eigenlijk wel de helft méér had kunnen klaarmaken ;-).

Ik geef het ruiterlijk toe: structuur hebben is een genot. En dan heb ik echt niet zóveel structuur, dat elk half uur van de dag of  van de week al bij voorbaat vaststaat. Nee, verre van dat. Dat past ook totaal niet bij mij. Ik ben meer iemand die genoeg ruimte nodig heeft, om dingen ook gewoon te laten gebeuren. Iemand die ervan kan genieten, als er zomaar een mevrouw van de fiets stapt om een praatje te maken, terwijl ik de was ophang. En niet in paniek raakt, als er ineens vier meeëters aanschuiven. En de dagplanning gewoon omgooit, als er ineens 40 kilo aardbeien langskomen om jam van te koken. Of die vindt, dat het zúlk mooi weer is, dat ´ineens´ de ramen gelapt moeten worden (en dus niet, omdat het toevallig donderdag, of vrijdag, of zaterdag is). 

En gelukkig maar. Want er gaat hier nooit een dag precies volgens de planning, waarom ik dan ook allang geleden gestopt ben met het máken van zo´n planning. Ik werk wel altijd met een prio-lijstje. Dat moet, als het enigszins kan, afkomen. De rest van de tijd is bonustijd en besteed ik aan wat het meest nodig is. 

Vorige week had ik voor mijn doen flink gehuishoud. Natuurlijk ben je als huisvrouw nooit klaar. Maar je kunt  ook besluiten, dat het gewoon een keer ´genoeg´ is geweest. Zaterdag was zo´n moment. M´n was was lekker ´bij´, het huis netjes (genoeg) en de shop was perfect opgeruimd.

Willem had de frieten al voorgebakken klaarstaan.

Tijd voor ontspanning!

Willem, Henk en ik zijn met z´n drieën even fijn over de markt gegaan. De markt op Rotterdam-Zuid aan het Afrikaanderplein. Wat waren we daar lang niet geweest! Willem en Henk smulden van een gebakken visje. 

De zon scheen en de marktkooplui schreeuwden. Je loopt er temidden van allerlei culturen en religies. Je kunt er gemberwortel kopen voor maar 1,99 de kilo (kom daar eens om in de supermarkt!). Je snuift de heerlijke geur van kruiden en olijven op. De enorme watermeloenen, de hoog opgetaste bossen munt en koriander, de kraam met tafelzeil. De smerige (vind ik dan, hè) lucht van bakken vol enge vissen, waar bromvliegen over kruipen. Bleh. Maar ook dát geeft de markt z´n charme! Ik kikkerde er helemaal van op :-). 

Nu vind ik het niet zo´n opgave om ergens snel van op te kikkeren. Ook hoef ik er niet ver voor van huis. Gewoon iets simpels als ´s avonds na de koffie even met Henk naar de melktap voor verse, rauwe melk, is ook prima. 

Of lekker een paar toertjes haken aan m´n gordijntjes voor in de entree en de schuur. 

Structuur is een genot. Maar voor mij moet het niet te strak zijn allemaal ;-).

Poeh!! Wat was ik vanavond na het eten even moe! Nee, ik was MOE! Met allemaal hoofdletters én een uitroepteken.

Ik heb dan ook wel een paar erg intensieve dagen achter de rug.

Dinsdagavond reden Willem en ik met de Caddy naar de molen voor meel en bloem. Normaal haal ik daar altijd op woensdag mijn bestelling op, maar de molen gaat twee weken dicht vanwege vakantie. Daarom had ik een extra grote bestelling en die kon niet in één keer in de Caddy. We hadden afgesproken, dat we dinsdagavond vast de eerste lading zouden ophalen.

Met 1000 kilo meel en bloem achterin de Caddy reden we terug naar huis. Er stond helaas file op de A16 en daarom reden we via de Willemsbrug door de stad richting huis. ¨Een rondje van de zaak,¨ zei ik tegen Willem. Ik vond het wel gezellig, hoor, zo even met z´n tweeën op stap.

Vlak bij huis ging het mis. De Caddy zei: ¨Doe het zelf maar¨ en minderde vaart. Precies hetzelfde als wat we een paar weken geleden hadden, toen we ook al een avondritje naar de molen maakten. Alleen gebeurde het toen op de heenweg en kreeg Willem de auto weer aan de praat. 

Nu lukte dat niet. Motor uit, even wachten, motor aan. Motor uit, even wachten, motor aan. Nee hoor. Er bleef ¨Error¨ in het display staan. We konden alleen nog maar heel langzaam rijden. Nou ja. We waren toch bijna thuis. Dus reden we gewoon die laatste kilometer heel langzaam.

Woensdagochtend zouden we vroeg (vòòr Willem z´n werktijd) de tweede lading bij de molen ophalen. Helaas deed de Caddy het nog steeds niet. Die moest dus écht naar de garage. We reden dan maar in Willem z´n auto heen-en-weer. Later op de dag konden we de Caddy bij de garage brengen. Onze Wim werkt hier vlakbij bij Garage Muilwijk. Leuk, want zo kan hij mooi ons hele wagenpark onderhouden :-). Hakke hakke puf puf. Plankgas haalde hij net de 28 kilometer per uur :-). Afijn. Aan het einde van de dag zat er een nieuwe verstuiver in en kon ik hem weer ophalen. 

´s Avonds na het eten deden we er een nieuwsbrief uit van de webshop. We hadden zaterdag een filmpje gemaakt met een online rondleiding door de webshop en dat had Willem in de nieuwsbrief gemonteerd. Het leek ons de beste oplossing, nu we vanwege corona niet iets als Open Dagen of iets dergelijks kunnen houden. Voor wie het filmpje nog niet gezien heeft: ik probeer het straks onderaan dit logje te posten. Om de heropening van de webshop te vieren, had ik allerlei aanbiedingen bedacht. Die vielen kennelijk in de smaak, want er volgde een hoos aan web-bestellingen.

Gisteren en vandaag zijn Maria en ik bijna continu aan het inpakken geweest. Gerwin kwam vandaag ook een dagje helpen. Ik was extra vroeg uit de veren, om ook in de vroege morgenuurtjes alvast wat in te pakken. Wat zelden gebeurt: ik stond op met hoofdpijn. Hè, vervelend! Er zou juist vandaag ook een fotograaf komen en dan ook nog die drukte in de shop. Ik merkte, dat ik niet lekker in mijn vel stak, toen ik een doos van een leverancier opende en daar verkeerd geleverde goederen in zaten. Normaal raak ik daar niet zomaar door van de leg, want zulke dingen gebeuren nu eenmaal. Maar nu voelde ik, dat ik er boos en geïrriteerd van werd. 

Zo goed en zo kwaad als het ging stumperde ik door tot na het ontbijt. Henk en Jan vertrokken naar school en ik besloot een Ibuprofen in te nemen en een momentje voor mezelf te pakken. Even in een warm bad. Daar knapte ik van op. En juist toen ik me had aangekleed stapten Gerwin en Trijnie binnen. Leuk! Nu kon Trijnie mooi even m´n haar doen. Goed vastgestoken met tig haarspelden en daarna nog vastgeplakt met haarlak. Daar hoefde ik mooi de hele dag, inclusief fotosessie, niet meer aan te denken. Handig hoor, zo´n dochter die graag haren ´doet´. 

De rest van de dag bleef mijn hoofdpijn alleen een beetje op de achtergrond zeuren, maar kon ik gelukkig mijn werk doen. 

De fotograaf appte dat hij wat later kwam. Geen probleem. We hadden fotograaf Niek Stam gevraagd voor wat nieuwe foto´s voor de webshop en voor de social media. Mijn foto, die we nu gebruiken, heeft hij ook gemaakt, maar is al wel een jaar of zes oud. Ik ben inmiddels wel een stukje grijzer geworden :-). Tijd dus voor een update. Al jubelde Niek, dat ik geen steek veranderd was, toen hij binnenstapte. Ha, ha. De grapjas.

Alle indrukwekkende fotospullen werden klaargezet. Behalve een gewoon portret van mij, kwam hij ook foto´s ´achter de schermen´ maken. Dus van het inpakken en van de workshopzolder en ook van iets wat nog geheim is ;-).

Het was best intensief. Ik denk dat we om een uur of 11 startten. We hadden tussendoor een korte lunchpauze. En daarna werkten we door tot een uur of half drie. Het laatste was het leukst. We maakten buiten foto´s en liepen daarvoor het weiland achter ons huis in. In de verte stond een groep pinken. Ik zei al: ¨Die komen straks vast nieuwsgierig kijken¨. Maar dat deden ze niet. Totdat we klaar waren en wegliepen. Toen kwam prompt die hele kudde aangesjokt. Nou, dat moest natuurlijk ook nog even vastgelegd worden. Voor mij was het de kers op de taart. Prachtig, die dieren!

Toen Niek vertrokken was, ben ik nog even plankgas pakketten gaan klaarmaken. Het lukte om om 17.00 uur een hele container vol af te leveren bij het postnl-punt. 

Met prikkende benen van vermoeidheid en m´n laatste beetje energie slingerde ik me nog even achter het fornuis om vlug vlug een grote stapel pannenkoeken te bakken. We moesten een beetje snel eten, want om half 7 gingen Hans en Maria weg. Voor het eerst sinds lange tijd was er weer eens een jongerenavondje met 18-plussers van de kerk. Een strandwandeling. Leuk hoor!

Ik maakte ook een wandeling. Een heel korte: ik dook regelrecht mijn bed in en heb tot aan koffietijd geslapen. Poeh! Wat was ik MOE! 

 Mijn whatsapp is gehackt. Ga niet in op betaalverzoeken, die namens mij verstuurd worden of andere ´verdachte´ berichten.

Aan het eind van de dag moet alles weer goed zijn.

Zaterdag was ik het ineens beu, die rommelige moestuin. Ik besloot hem voor het grootste deel leeg te trekken. De bonenstaken stonden er al een poosje sip bij. Ze waren verwaaid en de bonen die er nog aan hingen, waren niet meer geschikt voor consumptie. De komkommerplant had het begeven. In de tomaten zat pytophtera. 

Ik had niet zo heel veel tijd, want, zoals gebruikelijk, was het zaterdagprogramma weer behoorlijk vol geboekt. Maar tijd genoeg om de bonen te ruimen, een rode kool van de stronk te kappen, de rijpe pompoenen te oogsten, bij de tomaten te redden wat er te redden viel, een enorme komkommer tegen te komen en, ja, ook nog een flinke courgette. 

Wat een heerlijkheid, zo´n oogst!

En dit is nog niet alles. Er zijn nog een paar pompoenen en nog 2 rode kolen, een flinke plant peterselie, een courgette die nog af en toe oogst geeft en steeds vind ik nog weer een paar heerlijke aardbeitjes. Ook staat er nog wat andijvie op de tuin. En aan m´n meloenplanten zitten mini-meloenen. Dat zal wel niets meer worden. Maar het was toch leuk.

De moestuin was puur een experimentje en ik had niet verwacht, dat ik zóveel opbrengst zou hebben. Ik heb er heel weinig werk aan gehad en had geen last van slakkeninvasies of vernielzuchtige mollen en ander moestuinleed. Ik houd het er maar op, dat ik beginnersgeluk had ;-).

Aan het eind van de middag grepen Hans en Wim schoffel en hark en in een half uurtje tijd lag m´n moestuintje er weer keurig bij.

 Er komt niet zoveel oogst meer van mijn moestuin. Hij is bijna leeg, op wat pompoen, wat courgettes, wat peterselie en een dikke rode kool na. 

Maar bij onze buurtjes staat er nog van alles op de tuin en regelmatig mogen wij in de oogst delen.

Gisterenavond kwam de buurvrouw langs met een collectebus voor het Goede Doel. En passant vroeg ze, of wij deze week nog weer een keer andijvie wilden hebben. Mmmm, ja, graag! Stamppot rauwe andijvie vinden we erg lekker!

Toen ik vanmorgen terug kwam van mijn ochtendwandeling met Ciara, lag de vers uit de tuin getrokken andijvie al op het bankje bij de deur. 

Wat ik toen nog niet wist, was, dat er bij de andijvie een spannend diertje meegeleverd werd. Daar kwam ik pas achter, toen ik vanmiddag de andijvie aan het spoelen was. Ineens zwom er iets in het spoelwater. Aaah, kijk nou! Een salamandertje! Snel zette ik het diertje op het aanrecht. Kon hij bijkomen van de onverwachtse zwempartij :-).

Toen hij weer een beetje bekomen was van de schrik, heeft Henk hem in de schaduw bij de waterkant gezet. 

Het was niet het eerste spannende beestje, wat ik vandaag zag. Vanmiddag was de andere buurvrouw juist aan het appels plukken, toen we buiten aan de koffie zaten. ¨Kijk eens, wat voor bijzonders ik tegenkom!¨ riep ze. Nou, inderdaad! Heel bijzonder! Een appel met maar liefst 4 verschillende soorten lieveheersbeestjes! De appel mocht ik houden. Met beestjes en al. Ha, ha.

Kijk hoe mooi!

En dan hebben we Muck nog. Dat is geen spannend beestje. Maar wel één, die van spannende plekjes houdt. Op dit moment ligt hij aan het voeteneind van ons bed. Eén oog open, één oog dicht, ligt hij naar me te kijken. 

Vanavond zocht ze het hogerop. Ze installeerde zich maar eens heel stoer bovenop de servieskast. Kijk! Vandaar heb je prima overzicht. Toch? :-)

Soms komt er iets op je pad, wat je niet zomaar naast je neer kunt leggen, maar waar je iets mee ´moet´ doen. Enkele weken geleden gebeurde me dat weer eens een keer ...

Al héél lang ben ik grote fan van De Wonderpan. Voor wie niet weet wat dat is: een wonderpan is een pan in de vorm van een tulband. Er zit een vlamverdeler/bodemplaatje bij. Dat plaatje is essentieel. Je legt dat op een warmtebron. Het maakt niet uit wat: gas, electrisch, inductie, houtkachel, petroleumstel enzovoorts. De pan zet je daar weer bovenop en dan heb je een soort mini-oventje. 

In De Wonderpan bak je de lekkerste cakes, koeken, brood, maar je kunt er bijvoorbeeld ook pastaschotels in maken, of (hartige) taart of er afbakbroodjes in afbakken. Doordat de pan met het baksel direct op de warmtebron staat, is zo´n pan heel energiezuinig. Veel zuiniger dat een gewone oven. Veel mensen weten nog wel, dat hun moeder of oma zo´n pan had. In de tijd, dat de oven in de keuken gemeengoed werd, raakte de wonderpan in onbruik. 

Ik heb op deze blog nagekeken, wanneer ik voor het eerst over de wonderpan schreef. Dat was in december 2009! Toen had ik er juist één gekregen. Je leest het hier

In 2010 kwam mijn boek ´Dat doen we zelf wel!´ uit en daarbij hoorde een heuse boekpresentatie. Bij die boekpresentatie deelde ik kruidkoek uit, die ik in de wonderpan had gebakken. De hoofdredacteur van de uitgeverij vond die koek heerlijk smaken en hij wilde van alles weten over De Wonderpan. Ik vertelde hem, dat ik zó enthousiast was, dat ik die pan eigenlijk terug wilde brengen op de Nederlandse markt. Zover kwam het niet, want ik zat op dat moment nog volop in de kleine kinderen het had het daar druk genoeg mee. Maar de hoofdredacteur vond mijn plannetje zó goed, dat hij erin dook. En hij heeft er inderdaad voor gezorgd, dat De Wonderpan weer terug kwam! Eerst via een fabriek in Italië en ook wel met de nodige strubbelingen. Maar later werd er een compleet nieuwe pan ontworpen, naar het oude, dubbelwandige, model van vroeger. Dit werd De Wonderpan 2.0. Gemaakt in een fabriek in Nederland.

Inmiddels ging het bedrijf DeWonderpan.nl over in andere handen. Heel grappig: het ging van de ene Peter, naar de andere Peter. En intussen was ik in december 2015 begonnen met mijn webshop eenvoudiglevenshop.nl Het was niet meer dan logisch, dat ik ook De Wonderpan in de webshop ging verkopen. Zeker omdat ik zelf een enthousiaste gebruiker ben, werd ik de grootste dealer van de pan.

Ergens in juli plaatste ik een bestelling voor een nieuwe voorraad pannen. Op dat moment kreeg ik te horen, dat er nog maar 7 pannen op voorraad waren en dat het bedrijf te koop kwam. Zou dat soms iets voor ons zijn? was de vraag.

Nou, daar moesten we even diep over nadenken. Eigenlijk was de timing helemaal niet zo gunstig. Per slot van rekening waren wij nog niet eens klaar met de verbouwing (de goederenlift moet nog afgemaakt worden!) en hadden we nog wel wat huisvestingswensen. Neem alleen onze buitenboel maar, wat er echt nog niet uit ziet. Maar ja. Dit kwam dus niet zomaar op ons pad. We móesten hier iets mee!

Na lang denken, veel rekenen en veel mailen, waren we er uit. We gingen het doen!!

En zo werden we zómaar trotse eigenaar van DeWonderpan.nl.

Maar dan ben je er natuurlijk nog niet, he. Zo´n overname kost enorm veel tijd en energie en nadenken. Vandaar dat het hier even erg stilletjes was. Maar eindelijk staat het allemaal zo´n beetje in de startblokken. De website is aangepast. Er zijn nieuwe pannen besteld bij de fabriek. Er is een pré-order actie opgezet. We reden zaterdag naar Rijssen voor de laatste voorraad deksels, vlamverdelers, knoppen en nog meer. De fotograaf kwam foto´s maken. We maakten nieuwe proef-baksels...

Intussen moet ik ook bedenken, waar ik alles laat! De hal van de webshop staat nu helemaal vol met pannenonderdelen. En gisteren kwam er een vrachtwagen een pallet dozen brengen. Ook die staat in de hal. En dan moeten notabene de pannen nog komen. Nog geen idee, hoe het allemaal moet! Maar goed. Komt tijd, komt raad.

Ik ben blij, dat alles nu een beetje op de rit staat en dat het langzamerhand weer allemaal ´gewoon´ wordt in Huize Luijkensteijn :-). Nee, saai wordt het nooit.

Poeh, wat ben ik even flink beroerd geweest! Donderdag gaf ik de workshop ¨Bak je eigen brood¨ en was er eigenlijk niets aan het handje. We hadden een erg gezellige ochtend en rond 12 uur gingen er 8 blije vrouwen de deur uit. Inmiddels heb ik ook al foto´s van zelfgebakken broden toegestuurd gekregen. Zo mooi! De broden liggen dan gewoon te shinen van de trots van de bakker :-).

Ook op vrijdag zou ik een workshop geven. De DIY Persoonlijk Verzorging. Ik had er zin in! Toen wij hier kwamen wonen er we die mooie workshopzolder maakten, had ik al bedacht, dat ik daar ook graag andere workshops wilde gaan geven, dan alleen brood bakken. De workshop Bak je eigen brood doe ik tenslotte al jaren. Ik wil ook graag ándere dingen aan mensen leren. Zo kwam er onder andere de workshop DIY Persoonlijke Verzorging. De deelnemers maken dan hun eigen deodorant, tandpasta en basiszalf en intussen vertel ik van alles over een eenvoudige levensstyle, die goed is voor mens, milieu en portemonnee. Omdat het de eerste keer was, dat ik hem ging doen, liep het in mijn hoofd een beetje óver van de plannetjes en de dingen, die ik beslist aan de deelnemers kwijt wilde. 

Maar toen Maria en ik ´s avonds na het eten de workshopzolder in orde gingen maken, voelde ik me met de minuut beroerder worden. Ik werd overvallen door iets van een buikgriepje. Misselijk, koud, rommelende darmen, dat. Het was echt heel naar. Ik probeerde het keihard te ontkennen, want ja, die workshop moest doorgaan. En eerlijk gezegd: meestal lukt het me wel, om het te negeren, als ik me niet helemaal fit voel. Maar hier moest ik op den duur toch aan toegeven. Ik wilde nog maar één ding: diep onder de dekens kruipen en warm worden!

Met pijn in mijn hart heb ik de deelnemers van de workshop gemaild en geappt om te vertellen, dat ik de workshop ging annuleren. Ik moet zeggen: er was gelukkig alle begrip en ik kreeg lieve beterschapswensen. Met de belofte, dat ik zo snel mogelijk nieuwe datums zal opgeven en dat ze dan als eerste opnieuw mogen boeken, kroop ik in bed.

Niets lucht meer op dan een genomen besluit. Ik voelde me zoooo blij, dat ik me niet meer sterk hoefde te houden, maar toe kon geven. Ik lag met m´n kleren aan en met 2 vesten over elkaar aan onder de dekens. Gek genoeg had ik geen koorts. Ik wachtte tot Willem thuiskwam van de ledenvergadering van de kerk. Dat werd een latertje. Volgens mij was het dik na elf uur. Het is dan de gewoonte, dat de mannen met elkaar wat drinken en napraten. Dat kwamen ze nu dan maar op de slaapkamer doen: Willem, Wim en Hans. Ondanks dat ik beroerd was, was dat toch wel even gezellig :-). Ciara mocht ook in de slaapkamer. Daar was ze nog nooit geweest. Wat keek ze raar! Ze ging natuurlijk overal aan snuffelen. Op een gegeven moment had ze een bol spinwol te pakken. Dat vond ze wel wat. Maar nee, die moest ze natuurlijk loslaten! En dat is zo´n beetje het moeilijkste voor haar, wat er is: dat ze iets te pakken heeft en dat ze dat op commando weer los moet laten. Hans oefent dat elke dag met haar.

Gisteren heb ik eerst tot 9 uur op bed gelegen. Daarna heb ik heel sloom een bordje Brinta gegeten en heb me gewassen en aangekleed. Ik voelde me al wel een stuk beter. Alleen was ik echt verschrikkelijk sloom! Ik besloot te accepteren, dat dit gewoon een lummeldagje zou worden en dat ik blij moest zijn met alles wat er lukte. Wat lukte? Eerst maakte ik twee bussen advokaat. Er waren namelijk nogal veel Lamme Teun bestellingen in de webshop en ik had niets meer. Ik had gedacht daar wel om 12 uur mee klaar te zijn. Dat werd kwart over 12. Daarna heb ik er de hele middag over gedaan om 20 orders klaar te maken. Het was dik half 5 toen Maria en ik de pakketten samen naar de post gingen brengen. Thuis gekomen heb ik zowaar eten gekookt! Maria hielp met het maken van een enorme schaal sla met allerlei lekkere toevoegingen, zoals stukjes tomaat, fetablokjes, rozijnen enzovoorts. Intussen braadde ik een pannetje gehaktballen en kookte aardappels. We gingen pas na half 7 aan tafel. Maar het was gelukt! En ik heb zelfs meegegeten. Voor het eerst had ik weer wat trek! Ik ben ´s avonds niet met Willem meegegaan naar zijn moeder. Dat leek me niet verstandig. Niemand zit op een gemeen virusje te wachten. Ik heb me aan tafel gezet en heb (weer heel slow motion) een berg wasgoed weg zitten vouwen.

Al met al, was er toch weer genoeg om blij over te zijn! Ik heb vannacht heerlijk geslapen en voel me nu weer een stuk fitter. Ik moet me inhouden, om nu weer niet meteen al m´n energie te verbruiken. Maar ja, ik heb gewoon weer zin in mijn werk! Een goed teken dus.

Wel apart. Ik ben bijna nooit ziek. En  nu doe je zó je best, om geen corona op te lopen en dan pik je ergens zo´n ander gemeen virusje op! Hopelijk slaat het de rest van het gezin over...

Gelukkig ben ik snel weer helemaal opgeknapt. Zaterdagochtend werd ik alweer zó fit en vol energie wakker, dat ik me er over verwonderde. En dat terwijl er nu in onze directe omgeving toch bij bosjes mensen getroffen worden door corona en sommigen er ook pittig ziek van zijn. In mijn familie zijn verschillende gevallen, in onze kerkelijke gemeente ook en in Jan z´n klas zijn er inmiddels ook maar liefst vier leerlingen positief getest.

Deze week stonden er twee workshops op het programma. Beide workshops deed ik voor de eerste keer. Ik vond het daarom niet erg, dat ze allebei niet volgeboekt waren. Nu kon ik het mooi met een klein clubje van vier mensen uitproberen.

Dinsdag had ik de workshop ¨Creatief met bijenwas¨. Op deze workshop maken de deelnemers een bijenwasdoek, ze gieten waxinelichtjes van bijenwas en ze maken lippenbalsem, waarin bijenwas is verwerkt. Intussen krijgen de deelnemers allerlei informatie over bijen houden in het algemeen en bijenwas in het bijzonder. Ik had me erg op de workshop verheugd, omdat ik zelf imker ben en dus van alles af weet van het houden van bijen. Tegelijk vond ik het ook best spannend, vooral omdat ik niet wist hoe het zou uitpakken met de tijd. Zou tweeëneenhalf uur genoeg zijn, krap zijn, of juist veel te ruim bemeten zijn? Het bleek precies goed te zijn. We hielden nog een klein beetje tijd over, maar waren dan ook ´maar´ met vier mensen in plaats van met acht (dat is als ik helemaal volgeboekt zit).

Op het laatste moment had ik nog allerlei corona-aanpassingen gedaan. Was het eerst de bedoeling om één strijkijzer met twee mensen te delen, nu had ik besloten om iedereen toch een eigen strijkijzer op de eigen tafel te geven. Zo hoefde niemand in elkaars anderhalve-meter-zone te komen. Ook had iedereen een eigen elektrisch plaatje op tafel, waarop au bain marie bijenwas gesmolten moest worden. Ik was zelf de enige die af en toe bij iemand binnen de anderhalve meter kwam, bijvoorbeeld om koffie/thee te schenken en spullen uit te delen. Ik had daarom uit voorzorg een spatmasker opgezet. Dat is wel even wennen, maar dat is dan maar zo. 

Na een gezellig en ´bezig´ ochtendje, gingen de dames voldaan naar huis met hun zelfgemaakte spulletjes.

De tafeltjes en elektrische plaatjes konden mooi blijven staan, want vandaag was de workshop DIY Persoonlijke Verzorging. Ook tijdens deze workshop moest er het één en ander au bain marie gesmolten worden. Alleen de strijkijzers waren vandaag niet nodig. Die had ik daarom opgeruimd. 

De deelnemers maakten tandpasta, deodorant en basiszalf en intussen heb ik heel veel informatie en tips gegeven over leven met minder afval en over de ingrediënten, die voor de producten werden gebruikt.

Ook vandaag was het weer erg gezellig. Wat mij betreft is het geven van deze nieuwe workshops een schot in de roos. Hoewel ik de workshop ¨Bak je eigen brood¨ ook nog altijd met veel plezier geef, ´hoor´ ik mezelf weleens praten, als ik voor de 100ste keer hetzelfde verhaal afdraai. Wat ik ook heel erg leuk vind aan de nieuwe workshops is, dat ik mezelf ook weer helemaal geïnspireerd voel, om van alles zelf te maken. Je leert wat dat betreft ook zeker altijd weer van elkaar, als je zo een hele ochtend bij elkaar bent. Super leuk is dat!

En dan is het morgen alweer vrijdag! Wat vliegt deze week ook weer hard voorbij! Dat gaat zo, als je het druk hebt. Behalve de drukte van de workshops, heb ik aardig wat tijd in de keuken doorgebracht. Maandagavond speelden Willem en ik ´soepbusje´. In de tijd, dat Jan op catechisatie was, hebben wij op verschillende adresjes soep gebracht. Er zijn nu zoveel zieken. Ik hoefde niet lang na te denken om m´n soep uitgedeeld te krijgen. Als ik meer tijd had gehad, had ik met alle plezier nog méér gemaakt.

Ook was ik druk met het verwerken van fruit en groenten, die Maria vrijdag voor me opgehaald had. We hebben heel wat litertjes sinaasappels geperst, maar ook aardig wat liters verse druivensap. Elke dag maakte ik een grote schaal vers fruit klaar. En gisteren maakte Maria een gouwe ouwe als toetje: banaan met chocola uit de oven. Ooit, héééééél lang geleden, leerden we, hoe je bananen in de lengte insnijdt, er blokjes chocola in steekt en de bananen ingepakt in aluminiumfolie in de hete as van de bbq laat garen. Heb je de bbq niet aan, dan kun je hetzelfde gerechtje ook klaarmaken in een hete oven. Het was minstens anderhalf jaar geleden, dat we dit aten en deze gouwe ouwe werd met gejuich begroet :-). 

Vanavond heb ik een hele tijd stoofpeertjes zitten schillen. De afgelopen weken lagen er een paar huizen verderop zakken stoofperen op een tafel bij de weg: 3 kilo voor slechts 1 euro. Ik nam 3 zakken mee en die staan nu heerlijk te stoven in een grote pan. Met zoete rode wijn, suiker en kaneelstokjes. Het ruikt hier naar Kerst! Ik heb er nu al trek in!

Morgen gaan Willem en ik bij gezondheid op stap. Willem heeft er een halve dag vrij voor genomen. De eerste batch wonderpannen is klaar en kunnen we ophalen bij de fabriek. We rijden met de Caddy en een aanhangwagen erachter. Het is helemaal in de Achterhoek en we zijn dus wel een poosje onderweg. Helemaal niet erg, want dan hebben we mooi de tijd om eens even over van alles en nog wat bij te praten. En ik kan ook het eerste gordijntje af haken. Ik moet nog vier toeren en dan is het klaar. Op het moment heb ik niet zoveel haaktijd en het gaat daarom niet zo snel meer. Maar ja. Dat is verder niet erg.

Ergens moet ik ook nog een afspraakje in het ziekenhuis inplannen voor het maken van een foto van mijn pink. Een week of 8 geleden heb ik mijn pink geklemd, bij het uitlaten van Ciara. Ze zag een kat en nam een run en in een split second zat mijn vinger klem in de hondenriem. Toen de pink ging ontsteken ben ik ermee naar de huisarts gegaan. Die constateerde dat er een spiertje van m´n bot gescheurd was en vertelde me, dat m´n pink 6 weken in een spalkje moest. Gisterenavond ging ik voor controle terug naar de dokter. Maar die was helaas niet tevreden. Nu moet ik een foto laten maken in het ziekenhuis. Normaal kun je daar zo voor binnen wandelen. Maar nu moet er dus eerst een afspraak gemaakt worden. Eens kijken, of dat ergens volgende week gaat lukken. Heel vrolijk word ik niet van dit langdurige verhaal :-(.

In de webshop is het nogal druk. Stiekem zijn de mensen toch weer aan het hamsteren geslagen, heb ik het idee. Bij de molen was het ook heel erg druk. Daar stonden vorige week alle dagen de mensen in een rij voor de deur. Nu heb je natuurlijk al snel een flinke rij, als je anderhalve meter afstand tot elkaar moet bewaren. Maar toch.

Mijn wekkertje gaat bijna af. Tijd om de broden uit de oven te halen en eens een poosje m´n ogen dicht te gaan doen! 

Wat een gedoe was het vandaag!

Het begon al vanmorgen, toen ik opstond. Ik voelde m´n been verschrikkelijk steken. Zondag kreeg ik weer last van een aderontsteking. Het was maar een klein plekje. Gisteren was het al wat groter. Maar toen ik vanmorgen opstond, zag en voelde ik het meteen: de plek was minstens verdubbeld. Dat ging dus helaas de verkeerde kant op. Willem wilde dat ik de dokter ging bellen. Daar had ik niet veel trek in. Want dat zou vast weer uitlopen op een paar weken prikfeest. Maar ja. Ik begreep wel, dat Willem helemaal gelijk had. Ik zou dus de dokter gaan bellen.

Ik liep naar m´n wasmachine. Volgende gedoe: hij had niet afgepompt. Mopperdemopper. Op de vroege ochtend zat er niets anders op dan die machine leeg te laten lopen en het pomphuis na te kijken. Ik pakte een lage bak, een doek, een emmer en op m´n knieën ging ik aan de slag. Ik vond een haarspeld, een munt van 5 cent, een lollystokje en een ijzeren ringetje. Tja, geen wonder dat hij niet meer afpompte! Ik stelde de machine in op een kort programma om te kijken, of hij het weer deed. Maar nee. Weer pompte hij niet af. Tot 3 keer toe herhaalde ik de hele procedure en begreep toen, dat ik deze ochtend nóg een telefoontje moest doen: naar de reparatiedienst van de witgoedwinkel. Pfff.

Om een uurtje of 9 ging ik dan maar eens bellen. Bij de huisarts kon ik om kwart voor 12 terecht. De wasmachinemeneer schoot een afspraak voor me in voor morgen. Nu ik toch aan het bellen was, besloot ik meteen maar eens te kijken, of ik een afspraak kon maken bij de radiologie. Ik had een verwijsbrief van de dokter, om mijn geblesseerde pink van binnen te laten bekijken. Ik trof het: ik kon om 5 over 11 komen. Mooi, want dan kon ik daarna meteen naar de huisarts.

Ik tufte tegen elf uur naar Sliedrecht, naar het ziekenhuis. Muilkorf om natuurlijk. En handen ontsmetten bij de ingang. Er stond een meneer ´op wacht´ bij de ingang, die erop toezag, dat alle regeltjes keurig nageleefd werden. Ik vond het wel handig om een afspraak te hebben. Dat mogen ze er van mij in houden, als corona ooit voorbij is. 

De foto werd gemaakt en ik moest in de wachtkamer wachten, tot de arts hem beoordeeld had. Als er niets bijzonders zou zijn, zou de huisarts het verder met me afwikkelen. En anders zou ik het meteen horen. Na een tijdje werd ik geroepen en zei de verpleegkundige, dat de pink helaas toch gebroken was en dat ik ermee naar de gipskamer in het ziekenhuis in Dordrecht moest. Ook dat moest op afspraak en ik kon kwart over 1 terecht. Welja. Daar ging m´n hele dag! 

Niets aan te doen. Eerst maar naar de huisarts voor dat been. Ik was juist vorige week bij diezelfde dokter geweest met mijn pink. ¨Ik heb een abonnement, geloof ik,¨ lispelde ik vanachter m´n mondkapje. Maar goed. Ik kwam niet voor niets. Dat been was serieus. Ik mag inderdaad weer 45 dagen lang spuiten. Ik vroeg aan de dokter, of er zo langzamerhand niet nog iets anders gedaan kon worden, omdat die aderontstekingen steeds sneller achter elkaar terugkeren. ¨Zouden steunkousen misschien een goed idee zijn?¨ vroeg ik. En ja, dat vond de dokter zeker wel een goed idee en hij schreef een verwijsbriefje uit. Daarmee kan ik dus steunkousen laten aanmeten. Het is me wat ;-(.

Snel ging ik naar huis om te lunchen en, hup, daar sprong ik weer in de auto. Nu op weg naar de gipskamer in Dordrecht. Dat ziekenhuis is fors groter dan dat in Sliedrecht. Er was een complete ontvangsttent voor de ingang ingericht. Behalve het mondkapje en de handdesinfectie werd daar ook nog gevraagd, of ik een afspraak had en bij welke afdeling. En iedereen werd erop gewezen, dat er maar twee personen tegelijk in de draaideur mochten. Ik volgde een wirwar aan pijlen en kwam bij de gipskamer. Ook daar werd weer keurig op tijd gewerkt en ik was zó aan de beurt. Er kwam een chirurg om de foto te beoordelen en mijn pink te bekijken. Ik was snel klaar. De dokter vertelde, dat het was, zoals het was. Die pink wordt ook na gips of een operatie niet beter meer. Het blijft gewoon een kromme pink. Het peesje wat van het bot gescheurd is, heeft ook een stukje van het bot ´meegenomen´. En dat maakt dat het zaakje nu krom gegroeid is. Ik kreeg nog wat medische achtergrondinfo en een foldertje met oefeningen, die wellicht nog wat verbetering brengen en dat was het. Nou, snel klaar dus. En met die kromme pink heb ik me allang verzoend. Er zijn ergere dingen.

Maar al met al was het toch wel een hele dag vòl gedoe. Ik had als bonus ook nog een flinke hoofdpijn gekregen. 

Maar de dag bracht toch ook nog wel iets heel leuks! Er waren allerlei dozen gebracht voor Maaike. Die bestelt nogal eens wat online. Maar uit één van die dozen kwam een wel héél leuke regenjas. En die moest ik passen. Ik? Ja! Vindt u hem mooi? Past hij? Dan mag u hem hebben! Om Ciara mee uit te laten. Wat leuk en wat lief, he?! Maaike had voor haarzelf precies zo´n jas gekocht. Ik verheug me erop, om hem te gaan dragen de komende tijd. Zo´n jas had ik stiekem al op mijn verlanglijst staan :-). En nu heb ik hem zomaar.

 Spelregels

en een paar dagen geleden zelfs al uit het ziekenhuis ontslagen. Er is echter nog een intensief nabehandelingstraject nodig.

DIt prachtige boek van Riet Pijnappels: Met andere ogen: natuur in de Baronie. (Zie afbeelding) kost € 34,95 maar mag nu voor € 20 verkocht worden en het volledige bedrag komt ten goede voor Teleza’s operatie en nabehandeling. 

Dit boek is een mooi geschenk voor de feestdagen, verjaardagen, zomaar, in het kerstpakket, etc. Als mensen geïnteresseerd zijn kunnen ze contact opnemen met amandavanelteren@hotmail.com

 Vakantie??? Hoe spel je dat?

Ha, ha. Grapje hoor. Maar vorige week was het hier dus herfstvakantie en ik heb er totaal niets van gemerkt. Behalve dan dat ik overal de mooiste foto´s langs zag komen van herfstbossen en paddestoelen en mensen die blij aan het wandelen waren in die mooie kleurenpracht. Intussen was het hier gewoon ordinair druk.

Het begon al op maandag. Hans en Koos hadden een hele week vakantie opgenomen. Maar zij weten ook al niet hoe je dat woord spelt, dus die gingen keihard aan het werk aan de buitenboel! In eerste instantie hielp Koos z´n vriendin ook nog mee. Maar die kwam al snel lelijk klem te zitten met haar vinger en heeft toen de rest van de dag kruiden voor de webshop zitten inpakken. Iets waar ik ook super blij mee was. 

Hans en Koos begonnen aan het terras. Dat was vlak voor de zomervakantie er vlug, vlug in gelegd. Nu moesten alle hoeken gelegd en de boel mooi vlak gemaakt worden. Die hoekjes, daar gaat nu juist de meeste tijd in zitten, he! 

Ik hoefde dan niet daadwerkelijk mee te sjouwen. Maar toch gaf het me werk en drukte. De hele week heb ik geprobeerd wat uitgebreider te cateren voor de harde werkers. Iets lekkers bij de koffie, iets lekkers bij de lunch. Fijn dat ik intussen allerlei mixen in de Wonderpan aan het uitproberen ben. Dat kwam prima uit :-).

En verder was ik druk met het verwijderen van modderp*ten. Dat was minder. Maar ja, het regende af en toe behoorlijk en de mannen werkten gewoon door. Dan ga ik niet lopen miepen, als de vloer onder gelopen wordt. Dan pak je gewoon nog maar weer een keer de stofzuiger of de dweilstok. Toch?

De jongens zijn een heel eind gekomen. Halverwege woensdag lag het terras strak. Daarna hebben ze de parkeervakken voor ons huis aangepakt. Ook die waren er snel, snel ingelegd, toen wij hier kwamen wonen. Nu moest alles strak. De betonnen waterkering (of hoe je zoiets noemt) werd afgemaakt, er werd zand gestort, alle betontegels moesten eruit en opnieuw erin gelegd worden en tenslotte kwamen er 7 varkensruggen. Op zaterdagavond werden de laatste tegels er in gejast. We hebben nu voor ons huis 7 fijne parkeerplekken. Naast de oprit is er nog één in wording. Als het moet kunnen we nu met gemak 12 auto´s op eigen erf kwijt. 

Het enige wat ik nog wel erg graag wil, is, dat er grond in die open betontegels wordt gedaan en dat er gras ingezaaid wordt. Dan is het niet alleen praktisch en fijn, maar ook nog mooi. Ik kijk liever tegen groen aan, dan tegen beton. Misschien lukt dat nog ergens binnenkort. Nu even niet. Koos zijn ´vakantie´ zit er inmiddels op. En Hans z´n ´vakantie´ bestaat deze week uit het studeren op bomen. Hij moet vrijdag examen doen en 129 bomen kunnen determineren...Gewoon aan de hand van een takje. En dan niet zeggen: wilg. Maar ook weten, of het om een treurwilg of boswilg of weet-ik-wat-voor-wilt gaat.

Hij is gisteren naar het bos geweest en heeft 45 soorten mee naar huis genomen om ze te kunnen bestuderen. En morgen wil hij nog een keer naar het bos. Hopelijk gaat hij slagen. 

Wat ik verder vorige week zoal aan mijn kar had? 

- Zoveel mogelijk Wonderpannen op de post zien te krijgen. Wat een monsterklus! De hele familie helpt mee, tot aan kleinzoon Marinus toe. En op woensdagavond hadden we een heuse poetsavond met z´n allen!

- De kookrubriek voor Terdege maken

- Een avondje bij schoonvader op bezoek. Daar waren we een maand niet geweest vanwege corona...

- Een workshop ¨Creatief met bijenwas¨ draaien. Wat was het weer leuk!

- Drukte in de webshop. Er wordt weer gehamsterd. Ik haal steeds karrevrachten meel(producten) bij de molen. Vorige week was het daar zó druk, dat ik de auto zonder hulp moest laden. Toen was ik een beetje gesloopt ;-).

- Ergens tussendoor huishouden. Met de never ending story: de was.

- We zouden met Dirk en zijn vriendin uit eten gaan. Dat werd een etentje bij Dirk thuis, nu de horeca dicht zit. Evengoed lekker en gezellig :-).

Nou, de rest ben ik vergeten, hoor. Dat zal vast niet heel interessant geweest zijn. Het was in elk geval vermoeiend. Maar we kregen zaterdag op zondag zomaar een uur extra om weer lekker uit te rusten. Ha, ha, ik ben er weer helemaal van opgeknapt :-).

Kijk, Muck kan óók niet ´vakantie´ spellen. Sterker, ze kan helemaal níets spellen. Maar een lekker lui leventje dat dat beestje heeft :-).

 En wat je beloofd hebt, moet je doen.

Een extra blog-berichtje dus in deze nare corona-tijd.

Het zijn wel een beetje saaie berichtjes, hier, denk ik. Want wij staan voorlopig nog wel een poosje in het standje van Wonderpannen uitleveren.

Je vraagt je misschien af, waarom dat zo´n monsterklus is? Dat komt, omdat we deze pannen ´af fabriek´ binnen krijgen, zoals dat heet. Die pannen worden gemaakt in een metaalvervormingsfabriek en zijn heel vet en heel zwart. Eén pan bestaat uit een binnenpan en een buitenpan en deze beide pannen moeten grondig gepoetst worden. Dat gebeurt met Dasty en poetsrollen. Inmiddels heb ik de slag zeker wel te pakken, maar het blijft een flinke klus. 

Vanmorgen heb ik eerst een slinger aan mijn huishouding gegeven. Van half 6 tot half 7 was ik met de was bezig. En na het ontbijt ging ik verder: ik ruimde onze slaapkamer, de woonkamer en de keuken op. Daarna toog ik naar boven om twee bedden te verschonen en nog maar weer een was aan te zetten. 

We dronken vroeg koffie, want Willem had om 10 uur een vergadering. Hij werkt vanaf maart thuis. Al die tijd is hij maar één keer op kantoor geweest. Eigenlijk zijn we er al helemaal aan gewend, dat we Willem vanuit z´n kantoor keihard horen praten. Hij zit steeds met een koptelefoon op zijn hoofd en heeft dan helemaal niet in de gaten, dat hij zo hard praat :-). Soms is het video-vergaderen en dan is het niet handig om in beeld te komen. Daar moet ik steeds op bedacht zijn, want de printer staat in zijn werkkamer en als ik bijvoorbeeld pakbonnen wil printen, moet ik achter Willem langs lopen. Dat doe ik liever niet als er allemaal collega´s van Willem kunnen meegluren ;-).

Na de koffie ging ik pannen schoonmaken. Ik was in mijn eentje en dat schiet niet heel erg op. Toch had ik 20 buitenpannen schoon om 12.00 uur. Dat was precies mijn streven.

Na de lunch kwam Maria helpen. Terwijl ik oren zette aan die 20 schone buitenpannen, draaide Maria een knop op 20 glazen deksels. Daarna pakte Maria 30 pakjes kruidkoekmix in en ging 20 binnenpannen schoonmaken. Intussen pakte ik pan na pan in: binnenpan in de buitenpan zetten, briefje met waarschuwing voor hete knop erin, golfkartonnetje op de pan, deksel daar bovenop, handleiding en vlamverdeler erbij. Dan doos in elkaar zetten, pan erin, doos dicht en een hoes er omheen vouwen. Tenslotte een omdoos in elkaar zetten, kruidkoekmix in dik papier rollen en erbij doen, pakbon erbij, doos dicht en adreslabel erop. Tja, daar ben je echt wel even mee zoet!

Elke week willen we 60 orders de deur uit hebben. Vorige week is dat gelukt. Deze week zitten we aan 40 en we hebben er dus nog 20 te gaan. Dat gaat nog wel lukken, denk ik. Eerlijk gezegd ´drukken´ al die wachtende mensen op me. En dat maakt het allemaal een beetje een gestress. Ik krijg dan ook elke dag mailtjes of telefoontjes van mensen, die willen weten, wanneer ze hun pan kunnen verwachten. Dat begrijp ik helemaal. Maar het maakt me tegelijk steeds opgejaagder. Afijn. Gewoon blijven ademhalen, zeggen ze hier dan. En dat probeer ik dan maar.

De koffie was vanmiddag net als vanmorgen weer wat vroeger dan normaal. Want ook vanmiddag had Willem precies rond koffietijd een vergadering. 

Na de koffie maakten Maria en ik nog de gewone webshop-bestellingen klaar. Die kregen we niet allemaal meer ingepakt. Sommige klanten moeten dus een dagje langer op hun bestelling wachten. Het is even niet anders, al zou ik anders willen.

Au, au, wat had ik een zere rug!! De hele dag heb ik in een verkeerde houding gewerkt. We hebben nog geen werktafel en hebben een geimproviseerde werkplek gemaakt op een grote stapel kartonnen dozen. Voor het mooi net iets te laag, waardoor ik continu iets voorover sta. Maar daar komt snel verbetering in. Willem heeft vanavond een werktafel besteld en hopelijk wordt die snel geleverd. Wat zal dat fijn zijn!!! Maria en ik kijken er heel erg naar uit. Dit is echt geen doen meer.

Vanavond ben ik na het eten naar de workshopzolder gegaan. Morgen draai ik een workshop ´Bak je eigen brood´. Hiervoor moest ik de zolder ombouwen. Hij stond nog in standje ´Creatief met bijenwas´. 

Terwijl ik alles opruim en opnieuw inricht, bak ik voorbeeld-broden. Er staat al het nodige in de voorrijs en in de narijs. 

Het zal hoe dan ook dus wel weer een latertje worden. Maar dat is niet erg. Ik kijk er alweer naar uit om morgen de deelnemers te ontvangen. Ik moet er alleen wel mijn hoofd goed bij houden. Bij de vorige workshop brood bakken, liep ik om 24.00 uur naar boven om de laatste broden uit de ovens te halen. Was ik toch één oven vergeten! Ik kwam de volgende ochtend om een uur of 8 boven en zag toen het lampje van de oven aan staan. Ik dacht: ¨Oeps! Ik ben vergeten de oven uit te doen! Zonde van de stroom!¨ Ik gooide snel de dakramen open, want het was warm en stonk. Pas een half uur later, zag ik, dat ik niet alleen die oven vergeten was uit te doen, maar dat er ook nog een brood in stond! Helemaal verkoold natuurlijk. Bah bah, wat een stank! En wat fijn, dat het zo is afgelopen en we geen brand hebben gekregen...

Ik ga er dus mijn hoofd bij houden en maar eens verder met de brood-bakkerij. 

Vandaag is mijn vriendin jarig. En ja, vanwege corona mochten er dus maar drie mensen op visite komen. Laat ik nu één van die drie mensen zijn. Ja, ja, zeer vereerd, hoor :-). Het is natuurlijk al heel speciaal om op maandagochtend op koffie-visite te gaan, maar nu was het nog specialer. Ik was uitgenodigd samen met haar moeder en oudste zus en om half 11 zou ik bij haar zijn.

Deze leuke onderbreking van een drukke maandag betekende wel, dat ik even heel strak moest plannen. In plaats van om 5 uur, stond ik om 4 uur op. En hoewel ik gewend ben om altijd vroeg op te staan, was ik vannacht toch onrustig vanwege dat uurtje eerder. Ik was om 1 uur wakker, keek hoe laat het was en zag dat ik nog drie uur kon slapen. Daarna werd ik nog twee keer wakker om op mijn wekker te kijken en te constateren, dat ik er nog niet uit hoefde. Tenslotte werd ik om vijf voor vier wakker. Kijk aan, nu ´mocht´ ik er uit :-).

Ik ging aan de slag met het inpakken van webshop-bestellingen. Intussen was hier om 7.00 Leendert gearriveerd. Die kwam een dagje aan de lift werken. De rails waarlangs de lift omhoog en omlaag gaat, moest worden aangebracht. En daarnaast kwamen er ook kokers voor de electra. Het gaat langzaam, maar zeker. Wie weet kunnen we de lift deze maand wel in gebruik nemen. Ik hoop het...

Nadat ik eerst  een bakkie koffie had gedronken met Willem en Leendert, ging ik naar mijn vriendin. Daar viel ik met mijn neus in de zelfgebakken appeltaart. Mmmmm, wat lekker! We praatten gezellig met z´n viertjes. Aan gespreksstof geen gebrek. Voor dat ik er erg in had, was het bijna half 1 en hoogtijd om snel terug naar huis te gaan voor de lunch.

Na de lunch maakte ik de bestellingen af en ging samen met Maria verder met de Wonderpannen. Zaterdag hadden we al een paar uurtjes gepoetst en vandaag gingen we verder. Aan het eind van de middag konden er weer 24 pannen naar de post!

Het was verschrikkelijk racen, dat laatste stukje. Er kwam ook even van alles tussendoor. Uiteindelijk arriveerden we om 16.55 uur bij de post en de auto van de postmeneer stond al gereed. Als een haas hebben we twee rolcontainers volgeladen en net op tijd kon alles mee. Poeh!

Thuisgekomen waren daar ook nog twee knullen hard aan het werk. Hans had een paar kuub tuingrond meegenomen uit zijn werk, om de open betontegels van de parkeerplaats te vullen. Daar was ik heel blij mee, want zonder grond in die gaten is het haast niet te doen om fatsoenlijk over die tegels te lopen. 

Hans en Koos losten de vracht en waren daar tot half 7 mee zoet. Toen was het inmiddels echt donker ook.

Er moet nu alleen nog graszaad in gezaaid worden. Voor het mooi is dat een beetje te laat in het jaar. Maar we doen een poging. Gras groeit al gauw.

Vanavond restte er nog een laatste taakje: de workshopzolder moest weer klaargemaakt worden. Morgen staat de workshop DIY Persoonlijk Verzorging op de planning.

Mijn dag was weer vol.

Huis, tuin en keuken. Dat is het wel zo´n beetje, waar mijn leven zich momenteel voor minstens 90% afspeelt. En dan nog vooral ´huis´. In de tuin is er niet zoveel meer te beleven. Behalve dan, dat de was vandaag nog fijn buiten kon drogen en dat m´n bijen vlogen!

In de keuken breng ik momenteel ook niet veel tijd door. Als ik iets bak, is het snel, snel even iets in de Wonderpan. En aan koken besteed ik ook niet veel tijd. Vandaag was het kliekjes-dag en hoefde ik alleen maar het één en ander op te warmen. Gisteren was het Dankdag voor gewas en arbeid. Ik maakte wortels met vis klaar. Voor een keertje wortels uit een pot. Dat doe ik niet zo vaak. De jongens vinden het wel lekker.

Dinsdag serveerde ik de lekkerste hutspot ooit (met een gehaktbal voor de vleeseters). En maandag had ik heerlijke nasi, die ik vorige week van m´n vriendin kreeg, omdat het steeds zo raar druk is. Ik hoefde het alleen maar op te warmen en maakte er pindasaus bij klaar. Allemaal maaltijden, die met een half uur/drie kwartier op tafel kunnen staan.

Blijft dus de meeste tijd voor ´huis´. 

Elke dag maak ik 10 buitenpannen van de Wonderpannen schoon en zet er de oren aan.

Daar ben ik ongeveer anderhalf uur mee bezig. Lijkt niet veel, maar meer lukt me niet. Het andere werk moet ook doorgaan. Bovendien wil ik mijn arm niet méér belasten, want anders heb ik straks weer een slijmbeursontsteking te pakken. Daar zit ik niet op te wachten!

Maria zorgt elke dag voor schone binnenpannen en voor knoppen op de deksels. Zo kunnen we toch steeds 10 pannen de deur uit doen.

De rest van de dag ben ik druk in de webshop. Net als in maart, tijdens de eerste corona-golf, is het weer heel druk. Mensen gaan minder naar de winkels, maar bestellen online. Ook wordt er veel gebakken, doordat mensen meer thuis zijn. En tenslotte zijn er ook nog de hamsteraars. Al met al kunnen we het nèt bijbenen. Of eigenlijk: net niet. Normaal gesproken gaan hier nagenoeg alle bestellingen, die voor 15.00 uur geplaatst zijn, dezelfde dag weg. Dat lukt nu niet. Het duurt nu meestal een dag of twee.

Tussendoor moet uiteraard het huishouden ook doorgaan. Het staat wel op het laagst mogelijke pitje. Beetje stoffen, beetje stofzuigen, de was bijhouden, de keuken en het sanitair poetsen en de planten water geven. Ha, ha. Echt minimaal dus. Het geeft niet. Poetsen komt nog wel weer een keer. Het werk loopt niet weg.

Elke ochtend loop ik een uurtje met Ciara. Dat is heerlijk. Dan snuif ik even buitenlucht en reset m´n gedachten. Intussen geniet ik van al het moois wat er te zien is.

Ook in zwart-wit is het hier mooi!

Wat is de Alblasserwaard mooi. Ik krijg er geen genoeg van en verwonder me er nog dagelijks over, dat we hier nu zomaar mogen wonen.

Huis, tuin, keuken, én het rondje met het hondje de hond. De wereld is zo groot genoeg, voor mij.

 Het leek vandaag een gewone dinsdag te worden. Nou ja, vooruit. Het ontbijt was dan toch wel een beetje speciaal. Ik had namelijke een lekker krentenbroodje gebakken in de Wonderpan :-).

Da´s toch wel een luxe begin van de dag. Maar ja, ik ´moet´ nu eenmaal allerlei lekkers uitproberen in die pan, om m´n klanten te kunnen adviseren. Echt een straf ;-).

Maar op dat speciale ontbijt na, kabbelde de dag rustig voort. Ik liep m´n ronde met Ciara, zwabberde wat door m´n huishouding en ging Wonderpannen schoonmaken en assembleren. Daar was ik gisterenavond al aan begonnen en ik wilde er vòòr de lunch 12 af hebben. 

Rond 12 uur kwam Maria thuis van de therapie in het Sophia en zij hielp me met het laatste stukje. Samen met de 4 pannen, die al klaar stonden, had ik met de lunch 16 pannen klaar. Ze hoefden alleen nog maar in de doos. Dat liep lekker volgens de planning, want nu hadden Maria en ik de hele middag de tijd voor de rest van de bestellingen.

Ik kreeg een appje van schoonmama. Of het goed was dat ze vanmiddag een bakkie kwam doen met haar buurvrouw. Tja. Eigenlijk was dat niet handig. Dan zouden we veel te weinig bestellingen weg kunnen werken en zouden we verder achterop raken. Maar ik vond het ook niet leuk, om ´nee´ te zeggen. Ik stelde daarom voor, dat ze vanavond gezellig zouden komen. Dan had ik tenminste normaal de tijd. Maria zou wat lekkers bakken voor bij de koffie. En Willem bood meteen aan, om de dames op te halen en weer thuis te brengen. Nou, dat was prima. Iedereen blij.

We stopten op tijd met bestellingen klaarmaken, zodat we om kwart over vier zonder haast naar de post konden rijden. Fijn is dat! Als we op de laatste nipper in grote stress naar Sliedrecht racen, is dat echt niet ideaal.

Op de terugweg reden we even langs de apotheek, waar het één en ander voor Jan klaar lag. Ziezo. 

Even dacht ik nog, dat we nu zó lekker vroeg waren, dat ik best even een pauze kon nemen. Maar nee, dat ging toch eigenlijk niet. De kapster zou om half 7 komen en ik wilde daarom een beetje vroeger aan tafel. De keuken was een bende. Maria wilde nog gevulde koeken bakken. De gestreken was hing nog over een stoel. Er moest nodig een stofzuiger door de kamer geslierd worden. En de kachel was uit. En ik moest natuurlijk ook nog koken. Dat was een makkie, want we aten lekker pasta. Voortvarend togen Maria en ik aan de arbeid. Samen gaat dat reuze snel. 

Klokslag zes uur was de boel keurig aan kant en was het eten klaar om op tafel gezet te worden. Ik liep naar onze slaapkamer, waar de etensbel op de kast ligt en wilde die luiden. Ik deed de deur van onze slaapkamer open en ... ik stond even als aan de grond genageld. 

De slaapkamer stond vol water!!!

Ik wist gewoon even niet waar ik moest beginnen. Ik riep naar Willem, dat er een lekkage was en dat hij snel moest komen. Van alle kanten kwamen er kinderen aangedraafd. ¨OOOOOOHHHH, NEEEEEEEE, wat is dat??? Wat is er aan de hand???¨ Tja, dat wist ik ook niet.

Willem riep Hans erbij en die zei: ¨Bel Leen even. Die weet vast wel hoe de riolering loopt¨. Ik belde Leen en deed volgens mij eem nogal onsamenhangend verhaal, want Hans zei: ¨Geef die telefoon maar even aan mij¨. Intussen nam ik de scha op. Natte boeken en tijdschriften onder ons bed. 

Een deken zeiknat. De kast met de poten in het water. Een schilderij nat. Gewoon alles wat op de grond lag of stond was nat :-(. 

Maria en ik (vooral Maria!) hebben baddoeken vol opgezogen water uitgewrongen. Ik gooide emmer na emmer naar buiten. Hans en Willem gingen buiten aan de slag. De verstopping was niet te verhelpen met de tuinslang. Daar moest de spuitkar bij komen.

Nou ja. In de chaos stapte de kapster binnen, moesten we eten en vloog Hans, zodra hij geknipt was, weg, want die had liefdewerk voor De Schutse (gehandicaptenzorg) te doen. 

Maar het kwam goed! Op een gegeven moment had iedereen toch z´n buikje rond gegeten, waren alle mannen gekortwiekt, waren de gevulde koeken gebakken, was de weer helemaal netjes. Zo goed en zo kwaad dat ging droogden Maria en ik de vloer van de slaapkamer en de badkamer nog wat verder.  Het is nu droog. Dat wel. Maar morgen moet er flink gepoetst worden. Alles is vies. De kast hebben we opgetild en iets onder de pootjes gelegd. De deken hangt over het traphek. De boeken en tijdschriften liggen in de papiercontainer. Het schilderij is waarschijnlijk verknald. Maar als ik denk aan de mensen in Guatamala, die helemaal niets meer hebben, na die vreselijke orkaan, dan zeg ik: ¨Waar hebben we het helemaal over.¨

Schoonmama en haar buurvrouw kwamen gezellig op visite. En Hans reed om een uur of half 10 met de spuitkar voor. Het was nog wel een klus, om dat riool doorgespoten te krijgen. 

En helemaal zeker weten, dat de verstopping verholpen is, doet Hans ook niet. Hij laat daarom de spuitkar morgen nog een dagje hier staan, zodat hij morgenavond eventueel nog een keer kan spuiten. Toch fijn, dat Hans die kar zomaar mag lenen van zijn baas. En ook fijn, dat die knul zo handig is!

Die ´gewone´ dinsdag was uiteindelijk dus helemaal niet zo gewoon. Ik was vanavond echt even heel moe. Ik was dan ook zó geschrokken, toen ik al dat water zag!